Jaja, het zit er op. We staan weermet onze beide voetjes op Belgische bodem. We zijn nog maar enkele dagen terug, maar we missen Tanzania toch al. De relaxte sfeer, vriendelijke mensen, prachtige natuur, de vele kindjes die 'mzungu' naar ons roepen, het zalige zonnetje en zelfs de plotse regenbuien, iedere dag een grote kop thee, het rustige tempo,...
Maar we zijn uiteraard ook heel blij met het grote bord spaghetti dat op ons stond te wachten en het is fantastisch om jullie allemaal terug te zien.
Dit is een ervaring om niet snel te vergeten, maar er zijn ook enkele mensen die we niet mogen vergeten, want zonder jullie was het ons niet gelukt.
Een dank je wel voor:
- Peter Delepierre, onze contactpersoon in België die voor ons heel wat kon regelen.
- onze ouders, voor de financiële en emotionele steun.
- alle leerkrachten en directie van de Southern Highlandsschool, omdat we de uitdaging konden aangaan in jullie school les te geven.
- Karl Catteeuw, voor de begeleiding in België.
- al onze trouwe bloglezers. Het doet deugd te weten dat jullie alles op de voet volgen.
- alle mensen die pannenkoeken kochten of materiaal meegaven. Dankzij jullie konden we heel wat mensen gelukkig maken in Tanzania.
- alle vrienden en familie, voor jullie mailtjes, smsjes of telefoontjes.
- en iedereen die we nog vergeten zijn.
DANK JE WEL!
Tutuonana badaaya!
Ella en Jolien
donderdag 30 april 2009
dinsdag 28 april 2009
Een foto zegt meer dan duizend woorden
Een foto zegt meer dan duizend woorden. Hoewel wij al geprobeerd hebben zoveel mogelijk te vertellen in meer dan duizend woorden, zijn we er toch van overtuigd dat een foto kan helpen om een goed beeld te krijgen van wat we daar allemaal uitgespookt hebben.
Dit is nog maar een héééél klein deeltje van de vele mooie foto's die we genomen hebben. Wie graag meer wil zien is steeds welkom bij ons thuis! Dan kunnen we jullie meteen in geuren en kleuren alles vertellen.
Tip: het is misschien duidelijker om de foto's van achter naar voor de bekijken. De gedachten waren nog even in het verre Afrika, waardoor alles in omgekeerde volgorde is geüpload. Onze excuses!
Dit is nog maar een héééél klein deeltje van de vele mooie foto's die we genomen hebben. Wie graag meer wil zien is steeds welkom bij ons thuis! Dan kunnen we jullie meteen in geuren en kleuren alles vertellen.
Tip: het is misschien duidelijker om de foto's van achter naar voor de bekijken. De gedachten waren nog even in het verre Afrika, waardoor alles in omgekeerde volgorde is geüpload. Onze excuses!
De natuur is onbeschrijfelijk mooi...een foto kan dus helpen!
Genieten van de eerste zonnestralen en het uitzicht op Iringa vanop Mount Mikimbizi.
Ella in Ruaha National Park.
Een typische baobab in de ongerepte natuur van Afrika.
Jolien aan de Ruahariver
Matema beach
De pottenmarkt
Ella tussen de bananenbomen.
Er was genoeg water, zowel in het Malawimeer als uit de lucht. Dit houdt ons echter niet tegen om nog een duik te nemen en te genieten.
Op bezoek in een weeshuis in de bush
Dankzij jullie steun konden we dit project helpen en hen heel wat materiaal, kleren en eten schenken.
Enkele sfeerbeelden op de school
We gingen 1 dagje les geven in een schooltje in de bush.
Wie weet wat een krokodil is in het Frans?
De sportles
dansen met klas 1 en 2.
We spelen een spel met de kleinsten.
maandag 27 april 2009
Op verkenning doorheen het land - PART TWO
Maandag 13 april 2009
We hebben er nood aan om eens lang uit te slapen en genieten van een rustige ochtend. Het is ook tijd om voor de laatste keer onze kleren in een handwasje te doen, de blog aan te vullen en wat geldzaken op orde te brengen. Tussendoor gaat Jolien mee met Peter naar de markt om wat spullen te kopen voor Adam, een leerling uit klas 7. Hij heeft het thuis financieel wat moeilijk, dus lijkt het ons goed dat we voor hem wat kleren, schoenen en wasgerei kunnen kopen. We genieten gewoon van een lekker lui dagje en zorgen dat we helemaal uitgerust zijn, want morgen willen we alweer wat verder op verkenning gaan. Voor we het goed en wel beseffen, is het avond. Jolien gaat snel naar de markt en moet een heuse zoektocht doen naar iets om te eten. Uiteindelijk kunnen we ’s avonds toch nog rijst met tomaatjes op tafel krijgen.
Dinsdag 14 april 2009
Wie in Tanzania is, kan niet terugkeren zonder enkele wilde dieren te zien. Dat denken wij althans, dus we proberen via verschillende contacten om een safari te regelen naar Ruaha National Park. We vragen, bellen en sms’en wat rond, maar vinden de prijzen toch vreselijk hoog. We besluiten dus maar naar Iringa te gaan, want van daaruit lukt het hoogstwaarschijnlijk beter om een safari te regelen. We krijgen bij mama Mungai nog een uitgebreid assortiment aan zelfgemaakte koekjes waar we maar als te graag van smullen. Tegen de middag vertrekken we met de daladala richting Iringa. Het is de eerste keer dat we in dit stadje komen, maar we vinden het er meteen gezellig en voelen ons ook 100% op ons gemak. Niemand die ons aanklampt wanneer we van de bus komen of die persé onze rugzak wil dragen. We konden het regelen dat we bij mama Haule logeren. Mama Haule heeft ook een lagere school in Tanzania en is zo vriendelijk om ons een slaapplaats aan te bieden in haar huis. We hopen dat ze voor ons ook een goedkope safari zou kunnen regelen. Ze doet deze avond wat telefoontjes, maar het lukt nog niet om de juiste mensen te bereiken. Hopelijk hebben we morgen meer geluk!
Woensdag 15 april 2009
We proberen tijdig op te staan en genieten van een heerlijk ontbijt met een vers eitje. Mama Haule vertelt ons dat ze iemand kon bereiken die ons tegen een goede prijs wil meenemen naar Ruaha. Wij kijken er al helemaal naar uit om naar het wildpark te gaan, maar moeten hiervoor ook wat dollars hebben. In de voormiddag gaan we dus in de stad op zoek naar een wisselkantoor, om dan in de namiddag mee te gaan met Evans die ons kan begeleiden op de safari. Door het regenseizoen ligt de weg naar het park er heel slecht bij. De hele rit duurt dus veel langer en het lukt ons niet meer om tijdig bij de poort van het park te geraken. Iedereen die het park wil bezoeken moet voor 18u het park binnenrijden, anders is het te gevaarlijk en storend voor de dieren. Het lukt ons net niet om op tijd bij de gate te geraken, dus moeten we overnachten in een guesthouse in een dorpje net voor het park. We krijgen een groot bord frietjes te eten en zoeken snel ons bedje op, want we willen morgen graag tijdig vertrekken.
Donderdag 16 april 2009
Om 5.45u gaat de wekker. We nemen snel een koude douche en springen in de auto om tot bij de ingang van het park te rijden. The gate ligt vlak naast de Ruaharivier, waar we een prachtig uitzicht hebben op de ongerepte natuur. In het water van de rivier kunnen we al enkele nijlpaarden zien die even hun hoofd boven het water uitsteken. We krijgen wat verderop een gids met ons mee in de auto die perfect weet op welke plaatsen we moeten zijn om de dieren het best te zien. Het is zalig om in de auto te zitten en gewoon door het raampje te kijken naar de onbeschrijfelijk mooie natuur. Na eventjes rijden zien we heel wat giraffen, olifanten, zebra’s, antilopen,… Geweldig dat we deze dieren van zo dichtbij kunnen zien. De gids kan ons heel wat leuke weetjes vertellen over de dieren en op een gegeven moment zien we onder een boom 3 leeuwen liggen. Het is opmerkelijk dat er op dit moment geen enkel ander dier te bespeuren is in de wijde omtrek. De leeuw is duidelijk ‘the king’ tussen de dieren en we hebben blijkbaar groot geluk om deze dieren te zien, want die verbergen zich overdag meestal. De gids toont ons ook enkele prachtige vieuwpoints. We zien ook het skelet van een opgepeuzelde giraf en tussendoor zijn er overal hele mooie vogels en leuke aapjes te zien in de bomen. Na een mooie rondtour, keren we terug naar het hoofdkwartier, waar we nog een maaltijd krijgen. We keren op het gemakje terug en komen onderweg nog enkele wilde dieren tegen die even de weg oversteken. Eigenlijk is het onverstaanbaar dat het zomaar kan dat een olifant of een giraf je kruisen op de weg. Het is een lange rit terug naar Iringa en het is al donker wanneer we bij mama Haule aankomen. We eten nog snel wat, om daarna ons bedje op te zoeken.
Vrijdag 17 april 2009
Om 6.30u staan we op, want we zouden graag Mount Mikimbizi beklimmen. Deze rotsachtige berg ligt in de achtertuin van mama Haule en van op de top heb je een prachtig zicht op Iringa town. Het is niet gemakkelijk om naar boven te klimmen. We willen graag de top bereiken, maar moeten daarvoor rotsblokken beklimmen die wel 3 keer groter zijn dan ons. Gelukkig is Batul, het keukenhulpje van mama Haule, mee om ons de beste weg te tonen. Bovenaan de top is het puur genieten van de eerste zonnestralen en het uitzicht op Iringa. We keren voorzichtig terug en genieten van het ontbijt dat ons staat op te wachten. Na deze heerlijke maaltijd, maken we onze rugzak, om daarna wat Iringa te gaan verkennen. We lopen wat rond op de Masaimarkt en kunnen nog wat leuke souveniertjes inslaan. We blijven het leuk vinden dat alles hier zo spotgoedkoop is en ook de gedachte dat onze Shillings op moeten, houdt ons niet tegen. Bart en Bernadette hadden ons een leuk stekje aangeraden in de buurt. In New Njema kan je gezellig iets drinken of eten en wij vinden het leuk dat we onszelf eens kunnen trakteren op een stukje cake. Tegen de late namiddag nemen we de daladala terug richting Mafinga. We krijgen deze keer ‘the first class’ vooraan op de bus, wat vooral wil zeggen dat de kans niet zo groot is dat er iemand op je schoot komt zitten. Onderweg kopen we nog eens een geroosterde maiskolf, want dit zullen we binnen enkele dagen moeten missen…
Zaterdag 18 april 2009
Terwijl we genieten van een rustig ontbijtje in het ochtendzonnetje, zien we opeens al een eerste leerling rondlopen op het schooldomein. Het is Adam van klas 7, waar we gisteren wat spullen voor kochten op de markt. We tonen hem wat Peter en Jolien gisteren voor hem konden vinden op de markt. Achteraf blijkt zijn broek te kort te zijn en merken we dat hij nog enkele dingen meer nodig heeft. Jolien neemt hem samen met Sebastian nog eens mee naar de markt, terwijl Ella al begint met een eerste opruimactie in ons huisje. Wanneer we terugkomen, komt Tulla van het secretariaat ons halen. Ze wil graag een foto met ons laten maken door de fotograaf van het dorp. Wanneer de anderen dit zien, wil iedereen met ons op de foto. Atu, Rodah, Jackline, Stephen… en uiteraard Seba! Het lijkt wel een heuse fotoshoot. Ondertussen is ook de bus toegekomen met de leerlingen die uit Dar Es Salaam komen. Het is leuk om de kindjes terug te zien en om wat meer leven te hebben op het schoolterrein. We krijgen het lumineuze idee om samen met Stephen chips mayaj te maken. We gaan naar de markt om aardappelen en eitjes voor het bereiden van dit culinair hoogstandje. Stephen is ongelooflijk blij dat hij onze kok van dienst mag zijn en wij vinden het overheerlijk. Een meer dan geslaagde avond!
Zondag 19 april 2009
We staan op tijd op, want we willen graag nog eens ontbijten met de kindjes. Het ontbijt blijkt echter minder op tijd te zijn, dus na een halfuur wachten, besluiten wij alvast een wattenboterhammetje te eten. Tegen 9.30u is er nog een klein stukje brood te vinden bij de kindjes in de mainhall en wanneer we terugkomen, krijgen we van Atu ook nog eens elk 2 chapati’s. Het leek eerst alsof we niets zouden hebben, maar ondertussen hebben we al 3 maal ontbeten. Om 10u staan we klaar om met Stephen naar de markt te gaan en daarna naar de bush. We willen graag met het verzamelde pannenkoekengeld wat spullen kopen op de markt, die we dan gaan verdelen over verschillende projecten en scholen in de bush. Jullie hebben allemaal samen heel veel pannenkoeken gekocht, dus we kunnen veel kopen. Zeep, zout, tandpasta, kleren, balpennen, schriften, tandenborstels en nog veel meer krijgen allemaal een plaatsje in de taxi van Stephen. Met een volgeladen koffer trekken we naar het weeshuis waar we twee weken geleden ook op bezoek gingen. Wanneer we daar aankomen, mogen we meteen ook een plaatsje nemen in de kring rond het vuur om mee te eten. Ze zijn heel blij met de spullen die we hen kunnen geven en kunnen ons ook helpen met het verdelen van wat materiaal over de verschillende schooltjes in de buurt. Het is leuk om te merken hoe dankbaar de mensen zijn voor deze steun. En wij zijn vooral alle mensen dankbaar die pannenkoeken gekocht hebben, want het is door jullie dat we dit konden doen! Morgen nemen we de bus terug naar Dar Es Salaam, dus wanneer we thuiskomen beginnen we meteen met het opruimen en schoonmaken van alles. Onze valies maken, alle etensrestjes uitdelen, de grond schuren,… Het moet allemaal snel gaan, want om 17u worden we verwacht bij de Belgen om er nog eens te gaan eten. We nemen nog wat schoolgerief mee voor de school van hun dochter en enkele andere spullen die we van hen leenden. We worden er weer culinair verwend met soep, pasta en cake. We keren op tijd terug naar huis, want we zijn nog niet helemaal klaar met het inpakken van onze valies. Het wordt nog laat die avond, want wanneer alles ingepakt is, gaan we nog eventjes bij Atu en Rodah in de keuken bijkletsen rond het kolenvuurtje. We zitten laat in ons bed en weten dat we vroeg zullen moeten opstaan, maar troosten ons met het idee dat we morgen de hele dag kunnen slapen op de bus.
Maandag 20 april 2009
We staan om 6u op, proppen de laatste dingen in onze valies, gaan nog snel even langs bij de headteacher en delen de laatste prulletjes uit aan de kindjes. We staan net op tijd aan de schoolpoort, waar Stephen ons zou komen ophalen om ons met alle bagage tot bij de bus te brengen. Net op dat moment krijgen we een smsje dat zijn auto niet wil starten. Daar staan we dan met alle bagage! Gelukkig loopt Seba snel naar de markt en 10 minuutjes later staat hij er terug met een taxi. Dit hebben we nog niet veel meegemaakt, maar de bus vertrekt stipt op tijd. De rit gaat vlotjes en 9 uren later zijn we in Dar. Abas, een vriend van Huruma, staat ons daar op te wachten om ons tot bij onze verblijfplaats te brengen. We blijven deze laatste dagen in het huis van mama Mungai slapen, nabij de zee. Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn. We frissen ons wat op, schuiven mee aan tafel en gaan, moe van de lange busrit, naar ons bedje.
Dinsdag 21 april 2009
We beseffen dat we bijna terug naar huis moeten en dat onze ingroeistage voor de deur staat. We vullen onze dag met het brainstormen over ons werothema dat logischerwijze over Tanzania zal gaan en beginnen ook al met het selecteren van de vele foto’s die we hier konden maken. Tussendoor genieten we van het zonnetje en eten we een echte Afrikaanse maaltijd: ugali met bonen. Tegen de avond komt Huruma ons vergezellen en het is leuk om wat bij te praten bij het avondmaal.
Woensdag 22 april 2009
Huruma wil ons vandaag meenemen naar enkele leuke plekjes in Dar Es Salaam. We nemen de daladala tot bij de zee, waar we wat rondlopen op de vismarkt. Het is een hele grote markt en ook tof om eens te zien, maar er is een vreselijke stank. Van daaruit gaan we verder naar een andere markt in Kariakoo. We lopen er in een adembenemend grote markthal van wel 3 verdiepen. Je kan hier echt alles vinden aan spotgoedkope prijzen. Van ploegmachines tot plastiek prullen en van kleren tot bloemzaadjes. Onder de grond werden ook nog eens allerlei etenswaren verkocht. Hier in Dar is het echt ongelooflijk warm. We zijn dus blij dat Huruma voorstelt om even iets te drinken op een terrasje. We genieten van een frisse soda en maken ondertussen kennis met Jimmy, een zoon van mama Mungai. Wanneer we terugkomen is het al na 15u. We hebben honger, dus de ugali gaat net iets beter binnen dan gewoonlijk en meteen daarna maken we ons klaar om eventjes naar de zee te gaan. Het is zalig om nog eventjes een duik te nemen in het water. We genieten van onze laatste avond op Afrikaanse bodem!
Donderdag 23 maart 2009
Help! Dit is al onze laatste dag in Tanzania. We hebben nog wel eventjes de tijd om ’s morgens naar de zee te gaan. Van zwemmen komt echter niet veel in huis, want de vele zee-egels zorgen ervoor dat het maar een pijnlijke ochtendverfrissing wordt. Uiteindelijk wordt het toch nog haasten om op tijd alles bijeen te krijgen om te vertrekken richting de luchthaven. Huruma wil ons afzetten met de auto , dus na een allerlaatste Afrikaanse maaltijd met rijst, bonen en gekookte pompoenbladeren, vertrekken we. We zijn mooi op tijd en klaar voor een lange vliegtuigreis. Het is eventjes spannend wanneer onze bagage te zwaar blijkt te zijn en er een probleem zou zijn met de datum die op ons visum staat. Gelukkig kunnen ze wel wat door de vingers zien. Een eerste vlucht gaat van Dar Es Salaam naar Adis Ababa in Ethiopië. Daar moeten we 4 uren wacht om dan op het volgende vliegtuig te stappen. Het is een lange vlucht, maar we proberen toch wat te slapen. Dat is echter niet zo gemakkelijk, want je wordt er op de meest vreemde uren wakker gemaakt om te eten. Na een korte tussenlanding in Frankfurt, komen we aan in Brussel. Het is raar om te merken dat iedereen hier blank is en verstaat wat we zeggen. Heel veel zin om terug in het Belgische ritme te worden gesmeten, hebben we niet, maar het is wel tof om weer wat mensen terug te zien. We beseffen dat we onszelf wel gelukzakjes mogen noemen dat we dit mochten meemaken. Het was een zalig avontuur. Iets om nooit meer te vergeten en wat we noemen ‘an once in a lifetime’ (of misschien toch niet?...)
We hebben er nood aan om eens lang uit te slapen en genieten van een rustige ochtend. Het is ook tijd om voor de laatste keer onze kleren in een handwasje te doen, de blog aan te vullen en wat geldzaken op orde te brengen. Tussendoor gaat Jolien mee met Peter naar de markt om wat spullen te kopen voor Adam, een leerling uit klas 7. Hij heeft het thuis financieel wat moeilijk, dus lijkt het ons goed dat we voor hem wat kleren, schoenen en wasgerei kunnen kopen. We genieten gewoon van een lekker lui dagje en zorgen dat we helemaal uitgerust zijn, want morgen willen we alweer wat verder op verkenning gaan. Voor we het goed en wel beseffen, is het avond. Jolien gaat snel naar de markt en moet een heuse zoektocht doen naar iets om te eten. Uiteindelijk kunnen we ’s avonds toch nog rijst met tomaatjes op tafel krijgen.
Dinsdag 14 april 2009
Wie in Tanzania is, kan niet terugkeren zonder enkele wilde dieren te zien. Dat denken wij althans, dus we proberen via verschillende contacten om een safari te regelen naar Ruaha National Park. We vragen, bellen en sms’en wat rond, maar vinden de prijzen toch vreselijk hoog. We besluiten dus maar naar Iringa te gaan, want van daaruit lukt het hoogstwaarschijnlijk beter om een safari te regelen. We krijgen bij mama Mungai nog een uitgebreid assortiment aan zelfgemaakte koekjes waar we maar als te graag van smullen. Tegen de middag vertrekken we met de daladala richting Iringa. Het is de eerste keer dat we in dit stadje komen, maar we vinden het er meteen gezellig en voelen ons ook 100% op ons gemak. Niemand die ons aanklampt wanneer we van de bus komen of die persé onze rugzak wil dragen. We konden het regelen dat we bij mama Haule logeren. Mama Haule heeft ook een lagere school in Tanzania en is zo vriendelijk om ons een slaapplaats aan te bieden in haar huis. We hopen dat ze voor ons ook een goedkope safari zou kunnen regelen. Ze doet deze avond wat telefoontjes, maar het lukt nog niet om de juiste mensen te bereiken. Hopelijk hebben we morgen meer geluk!
Woensdag 15 april 2009
We proberen tijdig op te staan en genieten van een heerlijk ontbijt met een vers eitje. Mama Haule vertelt ons dat ze iemand kon bereiken die ons tegen een goede prijs wil meenemen naar Ruaha. Wij kijken er al helemaal naar uit om naar het wildpark te gaan, maar moeten hiervoor ook wat dollars hebben. In de voormiddag gaan we dus in de stad op zoek naar een wisselkantoor, om dan in de namiddag mee te gaan met Evans die ons kan begeleiden op de safari. Door het regenseizoen ligt de weg naar het park er heel slecht bij. De hele rit duurt dus veel langer en het lukt ons niet meer om tijdig bij de poort van het park te geraken. Iedereen die het park wil bezoeken moet voor 18u het park binnenrijden, anders is het te gevaarlijk en storend voor de dieren. Het lukt ons net niet om op tijd bij de gate te geraken, dus moeten we overnachten in een guesthouse in een dorpje net voor het park. We krijgen een groot bord frietjes te eten en zoeken snel ons bedje op, want we willen morgen graag tijdig vertrekken.
Donderdag 16 april 2009
Om 5.45u gaat de wekker. We nemen snel een koude douche en springen in de auto om tot bij de ingang van het park te rijden. The gate ligt vlak naast de Ruaharivier, waar we een prachtig uitzicht hebben op de ongerepte natuur. In het water van de rivier kunnen we al enkele nijlpaarden zien die even hun hoofd boven het water uitsteken. We krijgen wat verderop een gids met ons mee in de auto die perfect weet op welke plaatsen we moeten zijn om de dieren het best te zien. Het is zalig om in de auto te zitten en gewoon door het raampje te kijken naar de onbeschrijfelijk mooie natuur. Na eventjes rijden zien we heel wat giraffen, olifanten, zebra’s, antilopen,… Geweldig dat we deze dieren van zo dichtbij kunnen zien. De gids kan ons heel wat leuke weetjes vertellen over de dieren en op een gegeven moment zien we onder een boom 3 leeuwen liggen. Het is opmerkelijk dat er op dit moment geen enkel ander dier te bespeuren is in de wijde omtrek. De leeuw is duidelijk ‘the king’ tussen de dieren en we hebben blijkbaar groot geluk om deze dieren te zien, want die verbergen zich overdag meestal. De gids toont ons ook enkele prachtige vieuwpoints. We zien ook het skelet van een opgepeuzelde giraf en tussendoor zijn er overal hele mooie vogels en leuke aapjes te zien in de bomen. Na een mooie rondtour, keren we terug naar het hoofdkwartier, waar we nog een maaltijd krijgen. We keren op het gemakje terug en komen onderweg nog enkele wilde dieren tegen die even de weg oversteken. Eigenlijk is het onverstaanbaar dat het zomaar kan dat een olifant of een giraf je kruisen op de weg. Het is een lange rit terug naar Iringa en het is al donker wanneer we bij mama Haule aankomen. We eten nog snel wat, om daarna ons bedje op te zoeken.
Vrijdag 17 april 2009
Om 6.30u staan we op, want we zouden graag Mount Mikimbizi beklimmen. Deze rotsachtige berg ligt in de achtertuin van mama Haule en van op de top heb je een prachtig zicht op Iringa town. Het is niet gemakkelijk om naar boven te klimmen. We willen graag de top bereiken, maar moeten daarvoor rotsblokken beklimmen die wel 3 keer groter zijn dan ons. Gelukkig is Batul, het keukenhulpje van mama Haule, mee om ons de beste weg te tonen. Bovenaan de top is het puur genieten van de eerste zonnestralen en het uitzicht op Iringa. We keren voorzichtig terug en genieten van het ontbijt dat ons staat op te wachten. Na deze heerlijke maaltijd, maken we onze rugzak, om daarna wat Iringa te gaan verkennen. We lopen wat rond op de Masaimarkt en kunnen nog wat leuke souveniertjes inslaan. We blijven het leuk vinden dat alles hier zo spotgoedkoop is en ook de gedachte dat onze Shillings op moeten, houdt ons niet tegen. Bart en Bernadette hadden ons een leuk stekje aangeraden in de buurt. In New Njema kan je gezellig iets drinken of eten en wij vinden het leuk dat we onszelf eens kunnen trakteren op een stukje cake. Tegen de late namiddag nemen we de daladala terug richting Mafinga. We krijgen deze keer ‘the first class’ vooraan op de bus, wat vooral wil zeggen dat de kans niet zo groot is dat er iemand op je schoot komt zitten. Onderweg kopen we nog eens een geroosterde maiskolf, want dit zullen we binnen enkele dagen moeten missen…
Zaterdag 18 april 2009
Terwijl we genieten van een rustig ontbijtje in het ochtendzonnetje, zien we opeens al een eerste leerling rondlopen op het schooldomein. Het is Adam van klas 7, waar we gisteren wat spullen voor kochten op de markt. We tonen hem wat Peter en Jolien gisteren voor hem konden vinden op de markt. Achteraf blijkt zijn broek te kort te zijn en merken we dat hij nog enkele dingen meer nodig heeft. Jolien neemt hem samen met Sebastian nog eens mee naar de markt, terwijl Ella al begint met een eerste opruimactie in ons huisje. Wanneer we terugkomen, komt Tulla van het secretariaat ons halen. Ze wil graag een foto met ons laten maken door de fotograaf van het dorp. Wanneer de anderen dit zien, wil iedereen met ons op de foto. Atu, Rodah, Jackline, Stephen… en uiteraard Seba! Het lijkt wel een heuse fotoshoot. Ondertussen is ook de bus toegekomen met de leerlingen die uit Dar Es Salaam komen. Het is leuk om de kindjes terug te zien en om wat meer leven te hebben op het schoolterrein. We krijgen het lumineuze idee om samen met Stephen chips mayaj te maken. We gaan naar de markt om aardappelen en eitjes voor het bereiden van dit culinair hoogstandje. Stephen is ongelooflijk blij dat hij onze kok van dienst mag zijn en wij vinden het overheerlijk. Een meer dan geslaagde avond!
Zondag 19 april 2009
We staan op tijd op, want we willen graag nog eens ontbijten met de kindjes. Het ontbijt blijkt echter minder op tijd te zijn, dus na een halfuur wachten, besluiten wij alvast een wattenboterhammetje te eten. Tegen 9.30u is er nog een klein stukje brood te vinden bij de kindjes in de mainhall en wanneer we terugkomen, krijgen we van Atu ook nog eens elk 2 chapati’s. Het leek eerst alsof we niets zouden hebben, maar ondertussen hebben we al 3 maal ontbeten. Om 10u staan we klaar om met Stephen naar de markt te gaan en daarna naar de bush. We willen graag met het verzamelde pannenkoekengeld wat spullen kopen op de markt, die we dan gaan verdelen over verschillende projecten en scholen in de bush. Jullie hebben allemaal samen heel veel pannenkoeken gekocht, dus we kunnen veel kopen. Zeep, zout, tandpasta, kleren, balpennen, schriften, tandenborstels en nog veel meer krijgen allemaal een plaatsje in de taxi van Stephen. Met een volgeladen koffer trekken we naar het weeshuis waar we twee weken geleden ook op bezoek gingen. Wanneer we daar aankomen, mogen we meteen ook een plaatsje nemen in de kring rond het vuur om mee te eten. Ze zijn heel blij met de spullen die we hen kunnen geven en kunnen ons ook helpen met het verdelen van wat materiaal over de verschillende schooltjes in de buurt. Het is leuk om te merken hoe dankbaar de mensen zijn voor deze steun. En wij zijn vooral alle mensen dankbaar die pannenkoeken gekocht hebben, want het is door jullie dat we dit konden doen! Morgen nemen we de bus terug naar Dar Es Salaam, dus wanneer we thuiskomen beginnen we meteen met het opruimen en schoonmaken van alles. Onze valies maken, alle etensrestjes uitdelen, de grond schuren,… Het moet allemaal snel gaan, want om 17u worden we verwacht bij de Belgen om er nog eens te gaan eten. We nemen nog wat schoolgerief mee voor de school van hun dochter en enkele andere spullen die we van hen leenden. We worden er weer culinair verwend met soep, pasta en cake. We keren op tijd terug naar huis, want we zijn nog niet helemaal klaar met het inpakken van onze valies. Het wordt nog laat die avond, want wanneer alles ingepakt is, gaan we nog eventjes bij Atu en Rodah in de keuken bijkletsen rond het kolenvuurtje. We zitten laat in ons bed en weten dat we vroeg zullen moeten opstaan, maar troosten ons met het idee dat we morgen de hele dag kunnen slapen op de bus.
Maandag 20 april 2009
We staan om 6u op, proppen de laatste dingen in onze valies, gaan nog snel even langs bij de headteacher en delen de laatste prulletjes uit aan de kindjes. We staan net op tijd aan de schoolpoort, waar Stephen ons zou komen ophalen om ons met alle bagage tot bij de bus te brengen. Net op dat moment krijgen we een smsje dat zijn auto niet wil starten. Daar staan we dan met alle bagage! Gelukkig loopt Seba snel naar de markt en 10 minuutjes later staat hij er terug met een taxi. Dit hebben we nog niet veel meegemaakt, maar de bus vertrekt stipt op tijd. De rit gaat vlotjes en 9 uren later zijn we in Dar. Abas, een vriend van Huruma, staat ons daar op te wachten om ons tot bij onze verblijfplaats te brengen. We blijven deze laatste dagen in het huis van mama Mungai slapen, nabij de zee. Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn. We frissen ons wat op, schuiven mee aan tafel en gaan, moe van de lange busrit, naar ons bedje.
Dinsdag 21 april 2009
We beseffen dat we bijna terug naar huis moeten en dat onze ingroeistage voor de deur staat. We vullen onze dag met het brainstormen over ons werothema dat logischerwijze over Tanzania zal gaan en beginnen ook al met het selecteren van de vele foto’s die we hier konden maken. Tussendoor genieten we van het zonnetje en eten we een echte Afrikaanse maaltijd: ugali met bonen. Tegen de avond komt Huruma ons vergezellen en het is leuk om wat bij te praten bij het avondmaal.
Woensdag 22 april 2009
Huruma wil ons vandaag meenemen naar enkele leuke plekjes in Dar Es Salaam. We nemen de daladala tot bij de zee, waar we wat rondlopen op de vismarkt. Het is een hele grote markt en ook tof om eens te zien, maar er is een vreselijke stank. Van daaruit gaan we verder naar een andere markt in Kariakoo. We lopen er in een adembenemend grote markthal van wel 3 verdiepen. Je kan hier echt alles vinden aan spotgoedkope prijzen. Van ploegmachines tot plastiek prullen en van kleren tot bloemzaadjes. Onder de grond werden ook nog eens allerlei etenswaren verkocht. Hier in Dar is het echt ongelooflijk warm. We zijn dus blij dat Huruma voorstelt om even iets te drinken op een terrasje. We genieten van een frisse soda en maken ondertussen kennis met Jimmy, een zoon van mama Mungai. Wanneer we terugkomen is het al na 15u. We hebben honger, dus de ugali gaat net iets beter binnen dan gewoonlijk en meteen daarna maken we ons klaar om eventjes naar de zee te gaan. Het is zalig om nog eventjes een duik te nemen in het water. We genieten van onze laatste avond op Afrikaanse bodem!
Donderdag 23 maart 2009
Help! Dit is al onze laatste dag in Tanzania. We hebben nog wel eventjes de tijd om ’s morgens naar de zee te gaan. Van zwemmen komt echter niet veel in huis, want de vele zee-egels zorgen ervoor dat het maar een pijnlijke ochtendverfrissing wordt. Uiteindelijk wordt het toch nog haasten om op tijd alles bijeen te krijgen om te vertrekken richting de luchthaven. Huruma wil ons afzetten met de auto , dus na een allerlaatste Afrikaanse maaltijd met rijst, bonen en gekookte pompoenbladeren, vertrekken we. We zijn mooi op tijd en klaar voor een lange vliegtuigreis. Het is eventjes spannend wanneer onze bagage te zwaar blijkt te zijn en er een probleem zou zijn met de datum die op ons visum staat. Gelukkig kunnen ze wel wat door de vingers zien. Een eerste vlucht gaat van Dar Es Salaam naar Adis Ababa in Ethiopië. Daar moeten we 4 uren wacht om dan op het volgende vliegtuig te stappen. Het is een lange vlucht, maar we proberen toch wat te slapen. Dat is echter niet zo gemakkelijk, want je wordt er op de meest vreemde uren wakker gemaakt om te eten. Na een korte tussenlanding in Frankfurt, komen we aan in Brussel. Het is raar om te merken dat iedereen hier blank is en verstaat wat we zeggen. Heel veel zin om terug in het Belgische ritme te worden gesmeten, hebben we niet, maar het is wel tof om weer wat mensen terug te zien. We beseffen dat we onszelf wel gelukzakjes mogen noemen dat we dit mochten meemaken. Het was een zalig avontuur. Iets om nooit meer te vergeten en wat we noemen ‘an once in a lifetime’ (of misschien toch niet?...)
maandag 13 april 2009
Op verkenning doorheen het land - PART ONE
Vanaf vandaag, maandag 6 april, begint voor ons echt de vakantie. Het schooldomein is verlaten, dus wij zoeken andere oorden op. Omdat foto’s veel meer zeggen dan woorden over hoe onbeschrijfaar mooi de natuur hier is, hebben we besloten om de verhalen over onze trekreis eerder kort te houden. Het internetsignaal is echter te zwak om van hieruit de plaatjes met jullie te delen, dus we laten jullie nog even op jullie honger zitten tot onze thuiskomst. We beloven plechtig om dan onze mooiste kiekjes op de blog te posten zodat jullie kunnen mee genieten. De bijhorende avontuurlijke verhalen vertellen we jullie liever in levende lijve, maar om jullie toch een beetje op de hoogte te houden van wat we hier uitspoken, kunnen jullie ons programma van deze week hieronder meevolgen.
MAANDAG 6 APRIL 2009
Stephen heeft vandaag een afspraak geregeld met een Zweedse man die een weeshuis voor aidswezen heeft in de bush. Na een uurtje rijden arriveren we ter plaatse. We worden er vriendelijk ontvangen en de man legt ons haarfijn uit hoe het project werkt. Enerzijds baat hij samen met z’n Afrikaanse vrouw het weeshuis uit en anderzijds is hij een gebouw aan het zetten dat dienst moet doen als onderwijscentrum om de preventie van aids aan te moedigen. In het gebouw worden er ook bedden voorzien om mensen met aids op te vangen. Als dit vlot loopt, wil hij nog minstens 2 gelijkaardige centra bouwen. Het weeshuis is een dagcentrum. Van ‘s morgens tot in de late namiddag worden er kinderen opgevangen. Ze krijgen eten, worden gewassen, zingen en dansen en ze mogen er spelen. Slapen doen ze bij relatives of vrienden van hun overleden ouders. Enkel de allerkleinsten overnachten er ook. Wij zijn meteen onder de indruk van dit mooi project. We laten er heel wat spelmateriaal, enkele kledingstukken en wat geld achter. In de late namiddag keren we terug naar school. Plots horen we een heel luid gegil in het huis van mama en meteen daarna komen alle aanwezigen naar buiten gelopen. Er zit een jumping snake binnen! De koelbloedige watchman van de school wordt erbij gehaald en hij gaat het gevaarlijke dier te lijf met eem stok. Brrr... Toch maar een vies idee dat een beet van deze slang dodelijk kan zijn. Was dat toch wel even schrikken zeg!
DINDSDAG 7 APRIL 2009
Seba heeft zichzelf uitgendodigd om onze gids van dienst te zijn, dus we nemen hem mee naar Isimila. Het stukje natuur dat we daar te zien krijgen is prachtig: een vallei dat vroeger dienst deed als jachtplaats met daarachter uitgeholde rotsblokken door erosie. Tot nu toe hebben we alleen nog maar aapjes in de zoo gezien, maar hier leven ze in het wild. Jammer dat ze zich moeilijk laten fotograferen. ’s Avonds krijgen we een bezoekje van Peter.
WOENSDAG 8 APRIL 2009
In de voormiddag rapen we wat spullen bijeen en in de namiddag vertrekken we richting Mbeya. Een grote drie uur later komen we er aan, na een een busrit door een wondermooi bergenlandschap. Peter heeft ons het telefoonnummer gegeven van een connectie van hem en zo hebben we meteen een plaats om te blijven slapen. De jongen in kwestie, Adolf, verblijft mometeel wel in Dar, maar dat is geen enkel probleem hier. We worden hartelijk ontvangen door z’n oom, z’n broer en z’n zus.
DONDERDAG 9 APRIL 2009
De tante van Adolf baat een hairsaloon uit en ze wil maar al te graag ons haar onder handen nemen. Ella wil wel vlechtjes in haar haar, maar Jolien kijkt liever toe. Nadat we haarfijn hebben uitgelegd wat Ella graag wil, doen ze in het saloon toch hun eigen zin. Met de stijlstang en heel veel lak en gels gaan ze Ella’s krullenbol te lijf. Het resultaat is ... weg alle krullen! Dat was helemaal niet de bedoeling, maar gelukkig is het niet voor lang. Rond de middag beklimmen we samen met Faraj, Adolfs neef, en George, Adolfs broer, mountain Lolesa. Na een trektocht van iets meer dan twee uur bereiken we bijna de top, waar we puur kunnen genieten van het uitzicht op de stad en op de omliggende bergen. ’s Avonds komt Peter ons vergezellen.
VRIJDAG 10 APRIL 2009
’s Morgens in alle vroegte vertrekken we samen met Peter richting Kyela, een stad bijna helemaal tegen de grens met Malawi. Na een busreis van een uur of vier en vele stops later komen we er aan. Via vrienden van Peter kunnen we meegenieten van een heerlijk middagmaal om daarna onze tocht verder te zetten richting Matema beach. Onderweg houden we even halt bij een groep mensen die langs de rand van de rivier staat. Blijkbaar was er een man in het water gesprongen om zich even te verfrissen, maar hij kon niet zwemmen en hij was kopje onder gegaan. Nu waren ze met man en macht op zoek naar z’n lichaam. Wij konden niets anders doen dan even van achter het raam als ramptoerist toe te kijken. Met een volgepropte costa bereiken we in de late namiddag onze bestemming. Matema beach is een meer tussen de bergen dat bekend is voor z’n pottenmarkt aan de rand van het water. We schrikken even dat het in deze uithoek van het land vol loopt met andere wazungu. Blijkbaar is dit de vakantiebestemming bij uitstek voor buitenlanders die wonen en werken in Tanzania. Ook rondtrekkende toeristen maken hier vaak een stop om even tot rust te komen. We kunnen er slapen in een spotgoedkope tweepersoonskamer met een gezamenlijk sanitair. Echte luxe... voor ons dan toch! We nemen nog snel even een duik en kunnen daarna aanschuiven aan tafel voor het avondmaal. Na het verrukkelijke avondmaal is er nog ruim de tijd om een beetje te socializen met de andere gasten. We maken kennis met een Australisch echtpaar, een bende Amerikaanse vrijwilligers, een Deens gezin, een Indische familie en twee Nederlandse studenten geneeskunde. Wat is de wereld toch klein!
ZATERDAG 11 APRIL 2009
Na een nachtje slapen met het geluid van de woelende golven op de achtergrond, krijgen we een heerlijk ontbijt in het zonnetje. Dit is echt vakantie! Wat gaat het toch snel om je weer aan te passen in een omgeving met wat meer comfort. Gisterenavond waren we zo onder de indruk van onze verblijfplaats en vandaag lijkt dat al niet zo speciaal meer. Samen met Mieke en Lotte, de twee Nederlandse meisjes, maken we een wandeling naar de pottenmarkt. Het zonnetje is echter van korte duur, want algauw begint het te regenen. Doorweekt komen we aan op de plaatselijke markt. Het is er een drukte van je welste! Wij zijn wat ondersteboven van deze drukte uit het niets in de volle natuur. De rest van de dag nemen we de tijd om wat uit te rusten, te lezen, te schrijven, woordzoekers te maken... volledig uitrusten dus, maar jammer genoeg niet op een handdoekje in het zand. Pas rond 17u houdt het eindelijk op met regenen. Samen met de Indische familie spelen we een partijtje throwball, de uiterst vereenvoudigde versie van beachvolley. We kunnen het niet laten van net voor het avondmaal toch nog even het water in te gaan. Met een heerlijk relaxed gevoel gaan we slapen.
ZONDAG 12 APRIL 2009
In het pikdonker moeten we onze zak maken om te vertrekken. Er is immers maar een busje dat van Matema naar Kyela rijdt en dat op het ontiechlijk vroege uur van 5u30. De halve costa is gevuld met blanken. Dat is best een grappig zicht voor de Afrikanen die ons onderweg kruisen. Rond 9u00 komen we aan in Kyela en we hebben geluk, want er staat meteen een andere costa klaar om ons naar Mbeya te rijden. Voor jullie is dit niet zo bijzonder, maar hier is het uitzonderlijk als de wachttijd kort is. Nog voor de middag bereiken we Mbeya. Joepi, dan kunnen we nog doorreizen naar Mafinga. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dankzij heel wat hulp van 2 Amerikanen die vloeiend kiswahili spreken, kan er toch nog een ticket geregeld worden om dezelfde dag naar Mafinga te gaan. Het begint ons wat parten te spelen dat we op enkele noodzakelijke woorden en zinnen na de taal van hier niet beheersen. In de namiddag kunnen we dan eindelijk vertrekken voor een helse busrit van meer dan 6 uur. Alsof dat nog niet genoeg is, krijgen we onderweg enkele berichtjes van mensen die aan het smullen zijn van een paaseitje... En wij zitten daar maar te watertanden. Maar voor dat groot weekje kunnen we er nog wel tegen hoor. Het is al donker als we Mafinga bereiken, dus we laten ons op school afzetten door een taxi. We zijn ongelooflijk blij om weer eens in een bekende omgeving te komen. Na een hele dag op de bus gezeten te hebben en enkel geleefd te hebben op koekjes en een klein beetje water, nodigt mama ons uit voor het paasmaal. Mmm, dat smaakt!
MAANDAG 6 APRIL 2009
Stephen heeft vandaag een afspraak geregeld met een Zweedse man die een weeshuis voor aidswezen heeft in de bush. Na een uurtje rijden arriveren we ter plaatse. We worden er vriendelijk ontvangen en de man legt ons haarfijn uit hoe het project werkt. Enerzijds baat hij samen met z’n Afrikaanse vrouw het weeshuis uit en anderzijds is hij een gebouw aan het zetten dat dienst moet doen als onderwijscentrum om de preventie van aids aan te moedigen. In het gebouw worden er ook bedden voorzien om mensen met aids op te vangen. Als dit vlot loopt, wil hij nog minstens 2 gelijkaardige centra bouwen. Het weeshuis is een dagcentrum. Van ‘s morgens tot in de late namiddag worden er kinderen opgevangen. Ze krijgen eten, worden gewassen, zingen en dansen en ze mogen er spelen. Slapen doen ze bij relatives of vrienden van hun overleden ouders. Enkel de allerkleinsten overnachten er ook. Wij zijn meteen onder de indruk van dit mooi project. We laten er heel wat spelmateriaal, enkele kledingstukken en wat geld achter. In de late namiddag keren we terug naar school. Plots horen we een heel luid gegil in het huis van mama en meteen daarna komen alle aanwezigen naar buiten gelopen. Er zit een jumping snake binnen! De koelbloedige watchman van de school wordt erbij gehaald en hij gaat het gevaarlijke dier te lijf met eem stok. Brrr... Toch maar een vies idee dat een beet van deze slang dodelijk kan zijn. Was dat toch wel even schrikken zeg!
DINDSDAG 7 APRIL 2009
Seba heeft zichzelf uitgendodigd om onze gids van dienst te zijn, dus we nemen hem mee naar Isimila. Het stukje natuur dat we daar te zien krijgen is prachtig: een vallei dat vroeger dienst deed als jachtplaats met daarachter uitgeholde rotsblokken door erosie. Tot nu toe hebben we alleen nog maar aapjes in de zoo gezien, maar hier leven ze in het wild. Jammer dat ze zich moeilijk laten fotograferen. ’s Avonds krijgen we een bezoekje van Peter.
WOENSDAG 8 APRIL 2009
In de voormiddag rapen we wat spullen bijeen en in de namiddag vertrekken we richting Mbeya. Een grote drie uur later komen we er aan, na een een busrit door een wondermooi bergenlandschap. Peter heeft ons het telefoonnummer gegeven van een connectie van hem en zo hebben we meteen een plaats om te blijven slapen. De jongen in kwestie, Adolf, verblijft mometeel wel in Dar, maar dat is geen enkel probleem hier. We worden hartelijk ontvangen door z’n oom, z’n broer en z’n zus.
DONDERDAG 9 APRIL 2009
De tante van Adolf baat een hairsaloon uit en ze wil maar al te graag ons haar onder handen nemen. Ella wil wel vlechtjes in haar haar, maar Jolien kijkt liever toe. Nadat we haarfijn hebben uitgelegd wat Ella graag wil, doen ze in het saloon toch hun eigen zin. Met de stijlstang en heel veel lak en gels gaan ze Ella’s krullenbol te lijf. Het resultaat is ... weg alle krullen! Dat was helemaal niet de bedoeling, maar gelukkig is het niet voor lang. Rond de middag beklimmen we samen met Faraj, Adolfs neef, en George, Adolfs broer, mountain Lolesa. Na een trektocht van iets meer dan twee uur bereiken we bijna de top, waar we puur kunnen genieten van het uitzicht op de stad en op de omliggende bergen. ’s Avonds komt Peter ons vergezellen.
VRIJDAG 10 APRIL 2009
’s Morgens in alle vroegte vertrekken we samen met Peter richting Kyela, een stad bijna helemaal tegen de grens met Malawi. Na een busreis van een uur of vier en vele stops later komen we er aan. Via vrienden van Peter kunnen we meegenieten van een heerlijk middagmaal om daarna onze tocht verder te zetten richting Matema beach. Onderweg houden we even halt bij een groep mensen die langs de rand van de rivier staat. Blijkbaar was er een man in het water gesprongen om zich even te verfrissen, maar hij kon niet zwemmen en hij was kopje onder gegaan. Nu waren ze met man en macht op zoek naar z’n lichaam. Wij konden niets anders doen dan even van achter het raam als ramptoerist toe te kijken. Met een volgepropte costa bereiken we in de late namiddag onze bestemming. Matema beach is een meer tussen de bergen dat bekend is voor z’n pottenmarkt aan de rand van het water. We schrikken even dat het in deze uithoek van het land vol loopt met andere wazungu. Blijkbaar is dit de vakantiebestemming bij uitstek voor buitenlanders die wonen en werken in Tanzania. Ook rondtrekkende toeristen maken hier vaak een stop om even tot rust te komen. We kunnen er slapen in een spotgoedkope tweepersoonskamer met een gezamenlijk sanitair. Echte luxe... voor ons dan toch! We nemen nog snel even een duik en kunnen daarna aanschuiven aan tafel voor het avondmaal. Na het verrukkelijke avondmaal is er nog ruim de tijd om een beetje te socializen met de andere gasten. We maken kennis met een Australisch echtpaar, een bende Amerikaanse vrijwilligers, een Deens gezin, een Indische familie en twee Nederlandse studenten geneeskunde. Wat is de wereld toch klein!
ZATERDAG 11 APRIL 2009
Na een nachtje slapen met het geluid van de woelende golven op de achtergrond, krijgen we een heerlijk ontbijt in het zonnetje. Dit is echt vakantie! Wat gaat het toch snel om je weer aan te passen in een omgeving met wat meer comfort. Gisterenavond waren we zo onder de indruk van onze verblijfplaats en vandaag lijkt dat al niet zo speciaal meer. Samen met Mieke en Lotte, de twee Nederlandse meisjes, maken we een wandeling naar de pottenmarkt. Het zonnetje is echter van korte duur, want algauw begint het te regenen. Doorweekt komen we aan op de plaatselijke markt. Het is er een drukte van je welste! Wij zijn wat ondersteboven van deze drukte uit het niets in de volle natuur. De rest van de dag nemen we de tijd om wat uit te rusten, te lezen, te schrijven, woordzoekers te maken... volledig uitrusten dus, maar jammer genoeg niet op een handdoekje in het zand. Pas rond 17u houdt het eindelijk op met regenen. Samen met de Indische familie spelen we een partijtje throwball, de uiterst vereenvoudigde versie van beachvolley. We kunnen het niet laten van net voor het avondmaal toch nog even het water in te gaan. Met een heerlijk relaxed gevoel gaan we slapen.
ZONDAG 12 APRIL 2009
In het pikdonker moeten we onze zak maken om te vertrekken. Er is immers maar een busje dat van Matema naar Kyela rijdt en dat op het ontiechlijk vroege uur van 5u30. De halve costa is gevuld met blanken. Dat is best een grappig zicht voor de Afrikanen die ons onderweg kruisen. Rond 9u00 komen we aan in Kyela en we hebben geluk, want er staat meteen een andere costa klaar om ons naar Mbeya te rijden. Voor jullie is dit niet zo bijzonder, maar hier is het uitzonderlijk als de wachttijd kort is. Nog voor de middag bereiken we Mbeya. Joepi, dan kunnen we nog doorreizen naar Mafinga. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dankzij heel wat hulp van 2 Amerikanen die vloeiend kiswahili spreken, kan er toch nog een ticket geregeld worden om dezelfde dag naar Mafinga te gaan. Het begint ons wat parten te spelen dat we op enkele noodzakelijke woorden en zinnen na de taal van hier niet beheersen. In de namiddag kunnen we dan eindelijk vertrekken voor een helse busrit van meer dan 6 uur. Alsof dat nog niet genoeg is, krijgen we onderweg enkele berichtjes van mensen die aan het smullen zijn van een paaseitje... En wij zitten daar maar te watertanden. Maar voor dat groot weekje kunnen we er nog wel tegen hoor. Het is al donker als we Mafinga bereiken, dus we laten ons op school afzetten door een taxi. We zijn ongelooflijk blij om weer eens in een bekende omgeving te komen. Na een hele dag op de bus gezeten te hebben en enkel geleefd te hebben op koekjes en een klein beetje water, nodigt mama ons uit voor het paasmaal. Mmm, dat smaakt!
Onze laatste lesdagen
Op woensdag wordt er nog even verder gevierd voor Ella’s verjaardag. ’s Morgens in alle vroegte krijgen we bezoek van teacher Jane en teacher Heather en rond de middag komen teacher Ruth en teacher Grace even langs met een geschenkje voor ons beiden. We krijgen elk een mooie kanga. Dit is een soort doek dat de vrouwen hier dragen als kledingstuk of waarmee ze de kindjes op hun rug binden als pattatenzakjes. In de late namiddag komen ook teacher Alli en teacher Israel nog even met een klein geschenkje voor de jarige. Het gevolg van al deze bezoekjes is dat er maar een heel klein stukje van de verjaardagscake overblijft, waar wij ’s avonds lekker van smullen. Tussen al de bezoekjes door moet er nog druk verbeterd worden.
Op donderdag is er geen les meer en zijn de examens eindelijk voorbij. We kunnen dus genieten van een uurtje langer slapen, maar beseffen jammer genoeg ook dat ons verblijf hier serieus begint te korten. We doen nog eens onze ronde met het fototoestel, zodat we ook het thuisfront kunnen laten zien waar wij drie maanden geleefd hebben. ’s Middags worden in ons kleine kamertje overal puzzels, spelletjes, schoolgerief en ander materiaal uitgestald. Alle spelletjes worden gecontroleerd, de puzzelstukjes worden geteld en we proberen alles zo goed mogelijk te sorteren. Gelukkig zijn er enkele enthousiaste kindjes die zich tussen ons en al het materiaal komen nestelen om een handje toe te steken om potloden te slijpen en puzzelstukjes te tellen. We zijn blij dat we door onze opruimactie toch wat orde op zaken kunnen stellen.
Op vrijdag hebben we om 10u hebben we een afspraak om een bezoekje te brengen aan Chai Bora, de teafactory van Mafinga. De regio waar wij verblijven staat bekend omwille van de thee en we drinken hier van ’s morgens tot ’s avonds thee, dus het leek ons wel leuk om de fabriek eens te bezoeken. Huruma had een afspraak geregeld en ook Bart en Bernadette, de 2 Belgen die in Mafinga wonen, vergezellen ons. We ondertekenen de nodige veiligheidsvoorschriften en krijgen een wit pak om aan te trekken en een grappig zonnehoedje om op ons hoofd te zetten. Het is heel interessant om de fabriek te bezichtigen en we kunnen er heel wat van opsteken. We verdelen een groot deel van ons schoolmateriaal over de veschillende klassen en krijgen van klas 3 een grote tekening als bedanking. Net voor het avondmaal trekken we naar de mainhall met enkele ballonnen en wat krippenpapier. In enkele minuten tijd ziet de zaal er heel wat kleurrijker uit en na het avondmaal worden snel alle banken en stoelen aan de kant geschoven. Tijd voor een heuse disco! De oudste leerlingen zorgen voor wat muziek en de hele school gaat helemaal uit de bol op een mix van Belgische en Tanzaniaanse muziek. Met enkele korte pauzes door elektriciteitspannes, kunnen we toch met z’n allen eens helemaal uit ons dak gaan.
Op zaterdag gaat de wekker al om 5u30, want we willen op tijd zijn om de kindjes die vroeg met de bus naar Dar Es Salaam gaan, uit te zwaaien. De hele dag door komen er ouders hun kinderen ophalen en tegen de middag begint het al akelig stil te worden op het schooldomein. ’s Middags zijn we uitgenodigd bij teacher Elisabeth. Wij weten haar niet wonen, dus haar zoon zal ons komen ophalen. Rond 12.30u staan wij paraat. We wachten, wachten en wachten... Net wanneer we het willen opgeven, komt Allen ons om 17u ophalen. We zouden 20 minuutjes moeten wandelen naar hun huis, maar doen er toch zo’n 45 minuten over. We hebben het duidelijk nog steeds moeilijk met de Afrikanen en hun tijd... Het wachten en het wandelen was wel de moeite waard, want we krijgen er een overheerlijk avondmaal. Op de tafel staat een buffet van wel 10 verschillende bereidingen en wij kunnen het niet laten om wel 3 keer opnieuw op te scheppen. We krijgen er ook nog een mooi geschenkje en worden meteen uitgenodigd om er te blijven slapen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar voor de terugweg maken we het onszelf net iets gemakkelijker en bellen we een taxi op.
Teacher Elisabeth had gisteren zoveel moeite gedaan voor ons dat we na 5 keer vragen echt niet meer konden weigeren om nog eens mee te gaan naar de kerk. En dan nog wel de leukste, Assembles of God, de sekte... remember? Wij vertrekken om 10u vol goede moed, maar na een kwartier beginnen we het al moeilijk te krijgen. De een na de ander komt er preken en wij verstaan er helemaal niets van. Pas om 14u is de viering afgelopen! We worden snel nog even uitgenodigd bij de priester en krijgen er een soda en wat koekjes. Hij beloofde ons te bidden voor een veilige terugreis. We mogen dus gerust zijn zeker? Wanneer we eindelijk terug thuis zijn, staat teacher Jane ons op te wachten. We gaan samen iets drinken in het dorp en kunnen gezellig wat babbelen. ’s Avonds zijn we uitgenodigd bij de Belgen. We krijgen er een heerlijk avondmaal. Wanneer de kindjes in hun bed zitten, halen wij de kaart van Tanzania boven en Bart en Bernadette helpen ons wat met het aanduiden van enkele leuke plekjes in het land. De komende 2 weken van ons verblijf hier, willen we namenlijk ook graag nog wat van het land zien. Het is meteen laat, dus Stephen wordt ingeschakeld als taxi van dienst.
Op donderdag is er geen les meer en zijn de examens eindelijk voorbij. We kunnen dus genieten van een uurtje langer slapen, maar beseffen jammer genoeg ook dat ons verblijf hier serieus begint te korten. We doen nog eens onze ronde met het fototoestel, zodat we ook het thuisfront kunnen laten zien waar wij drie maanden geleefd hebben. ’s Middags worden in ons kleine kamertje overal puzzels, spelletjes, schoolgerief en ander materiaal uitgestald. Alle spelletjes worden gecontroleerd, de puzzelstukjes worden geteld en we proberen alles zo goed mogelijk te sorteren. Gelukkig zijn er enkele enthousiaste kindjes die zich tussen ons en al het materiaal komen nestelen om een handje toe te steken om potloden te slijpen en puzzelstukjes te tellen. We zijn blij dat we door onze opruimactie toch wat orde op zaken kunnen stellen.
Op vrijdag hebben we om 10u hebben we een afspraak om een bezoekje te brengen aan Chai Bora, de teafactory van Mafinga. De regio waar wij verblijven staat bekend omwille van de thee en we drinken hier van ’s morgens tot ’s avonds thee, dus het leek ons wel leuk om de fabriek eens te bezoeken. Huruma had een afspraak geregeld en ook Bart en Bernadette, de 2 Belgen die in Mafinga wonen, vergezellen ons. We ondertekenen de nodige veiligheidsvoorschriften en krijgen een wit pak om aan te trekken en een grappig zonnehoedje om op ons hoofd te zetten. Het is heel interessant om de fabriek te bezichtigen en we kunnen er heel wat van opsteken. We verdelen een groot deel van ons schoolmateriaal over de veschillende klassen en krijgen van klas 3 een grote tekening als bedanking. Net voor het avondmaal trekken we naar de mainhall met enkele ballonnen en wat krippenpapier. In enkele minuten tijd ziet de zaal er heel wat kleurrijker uit en na het avondmaal worden snel alle banken en stoelen aan de kant geschoven. Tijd voor een heuse disco! De oudste leerlingen zorgen voor wat muziek en de hele school gaat helemaal uit de bol op een mix van Belgische en Tanzaniaanse muziek. Met enkele korte pauzes door elektriciteitspannes, kunnen we toch met z’n allen eens helemaal uit ons dak gaan.
Op zaterdag gaat de wekker al om 5u30, want we willen op tijd zijn om de kindjes die vroeg met de bus naar Dar Es Salaam gaan, uit te zwaaien. De hele dag door komen er ouders hun kinderen ophalen en tegen de middag begint het al akelig stil te worden op het schooldomein. ’s Middags zijn we uitgenodigd bij teacher Elisabeth. Wij weten haar niet wonen, dus haar zoon zal ons komen ophalen. Rond 12.30u staan wij paraat. We wachten, wachten en wachten... Net wanneer we het willen opgeven, komt Allen ons om 17u ophalen. We zouden 20 minuutjes moeten wandelen naar hun huis, maar doen er toch zo’n 45 minuten over. We hebben het duidelijk nog steeds moeilijk met de Afrikanen en hun tijd... Het wachten en het wandelen was wel de moeite waard, want we krijgen er een overheerlijk avondmaal. Op de tafel staat een buffet van wel 10 verschillende bereidingen en wij kunnen het niet laten om wel 3 keer opnieuw op te scheppen. We krijgen er ook nog een mooi geschenkje en worden meteen uitgenodigd om er te blijven slapen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar voor de terugweg maken we het onszelf net iets gemakkelijker en bellen we een taxi op.
Teacher Elisabeth had gisteren zoveel moeite gedaan voor ons dat we na 5 keer vragen echt niet meer konden weigeren om nog eens mee te gaan naar de kerk. En dan nog wel de leukste, Assembles of God, de sekte... remember? Wij vertrekken om 10u vol goede moed, maar na een kwartier beginnen we het al moeilijk te krijgen. De een na de ander komt er preken en wij verstaan er helemaal niets van. Pas om 14u is de viering afgelopen! We worden snel nog even uitgenodigd bij de priester en krijgen er een soda en wat koekjes. Hij beloofde ons te bidden voor een veilige terugreis. We mogen dus gerust zijn zeker? Wanneer we eindelijk terug thuis zijn, staat teacher Jane ons op te wachten. We gaan samen iets drinken in het dorp en kunnen gezellig wat babbelen. ’s Avonds zijn we uitgenodigd bij de Belgen. We krijgen er een heerlijk avondmaal. Wanneer de kindjes in hun bed zitten, halen wij de kaart van Tanzania boven en Bart en Bernadette helpen ons wat met het aanduiden van enkele leuke plekjes in het land. De komende 2 weken van ons verblijf hier, willen we namenlijk ook graag nog wat van het land zien. Het is meteen laat, dus Stephen wordt ingeschakeld als taxi van dienst.
donderdag 2 april 2009
Still alive ... and kicking!
Maandag 23 maart 2009
We beseffen het nog niet helemaal, maar doordat de leerlingen volgende week examens hebben, is dit al onze laatste lesweek. Gedurende 2 maanden hebben we geprobeerd de leerlingen het een en het ander bij te brengen over Frans. Deze week zouden we graag in alle klassen een afsluitende herhalingsles doen. Ons creatieve brein bedenkt meteen heel wat leuke spelletjes om een hoekenwerk uit te proberen. We gaan meteen aan de slag en knutselen spelmateriaal met het karton en papier dat we hier zorgvuldig hebben gespaard. We maken kaartjes met een zelfcontrole, zodat de leerlingen zelfstandig aan het werk kunnen gaan. Het is een heus werk en ook een race tegen de tijd, want klas 7 heeft vandaag al hun laatste Franse les, maar we zijn best trots op het resultaat. Dat laten de leerlingen ook duidelijk blijken wanneer ze met veel plezier de spelletjes spelen. Ook onze dramabox is bijna helemaal af. Met al het materiaal proberen we ‘s middags in de dramaclub de leerlingen aan het werk te zetten. Een groepje bereid iets voor met de handpoppen, anderen gaan aan de slag met de gekleurde doeken of de grappige hoeden en brillen, terwijl nog een andere groep met de zelfgemaakte kaartjes probeert te improviseren. De leerlingen hebben al het materiaal eens kunnen uitproberen en weten nu hoe ze ermee aan de slag kunnen. Wij kunnen onze dramabox hier dus met een gerust hart achterlaten.
Dinsdag 24 maart 2009
Binnen exact een maand zijn we terug in eigen land. Wat gaat de tijd toch snel! Na de lessen gaan we naar het dorp om een internetpoging te ondernemen en net wanneer we aan de computer zitten...no electricity! Het was lang geleden, maar het kon ook weer niet anders dan dat de elektriciteit net uitvalt wanneer wij een computer willen gebruiken. Volgens ons hebben de pc’s hier toch 1 of andere allergie voor wazungu. We gaan dus maar wat inkopen doen en besluiten meteen om enkele dozen koekjes te kopen. We versleuren een een voorraad van 3 dozen met telkens meer dan 50 pakjes. Nee hoor, niet om zelf op te eten, maar om in onze laatste les de kindjes te trakteren. Geladen als een ezeltje met koekjes en fruit, proberen we een tweede keer op internet te gaan. Deze keer met meer succes. Wat is het toch telkens weer fijn om al jullie berichtjes in ons gastenboek en de vele lieve mailtjes te kunnen lezen. ’s Avonds gaan we nog even naar klas 6 om met hen te puzzelen en wolpopjes te maken. De kinderen leren ons hoe je leuke armbandjes kan maken met de wol. Ze zijn blij dat ze ons ook iets kunnen leren en het enthousiasme is wederzijds.
Woensdag 25 maart 2009
Vandaag krijgen we weer heel wat volk over de vloer. Drie jongens van klas 6 komen opeens binnen met een grote doos in hun handen. Ze hebben een geschenkje voor ons. Wanneer we de doos openen vinden we een tandenborstel, waspoeder, zeep en zelfs een walkman. Het is vreemd om dit geschenkje te krijgen, maar weigeren is ook niet beleefd natuurlijk. Wij zijn uiteraard heel blij en dat maakt ook de jongens tevreden. Wassen, inkopen doen, kuisen, les geven, verbeteren,... Het neemt allemaal veel tijd in beslag, maar als er iets is waar we vandaag echt veel tijd in steken, dan is het wel koken. Wel 2 uur lang zijn we bezig met het maken van spaghetti. Paprika, ui, knoflook, tomaat en worteltjes worden fijn gesneden voor de saus en in de winkel vinden we spaghettistokjes. We mogen trots zijn op onze eigen kookkunsten en genieten dan ook heel erg van dit avondmaal. Met een volle maag gaan we nog even puzzelen in 6 M om dan kruipen we met kleine oogjes ons bedje in.
Donderdag 26 maart 2009
De 1 na de andere komt ons een bezoekje brengen. Sebastian, enkele leerkrachten, de madams, mama Mungai, maar vooral heel veel kindjes. We vinden het wel leuk en misschien ook een beetje Afrikaans, dat iedereen hier zomaar onaangekondigd op bezoek komt. Het zonnetje schijnt vandaag wel heel hard. Met een dikke laag zonnecreme vertrekken we naar de markt, maar een uurtje later moeten we alweer schuilen voor dikke regendruppels. We stoppen even bij de shop van teacher Israel en trakteren onszelf op een Fanta met ananassmaak, terwijl we wachten tot de ergste regen voorbij is. We gaan op zoek naar een rugzak om de laatste weken wat te kunnen rondtrekken in Tanzania. Na heel wat windowshoppen, vinden we voor minder dan 5 euro een mooie en degelijke trekrugzak. Een superkoopje dus. Terug thuis komen heel wat kindjes vragen of ze met de wol die we gekocht hebben nog een popje mogen maken. Uiteraard kan dat! Omdat het regent maken we binnen wat plaats en in een mum van tijd zitten overal op de grond kinderen met een grote bol wol in hun hand. Het is een gezellig boeltje, maar al snel is het tijd om te eten. Vanaf vandaag mogen we ’s avonds geen spelletjes meer spelen in de klassen, want iedereen moet studeren voor de examens van volgende week.
Vrijdag 27 maart 2009
In de parade worden de 10 beste leerlingen per leerjaar naar voor geroepen. Wij vinden het wel goed dat er eens positieve commentaar gegeven wordt,. Maar het mooi liedje is maar van korte duur, want ook de 10 leerlingen die het laagst scoren moeten naar voor gaan. Ze worden helemaal vernederd. We hebben echt medelijden met hen. Het valt ons op dat de leerlingen die vooraan staan, vooral degene zijn die niet goed Engels kunnen, doordat ze veel later zijn begonnen in deze school. Hoe kan je nu goede punten scoren als je niets begrijpt van de lessen? Van heel wat leerlingen onder hen weten we dat ze hun uiterste best doen, maar dat ze gewoon niet beter kunnen. Maar van een zorgleerkracht hebben ze hier natuurlijk nog nooit gehoord. Het hele gedoe neemt heel wat tijd in beslag, waardoor de helft van de eerste les al voorbij is. We moeten het eerlijk toegeven, erg productief waren deze laatste lessen niet. Alle leerlingen zijn ongelooflijk blij met de koekjes die we hen geven en het is fantastisch om te zien hoeveel respect de leerlingen van klas 7 tonen voor het materiaal dat we gemaakt hebben voor het hoekenwerk in de Franse les. We hebben er veel tijd ingestoken, maar we krijgen er veel voldoening voor terug. Als avondmaal nodigen we Seba uit om samen met ons chapati te maken. Of beter, hij maakt chapati en wij eten het op... Tussendoor is het steeds weer hilarisch om te lachen met Sebastian zijn grappige uitspraken. Na 2 chapati’s hebben we echt wel genoeg, maar Seba blijft doorbakken. De rest sparen we dus maar voor morgen.
Zaterdag 28 maart 2009
Na het ontbijt doen we eindelijk wat we al de hele week willen doen...ons wassen. De tijd gaat hier zo snel, dat het vaak al donker is voor we beseffen dat we ons die dag weeral niet gewassen hebben. Hopelijk konden jullie nog niets ruiken tot in het belgenlandje? Na teatime vergezelt Sebastian ons naar de markt. Hij kan weer wat goedkope prijsjes regelen voor ons en om hem te bedanken voor de vele chapati-maaltijden die hij voor ons wou bereiden, willen we hem nadien graag eens trakteren. We nemen hem mee naar de bar Down Town, waar we eerder al naartoe gingen met teacher Grace en teacher Ruth, en drinken er gezellig een reuzegrote Cola. Wanneer we thuiskomen, staan er al heel wat kindjes ons op te wachten. Ze willen allemaal enkele draadjes wol om er vriendschapsbandjes mee te maken. Ook de madams komen nieuwsgierig een kijkje nemen. Het is schitterend om te zien hoe ze stralen wanneer wij voor hen een bandje maken. Terwijl Jolien zich nog een weg probeert te banen tussen alle bolletjes wol, trekt Ella zich terug in de keuken om het avondmaal te bereiden. Op het menu staat koude chapati met tomaat, ui en knoflook. Het is een restjesverwerking van wat we nog hadden in ons keukentje. Een buitenstaander zou nooit op het woord komen, maar wij noemen deze creatie graag ‘pizza’. Het is snel donker en tijd om ons bedje op te zoeken.
Zondag 29 maart 2009
We hebben gisteren wat brood gekocht, waardoor we onszelf vandaag eens op een uitslaap-dagje mogen trakteren. Wanneer we ’s morgens nog half slaperig het gordijn opentrekken, staan al meteen heel wat kindjes voor onze deur met de vraag: “ Teacher, can we have some ropes?” Ze willen armbandjes maken natuurlijk. Wij leven de eerste helft van de dag nog in pyjama en helpen ondertussen overal kindjes die willen leren hoe je vriendschapsbandjes maakt. Wanneer we eindelijk onze kleren hebben aangetrokken, besluiten we even bij teacher Daniel langs te gaan, omdat we hem nog iets moeten vragen. We hadden er niet bij stilgestaan dat 14u hier lunchtime is, maar profiteren er meteen van om mee aan te schuiven aan tafel. We krijgen een echte Afrikaanse maaltijd met rijst, aardappelen, tomaatjes en banaan. Na gezellig wat babbelen, keren we terug naar huis en kunnen we weerom nier ontsnappen aan de kindjes die touwtjes willen. Tegen het avondmaal moeten we onze wolshop sluiten. We zetten ons buiten met een stuk brood en genieten van de rust nu de kinderen gaan eten zijn. De stilte is echter van korte duur, want al snel staan daar weer een hele hoop kinderen die moeten langsgaan bij de kapper. Deze heeft zich met de tondeuse voor onze deur gezet, waardoor ook wij meteen in een hairsalon terecht zijn gekomen. De tondeuse hebben we liever niet tussen onze haren, maar de kindjes zijn met wel 5 tegelijk bezig om ons eens een deftig kapsel te geven. Misschien is het nog niet zo erg dat we hier geen spiegel hebben, want de vlechtjes, staartjes en stukjes wol in ons haar, zorgen er waarschijnlijk voor dat we er behoorlijk grappig uitzien.
Maandag 30 maart 2009
De laatste week voor de vakantie, dus vandaag staan er weer examens op het programma. We hadden heel even gehoopt dat we eraan konden ontsnappen, maar bij de parade krijgen we toch een rooster in onze handen geduwd waarop onze namen terug te vinden zijn om te bewaken. Ella moet naar klas 4 en Jolien wordt in klas 1 verwacht. Al na 10 minuten beseffen we dat we blij mogen zijn dat de examens maar 3 dagen duren, want dit is echt saai! Nu kunnen we best begrijpen waarom onze docenten maar al te graag een praatje maken terwijl wij hard zwoegen om onze examens tot een goed einde te brengen. Tussendoor helpen we met al het verbeterwerk en we beseffen meteen dat dit een groot deel van onze tijd in beslag zal nemen de komende dagen. De leerlingen krijgen voor sommige examens bijna 2 uren de tijd, maar na 15 minuutjes is bijna iedereen klaar. De resterende tijd moeten ze gewoon in de klas zitten en stil zijn. Geen wonder dat in het eerste leerjaar sommige kinderen zich helemaal niet kunnen concentreren op hun examens. Buiten spelen mogen ze niet doen, want dat zou teveel overlast bezorgen voor de andere klassen. Gelukkig kunnen wij hen wat papier en kleuren geven om zich in stilte bezig te houden. Tot 17u moeten er examens gemaakt worden. Wij zijn moe en kunnen best begrijpen dat sommige leerlingen al hun hoofd op tafel hebben gelegd om een dutje te doen. Verder heeft deze dag niet veel meer om handen dan verbeteren, verbeteren en verbeteren tot ’s avonds laat.
Dinsdag 31 maart 2009
“Gelukkige verjaardag, Ella!” Dit zijn de eerste woorden die er bij Jolien uitkomen wanneer we wakker worden. Tot 14u proberen we voor onszelf het beste te maken van de examens. Gelukkig is er tussendoor altijd wel een klas die ‘Happy birthday’ zingt of een kindje dat een zelfgemaakt kaartje brengt voor de jarige. Wanneer we eindelijk verlost zijn van het bewaken, trekken we naar de markt voor de nodige inkopen en onderweg eten we een geroosterde maiskolf als middagmaal. Jolien heeft in de schoolbakkerij een taart besteld voor het feestvarken. Een heerlijke cake met een knalgroene en rode suikerlaag. De examens zijn niet het meest ideale moment om te verjaren, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch te vieren. Rond 16u hebben we enkele kinderen uitgenodigd in ons huisje. We eten cake, drinken thee en maken het heel gezellig. Seba komt met enkele cassettes ons vergezellen en hij wordt meteen ingeschakeld als DJ van de party. Ondanks het feit dat het nogal klein is bij ons, slagen we er toch in om nog een dansje te placeren op de folkmuziek van onze DJ. Er is heel veel ambiance, maar het is jammer genoeg al snel tijd voor de kinderen om zich te gaan douchen. Wij ruimen alles wat op en laten ook Rhoda en de madams even binnenkomen om mee te smullen van een stukje cake. Ook ’s avonds gaan we nog even langs bij mama Mungai en Huruma met een bordje vol zoetigheden. We worden meteen uitgenodigd om mee te eten. Hoewel we echt geen honger hebben, lukt het ons niet om hen tegen te houden ons een groot bord eten te geven. We krijgen rijst, bonen en gekookte bananen. Deze laatste zijn niet de bananen die wij kennen, maar groene, onzoete bananen, die een beetje smaken naar aardappelen. Terwijl wij ons best doen het hele bord leeg te eten, kijken we samen naar een Engelse soap. We moeten ons inhouden, want de overacting en de vreselijk slechte verhaallijn bezorgt ons bijna de slappe lach. Met een voldaan gevoel, vooral dan van het eten, maar zeker ook van de toffe verjaardag, zoeken we ons bedje op.
We beseffen het nog niet helemaal, maar doordat de leerlingen volgende week examens hebben, is dit al onze laatste lesweek. Gedurende 2 maanden hebben we geprobeerd de leerlingen het een en het ander bij te brengen over Frans. Deze week zouden we graag in alle klassen een afsluitende herhalingsles doen. Ons creatieve brein bedenkt meteen heel wat leuke spelletjes om een hoekenwerk uit te proberen. We gaan meteen aan de slag en knutselen spelmateriaal met het karton en papier dat we hier zorgvuldig hebben gespaard. We maken kaartjes met een zelfcontrole, zodat de leerlingen zelfstandig aan het werk kunnen gaan. Het is een heus werk en ook een race tegen de tijd, want klas 7 heeft vandaag al hun laatste Franse les, maar we zijn best trots op het resultaat. Dat laten de leerlingen ook duidelijk blijken wanneer ze met veel plezier de spelletjes spelen. Ook onze dramabox is bijna helemaal af. Met al het materiaal proberen we ‘s middags in de dramaclub de leerlingen aan het werk te zetten. Een groepje bereid iets voor met de handpoppen, anderen gaan aan de slag met de gekleurde doeken of de grappige hoeden en brillen, terwijl nog een andere groep met de zelfgemaakte kaartjes probeert te improviseren. De leerlingen hebben al het materiaal eens kunnen uitproberen en weten nu hoe ze ermee aan de slag kunnen. Wij kunnen onze dramabox hier dus met een gerust hart achterlaten.
Dinsdag 24 maart 2009
Binnen exact een maand zijn we terug in eigen land. Wat gaat de tijd toch snel! Na de lessen gaan we naar het dorp om een internetpoging te ondernemen en net wanneer we aan de computer zitten...no electricity! Het was lang geleden, maar het kon ook weer niet anders dan dat de elektriciteit net uitvalt wanneer wij een computer willen gebruiken. Volgens ons hebben de pc’s hier toch 1 of andere allergie voor wazungu. We gaan dus maar wat inkopen doen en besluiten meteen om enkele dozen koekjes te kopen. We versleuren een een voorraad van 3 dozen met telkens meer dan 50 pakjes. Nee hoor, niet om zelf op te eten, maar om in onze laatste les de kindjes te trakteren. Geladen als een ezeltje met koekjes en fruit, proberen we een tweede keer op internet te gaan. Deze keer met meer succes. Wat is het toch telkens weer fijn om al jullie berichtjes in ons gastenboek en de vele lieve mailtjes te kunnen lezen. ’s Avonds gaan we nog even naar klas 6 om met hen te puzzelen en wolpopjes te maken. De kinderen leren ons hoe je leuke armbandjes kan maken met de wol. Ze zijn blij dat ze ons ook iets kunnen leren en het enthousiasme is wederzijds.
Woensdag 25 maart 2009
Vandaag krijgen we weer heel wat volk over de vloer. Drie jongens van klas 6 komen opeens binnen met een grote doos in hun handen. Ze hebben een geschenkje voor ons. Wanneer we de doos openen vinden we een tandenborstel, waspoeder, zeep en zelfs een walkman. Het is vreemd om dit geschenkje te krijgen, maar weigeren is ook niet beleefd natuurlijk. Wij zijn uiteraard heel blij en dat maakt ook de jongens tevreden. Wassen, inkopen doen, kuisen, les geven, verbeteren,... Het neemt allemaal veel tijd in beslag, maar als er iets is waar we vandaag echt veel tijd in steken, dan is het wel koken. Wel 2 uur lang zijn we bezig met het maken van spaghetti. Paprika, ui, knoflook, tomaat en worteltjes worden fijn gesneden voor de saus en in de winkel vinden we spaghettistokjes. We mogen trots zijn op onze eigen kookkunsten en genieten dan ook heel erg van dit avondmaal. Met een volle maag gaan we nog even puzzelen in 6 M om dan kruipen we met kleine oogjes ons bedje in.
Donderdag 26 maart 2009
De 1 na de andere komt ons een bezoekje brengen. Sebastian, enkele leerkrachten, de madams, mama Mungai, maar vooral heel veel kindjes. We vinden het wel leuk en misschien ook een beetje Afrikaans, dat iedereen hier zomaar onaangekondigd op bezoek komt. Het zonnetje schijnt vandaag wel heel hard. Met een dikke laag zonnecreme vertrekken we naar de markt, maar een uurtje later moeten we alweer schuilen voor dikke regendruppels. We stoppen even bij de shop van teacher Israel en trakteren onszelf op een Fanta met ananassmaak, terwijl we wachten tot de ergste regen voorbij is. We gaan op zoek naar een rugzak om de laatste weken wat te kunnen rondtrekken in Tanzania. Na heel wat windowshoppen, vinden we voor minder dan 5 euro een mooie en degelijke trekrugzak. Een superkoopje dus. Terug thuis komen heel wat kindjes vragen of ze met de wol die we gekocht hebben nog een popje mogen maken. Uiteraard kan dat! Omdat het regent maken we binnen wat plaats en in een mum van tijd zitten overal op de grond kinderen met een grote bol wol in hun hand. Het is een gezellig boeltje, maar al snel is het tijd om te eten. Vanaf vandaag mogen we ’s avonds geen spelletjes meer spelen in de klassen, want iedereen moet studeren voor de examens van volgende week.
Vrijdag 27 maart 2009
In de parade worden de 10 beste leerlingen per leerjaar naar voor geroepen. Wij vinden het wel goed dat er eens positieve commentaar gegeven wordt,. Maar het mooi liedje is maar van korte duur, want ook de 10 leerlingen die het laagst scoren moeten naar voor gaan. Ze worden helemaal vernederd. We hebben echt medelijden met hen. Het valt ons op dat de leerlingen die vooraan staan, vooral degene zijn die niet goed Engels kunnen, doordat ze veel later zijn begonnen in deze school. Hoe kan je nu goede punten scoren als je niets begrijpt van de lessen? Van heel wat leerlingen onder hen weten we dat ze hun uiterste best doen, maar dat ze gewoon niet beter kunnen. Maar van een zorgleerkracht hebben ze hier natuurlijk nog nooit gehoord. Het hele gedoe neemt heel wat tijd in beslag, waardoor de helft van de eerste les al voorbij is. We moeten het eerlijk toegeven, erg productief waren deze laatste lessen niet. Alle leerlingen zijn ongelooflijk blij met de koekjes die we hen geven en het is fantastisch om te zien hoeveel respect de leerlingen van klas 7 tonen voor het materiaal dat we gemaakt hebben voor het hoekenwerk in de Franse les. We hebben er veel tijd ingestoken, maar we krijgen er veel voldoening voor terug. Als avondmaal nodigen we Seba uit om samen met ons chapati te maken. Of beter, hij maakt chapati en wij eten het op... Tussendoor is het steeds weer hilarisch om te lachen met Sebastian zijn grappige uitspraken. Na 2 chapati’s hebben we echt wel genoeg, maar Seba blijft doorbakken. De rest sparen we dus maar voor morgen.
Zaterdag 28 maart 2009
Na het ontbijt doen we eindelijk wat we al de hele week willen doen...ons wassen. De tijd gaat hier zo snel, dat het vaak al donker is voor we beseffen dat we ons die dag weeral niet gewassen hebben. Hopelijk konden jullie nog niets ruiken tot in het belgenlandje? Na teatime vergezelt Sebastian ons naar de markt. Hij kan weer wat goedkope prijsjes regelen voor ons en om hem te bedanken voor de vele chapati-maaltijden die hij voor ons wou bereiden, willen we hem nadien graag eens trakteren. We nemen hem mee naar de bar Down Town, waar we eerder al naartoe gingen met teacher Grace en teacher Ruth, en drinken er gezellig een reuzegrote Cola. Wanneer we thuiskomen, staan er al heel wat kindjes ons op te wachten. Ze willen allemaal enkele draadjes wol om er vriendschapsbandjes mee te maken. Ook de madams komen nieuwsgierig een kijkje nemen. Het is schitterend om te zien hoe ze stralen wanneer wij voor hen een bandje maken. Terwijl Jolien zich nog een weg probeert te banen tussen alle bolletjes wol, trekt Ella zich terug in de keuken om het avondmaal te bereiden. Op het menu staat koude chapati met tomaat, ui en knoflook. Het is een restjesverwerking van wat we nog hadden in ons keukentje. Een buitenstaander zou nooit op het woord komen, maar wij noemen deze creatie graag ‘pizza’. Het is snel donker en tijd om ons bedje op te zoeken.
Zondag 29 maart 2009
We hebben gisteren wat brood gekocht, waardoor we onszelf vandaag eens op een uitslaap-dagje mogen trakteren. Wanneer we ’s morgens nog half slaperig het gordijn opentrekken, staan al meteen heel wat kindjes voor onze deur met de vraag: “ Teacher, can we have some ropes?” Ze willen armbandjes maken natuurlijk. Wij leven de eerste helft van de dag nog in pyjama en helpen ondertussen overal kindjes die willen leren hoe je vriendschapsbandjes maakt. Wanneer we eindelijk onze kleren hebben aangetrokken, besluiten we even bij teacher Daniel langs te gaan, omdat we hem nog iets moeten vragen. We hadden er niet bij stilgestaan dat 14u hier lunchtime is, maar profiteren er meteen van om mee aan te schuiven aan tafel. We krijgen een echte Afrikaanse maaltijd met rijst, aardappelen, tomaatjes en banaan. Na gezellig wat babbelen, keren we terug naar huis en kunnen we weerom nier ontsnappen aan de kindjes die touwtjes willen. Tegen het avondmaal moeten we onze wolshop sluiten. We zetten ons buiten met een stuk brood en genieten van de rust nu de kinderen gaan eten zijn. De stilte is echter van korte duur, want al snel staan daar weer een hele hoop kinderen die moeten langsgaan bij de kapper. Deze heeft zich met de tondeuse voor onze deur gezet, waardoor ook wij meteen in een hairsalon terecht zijn gekomen. De tondeuse hebben we liever niet tussen onze haren, maar de kindjes zijn met wel 5 tegelijk bezig om ons eens een deftig kapsel te geven. Misschien is het nog niet zo erg dat we hier geen spiegel hebben, want de vlechtjes, staartjes en stukjes wol in ons haar, zorgen er waarschijnlijk voor dat we er behoorlijk grappig uitzien.
Maandag 30 maart 2009
De laatste week voor de vakantie, dus vandaag staan er weer examens op het programma. We hadden heel even gehoopt dat we eraan konden ontsnappen, maar bij de parade krijgen we toch een rooster in onze handen geduwd waarop onze namen terug te vinden zijn om te bewaken. Ella moet naar klas 4 en Jolien wordt in klas 1 verwacht. Al na 10 minuten beseffen we dat we blij mogen zijn dat de examens maar 3 dagen duren, want dit is echt saai! Nu kunnen we best begrijpen waarom onze docenten maar al te graag een praatje maken terwijl wij hard zwoegen om onze examens tot een goed einde te brengen. Tussendoor helpen we met al het verbeterwerk en we beseffen meteen dat dit een groot deel van onze tijd in beslag zal nemen de komende dagen. De leerlingen krijgen voor sommige examens bijna 2 uren de tijd, maar na 15 minuutjes is bijna iedereen klaar. De resterende tijd moeten ze gewoon in de klas zitten en stil zijn. Geen wonder dat in het eerste leerjaar sommige kinderen zich helemaal niet kunnen concentreren op hun examens. Buiten spelen mogen ze niet doen, want dat zou teveel overlast bezorgen voor de andere klassen. Gelukkig kunnen wij hen wat papier en kleuren geven om zich in stilte bezig te houden. Tot 17u moeten er examens gemaakt worden. Wij zijn moe en kunnen best begrijpen dat sommige leerlingen al hun hoofd op tafel hebben gelegd om een dutje te doen. Verder heeft deze dag niet veel meer om handen dan verbeteren, verbeteren en verbeteren tot ’s avonds laat.
Dinsdag 31 maart 2009
“Gelukkige verjaardag, Ella!” Dit zijn de eerste woorden die er bij Jolien uitkomen wanneer we wakker worden. Tot 14u proberen we voor onszelf het beste te maken van de examens. Gelukkig is er tussendoor altijd wel een klas die ‘Happy birthday’ zingt of een kindje dat een zelfgemaakt kaartje brengt voor de jarige. Wanneer we eindelijk verlost zijn van het bewaken, trekken we naar de markt voor de nodige inkopen en onderweg eten we een geroosterde maiskolf als middagmaal. Jolien heeft in de schoolbakkerij een taart besteld voor het feestvarken. Een heerlijke cake met een knalgroene en rode suikerlaag. De examens zijn niet het meest ideale moment om te verjaren, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch te vieren. Rond 16u hebben we enkele kinderen uitgenodigd in ons huisje. We eten cake, drinken thee en maken het heel gezellig. Seba komt met enkele cassettes ons vergezellen en hij wordt meteen ingeschakeld als DJ van de party. Ondanks het feit dat het nogal klein is bij ons, slagen we er toch in om nog een dansje te placeren op de folkmuziek van onze DJ. Er is heel veel ambiance, maar het is jammer genoeg al snel tijd voor de kinderen om zich te gaan douchen. Wij ruimen alles wat op en laten ook Rhoda en de madams even binnenkomen om mee te smullen van een stukje cake. Ook ’s avonds gaan we nog even langs bij mama Mungai en Huruma met een bordje vol zoetigheden. We worden meteen uitgenodigd om mee te eten. Hoewel we echt geen honger hebben, lukt het ons niet om hen tegen te houden ons een groot bord eten te geven. We krijgen rijst, bonen en gekookte bananen. Deze laatste zijn niet de bananen die wij kennen, maar groene, onzoete bananen, die een beetje smaken naar aardappelen. Terwijl wij ons best doen het hele bord leeg te eten, kijken we samen naar een Engelse soap. We moeten ons inhouden, want de overacting en de vreselijk slechte verhaallijn bezorgt ons bijna de slappe lach. Met een voldaan gevoel, vooral dan van het eten, maar zeker ook van de toffe verjaardag, zoeken we ons bedje op.
dinsdag 24 maart 2009
Hier zijn we weer!
Woensdag 18 maart 2009
Je moet hier al bijna 2 maanden les geven om dan te ontdekken dat je voor het gebruik van materiaal als plakband, papier en balpennen moet gaan intekenen bij teacher Daniel. Gelukkig zat onze vallies, dankzij jullie, rijkelijk gevuld met een hele hoop materiaal, waardoor dit tot op heden nog niet nodig was. Wij vinden vandaag eindelijk de tijd om voor het eerst ons beddengoed te wassen en hopen op een blijvend zonnetje, zodat we vanavond niet in een nat bed moeten slapen. Tussendoor komt Sebastian de hele tijd vragen om foto’s te nemen met hem. Dit moet perse vandaag, want hij heeft net een hemdje met een das aan. Het lijkt wel een fotoshoot. Als een buisinessman bij de auto van mama Mumgai, met een schop in de hand in de groententuin en lekker stoer met een cowboyhoed. Hij weet perfect wat hij wil en wij kunnen alleen maar lachen om zijn grappige grilletjes. We naaien nog wat verder aan de sokpoppen en komen op het idee om naar de markt te trekken, op zoek naar heel veel wol. Met deze wol willen we graag pomponnetjes maken met de leerlingen. Het is allemaal wat stuntelig, want ons karton blijkt niet zo stevig en de wol ook niet zo ideaal, dus we zijn blij dat we in de jeugdbeweging ook geleerd hebben dat je nog wat anders kan met wol. De vele kleuren worden gebruikt om wolpopjes te maken en het resultaat is heel leuk. Zo denken ook de leeringen van 6 M erover wanneer we dit ’s avonds uitproberen in hun klas.
Donderdag 19 maart
De dagen hier worden goed gevuld met 101 kleine werkjes. Wat gaat de tijd toch snel als je tussen alle andere activiteiten door ook nog eens moet zorgen voor het wassen van je kleren, inkopen doen en proberen een avondmaal op tafel te krijgen. Vaak blijft er niet veel tijd over.
Het internet op school is vernieuwd en die 2 wazungu hebben de computer eventjes in beslag genomen. We nemen uitgebreid de tijd om het thuisfront iets van ons te laten horen. Teacher Kibona heeft ons gevraagd om vanavond zijn klas over te nemen in het zevende. We vragen hem of we wat gezelschapsspelletjes mogen spelen en hij vindt dit meteen een goed idee. Jammer dat niet iedereen dit een goed idee vindt, want terwijl wij gaan schilderen in 6 K, heeft de hoofdleerkracht hen weerom verplicht om te studeren. Jammer dat hij zich hiervoor boos maakt op de kinderen en dit niet gewoon tegen ons komt vertellen. We proberen dit weekend in hun vrije tijd nog eens de spelletjes en puzzels boven te halen voor klas 7!
Vrijdag 20 maart 2009
We zien in de oudste klassen een examenrooster hangen. Zouden de leerlingen alweer examens hebben? Ja hoor, de laatste week voor de vakantie worden ze nog eens op de rooster gelegd. De leerlingen van klas 7 maakten ons vorige week duidelijk dat ze graag de klok willen leren lezen in het Frans. Daarvoor maken we voor hen enkele klokjes met een lege doos cornflakes, kurken en duimspijkers. Meteen kunnen we enkele leuke spelletjes doen. ’s Middags hebben we een afspraak met de man van de fietsenwinkel. Enkele dagen geleden vertelde hij ons over de secundaire school die hij aan het opbouwen is in de bush. Het lijkt ons een mooi project en vandaag wil hij ons er eens mee naartoe nemen. We vinden het leuk om eens te zien, maar hebben al gauw door waarom hij ons hier mee naartoe neemt. Hij heeft geen geld meer om zijn project af te werken en vermits een dak, meubels en leerkrachten wel noodzakelijk zijn in een school, had hij op onze steun gehoopt. Maar ook voor ons is het uiteraard geen fluitje van een cent om zomaar eventjes 2 biljoen TZS neer te tellen. Veel meer dan hem zeggen dat we het een mooi project vinden, kunnen wij niet doen, maar we nemen toch enkele foto’s en krijgen zijn adres. Onderweg wordt Jolien misselijk en ook van hoofdpijn en koorts blijft ze niet gespaard. Terug thuis zoekt ze dus maar snel haar bedje op om wat uit te zieken. Ondertussen komen John, Mwazi en Samson op bezoek. Ze vinden het hilarisch om samen met Ella naar de foto’s te kijken die we tot nu toe al genomen hebben. Wij blijven proberen om deze ook ooit eens op de blog te zetten! Ook 6 K mag vanavond wolpopjes maken en het moet gezegd zijn, het resultaat mag er best wel zijn!
Zaterdag 21 maart 2009
Na een kort inhaalmanouvre van ons verbeterwerk, maken we ons klaar voor onze afspraak met 2 Belgen die hier in Mafinga wonen en werken. We betrappen onszelf erop dat we het Afrikaanse ritme al goed gewoon zijn, dus moeten ons na een slow-motion voormiddag nog haasten om op tijd te zijn. Bart komt ons halen aan de school en neemt ons mee naar zijn huis, waar we kennis maken met zijn vrouw, Bernadette en hun 2 kleine dochters, Hanne en Rozemarijn. We worden er heel vriendelijk onthaald en voelen ons meteen op ons gemak. We spelen wat met de kindjes, bewonderen hun indrukwekkende moestuin en schildpad en we bekijken samen wat foto’s van must seen bezienswaardigheden in Tanzania op de laptop . ’s Avonds mogen we mee aanschuiven voor het avondmaal. Na een lekkere peterseliesoep, smullen we van kip in groentensaus met rijs, om af te sluiten met een overheerlijke bananencake. Terwijl we nagenieten van dit overheerlijke 3-gangenmenu zijn we in een gezellig gesprekje beland. Zo gezellig dat we de tijd helemaal uit het oog verliezen. Om 22u is het te donker en ook wel gevaarlijk om als 2 blanke meisjes nog alleen naar huis te gaan. Bart en Bernadette stellen voor om te blijven slapen. Het lijkt ons een leuk idee en zo hebben we meteen een taxi uitgespaard.
Zondag 22 maart 2009
Wakker worden in een vreemd bed, waar je geen lattenbodem voelt en meteen mogen aanschuiven voor een ontbijt met cornflakes, bananencake en veel fruit is fantastisch. Bernadette stelt voor om vanmiddag mee te gaan zwemmen in een meertje eventjes buiten Mafinga. Dit is een voorstel die wij zeker niet links laten liggen, dus we snellen meteen naar huis om wat zwemspullen op te halen. Na een korte stop aan de markt en het samenrapen van alles wat we nog konden vinden in ons keukentje, kunnen we ook nog een kleine pic-nic samenstellen. Rozemarijn is pas 2 jaar oud, dus blijft thuis bij een oppas, maar Hanne is maar al te blij dat wij hen willen vergezellen. Na 20 minuutjes rijden komen we aan in Kizolanza. Er is geen kat te bespeuren en het uitzicht is fantastisch. De zon zit nog wat verscholen achter de wolken, maar daardoor laten we ons zeker niet afschrikken. Het duurt niet lang voor we in het water zitten. Dit is puur genieten. We rusten wat uit terwijl Bart ons bedient met zelfgemaakt brood en een groentenslaatje. Op de terugweg stoppen we nog even aan de bar van Kizolanza. Je zou kunnen stellen dat Kizolanza een soort groot campeerterrein is. Je kunt er overnachten, zwemmen in het meer en ook iets eten of drinken. We trakteren onze landgenoten op een drankje in de gezellige Afrikaanse bar. Voor onszelf vragen we een Tangawizi. We zijn helemaal verkocht aan het Tanzaniaanse frisdrankje op basis van gember. Terug thuis worden we al meteen opgewacht door een hele hoop kindjes die nieuwsgierig vragen waar we het hele weekend uitgehangen hebben. We frissen ons wat op en zijn na het avondmaal nog uitgnodigd op het verjaardagsfeestje van Samson van klas 6. Het was een vermoeiend, maar zalig weekend.
Je moet hier al bijna 2 maanden les geven om dan te ontdekken dat je voor het gebruik van materiaal als plakband, papier en balpennen moet gaan intekenen bij teacher Daniel. Gelukkig zat onze vallies, dankzij jullie, rijkelijk gevuld met een hele hoop materiaal, waardoor dit tot op heden nog niet nodig was. Wij vinden vandaag eindelijk de tijd om voor het eerst ons beddengoed te wassen en hopen op een blijvend zonnetje, zodat we vanavond niet in een nat bed moeten slapen. Tussendoor komt Sebastian de hele tijd vragen om foto’s te nemen met hem. Dit moet perse vandaag, want hij heeft net een hemdje met een das aan. Het lijkt wel een fotoshoot. Als een buisinessman bij de auto van mama Mumgai, met een schop in de hand in de groententuin en lekker stoer met een cowboyhoed. Hij weet perfect wat hij wil en wij kunnen alleen maar lachen om zijn grappige grilletjes. We naaien nog wat verder aan de sokpoppen en komen op het idee om naar de markt te trekken, op zoek naar heel veel wol. Met deze wol willen we graag pomponnetjes maken met de leerlingen. Het is allemaal wat stuntelig, want ons karton blijkt niet zo stevig en de wol ook niet zo ideaal, dus we zijn blij dat we in de jeugdbeweging ook geleerd hebben dat je nog wat anders kan met wol. De vele kleuren worden gebruikt om wolpopjes te maken en het resultaat is heel leuk. Zo denken ook de leeringen van 6 M erover wanneer we dit ’s avonds uitproberen in hun klas.
Donderdag 19 maart
De dagen hier worden goed gevuld met 101 kleine werkjes. Wat gaat de tijd toch snel als je tussen alle andere activiteiten door ook nog eens moet zorgen voor het wassen van je kleren, inkopen doen en proberen een avondmaal op tafel te krijgen. Vaak blijft er niet veel tijd over.
Het internet op school is vernieuwd en die 2 wazungu hebben de computer eventjes in beslag genomen. We nemen uitgebreid de tijd om het thuisfront iets van ons te laten horen. Teacher Kibona heeft ons gevraagd om vanavond zijn klas over te nemen in het zevende. We vragen hem of we wat gezelschapsspelletjes mogen spelen en hij vindt dit meteen een goed idee. Jammer dat niet iedereen dit een goed idee vindt, want terwijl wij gaan schilderen in 6 K, heeft de hoofdleerkracht hen weerom verplicht om te studeren. Jammer dat hij zich hiervoor boos maakt op de kinderen en dit niet gewoon tegen ons komt vertellen. We proberen dit weekend in hun vrije tijd nog eens de spelletjes en puzzels boven te halen voor klas 7!
Vrijdag 20 maart 2009
We zien in de oudste klassen een examenrooster hangen. Zouden de leerlingen alweer examens hebben? Ja hoor, de laatste week voor de vakantie worden ze nog eens op de rooster gelegd. De leerlingen van klas 7 maakten ons vorige week duidelijk dat ze graag de klok willen leren lezen in het Frans. Daarvoor maken we voor hen enkele klokjes met een lege doos cornflakes, kurken en duimspijkers. Meteen kunnen we enkele leuke spelletjes doen. ’s Middags hebben we een afspraak met de man van de fietsenwinkel. Enkele dagen geleden vertelde hij ons over de secundaire school die hij aan het opbouwen is in de bush. Het lijkt ons een mooi project en vandaag wil hij ons er eens mee naartoe nemen. We vinden het leuk om eens te zien, maar hebben al gauw door waarom hij ons hier mee naartoe neemt. Hij heeft geen geld meer om zijn project af te werken en vermits een dak, meubels en leerkrachten wel noodzakelijk zijn in een school, had hij op onze steun gehoopt. Maar ook voor ons is het uiteraard geen fluitje van een cent om zomaar eventjes 2 biljoen TZS neer te tellen. Veel meer dan hem zeggen dat we het een mooi project vinden, kunnen wij niet doen, maar we nemen toch enkele foto’s en krijgen zijn adres. Onderweg wordt Jolien misselijk en ook van hoofdpijn en koorts blijft ze niet gespaard. Terug thuis zoekt ze dus maar snel haar bedje op om wat uit te zieken. Ondertussen komen John, Mwazi en Samson op bezoek. Ze vinden het hilarisch om samen met Ella naar de foto’s te kijken die we tot nu toe al genomen hebben. Wij blijven proberen om deze ook ooit eens op de blog te zetten! Ook 6 K mag vanavond wolpopjes maken en het moet gezegd zijn, het resultaat mag er best wel zijn!
Zaterdag 21 maart 2009
Na een kort inhaalmanouvre van ons verbeterwerk, maken we ons klaar voor onze afspraak met 2 Belgen die hier in Mafinga wonen en werken. We betrappen onszelf erop dat we het Afrikaanse ritme al goed gewoon zijn, dus moeten ons na een slow-motion voormiddag nog haasten om op tijd te zijn. Bart komt ons halen aan de school en neemt ons mee naar zijn huis, waar we kennis maken met zijn vrouw, Bernadette en hun 2 kleine dochters, Hanne en Rozemarijn. We worden er heel vriendelijk onthaald en voelen ons meteen op ons gemak. We spelen wat met de kindjes, bewonderen hun indrukwekkende moestuin en schildpad en we bekijken samen wat foto’s van must seen bezienswaardigheden in Tanzania op de laptop . ’s Avonds mogen we mee aanschuiven voor het avondmaal. Na een lekkere peterseliesoep, smullen we van kip in groentensaus met rijs, om af te sluiten met een overheerlijke bananencake. Terwijl we nagenieten van dit overheerlijke 3-gangenmenu zijn we in een gezellig gesprekje beland. Zo gezellig dat we de tijd helemaal uit het oog verliezen. Om 22u is het te donker en ook wel gevaarlijk om als 2 blanke meisjes nog alleen naar huis te gaan. Bart en Bernadette stellen voor om te blijven slapen. Het lijkt ons een leuk idee en zo hebben we meteen een taxi uitgespaard.
Zondag 22 maart 2009
Wakker worden in een vreemd bed, waar je geen lattenbodem voelt en meteen mogen aanschuiven voor een ontbijt met cornflakes, bananencake en veel fruit is fantastisch. Bernadette stelt voor om vanmiddag mee te gaan zwemmen in een meertje eventjes buiten Mafinga. Dit is een voorstel die wij zeker niet links laten liggen, dus we snellen meteen naar huis om wat zwemspullen op te halen. Na een korte stop aan de markt en het samenrapen van alles wat we nog konden vinden in ons keukentje, kunnen we ook nog een kleine pic-nic samenstellen. Rozemarijn is pas 2 jaar oud, dus blijft thuis bij een oppas, maar Hanne is maar al te blij dat wij hen willen vergezellen. Na 20 minuutjes rijden komen we aan in Kizolanza. Er is geen kat te bespeuren en het uitzicht is fantastisch. De zon zit nog wat verscholen achter de wolken, maar daardoor laten we ons zeker niet afschrikken. Het duurt niet lang voor we in het water zitten. Dit is puur genieten. We rusten wat uit terwijl Bart ons bedient met zelfgemaakt brood en een groentenslaatje. Op de terugweg stoppen we nog even aan de bar van Kizolanza. Je zou kunnen stellen dat Kizolanza een soort groot campeerterrein is. Je kunt er overnachten, zwemmen in het meer en ook iets eten of drinken. We trakteren onze landgenoten op een drankje in de gezellige Afrikaanse bar. Voor onszelf vragen we een Tangawizi. We zijn helemaal verkocht aan het Tanzaniaanse frisdrankje op basis van gember. Terug thuis worden we al meteen opgewacht door een hele hoop kindjes die nieuwsgierig vragen waar we het hele weekend uitgehangen hebben. We frissen ons wat op en zijn na het avondmaal nog uitgnodigd op het verjaardagsfeestje van Samson van klas 6. Het was een vermoeiend, maar zalig weekend.
donderdag 19 maart 2009
Aarde aan het belgenland!
Vrijdag 13 maart 2009
Wanneer we ons terug in de wandelgangen van het schoolgebouw begeven, wil iedereen weten waar we gisteren geweest zijn. Die nieuwsgierige Afikanen! We zijn blij dat we deze week eindelijk nog eens een beetje les mogen geven, want die examens afnemen zijn toch niet meteen onze favoriete bezigheid. Ook vandaag was het duidelijk een goed idee om te blijven staan na de parade, want er zijn weer een hele hoop leerlingen die aan de kant moeten gaan staan en de leerkracht heeft alweer zijn stok in de hand. Gelukkig kunnen wij ervoor zorgen dat de stokslagen vervangen worden door een schoonmaakopdracht. Na de les krijgen we bezoek van een jongen uit klas 7. Hij komt ons vertellen dat er nog heel wat leerkrachten zijn die slaan, maar ze zorgen er steeds voor dat ‘die blanke leerkrachten’ niets zien. Dit is niet leuk om te horen natuurlijk en vooral zo moeilijk om hierop te reageren. De ene na de andere leerling komt bij ons aankloppen met de woorden “Teacher, my pen is not writing.” We hebben een mooie voorraad balpennen mee, maar kunnen natuurlijk niet de hele school schrijfvoer geven. We besluiten enkel een balpen te geven aan de leerlingen die kunnen bewijzen dat hun balpen leeg is. Tot we merken dat de allerkleinsten (die met een potlood schrijven en dus geen pen nodig hebben) op zoek gaan naar een balpen en deze in het zand duwen, op de muur krassen of in een plas water draaien tot hij niet meer schrijft. Waarom doen ze dit toch? Soms kunnen wij ons zo ergeren aan de manier waarop ze hier omgaan met het materiaal. Zo onrespectvol! ’ s Avonds vallen we voor het eerst sinds ons verblijf eens binnen in klas 7. Ze hebben net gedaan met hun examens en er is geen les vanavond, dus we vinden dat ze wel eens een gezellige avond verdienen. We gaan er langs met heel wat spelletjes en puzzels en beide klasssen gaan muisstil aan het werk. Dit geeft ons de mogelijkheid om ondertussen in de 2 klassen van het zesde langs te gaan met scoebidoes en ook 4M had nog een schilderavondje van ons tegoed. Wanneer we een halfuurtje later nog even een kijkje gaan nemen in klas 7, merken we dat iedereen aan het studeren is. De hoofdleerkracht was gekomen en had hen gezegd dat ze hun tijd nuttiger moeten spenderen... De kinderen moeten hier zoveel in de klas zitten en steeds weer om te studeren.
Zaterdag 14 maart 2009
Na een heerlijk eitjes-ontbijt komt Huruma ons uitnodigen om mee te gaan op familiebezoek met mama Mungai naar Dabaga village. Veel plannen voor vandaag hebben we niet, dus wij happen maar al te graag toe. Een beetje in retard kunnen we om 11u vertrekken. Mama Mungai vertelt ons onderweg over the schoolfarm, het ziekenhuis van Mafinga en de theafactory. Deze willen we allemaal nog graag eens bezoeken. Wanneer we een lange aardeweg inslaan, komt het bush-gevoel weer boven. Hutjes, kleine kindjes, mooie bergen, veel zonnebloemen tussen de maisplanten en heel wat typische Afrikaanse taferelen, trekken onze aandacht. Anderhalf uur later komen we aan bij een boerderij. Hier woonden de ouders van mama Mungai. Haar ouders zijn ondertussen allebei gestorven, maar de tweede vrouw van haar vader zorgt nog voor de boerderij. Of laat ons zeggen, de werkmensen zorgen voor de boerderij en zij zorgt voor de werkmensen. Na wat rondlopen in het maisveld en te genieten van het prachtige uitzicht in de bergen, worden we binnen uitgenodigd voor een tasje thee en een maiskolf. Een gekookte maiskolf aten we nooit eerder, maar het smaakt wel heerlijk. We hebben er een voldaan gevoel van en verschieten wanneer er nog een hele plateau vol eten voor onze neus wordt gezet. We krijgen ugali, bonen, gekookte bladeren en bloemen van de pompoenplant en kip. Deze laatste moeten we jammer genoeg weigeren. We vinden het wel een beetje vervelend, want de mensen zorgen speciaal voor wat vlees nu er bezoek is. Alsof we nooit eerder een boerderij gezien hebben, lopen wij nieuwsgierig wat rond. Nadat de auto is volgeladen met heel veel mais en een levende kip, vertrekken we terug naar huis. Onderweg vertelt mama Mungai over ‘hulanzi’, het sap dat de mensen uit de bamboestengels proberen te winnen. Ze vangen het sap op en waneer je het direct proeft, smaakt het naar een soort zoete limonade. Laat je het sapje echter 1 dag staan, wordt het een soort alcohol. Hiermee kunnen de mensen in de bush alvast mooi geld binnenhalen. Langs de weg stoppen we ook even om een zak passievruchten te kopen. Voor 2000 TZS (iets meer dan 1 euro), hebben we wel 5 kg van dit lekkers. Terug thuis krijgen we er een deel, samen met wat maiskolven. We zijn moe van de lange dag, maar gaan toch nog even een kijkje nemen in de mainhall, waar teacher Alli een dramacompetitie heeft georganiseerd. Jammer dat ze in het Swahili acteren, maar er zitten toch enkele showbeesten bij die ons aan het lachen kunnen brengen.
Zondag 15 maart 2009
Dit is een zondag, zoals je ze in Belgie ook vaak hebt. Een reeks onverwachte bezoekjes, samen heel veel thee drinken en praten over de meest onnozele dingen, terwijl het buiten aan het regenen is. Omdat de regen vandaag precies niet veel zin heeft om op te houden, beslissen we in de namiddag dan toch maar om onze regenjas aan te trekken en samen met Sebastian naar de markt te gaan. We trakteren onszelf op een paar felgekleurde sletsen en maken ook Sebastian dolgelukkig wanneer hij voor 2 euro een paar knalblauwe schoenen krijgt. Terug thuis merken ze dat de mais die we gisteren kregen begint zuur te worden, met als gevolg: mais als avondmaal! Terwijl we eten, komt John van klas 6 ons uitnodigen voor zijn verjaardagsfeestje. Na het in krantenpapier wikkelen van een geimproviseerd geschenkje, gaan we een kijkje nemen in the activityroom, waar de muziek alvast voor de nodige sfeer zorgt. Wij worden er als the special guests ontvangen en mogen de taart helpen snijden. Iedereen kijkt verwonderd naar onze ‘Belgian way of cutting the cake’, terwijl wij steeds weer verbaasd blijven over het ritmegevoel in deze jonge Afrikaantjes. ’s Avonds beseffen we dat, zelfs op het Afrikaanse ritme, de tijd hier veel te snel gaat. We zitten vandaag al in de helft van ons Tanzaniaanse avontuur!
Maandag 16 maart 2009
We krijgen eventjes het gevoel dat we al echte Afrikaanse leerkrachten aan het worden zijn, want op deze maandagmorgen gaat alles een beetje trager, dus ook het lesgeven. In klas 5 leren we over ‘the compound words’. Dit zijn woorden die samengesteld zijn uit twee andere bestaande woorden (bv.: tea + pot = teapot of sun + flower = sunflower). Het idee om als inoefening de leerlingen hiermee zelf een memoryspel te laten maken, wordt met veel plezier uitgevoerd. Het is fantastisch om hen bezig te zien. Na de lessen zetten wij ons als 2 oude dametjes in de zetel met naald en draad in de hand. Onze kousen en washanden moeten eraan geloven en worden omgetoverd tot leuke poppenkastpoppen. Deze maken, samen met nog heel wat andere leuke materialen, deel uit van onze dramakoffer. Wanneer we de koffer in de namiddag voorstellen tijdens de dramaclub, wordt deze met groot applaus onthaald. We maken er meteen gebruik van en kunnen de leerlingen onmiddellijk warm maken met enkele toverspreuken in het thema Harry Potter. ’s Avonds gaan we met puzzels naar 5 M en terwijl zij geconcentreerd puzzelen, gaan wij verder met het naaien van de sokpopjes. We denken dat we onze bezigheid voor de rest van de week gevonden hebben!
Dinsdag 17 maart 2009
Het vele verbeterwerk is vandaag een werk van lange adem. Gelukkig komt Sebastian tussendoor weer lekker grappig doen. We maken samen met hem vuur voor het roosteren van een maiskolf. Zoals het een echte gentleman betaamt zorgt Sebastian zo voor een heerlijk middagmaal als we terugkomen van de les. Met de passievruchten die we zaterdag van mama kregen, helpt Rhoda ons passiejuice te maken. Delicieus! We gaan naar de markt om groentjes en nog wat meer knopen te kopen. Het gevolg is dat we nog meer poppenkastpoppen kunnen maken. Gelukkig komen 3 jongens van klas 6, Mwazi, John en Samson, ons een handje helpen. Het is een beetje schaamtelijk om toe te geven, maar we ontdekken dat deze kids het beter kunnen dan wij. Omdat het regenseizoen zich vandaag nog eens goed wil bewijzen, is er deze namiddag geen sport door hevige regenbuien en onweer. We hebben dus alle tijd om gezellig wat verder te werken met de jongens. Terwijl Jolien aan het klungelen is tussen de 3 jongens, heeft Ella zich teruggetrokken in de keuken om zich te ontfermen over het avondmaal. Na anderhalf uur aan de kookplaat te hebben gestaan, is het groentensausje klaar. Het resultaat is overheerlijk! Als avondactiviteit wordt er in klas 6 M geschilderd, terwijl 6 K en 5 M puzzelen en spelletjes spelen. Het is vreemd om te zeggen, maar het resultaat van de schilderwekerken is redelijk ontgoochelend. Een kleuterjuf zou tevreden zijn met dit resultaat voor haar klas. Maar we moeten het hen vergeven. Als je nooit de kans hebt om te schilderen kan je ook moeilijk meteen een Picasso worden. En het belangrijkste is natuurlijk dat dse kinderen zich amuseren tijdens het maken van hun creatie. En dat was wel degelijk het geval.
Wanneer we ons terug in de wandelgangen van het schoolgebouw begeven, wil iedereen weten waar we gisteren geweest zijn. Die nieuwsgierige Afikanen! We zijn blij dat we deze week eindelijk nog eens een beetje les mogen geven, want die examens afnemen zijn toch niet meteen onze favoriete bezigheid. Ook vandaag was het duidelijk een goed idee om te blijven staan na de parade, want er zijn weer een hele hoop leerlingen die aan de kant moeten gaan staan en de leerkracht heeft alweer zijn stok in de hand. Gelukkig kunnen wij ervoor zorgen dat de stokslagen vervangen worden door een schoonmaakopdracht. Na de les krijgen we bezoek van een jongen uit klas 7. Hij komt ons vertellen dat er nog heel wat leerkrachten zijn die slaan, maar ze zorgen er steeds voor dat ‘die blanke leerkrachten’ niets zien. Dit is niet leuk om te horen natuurlijk en vooral zo moeilijk om hierop te reageren. De ene na de andere leerling komt bij ons aankloppen met de woorden “Teacher, my pen is not writing.” We hebben een mooie voorraad balpennen mee, maar kunnen natuurlijk niet de hele school schrijfvoer geven. We besluiten enkel een balpen te geven aan de leerlingen die kunnen bewijzen dat hun balpen leeg is. Tot we merken dat de allerkleinsten (die met een potlood schrijven en dus geen pen nodig hebben) op zoek gaan naar een balpen en deze in het zand duwen, op de muur krassen of in een plas water draaien tot hij niet meer schrijft. Waarom doen ze dit toch? Soms kunnen wij ons zo ergeren aan de manier waarop ze hier omgaan met het materiaal. Zo onrespectvol! ’ s Avonds vallen we voor het eerst sinds ons verblijf eens binnen in klas 7. Ze hebben net gedaan met hun examens en er is geen les vanavond, dus we vinden dat ze wel eens een gezellige avond verdienen. We gaan er langs met heel wat spelletjes en puzzels en beide klasssen gaan muisstil aan het werk. Dit geeft ons de mogelijkheid om ondertussen in de 2 klassen van het zesde langs te gaan met scoebidoes en ook 4M had nog een schilderavondje van ons tegoed. Wanneer we een halfuurtje later nog even een kijkje gaan nemen in klas 7, merken we dat iedereen aan het studeren is. De hoofdleerkracht was gekomen en had hen gezegd dat ze hun tijd nuttiger moeten spenderen... De kinderen moeten hier zoveel in de klas zitten en steeds weer om te studeren.
Zaterdag 14 maart 2009
Na een heerlijk eitjes-ontbijt komt Huruma ons uitnodigen om mee te gaan op familiebezoek met mama Mungai naar Dabaga village. Veel plannen voor vandaag hebben we niet, dus wij happen maar al te graag toe. Een beetje in retard kunnen we om 11u vertrekken. Mama Mungai vertelt ons onderweg over the schoolfarm, het ziekenhuis van Mafinga en de theafactory. Deze willen we allemaal nog graag eens bezoeken. Wanneer we een lange aardeweg inslaan, komt het bush-gevoel weer boven. Hutjes, kleine kindjes, mooie bergen, veel zonnebloemen tussen de maisplanten en heel wat typische Afrikaanse taferelen, trekken onze aandacht. Anderhalf uur later komen we aan bij een boerderij. Hier woonden de ouders van mama Mungai. Haar ouders zijn ondertussen allebei gestorven, maar de tweede vrouw van haar vader zorgt nog voor de boerderij. Of laat ons zeggen, de werkmensen zorgen voor de boerderij en zij zorgt voor de werkmensen. Na wat rondlopen in het maisveld en te genieten van het prachtige uitzicht in de bergen, worden we binnen uitgenodigd voor een tasje thee en een maiskolf. Een gekookte maiskolf aten we nooit eerder, maar het smaakt wel heerlijk. We hebben er een voldaan gevoel van en verschieten wanneer er nog een hele plateau vol eten voor onze neus wordt gezet. We krijgen ugali, bonen, gekookte bladeren en bloemen van de pompoenplant en kip. Deze laatste moeten we jammer genoeg weigeren. We vinden het wel een beetje vervelend, want de mensen zorgen speciaal voor wat vlees nu er bezoek is. Alsof we nooit eerder een boerderij gezien hebben, lopen wij nieuwsgierig wat rond. Nadat de auto is volgeladen met heel veel mais en een levende kip, vertrekken we terug naar huis. Onderweg vertelt mama Mungai over ‘hulanzi’, het sap dat de mensen uit de bamboestengels proberen te winnen. Ze vangen het sap op en waneer je het direct proeft, smaakt het naar een soort zoete limonade. Laat je het sapje echter 1 dag staan, wordt het een soort alcohol. Hiermee kunnen de mensen in de bush alvast mooi geld binnenhalen. Langs de weg stoppen we ook even om een zak passievruchten te kopen. Voor 2000 TZS (iets meer dan 1 euro), hebben we wel 5 kg van dit lekkers. Terug thuis krijgen we er een deel, samen met wat maiskolven. We zijn moe van de lange dag, maar gaan toch nog even een kijkje nemen in de mainhall, waar teacher Alli een dramacompetitie heeft georganiseerd. Jammer dat ze in het Swahili acteren, maar er zitten toch enkele showbeesten bij die ons aan het lachen kunnen brengen.
Zondag 15 maart 2009
Dit is een zondag, zoals je ze in Belgie ook vaak hebt. Een reeks onverwachte bezoekjes, samen heel veel thee drinken en praten over de meest onnozele dingen, terwijl het buiten aan het regenen is. Omdat de regen vandaag precies niet veel zin heeft om op te houden, beslissen we in de namiddag dan toch maar om onze regenjas aan te trekken en samen met Sebastian naar de markt te gaan. We trakteren onszelf op een paar felgekleurde sletsen en maken ook Sebastian dolgelukkig wanneer hij voor 2 euro een paar knalblauwe schoenen krijgt. Terug thuis merken ze dat de mais die we gisteren kregen begint zuur te worden, met als gevolg: mais als avondmaal! Terwijl we eten, komt John van klas 6 ons uitnodigen voor zijn verjaardagsfeestje. Na het in krantenpapier wikkelen van een geimproviseerd geschenkje, gaan we een kijkje nemen in the activityroom, waar de muziek alvast voor de nodige sfeer zorgt. Wij worden er als the special guests ontvangen en mogen de taart helpen snijden. Iedereen kijkt verwonderd naar onze ‘Belgian way of cutting the cake’, terwijl wij steeds weer verbaasd blijven over het ritmegevoel in deze jonge Afrikaantjes. ’s Avonds beseffen we dat, zelfs op het Afrikaanse ritme, de tijd hier veel te snel gaat. We zitten vandaag al in de helft van ons Tanzaniaanse avontuur!
Maandag 16 maart 2009
We krijgen eventjes het gevoel dat we al echte Afrikaanse leerkrachten aan het worden zijn, want op deze maandagmorgen gaat alles een beetje trager, dus ook het lesgeven. In klas 5 leren we over ‘the compound words’. Dit zijn woorden die samengesteld zijn uit twee andere bestaande woorden (bv.: tea + pot = teapot of sun + flower = sunflower). Het idee om als inoefening de leerlingen hiermee zelf een memoryspel te laten maken, wordt met veel plezier uitgevoerd. Het is fantastisch om hen bezig te zien. Na de lessen zetten wij ons als 2 oude dametjes in de zetel met naald en draad in de hand. Onze kousen en washanden moeten eraan geloven en worden omgetoverd tot leuke poppenkastpoppen. Deze maken, samen met nog heel wat andere leuke materialen, deel uit van onze dramakoffer. Wanneer we de koffer in de namiddag voorstellen tijdens de dramaclub, wordt deze met groot applaus onthaald. We maken er meteen gebruik van en kunnen de leerlingen onmiddellijk warm maken met enkele toverspreuken in het thema Harry Potter. ’s Avonds gaan we met puzzels naar 5 M en terwijl zij geconcentreerd puzzelen, gaan wij verder met het naaien van de sokpopjes. We denken dat we onze bezigheid voor de rest van de week gevonden hebben!
Dinsdag 17 maart 2009
Het vele verbeterwerk is vandaag een werk van lange adem. Gelukkig komt Sebastian tussendoor weer lekker grappig doen. We maken samen met hem vuur voor het roosteren van een maiskolf. Zoals het een echte gentleman betaamt zorgt Sebastian zo voor een heerlijk middagmaal als we terugkomen van de les. Met de passievruchten die we zaterdag van mama kregen, helpt Rhoda ons passiejuice te maken. Delicieus! We gaan naar de markt om groentjes en nog wat meer knopen te kopen. Het gevolg is dat we nog meer poppenkastpoppen kunnen maken. Gelukkig komen 3 jongens van klas 6, Mwazi, John en Samson, ons een handje helpen. Het is een beetje schaamtelijk om toe te geven, maar we ontdekken dat deze kids het beter kunnen dan wij. Omdat het regenseizoen zich vandaag nog eens goed wil bewijzen, is er deze namiddag geen sport door hevige regenbuien en onweer. We hebben dus alle tijd om gezellig wat verder te werken met de jongens. Terwijl Jolien aan het klungelen is tussen de 3 jongens, heeft Ella zich teruggetrokken in de keuken om zich te ontfermen over het avondmaal. Na anderhalf uur aan de kookplaat te hebben gestaan, is het groentensausje klaar. Het resultaat is overheerlijk! Als avondactiviteit wordt er in klas 6 M geschilderd, terwijl 6 K en 5 M puzzelen en spelletjes spelen. Het is vreemd om te zeggen, maar het resultaat van de schilderwekerken is redelijk ontgoochelend. Een kleuterjuf zou tevreden zijn met dit resultaat voor haar klas. Maar we moeten het hen vergeven. Als je nooit de kans hebt om te schilderen kan je ook moeilijk meteen een Picasso worden. En het belangrijkste is natuurlijk dat dse kinderen zich amuseren tijdens het maken van hun creatie. En dat was wel degelijk het geval.
vrijdag 6 maart 2009
Het leven zoals het is TANZANIA
Vrijdag 27 februari 2009
Het zonnetje op onze bleke huid en de tonen van de zalige Afrikaanse muziek toveren van ’s morgens vroeg een hemelsbrede glimlach op ons gezicht. We worden er echt gelukkig van. Dolenthousiast vertrekken we naar klas 6, maar we vrezen dat de leerlingen misschien vandaag wat minder enthousiast zullen zijn. We hebben immers een kleine toets voorbereid . Zouden ze de leerstof over direct en indirect speech na bijna twee weken onder de knie hebben? Terwijl de leerlingen geconcentreerd aan het werk zijn, proberen wij in onszelf voor de zoveelste keer de namen van de leerlingen op te zeggen. En dat is hier niet altijd een even gemakkelijke opgave. Om jullie maar even een voorbeeldje te geven: Shaotha, Immaculate, Swahialy, Itaëli, Devota , Salvatory, Mpoki, Nasri, Milishi en Boniface zijn voor ons niet voor de hand liggende namen van leerlingen uit onze klas. Daarnaast zijn er ook enkele voornamen die we net iets gemakkelijker, en vooral grappiger, vinden: Deus, Samson, Goodluck, Godlisten, Innocent en Witness. Gelukkig hebben sommige ouders ook gekozen voor Simon, John, Jack, Frank, Anna, Nora, Diana en Lucy. Daarnaast moeten we soms ook nog eens gokken of het over een meisje of een jongen gaat, want bijna iedereen heeft hier kort haar. Jongens- en meisjeshoofdjes worden hier geregeld tot een scharenkopje omgetoverd. Op deze manier proberen ze de vele beestjes die graag in hun kroezelhaartjes kruipen op een afstandje te houden. Ella neemt ook een atlas in het Swahili ter hand. België klinkt dan als Ubelgiji en de buurlanden zijn: Ufaransa, Ujerumani en Uholanzi. Ze weten hier blijkbaar niets af van het bestaan van het Groot Hertogdom Luxemburg. In de namiddag verzetten we wat schoolwerk tot de elektriciteit uitvalt. Aangezien de panne maar blijft duren, kunnen we niet anders dan de luiaard uit te hangen. Ella nestelt zich in de zetel met een boek, terwijl Jolien haar hoofd breekt over een woordzoeker. Rond 17.30u springt plots het licht weer aan. Om toch nog iets nuttigs te doen vandaag, besluiten we naar het internetcafé te trekken om nog eens een teken van leven uit Tanzania te geven. Onderweg naar huis komen we Huruma tegen en die wil met alle plezier taxichauffeur voor ons spelen. Na een snelle hap, reppen we ons naar klas 6 K en 6 M voor een spelletjesavond. Omdat er op vrijdagavond geen bewaking is, komen ook heel wat kinderen uit andere klassen nieuwsgierig kijken. Sommigen onder hen trekken hun stoute schoenen aan en glippen naar binnen om mee te genieten van de leuke avond. En eerlijk gezegd, we geven ze groot gelijk!
Zaterdag 28 februari 2009
Een eitje bij het ontbijt, een zalig warme douche in het huis van mama Mungai en een heerlijk zonnetje. Zalig! Vandaag moeten we geen les geven, maar we profiteren er toch van om een stuk brood mee te pikken tijdens teatime. We komen hier te weten dat er vandaag ‘parentsday’ is. Je zou denken dat de leerkrachten op zo’n moment extra hun best zouden doen, maar het tegendeel blijkt. In enkele klassen is zelfs niet eens een leerkracht aanwezig. Omdat wij de slechts enkele aanwezige ouders toch niet de indruk willen geven dat die wazungu geen les kunnen/willen geven, gaan we snel klas 6 binnen en we leren hen enkele Engelse liedjes met bijhorende bewegingen aan. Wanneer we de klas uitwandelen, komt teacher Ruth meteen naar ons toe. Ze wil ons graag de bakkerij en de keuken van de school laten zien. Wij volgen haar met veel plezier en zijn onder de indruk van de moderne machines die gebruikt worden in de bakkerij. In de keuken vertelt de gids van dienst ons dat de maaltijden warm gehouden worden in reuze grote potten die voortdurend verwarmd worden door kolen. Ook op de deksels van de potten wordt een vuurtje gemaakt. Het is leuk om te zien, maar lang blijven we er niet. De rook die in de keuken hangt, piekt heel hard in onze ogen. Voor we terugkeren, springen we nog even binnen in de bib. We verbazen ons over de mooie en grote collectie boeken die de school rijk is. Het is alleen ontzettend jammer dat de leerlingen er geen zorg voor dragen en dat ze het ook niet geleerd worden. Na even rond te neuzen, botsen we op een Engels boekje van ‘Bokrijk’. We doorbladeren het en komen zelfs Veurne en Loppem tegen, maar vragen ons tegelijk ook af wat ze met dit boekje hier toch moeten aanvangen. Wanneer we enkele boeken willen ontlenen, komen we tot de grappige ontdekking dat teacher Heather en Jane al een hele maand denken dat Ella Jolien is en omgekeerd. Het trouwfeest waar we mama Mungai mee naartoe mochten vergezellen is afgelast, dus wij maakten andere weekendplannen. Om 14u hadden we met Stephen, een vriend van Peter, afgesproken aan de markt. Wij zijn op tijd en wachten…en wachten…en wachten. We denken dat het de eerste keer is dat we echt kennismaken met de Afrikanen en hun tijdsbeleving. Een uurtje en vele regendruppels later besluiten we wat verderop frietjes te gaan eten. Als bij toeval komen we een ex-leerkracht van onze school tegen, die ons kan doorverwijzen naar restaurant ‘Zig zaga’. Hij heeft zelf geen tijd om mee te eten, maar wil in elk geval onze maaltijd betalen. Daar staan we dan met onze mond vol tanden. We moeten bijna een uur wachten op ons eten en net wanneer we kunnen beginnen krijgen we telefoon van Stephen. Hij komt ons vergezellen en stelt voor ons mee te nemen naar ‘de carwash’. Benieuwd van wat we ons daarbij moeten voorstellen, springen we bij hem in de auto. De carwash blijkt een soort parkeerplaats bij een rivier te zijn. Enkele stoere jonge gasten versjouwen voortdurend emmers water uit de rivier. Af en toe halen ze een zakje met zeep uit hun achterzak om in het water te doen. Eén van hen is bijna een uur bezig aan de auto van Stephen en voor al dat werk moet Stephen slechts 1500 TZS (niet eens 1 euro) betalen. Met een blinkende wagen wil hij ons meenemen naar een voetbalmatch, maar dan wel op voorwaarde dat Jolien ons er naartoe rijdt. Dat haar rijbewijs nog in België ligt, blijkt geen probleem te zijn, beweert hij. Rechts zitten, met je linkerhand schakelen, links rijden en ondertussen héél goed opletten voor alle diepe putten in de rode aardeweg. Niet eenvoudig, maar toch lukt het Jolien om ons veilig en wel naar het voetbalveld te taxiën. Hoewel, voetbalveld…meer dan een grote droge plek zand met aan de rand wat lang gras is het niet. Toch blijkt dit een belangrijke match te zijn, want ’s avonds hebben ze het er nog over op de radio. Terug thuis aangekomen, krijgen we meteen bezoek van Mboka, een nichtje van mama Mungai. Ze wil ons lelijke roze onderbroeken verkopen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar zij maakt het zich ondertussen gemakkelijk in onze zetel. We kunnen gezellig wat praten, maar wanneer het gesprek stilvalt blijkt ze helemaal geen aanstalten te maken om weg te gaan. Wij eten ondertussen, doen de afwas en beginnen aan ons schoolwerk. Zij blijft gezellig kijken hoe wij alles regelen. Een vreemde meid, als je het ons vraagt. Wat gestart was als een weinig productieve dag, is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid. Moe, maar met een hoofd vol avonturen, kruipen we onder de wol.
Zondag 1 maart 2009
Na een snel ontbijt gaan we met Huruma en mama Mungai naar de viering. Deze keer gaan we niet naar de kerk van de katholieken, maar sluiten we aan bij de Lutheranen. Het gebouw ziet er aan de buitenkant helemaal anders uit, maar toch zijn er qua indeling grote gelijkenissen merkbaar. Ook de viering zelf is grotendeels vergelijkbaar met een viering in de Rooms-katholieke kerk. Wanneer er gebeden wordt, staat de priester met zijn rug naar de mensen, omdat het altaar tegen de muur staat. Voor het altaar staat een enthousiast koor te zingen. Ze zijn met een 20-tal mensen, jong en oud door elkaar met allemaal hetzelfde uniform. Ze zingen en dansen hele vrolijke en opzwepende liedjes en doen de bijhorende danspasjes. Leuk om te zien! Deze viering was alvast veel leuker om te zien dan die van vorige week zondag. Omdat er een bisschop uit Dar Es Salaam komt naar een andere kerk, wil mama Mungai ons ook meenemen naar de kerk van de Assemblies of God. Helemaal niet wetend wat ons te wachten staat, volgen we mama Mungai tot op de eerste rij. Heel wat kindjes en mensen zijn vooraan aan het dansen, zingen en zwaaien met takjes. We vinden dit meteen een schitterend spektakel en kunnen het niet laten om ook volop mee te klappen. De kerk is versierd met kerstboomslingers, felgekleurde doeken, een mini-kerstboom, fake-bloemen en krippenpapier. We zien in de kerk ook teacher Ruth en teacher Elisabeth. Op een gegeven moment komt Elisabeth ons halen en zegt dat we vooraan moeten gaan staan. We krijgen een micro in onze handen geduwd en er wordt verwacht dat wij onszelf voorstellen en iets vertellen. Teacher Elisabeth is de tolk van dienst en de mensen klappen luid en roepen ‘Amen’ en ‘Halleluja’ voor ons. Er wordt heel veel gedanst en gelachen. Dit is echt het idee dat wij hebben van een Afrikaanse viering. Tot op een bepaald moment iedereen gaat rechtstaan om te bidden. Er wordt muziek gespeeld en de priester zegt in de micro steeds dezelfde zin, alsmaar luider en luider. De chaos is compleet. Na 5 minuten lijkt het alsof er 1 grote emotiebom losbarst. Mensen beginnen te roepen, te huilen, te smeken, smijten zich op de grond,… Zowel jong als oud neemt deel, wel 15 minuten aan een stuk. Wij weten niet goed wat er gebeurt. We staan vol verbazing naar al de mensen rondom ons te gapen. De mensen bidden hier wel heel intens. Daarna is de bisschop uit Dar aan de beurt. Alles wat hij preekt, is in het Swahili, maar hij kan er wel héél veel show bij verkopen. Hij heeft iets weg van Geert Hoste of Gunter Lamoot op bepaalde momenten. Hij maakt geluiden, roept van alles en loopt van de ene naar de andere kant. De mensen halen papier en pen boven en noteren wat hij zegt. Ze gaan er helemaal in op. ‘Amen’ en ‘Halleluja’ worden te pas en te onpas door iedereen in de kerk geroepen. Na wel een uur preken, nodigt hij iedereen uit om vooraan in de kerk samen te bidden. Deze keer lijkt het nog erger. De bisschop raakt af en toe iemands hoofd aan en we zien zelfs kinderen die huilen. Dit geeft ons toch wel een beetje een sekte-gevoel… Na een kleine 5 uur in de kerk doorgebracht te hebben, keren we rond 13.30u eindelijk huiswaarts. Na het middagmaal krijgen we Huruma op bezoek en samen bekijken we de foto’s van de dagen die we samen in Dar doorbrachten. Hij stelt ons meteen voor om binnen 2 weken eens samen een daguitstapje te doen naar Iringa. Iringa ligt op 1 uurtje van Mafinga en wij happen meteen enthousiast toe op zijn voorstel. Mama Mungai nodigt ons uit om bij haar te komen eten. De rijst en bonen zijn met heel veel kruiden klaargemaakt, dus wij laten het niet om nog eens bij te scheppen. Na het avondmaal krijgen we bezoek van de kapper aan huis. Enkele lieve meiden van klas 6 nemen Ella haar krullenbol onder handen. Ze blijven gefascineerd door het feit dat ons haar zo zacht is en dat het niet kan blijven rechtstaan. Jammer genoeg lukt het hen niet om er vlechtjes in te leggen. We hebben nog een gezellige babbel met de 5 jonge dames en loodsen hen daarna naar hun slaapzaal. Ook wij zoeken snel ons bedje op, want morgen is het weer vroeg dag.
Maandag 2 maart 2009
Tijdens de parade ergeren we ons nog maar eens aan de nutteloze ‘announcements’ die de leerkrachten een halfuur aan een stuk naar voor willen brengen. In elke oudste klas is er een ‘prefect’. Deze leerlingen zijn verantwoordelijk voor het noteren van de namen van alle leerlingen die Kiswahili spreken. Tijdens de parade worden die namen afgeroepen. Nadat de leerlingen even aan de kant moeten staan, worden ze in het bureel van de rechterhand van de academic master verwacht. Niet voor een berisping, maar wel voor een reeks stokslagen op hun handpalmen. We laten ons vertellen dat de leerkracht die hen slaat lid is van een bepaalde stam waar dit de gewoonte is en waar dit ook toegelaten wordt. Als de prefect geen namen noteert, wordt hij zelf geslagen. Zoals gewoonlijk gaat de bel om 8.00u, maar in de klas van Ella is amper de helft van het aantal leerlingen aanwezig. Tien minuten later strompelen ze met rode handen en hun handen weggemoffeld onder hun trui of in een zakdoek de klas binnen. De sfeer is alles behalve. We staan er machteloos tegenover. Meer dan vragen ‘Are you ok?’ kan Ella niet uitbrengen. De leerlingen schamen zich en ze willen het niet laten zien. Om dit ooit te stoppen is er een grondige mentaliteitsverandering nodig, maar dat zal een werk van hele lange adem worden. Na een minder leuke ochtend voelen we het dagelijkse ritme van een gewone weekdag terug. Lesgeven, verbeteren, kleren wassen, inkopen doen,… Om 16.00u zijn we net op tijd terug om onze kleren binnen te halen voor de regen en gaan we een kijkje nemen in de klassen. De leerlingen zitten allemaal in gemixte groepen in de klas. Er worden verschillende ‘clubs’ georganiseerd. De leerlingen kunnen een onderwerp kiezen dat hun interesseert en hierover wat meer bijleren. Het is te vergelijken met een keuzevak in het secundair onderwijs. Er is een scienceclub, een debateclub, een drawingclub en ook een dramaclub. Vooral de laatste interesseert ons erg. De leerkrachten hebben hier niet helemaal geen opleiding te gehad om de kinderen dramales te geven, dus wij besluiten onze ervaring en kennis boven te halen. Vanaf volgende week zullen we samen met teacher Heather en teacher Ally paraat staan in de dramaclub. Wanneer we eindelijk aan ons schoolwerk kunnen beginnen krijgen we bezoek van Stephen, de taxidriver die ons zaterdag de carwash liet zien. Hij zou voor ons een bezoekje aan een lager schooltje in de bush kunnen regelen. Dat zien wij helemaal zitten! We hopen alleen dat we toestemming krijgen om een dagje vrijaf te nemen.
Dinsdag 3 maart 2009
Wat is het deze morgen een moeilijke opgave om de leerlingen warm te maken voor de les. Is het de vermoeidheid? Of misschien de warmte, want vandaag kunnen we eindelijk nog eens genieten van een warm zonnestraaltje op onze snoet? Geen idee, maar wanneer we hen beloven dat we na een lesuurtje geconcentreerd werken nog een klein spelletje zullen spelen, kunnen we hen meteen motiveren. Ook vandaag merken we dat het niet steeds gemakkelijk is om op een goede manier les te geven. Het tempo- en niveauverschil in één klas is zo groot. Soms is het zelfs zo erg dat enkele leerlingen al klaar zijn met een oefening, terwijl anderen nog niet eens begonnen zijn met schrijven. En nog anderen vinden het zelfs niet eens de moeite om hun schrift boven te halen. Wij halen ons beste Engels boven en gebruiken onze handen en voeten om de leerlingen iets bij te brengen, maar het resultaat blijft soms echt teleurstellend. Met de weinige middelen die we hier voor handen hebben, proberen wij te differentiëren en hen zo goed mogelijk te begeleiden, maar wat als dat niet genoeg is? Wat gebeurt er dan met deze leerlingen? Met de vele zorglessen die de leerlingen in België kunnen krijgen, zijn ze toch wel verwend bedenken we ons hier. Jolien kondigde gisteren tijdens teatime zomaar eventjes aan dat ze vandaag een loopwedstrijdje tussen teacher Ally en Ella organiseert. Zonder het goed en wel te beseffen, stemmen teacher Ally en Ella in. Belofte maakt schuld, dus trekt Ella rond 16.00u haar sportoutfit aan. Door de vele bliksem en donder gaan de kinderen vandaag niet naar de playground voor sports, maar tussen 2 regenbuien door gaan wij toch op zoek naar Ella’s tegenstander. We treffen hem in de bib samen met teacher Heather en teacher Jane. Bij deze nodigt Jolien de twee dames uit om te supporteren en dat willen ze maar al te graag. De loopafstand bedraagt iets van 100 meter. Ella start met een mooie voorsprong, maar het mocht niet zijn… Met een minieme achterstand van enkele meters komt Ella als tweede over de streep. Wij zijn blij met haar zilveren medaille! Terwijl Ella aan het uitblazen is en vastbesloten om revanche te nemen, zoeken we enkele leuke spelletjes en opdrachten voor de dramalessen op maandag. Tijdens deze brainstorm komen we op het lumineuze idee, al zeggen we het zelf, om hier een dramakoffer uit te werken. Het zou een mooi project zijn, want van dramatisch spel hebben de leerkrachten hier helemaal geen kaas gegeten. We kunnen zo een deel van ons verzamelde budget mooi besteden aan materiaal. De komende dagen willen we dus de markt afschuimen en met de middelen die we vinden enkele dramaspelletjes bedenken. De avond valt en we vragen teacher Jane of we haar klas mogen overnemen deze avond. In klas 6 M konden we nog geen macramébandjes maken, dus trekken we met gekleurde touwtjes, scharen en kleefband naar de klas voor een gezellig avondje.
Woensdag 4 maart 2009
Deze morgen weer hetzelfde liedje als maandag in de klas van Ella. Wanneer de bel gaat, zijn er heel wat afwezigen in de klas. Een minuut of tien later komen een 6-tal meisjes huilend binnen. We staan er zo machteloos tegenover. Onze contactpersoon in België verzekerde ons voor ons vertrek dat we met zulke problemen naar headteacher Njoroge moeten stappen. Het enige probleem is dat we die sinds vorige week donderdag niet meer gezien hebben. Volgens Sebastien zit hij in Uganda, maar wij hebben er het raden naar, want ook de andere teachers kunnen het ons niet vertellen. Na de lessen zetten we ons met een heerlijke zoet theetje in de hand, buiten in het zonnetje. Ondertussen kunnen we van op de eerste rij bewonderen hoe de allerkleinsten hier hun sokken en hun dassen wassen. Na ons lekker lui uurtje, besluiten we ons op wat schoolwerk te concentreren. We moeten tegen vrijdag een examen van Frans opstellen. Meteen laten we onze brains in werking treden en er komen heel wat leuke opdrachten en oefeningen in ons op, maar we vragen ons tegelijkertijd ook af of het de leerlingen dit wel zullen kunnen. Ze zijn het namelijk gewoon om droge invuloefeningen of saaie meerkeuzevragen te krijgen. Toch houdt het ons niet tegen om er iets leuks van te maken. Na wat puzzelen zijn we best tevreden met het resultaat. Hopelijk denkt academic master Daniel er ook zo over. Van al dat werk begint onze maag te knorren. Het lijkt ons een ideale dag om nog eens chapati te maken. We hebben echt de smaak te pakken. Ons heerlijk avondmaal lijkt even te mislukken door een plotse elektriciteitspanne. Gelukkig is deze maar van korte duur en kunnen we onszelf verwennen met een lekkere chapati met een laagje choco. Met een volle maag en voorzien van verf, penselen, papier en flesjes stappen we naar klas 5 K. De opdracht luidt: maak met behulp van vlakke figuren een ruimtewezen, robot of dier en gebruik daarvoor heel veel kleuren. Dit sluit meteen aan bij de wiskundeles over vlakke figuren van teacher Timothy. Aangezien schilderen hier geen alledaagse bezigheid is, moeten we van naald tot draad uitleggen hoe de leerlingen de opdracht tot een goed einde moeten brengen: eerst je penseel nat maken, een beetje doppen in de verf, voorzichtig uitstrijken op je blad en steeds je penseel terug afspoelen voor je een ander kleurtje neemt. Het is muisstil in de klas en iedereen is heel geconcentreerd aan het werk. We genieten ervan om de kinderen bezig te zien. Wauw, het resultaat mag gezien zijn! We zijn samen met de leerlingen trots op de werkjes. Ook van classteacher Kibona krijgen we een complimentje en hij stemt meteen in om de werkjes aan de muur te hangen. De karige decoratie in de klas is er meteen veel kleuriger door geworden!
Donderdag 5 maart 2009
Was ons dat een nachtje zeg… We hebben er tot nu toe nog geen last van gehad, maar vannacht was het toilet toch veel meer bezet dan gewoonlijk. Dit is het gevolg van hevige krampen, diarree à volonté en Immodium die al lang geen effect meer heeft. Een gedetailleerde beschrijving zullen we jullie uiteraard besparen, maar we kunnen jullie wel verzekeren dat het pijnlijk en niet zo aangenaam was. Wanneer we voor de klas staan, gaat het gelukkig al wat beter. Tussen enkele lessen door doen we nog een handwasje en net wanneer alles aan de wasdraad hangt, laten de regendruppels zich zien en voelen. We hebben geluk, de plensbui is maar van korte duur dit keer. We profiteren ervan om voor de remedial time nog wat te spelen met de allerkleinsten. Wanneer zij weer naar de klas moeten, proberen we enkele opdrachtkaarten voor onze dramakoffer op te stellen. Niet zo eenvoudig, als dat allemaal in het Engels moet. Als pauze gaan we mee naar de playground om te sporten. Het klein kind in ons komt helemaal boven en we laten ons volledig gaan in een handbalmatch samen met de oudste leerlingen van de school. Na deze vermoeiende, maar superleuke uitlaat kruipen we nog maar eens achter de pc om lessen voor te bereiden. Na de zo goed als slapeloze nacht, zoeken we vroeg ons bedje op. We hebben het nodig, want morgen moeten we weer vol energie voor de klas staan.
Het zonnetje op onze bleke huid en de tonen van de zalige Afrikaanse muziek toveren van ’s morgens vroeg een hemelsbrede glimlach op ons gezicht. We worden er echt gelukkig van. Dolenthousiast vertrekken we naar klas 6, maar we vrezen dat de leerlingen misschien vandaag wat minder enthousiast zullen zijn. We hebben immers een kleine toets voorbereid . Zouden ze de leerstof over direct en indirect speech na bijna twee weken onder de knie hebben? Terwijl de leerlingen geconcentreerd aan het werk zijn, proberen wij in onszelf voor de zoveelste keer de namen van de leerlingen op te zeggen. En dat is hier niet altijd een even gemakkelijke opgave. Om jullie maar even een voorbeeldje te geven: Shaotha, Immaculate, Swahialy, Itaëli, Devota , Salvatory, Mpoki, Nasri, Milishi en Boniface zijn voor ons niet voor de hand liggende namen van leerlingen uit onze klas. Daarnaast zijn er ook enkele voornamen die we net iets gemakkelijker, en vooral grappiger, vinden: Deus, Samson, Goodluck, Godlisten, Innocent en Witness. Gelukkig hebben sommige ouders ook gekozen voor Simon, John, Jack, Frank, Anna, Nora, Diana en Lucy. Daarnaast moeten we soms ook nog eens gokken of het over een meisje of een jongen gaat, want bijna iedereen heeft hier kort haar. Jongens- en meisjeshoofdjes worden hier geregeld tot een scharenkopje omgetoverd. Op deze manier proberen ze de vele beestjes die graag in hun kroezelhaartjes kruipen op een afstandje te houden. Ella neemt ook een atlas in het Swahili ter hand. België klinkt dan als Ubelgiji en de buurlanden zijn: Ufaransa, Ujerumani en Uholanzi. Ze weten hier blijkbaar niets af van het bestaan van het Groot Hertogdom Luxemburg. In de namiddag verzetten we wat schoolwerk tot de elektriciteit uitvalt. Aangezien de panne maar blijft duren, kunnen we niet anders dan de luiaard uit te hangen. Ella nestelt zich in de zetel met een boek, terwijl Jolien haar hoofd breekt over een woordzoeker. Rond 17.30u springt plots het licht weer aan. Om toch nog iets nuttigs te doen vandaag, besluiten we naar het internetcafé te trekken om nog eens een teken van leven uit Tanzania te geven. Onderweg naar huis komen we Huruma tegen en die wil met alle plezier taxichauffeur voor ons spelen. Na een snelle hap, reppen we ons naar klas 6 K en 6 M voor een spelletjesavond. Omdat er op vrijdagavond geen bewaking is, komen ook heel wat kinderen uit andere klassen nieuwsgierig kijken. Sommigen onder hen trekken hun stoute schoenen aan en glippen naar binnen om mee te genieten van de leuke avond. En eerlijk gezegd, we geven ze groot gelijk!
Zaterdag 28 februari 2009
Een eitje bij het ontbijt, een zalig warme douche in het huis van mama Mungai en een heerlijk zonnetje. Zalig! Vandaag moeten we geen les geven, maar we profiteren er toch van om een stuk brood mee te pikken tijdens teatime. We komen hier te weten dat er vandaag ‘parentsday’ is. Je zou denken dat de leerkrachten op zo’n moment extra hun best zouden doen, maar het tegendeel blijkt. In enkele klassen is zelfs niet eens een leerkracht aanwezig. Omdat wij de slechts enkele aanwezige ouders toch niet de indruk willen geven dat die wazungu geen les kunnen/willen geven, gaan we snel klas 6 binnen en we leren hen enkele Engelse liedjes met bijhorende bewegingen aan. Wanneer we de klas uitwandelen, komt teacher Ruth meteen naar ons toe. Ze wil ons graag de bakkerij en de keuken van de school laten zien. Wij volgen haar met veel plezier en zijn onder de indruk van de moderne machines die gebruikt worden in de bakkerij. In de keuken vertelt de gids van dienst ons dat de maaltijden warm gehouden worden in reuze grote potten die voortdurend verwarmd worden door kolen. Ook op de deksels van de potten wordt een vuurtje gemaakt. Het is leuk om te zien, maar lang blijven we er niet. De rook die in de keuken hangt, piekt heel hard in onze ogen. Voor we terugkeren, springen we nog even binnen in de bib. We verbazen ons over de mooie en grote collectie boeken die de school rijk is. Het is alleen ontzettend jammer dat de leerlingen er geen zorg voor dragen en dat ze het ook niet geleerd worden. Na even rond te neuzen, botsen we op een Engels boekje van ‘Bokrijk’. We doorbladeren het en komen zelfs Veurne en Loppem tegen, maar vragen ons tegelijk ook af wat ze met dit boekje hier toch moeten aanvangen. Wanneer we enkele boeken willen ontlenen, komen we tot de grappige ontdekking dat teacher Heather en Jane al een hele maand denken dat Ella Jolien is en omgekeerd. Het trouwfeest waar we mama Mungai mee naartoe mochten vergezellen is afgelast, dus wij maakten andere weekendplannen. Om 14u hadden we met Stephen, een vriend van Peter, afgesproken aan de markt. Wij zijn op tijd en wachten…en wachten…en wachten. We denken dat het de eerste keer is dat we echt kennismaken met de Afrikanen en hun tijdsbeleving. Een uurtje en vele regendruppels later besluiten we wat verderop frietjes te gaan eten. Als bij toeval komen we een ex-leerkracht van onze school tegen, die ons kan doorverwijzen naar restaurant ‘Zig zaga’. Hij heeft zelf geen tijd om mee te eten, maar wil in elk geval onze maaltijd betalen. Daar staan we dan met onze mond vol tanden. We moeten bijna een uur wachten op ons eten en net wanneer we kunnen beginnen krijgen we telefoon van Stephen. Hij komt ons vergezellen en stelt voor ons mee te nemen naar ‘de carwash’. Benieuwd van wat we ons daarbij moeten voorstellen, springen we bij hem in de auto. De carwash blijkt een soort parkeerplaats bij een rivier te zijn. Enkele stoere jonge gasten versjouwen voortdurend emmers water uit de rivier. Af en toe halen ze een zakje met zeep uit hun achterzak om in het water te doen. Eén van hen is bijna een uur bezig aan de auto van Stephen en voor al dat werk moet Stephen slechts 1500 TZS (niet eens 1 euro) betalen. Met een blinkende wagen wil hij ons meenemen naar een voetbalmatch, maar dan wel op voorwaarde dat Jolien ons er naartoe rijdt. Dat haar rijbewijs nog in België ligt, blijkt geen probleem te zijn, beweert hij. Rechts zitten, met je linkerhand schakelen, links rijden en ondertussen héél goed opletten voor alle diepe putten in de rode aardeweg. Niet eenvoudig, maar toch lukt het Jolien om ons veilig en wel naar het voetbalveld te taxiën. Hoewel, voetbalveld…meer dan een grote droge plek zand met aan de rand wat lang gras is het niet. Toch blijkt dit een belangrijke match te zijn, want ’s avonds hebben ze het er nog over op de radio. Terug thuis aangekomen, krijgen we meteen bezoek van Mboka, een nichtje van mama Mungai. Ze wil ons lelijke roze onderbroeken verkopen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar zij maakt het zich ondertussen gemakkelijk in onze zetel. We kunnen gezellig wat praten, maar wanneer het gesprek stilvalt blijkt ze helemaal geen aanstalten te maken om weg te gaan. Wij eten ondertussen, doen de afwas en beginnen aan ons schoolwerk. Zij blijft gezellig kijken hoe wij alles regelen. Een vreemde meid, als je het ons vraagt. Wat gestart was als een weinig productieve dag, is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid. Moe, maar met een hoofd vol avonturen, kruipen we onder de wol.
Zondag 1 maart 2009
Na een snel ontbijt gaan we met Huruma en mama Mungai naar de viering. Deze keer gaan we niet naar de kerk van de katholieken, maar sluiten we aan bij de Lutheranen. Het gebouw ziet er aan de buitenkant helemaal anders uit, maar toch zijn er qua indeling grote gelijkenissen merkbaar. Ook de viering zelf is grotendeels vergelijkbaar met een viering in de Rooms-katholieke kerk. Wanneer er gebeden wordt, staat de priester met zijn rug naar de mensen, omdat het altaar tegen de muur staat. Voor het altaar staat een enthousiast koor te zingen. Ze zijn met een 20-tal mensen, jong en oud door elkaar met allemaal hetzelfde uniform. Ze zingen en dansen hele vrolijke en opzwepende liedjes en doen de bijhorende danspasjes. Leuk om te zien! Deze viering was alvast veel leuker om te zien dan die van vorige week zondag. Omdat er een bisschop uit Dar Es Salaam komt naar een andere kerk, wil mama Mungai ons ook meenemen naar de kerk van de Assemblies of God. Helemaal niet wetend wat ons te wachten staat, volgen we mama Mungai tot op de eerste rij. Heel wat kindjes en mensen zijn vooraan aan het dansen, zingen en zwaaien met takjes. We vinden dit meteen een schitterend spektakel en kunnen het niet laten om ook volop mee te klappen. De kerk is versierd met kerstboomslingers, felgekleurde doeken, een mini-kerstboom, fake-bloemen en krippenpapier. We zien in de kerk ook teacher Ruth en teacher Elisabeth. Op een gegeven moment komt Elisabeth ons halen en zegt dat we vooraan moeten gaan staan. We krijgen een micro in onze handen geduwd en er wordt verwacht dat wij onszelf voorstellen en iets vertellen. Teacher Elisabeth is de tolk van dienst en de mensen klappen luid en roepen ‘Amen’ en ‘Halleluja’ voor ons. Er wordt heel veel gedanst en gelachen. Dit is echt het idee dat wij hebben van een Afrikaanse viering. Tot op een bepaald moment iedereen gaat rechtstaan om te bidden. Er wordt muziek gespeeld en de priester zegt in de micro steeds dezelfde zin, alsmaar luider en luider. De chaos is compleet. Na 5 minuten lijkt het alsof er 1 grote emotiebom losbarst. Mensen beginnen te roepen, te huilen, te smeken, smijten zich op de grond,… Zowel jong als oud neemt deel, wel 15 minuten aan een stuk. Wij weten niet goed wat er gebeurt. We staan vol verbazing naar al de mensen rondom ons te gapen. De mensen bidden hier wel heel intens. Daarna is de bisschop uit Dar aan de beurt. Alles wat hij preekt, is in het Swahili, maar hij kan er wel héél veel show bij verkopen. Hij heeft iets weg van Geert Hoste of Gunter Lamoot op bepaalde momenten. Hij maakt geluiden, roept van alles en loopt van de ene naar de andere kant. De mensen halen papier en pen boven en noteren wat hij zegt. Ze gaan er helemaal in op. ‘Amen’ en ‘Halleluja’ worden te pas en te onpas door iedereen in de kerk geroepen. Na wel een uur preken, nodigt hij iedereen uit om vooraan in de kerk samen te bidden. Deze keer lijkt het nog erger. De bisschop raakt af en toe iemands hoofd aan en we zien zelfs kinderen die huilen. Dit geeft ons toch wel een beetje een sekte-gevoel… Na een kleine 5 uur in de kerk doorgebracht te hebben, keren we rond 13.30u eindelijk huiswaarts. Na het middagmaal krijgen we Huruma op bezoek en samen bekijken we de foto’s van de dagen die we samen in Dar doorbrachten. Hij stelt ons meteen voor om binnen 2 weken eens samen een daguitstapje te doen naar Iringa. Iringa ligt op 1 uurtje van Mafinga en wij happen meteen enthousiast toe op zijn voorstel. Mama Mungai nodigt ons uit om bij haar te komen eten. De rijst en bonen zijn met heel veel kruiden klaargemaakt, dus wij laten het niet om nog eens bij te scheppen. Na het avondmaal krijgen we bezoek van de kapper aan huis. Enkele lieve meiden van klas 6 nemen Ella haar krullenbol onder handen. Ze blijven gefascineerd door het feit dat ons haar zo zacht is en dat het niet kan blijven rechtstaan. Jammer genoeg lukt het hen niet om er vlechtjes in te leggen. We hebben nog een gezellige babbel met de 5 jonge dames en loodsen hen daarna naar hun slaapzaal. Ook wij zoeken snel ons bedje op, want morgen is het weer vroeg dag.
Maandag 2 maart 2009
Tijdens de parade ergeren we ons nog maar eens aan de nutteloze ‘announcements’ die de leerkrachten een halfuur aan een stuk naar voor willen brengen. In elke oudste klas is er een ‘prefect’. Deze leerlingen zijn verantwoordelijk voor het noteren van de namen van alle leerlingen die Kiswahili spreken. Tijdens de parade worden die namen afgeroepen. Nadat de leerlingen even aan de kant moeten staan, worden ze in het bureel van de rechterhand van de academic master verwacht. Niet voor een berisping, maar wel voor een reeks stokslagen op hun handpalmen. We laten ons vertellen dat de leerkracht die hen slaat lid is van een bepaalde stam waar dit de gewoonte is en waar dit ook toegelaten wordt. Als de prefect geen namen noteert, wordt hij zelf geslagen. Zoals gewoonlijk gaat de bel om 8.00u, maar in de klas van Ella is amper de helft van het aantal leerlingen aanwezig. Tien minuten later strompelen ze met rode handen en hun handen weggemoffeld onder hun trui of in een zakdoek de klas binnen. De sfeer is alles behalve. We staan er machteloos tegenover. Meer dan vragen ‘Are you ok?’ kan Ella niet uitbrengen. De leerlingen schamen zich en ze willen het niet laten zien. Om dit ooit te stoppen is er een grondige mentaliteitsverandering nodig, maar dat zal een werk van hele lange adem worden. Na een minder leuke ochtend voelen we het dagelijkse ritme van een gewone weekdag terug. Lesgeven, verbeteren, kleren wassen, inkopen doen,… Om 16.00u zijn we net op tijd terug om onze kleren binnen te halen voor de regen en gaan we een kijkje nemen in de klassen. De leerlingen zitten allemaal in gemixte groepen in de klas. Er worden verschillende ‘clubs’ georganiseerd. De leerlingen kunnen een onderwerp kiezen dat hun interesseert en hierover wat meer bijleren. Het is te vergelijken met een keuzevak in het secundair onderwijs. Er is een scienceclub, een debateclub, een drawingclub en ook een dramaclub. Vooral de laatste interesseert ons erg. De leerkrachten hebben hier niet helemaal geen opleiding te gehad om de kinderen dramales te geven, dus wij besluiten onze ervaring en kennis boven te halen. Vanaf volgende week zullen we samen met teacher Heather en teacher Ally paraat staan in de dramaclub. Wanneer we eindelijk aan ons schoolwerk kunnen beginnen krijgen we bezoek van Stephen, de taxidriver die ons zaterdag de carwash liet zien. Hij zou voor ons een bezoekje aan een lager schooltje in de bush kunnen regelen. Dat zien wij helemaal zitten! We hopen alleen dat we toestemming krijgen om een dagje vrijaf te nemen.
Dinsdag 3 maart 2009
Wat is het deze morgen een moeilijke opgave om de leerlingen warm te maken voor de les. Is het de vermoeidheid? Of misschien de warmte, want vandaag kunnen we eindelijk nog eens genieten van een warm zonnestraaltje op onze snoet? Geen idee, maar wanneer we hen beloven dat we na een lesuurtje geconcentreerd werken nog een klein spelletje zullen spelen, kunnen we hen meteen motiveren. Ook vandaag merken we dat het niet steeds gemakkelijk is om op een goede manier les te geven. Het tempo- en niveauverschil in één klas is zo groot. Soms is het zelfs zo erg dat enkele leerlingen al klaar zijn met een oefening, terwijl anderen nog niet eens begonnen zijn met schrijven. En nog anderen vinden het zelfs niet eens de moeite om hun schrift boven te halen. Wij halen ons beste Engels boven en gebruiken onze handen en voeten om de leerlingen iets bij te brengen, maar het resultaat blijft soms echt teleurstellend. Met de weinige middelen die we hier voor handen hebben, proberen wij te differentiëren en hen zo goed mogelijk te begeleiden, maar wat als dat niet genoeg is? Wat gebeurt er dan met deze leerlingen? Met de vele zorglessen die de leerlingen in België kunnen krijgen, zijn ze toch wel verwend bedenken we ons hier. Jolien kondigde gisteren tijdens teatime zomaar eventjes aan dat ze vandaag een loopwedstrijdje tussen teacher Ally en Ella organiseert. Zonder het goed en wel te beseffen, stemmen teacher Ally en Ella in. Belofte maakt schuld, dus trekt Ella rond 16.00u haar sportoutfit aan. Door de vele bliksem en donder gaan de kinderen vandaag niet naar de playground voor sports, maar tussen 2 regenbuien door gaan wij toch op zoek naar Ella’s tegenstander. We treffen hem in de bib samen met teacher Heather en teacher Jane. Bij deze nodigt Jolien de twee dames uit om te supporteren en dat willen ze maar al te graag. De loopafstand bedraagt iets van 100 meter. Ella start met een mooie voorsprong, maar het mocht niet zijn… Met een minieme achterstand van enkele meters komt Ella als tweede over de streep. Wij zijn blij met haar zilveren medaille! Terwijl Ella aan het uitblazen is en vastbesloten om revanche te nemen, zoeken we enkele leuke spelletjes en opdrachten voor de dramalessen op maandag. Tijdens deze brainstorm komen we op het lumineuze idee, al zeggen we het zelf, om hier een dramakoffer uit te werken. Het zou een mooi project zijn, want van dramatisch spel hebben de leerkrachten hier helemaal geen kaas gegeten. We kunnen zo een deel van ons verzamelde budget mooi besteden aan materiaal. De komende dagen willen we dus de markt afschuimen en met de middelen die we vinden enkele dramaspelletjes bedenken. De avond valt en we vragen teacher Jane of we haar klas mogen overnemen deze avond. In klas 6 M konden we nog geen macramébandjes maken, dus trekken we met gekleurde touwtjes, scharen en kleefband naar de klas voor een gezellig avondje.
Woensdag 4 maart 2009
Deze morgen weer hetzelfde liedje als maandag in de klas van Ella. Wanneer de bel gaat, zijn er heel wat afwezigen in de klas. Een minuut of tien later komen een 6-tal meisjes huilend binnen. We staan er zo machteloos tegenover. Onze contactpersoon in België verzekerde ons voor ons vertrek dat we met zulke problemen naar headteacher Njoroge moeten stappen. Het enige probleem is dat we die sinds vorige week donderdag niet meer gezien hebben. Volgens Sebastien zit hij in Uganda, maar wij hebben er het raden naar, want ook de andere teachers kunnen het ons niet vertellen. Na de lessen zetten we ons met een heerlijke zoet theetje in de hand, buiten in het zonnetje. Ondertussen kunnen we van op de eerste rij bewonderen hoe de allerkleinsten hier hun sokken en hun dassen wassen. Na ons lekker lui uurtje, besluiten we ons op wat schoolwerk te concentreren. We moeten tegen vrijdag een examen van Frans opstellen. Meteen laten we onze brains in werking treden en er komen heel wat leuke opdrachten en oefeningen in ons op, maar we vragen ons tegelijkertijd ook af of het de leerlingen dit wel zullen kunnen. Ze zijn het namelijk gewoon om droge invuloefeningen of saaie meerkeuzevragen te krijgen. Toch houdt het ons niet tegen om er iets leuks van te maken. Na wat puzzelen zijn we best tevreden met het resultaat. Hopelijk denkt academic master Daniel er ook zo over. Van al dat werk begint onze maag te knorren. Het lijkt ons een ideale dag om nog eens chapati te maken. We hebben echt de smaak te pakken. Ons heerlijk avondmaal lijkt even te mislukken door een plotse elektriciteitspanne. Gelukkig is deze maar van korte duur en kunnen we onszelf verwennen met een lekkere chapati met een laagje choco. Met een volle maag en voorzien van verf, penselen, papier en flesjes stappen we naar klas 5 K. De opdracht luidt: maak met behulp van vlakke figuren een ruimtewezen, robot of dier en gebruik daarvoor heel veel kleuren. Dit sluit meteen aan bij de wiskundeles over vlakke figuren van teacher Timothy. Aangezien schilderen hier geen alledaagse bezigheid is, moeten we van naald tot draad uitleggen hoe de leerlingen de opdracht tot een goed einde moeten brengen: eerst je penseel nat maken, een beetje doppen in de verf, voorzichtig uitstrijken op je blad en steeds je penseel terug afspoelen voor je een ander kleurtje neemt. Het is muisstil in de klas en iedereen is heel geconcentreerd aan het werk. We genieten ervan om de kinderen bezig te zien. Wauw, het resultaat mag gezien zijn! We zijn samen met de leerlingen trots op de werkjes. Ook van classteacher Kibona krijgen we een complimentje en hij stemt meteen in om de werkjes aan de muur te hangen. De karige decoratie in de klas is er meteen veel kleuriger door geworden!
Donderdag 5 maart 2009
Was ons dat een nachtje zeg… We hebben er tot nu toe nog geen last van gehad, maar vannacht was het toilet toch veel meer bezet dan gewoonlijk. Dit is het gevolg van hevige krampen, diarree à volonté en Immodium die al lang geen effect meer heeft. Een gedetailleerde beschrijving zullen we jullie uiteraard besparen, maar we kunnen jullie wel verzekeren dat het pijnlijk en niet zo aangenaam was. Wanneer we voor de klas staan, gaat het gelukkig al wat beter. Tussen enkele lessen door doen we nog een handwasje en net wanneer alles aan de wasdraad hangt, laten de regendruppels zich zien en voelen. We hebben geluk, de plensbui is maar van korte duur dit keer. We profiteren ervan om voor de remedial time nog wat te spelen met de allerkleinsten. Wanneer zij weer naar de klas moeten, proberen we enkele opdrachtkaarten voor onze dramakoffer op te stellen. Niet zo eenvoudig, als dat allemaal in het Engels moet. Als pauze gaan we mee naar de playground om te sporten. Het klein kind in ons komt helemaal boven en we laten ons volledig gaan in een handbalmatch samen met de oudste leerlingen van de school. Na deze vermoeiende, maar superleuke uitlaat kruipen we nog maar eens achter de pc om lessen voor te bereiden. Na de zo goed als slapeloze nacht, zoeken we vroeg ons bedje op. We hebben het nodig, want morgen moeten we weer vol energie voor de klas staan.
vrijdag 27 februari 2009
Een teken van leven
Zaterdag 21 februari 2009
Hoewel we vroeg uit de veren zijn, komen we na een heerlijk ontbijt met een hardgekookt eitje, maar traag op gang in de voormiddag. Wanneer je hier met een Afrikaan aan de praat geraakt, ben je wel voor eventjes zoet. Dat kan Jolien aan de lijve ondervinden als 2 leerkrachten hun interesse voor ons Belgenlandje niet kunnen wegsteken. Ze willen echt alles weten, maar we moeten ze wel teleurstellen in hun droombeeld over ‘Belgium, the paradise’. Hoeveel keer we dat hier al niet mogen horen hebben… En dat terwijl we echt in een luxeschool zitten. De leerkrachten en leerlingen hier mogen zeker niet klagen. In vergelijking met de gemiddelde Tanzaniaan hebben ze zeker alles wat ze ‘nodig’ hebben. Ella ontsnapt aan de 2 nieuwsgierigen en kan ondertussen wat verbeterwerk inhalen. Vastberaden eindelijk de wereld nog eens wat van ons te laten horen, trekken we naar het internetcafé. Het heeft vandaag nog niet geregend, dus internet moet zich bewijzen, vinden we. En dat doet het ook! We kunnen onze ogen niet geloven, het werkt sneller dan ooit… Sinds wij hier zijn, bedoelen we natuurlijk. Met een gelukkig gevoel, omdat we nog enkele mailtjes van jullie gelezen hebben, wandelen we richting fruitmarkt. Een kokosnoot lijkt ons een heerlijk middagmaal. We installeren ons in het zonnetje en gaan elk een halve kokosnoot te lijf met de achterkant van een lepel. We beginnen de techniek van het uitlepelen al aardig onder de knie te krijgen. Rond 14.30u horen we muziek in the activity room. Nieuwsgierig gaan we een kijkje nemen. De leerlingen zijn volop aan het oefenen voor de music competition van deze avond. Wanneer ook wij samen met een groepje het beste uit de kan willen halen, blijkt de radio het op te geven. We besluiten dus om met een bende enthousiastelingen de zaal te versieren. Met papier, stiften, kleurpotloden, wasco’s, latjes en lijm gaan we aan de slag. Meteen staan heel wat kinderen om ons heen om te helpen. In een uurtje toveren we de main hall om tot een echte feestzaal. Met zelfgemaakte slingers, tekeningen en ballonnen is het meteen een stuk gezelliger. Tussen enkele regenbuien door, gaan de leerlingen naar hun slaapzalen om hun allermooiste kleren aan te trekken. Het is vlugger avond dan we vermoeden en terwijl we snel nog wat rijst koken, staat opeens Huruma voor onze deur. Wat een verrassing! Mama Mungai, de directrice, is gearriveerd en haar neef, die zo goed voor ons gezorgd heeft in Dar Es Salaam, is ook van de partij. En we hebben geluk, hij blijft hier voor een week of twee. Het is een leuk weerzien, maar wij moeten ons haasten, want de music competition gaat beginnen. Als we de zaal binnenwandelen, is de spanning te snijden en de zenuwen lopen hoog op. Het lijkt net een laatste avond op een (V)KSJ-kamp. Jaja, VKSJ’ertjes van VKSJ Loppem en KSJ’ertjes van KSJ Veurne ook in het verre Tanzania denken we aan jullie. En dan is het eindelijk zo ver. Teacher Daniel geeft het startschot. Eerst komen klas 1 en 2 aan de beurt, daarna klas 3. Vanaf klas 4 worden er klasoverstijgende groepjes gevormd. Wat een ritme hebben die kindjes, echt zot! Zonder enige moeite bewegen ze alles wat maar te bewegen valt. Wauw, we krijgen meteen een warm gevoel vanbinnen! Overdonderd door het ‘voorproevertje’ van de kleintjes, kunnen we onze ogen helemaal niet geloven als de grote jongens en meisjes de show stelen. Onbeschrijfbaar wat ze hier allemaal kunnen! Voor de winnaars hebben we een klein presentje in petto. Het is schitterend om te zien hoe 6 jongens van 13 jaar dolgelukkig zijn met enkele balpennen en briefpapier. We kunnen jullie verzekeren, dit was een show om U tegen te zeggen. Ondertussen zijn we al ondergedompeld in de Afrikaanse muziekwereld. P-square en Akoa hebben er vanaf nu twee hevige fans bij. Met de swingende ritmes die in ons hoofd nazinderen, zoeken we ons bedje op.
Zondag 22 februari 2009
Vastberaden om op tijd te zijn om mee te gaan naar de viering, staan we om 10.00u, een halfuur te vroeg, paraat aan de busparking. Meer dan 50 kindjes, veel meer dan het aantal wettelijke plaatsen, worden in de schoolbus gepropt. Ook wij wringen ons ertussen. Amper 10 minuten en ontelbare schokken later arriveren we bij de kerk. Die oogt helemaal anders dan bij ons. In tegenstelling tot wat wij gewoon zijn, is dit gebouw heel modern en open aan de buitenkant. Ook de binnenkant ziet er helemaal anders uit. Geen glasramen, maar wel witte muren met grote ramen zodat er veel zonlicht binnen kan. We volgen de meute en nemen een plaatsje op het balkon tussen de kindjes van onze school. Het volk blijft maar toestromen, zowel piepjong als stokoud. We zien nog schoolkinderen met allemaal hetzelfde uniform aan. Onze eerste indruk is goed. Jammer genoeg duurt dit niet lang. Gedurende de hele viering is er enorm veel heen en weer geloop in de kerk en ondanks de gigantische boxen is de akoestiek barslecht. Het lijkt erop alsof de meeste mensen er zitten, omdat ze moeten. Vooraf hadden we gedacht dat de Afrikanen veel intenser zouden vieren, met veel zingen en dansen. Terug aangekomen op school krijgen we ons wekelijks zakje popcorn en meteen komt Samson, een leerling van 6 K, naar ons toe gelopen. We hadden hem vorige week gevraagd of hij ons kon tonen hoe je zo’n zelfgemaakte bal in elkaar kan knutselen. Hij heeft enkele vrienden opgetrommeld en wij mogen de demonstratie van op de eerste rij aanschouwen. Met enkele plastieken zakken en wat touw kunnen ze hier een hele stevige en bruikbare bal maken. Wij kijken onze ogen uit! Misschien kunnen we dit eens uitproberen op onze stage in België. Een hevige onweersbui maakt jammer genoeg een einde aan deze demonstratie en we moeten naar binnen vluchten. We zetten wat thee en verorberen een pakje Afrikaanse koekjes, terwijl Sebastian ons komt vergezellen. Onder ons afdakje kijken we ondertussen naar de regen die met bakken uit de lucht valt. Dit is meteen ook het momtent om wat water op te vangen. Met succes kunnen we in amper 10 minuten 3 emmers van 20 liter vullen. Nu kunnen we hier af en toe eens doorspoelen na een toiletbezoekje. We zijn ervan geschrokken hoeveel water je daarvoor nodig hebt. In de meeste Belgische toiletten heb je wel een spaarknop, maar dan nog. Wanneer je naar het toilet geweest bent, spoel je zonder veel na te denken gewoon door. Wij vinden dat er hier vaak niet zo zuinig met water om gesprongen wordt en zijn daarom trots op onze waterbesparende actie. Bij deze hebben we dus een goede daad gedaan. Al zeggen we het zelf. We verplichten onszelf de rest van de dag te vullen met schoolwerk, schoolwerk en schoolwerk, want dat durven we misschien af en toe wel eens vergeten…
Maandag 23 februari 2009
Vandaag hebben we heel wat volk over de vloer gekregen. De directrice van de school, die zaterdag haar intrek nam in de grote villa, die in het midden van het schooldomein gelegen is, is tegenwoordig ons buurvrouw en ze komt even een praatje met ons maken. Wat later komt, zoals elke dag tegenwoordig, ook Sebastian ons opzoeken. Op enkele papieren die hij ons laat zien, kunnen we lezen dat hij maar liefst 47 jaar oud is! We schatten hem eerder een jaar of 30. We komen tot een grappige conclusie… Onze vriend kan even goed onze papa of vake zijn. Een lachwekkende situatie dus! Een nobele onbekende komt ons enkele ogenblikken later gratis een geroosterde maïskolf aanbieden. De kolf heeft lekker warm, dus we vertrouwen het en nemen dit maar al te graag aan. En ook Huruma komt even langs om ons uit te nodigen voor een Afrikaans trouwfeest in Iringa komende zaterdag. Iringa ligt op een uurtje met de bus van onze school, maar we zouden mee kunnen met de auto. We zijn meteen ook uitgenodigd voor de receptie. Zo’n uitnodiging slaan wij uiteraard niet af! ’s Middags maken we het lekker gezellig door zelf thee te zetten. Nu we zelf weten hoe het moet, beginnen we hier een kleine nieuwe verslaving te kweken. We verdrinken in een eindeloze babbel tot teacher Ruth ons komt halen om ons de sojamachine te laten zien. Jaja, een echte Belgische machine uit het kleine Zedelgem die ze hier gekregen hebben dankzij Peter. De verantwoordelijke is apetrots op de sojaproductie. Ook ons lijkt dit een heel verdienstelijk plan. Sojabonen zijn hier gemakkelijk te kweken, je kan er heerlijke melk uit brouwen en zelfs wat winst op maken, want de melk wordt verkocht aan de inwoners van het dorp. Voor we het goed en wel beseffen, is de avond gevallen. We besluiten om snel wat pasta te koken. Terwijl we buiten ons potje uitlepelen, komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons 2 heerlijke tassen warme melk brengen. Dat smaakt! Melkproducten vinden we hier niet veel, dus onze botjes zullen er deugd van hebben. Daarna haasten we ons naar klas 6 Kibo, waar we de leerlingen dolenthousiast kunnen maken met een gezellige puzzel- en gezelschapsspelletjesavond.
Dinsdag 24 februari 2009
Wij staan er van versteld hoe gelukkig mensen hier zijn met kleine dingen, maar beseffen vandaag dat ook wij hier gelukkig worden van een stuk vers brood, een kop thee, het zonnetje dat uitzit, een versgewassen onderbroek of een bassin water om onszelf te wassen. Dat laatste wordt nog beter wanneer mama Mungai ons komt vertellen dat we een badkamer in haar huis mogen gebruiken. We treffen er een toilet, lavabo en een douche met warm water aan. We snakken helemaal niet naar zo’n luxe ding, maar als we onszelf eens willen verwennen, is er dus wel een goede mogelijkheid. Tijdens de porridge break krijgen de leerlingen dit keer geen thee, maar wel een bodempje sojamelk met een stukje brood. Voor de kinderen wordt de sojamelk wat op smaak gebracht met gemixte ananas. Wij gaan naar de staff room en houden het op de dagelijkse thee met een stuk brood. In de leraarskamer beginnen de leerkrachten een gesprek over HIV en AIDS. Ze zijn hier duidelijk op de hoogte over de preventie en gevolgen van HIV en AIDS en geven hierover ook lessen aan de leerlingen. Een goede zaak vinden wij dat, want al van heel jongs begint hier blijkbaar ‘the practicing’ en ‘the trying’! Heel vaak gebeurt het dat jonge kinderen in hetzelfde bed als hun ouders slapen en wat ze zien willen ze ook proberen. De leerkrachten vertellen dat dit geen ongewone gebeurtenissen zijn vanaf de kleuterschool. Wij kunnen alleen maar met veel ongeloof luisteren. De rest van deze dag zal gevuld worden met: het inhalen van stapels verbeterwerk, lesvoorbereidingen maken, inkopen doen, kleren wassen, sportles geven en vanavond klas 3 entertainen. Naar de twee laatste activiteiten kijken we alvast heel erg uit!
Woensdag 25 februari 2009
Tussen enkele lessen door komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons verrassen met een bord overheerlijke versgemaakte… FRIETJES! Het smaakt verrukkelijk! Wauw, we worden hier nogal verwend. Na deze leuke verrassing gaan we weer aan de slag. Zowel in de klas van Jolien als in de klas van Ella staat er een heuse differentiatieles rond direct en indirect speech op het programma. Omdat de middelen hier veel beperkter zijn dan in België, is het een echte uitdaging om deze les te organiseren. Er zijn maar zo’n 5-tal tekstboeken per 25 leerlingen en van differentiatieboekjes of -blaadjes is er al helemaal geen sprake. Na een grondige foutenanalyse kunnen we onze klasgroep in drie kleinere groepjes verdelen. Groep 1 heeft de leerstof helemaal onder de knie, groep 2 moet nog enkele oefeningen afwerken of verbeteren en groep 3 bakt er na een week nog steeds niets van. We starten met een klassikale uitleg over strips. Vele oogjes beginnen dan al te fonkelen. We leggen de link tussen de strips en de direct en de indirect speech als volgt: de leerlingen moeten de reporters worden van wat de stripfiguren zeggen (direct speech) en daarna moeten ze het in een kort verhaaltje gieten (indirect speech). Na de uitleg mag groep 1 meteen aan de slag gaan met papier, kleurpotloden en latjes. Groep 2 werkt zelfstandig de oefeningen af in hun schrift en mag daarna een blad papier tot een mini-stripverhaal omtoveren. Groep 3 maakt samen met de leerkracht enkele bijkomende oefeningen vooraleer ook zij een eigen stripverhaal kunnen ontwerpen. Door de leuke activiteit die hen te wachten staat, kunnen we ze meteen motiveren. Als echte kunstenaars vliegen de leerlingen erin. Ze genieten duidelijk van dit gebeuren. Wij zijn best trots dat we dit geprobeerd hebben, ook al is het resultaat nog niet helemaal klaar. Vastberaden om ook de komende weken onze grijze massa te pijnigen over zo’n soort lessen, keren we terug naar onze kamer. Op het programma voor de namiddag staat vooral schoolwerk. Uitgehongerd starten we rond 16.30 met de voorbereidingen om chapati te maken. Dit keer proberen we het helemaal zelf. Met het stappenplan à la Piet Huysentruyt bij de hand kan het niet mislopen. Mmm, we genieten van onze maaltijd. Dit keer kiezen we ook weer voor zoet beleg… choco! Met een maag vol zoetigheden gaan we naar klas 6 om te zingen en te dansen. Gisteren is Jolien met Huruma en diens vriend Eddy om een nieuw kabeltje voor de radio geweest. Voorzien van 40 000 TS (= zo’n 24 euro), in de hoop dat dit genoeg zou zijn, vergezelde Jolien Huruma en Eddy naar de muziekshop, een klein houten barakje. Eddy voerde het woord en schoot het geld voor. Toen Jolien vroeg hoeveel we moesten betalen, bleek het om een lachwekkend klein bedrag van 500 TS te gaan. En wij die dachten dat we misschien niet genoeg zouden hebben met 40 000 TS. Joepie, we kunnen ons weer helemaal laten gaan op de tonen van de macarena, de vogeltjesdans, de plopdans, lief klein konijntje en nog zoveel meer. En ook de leerlingen blijven dansen tot ze erbij neervallen!
Donderdag 26 februari 2009
Het tafeltje dat tot nu toe dienst deed als nachttafeltje is eigenlijk een naaimachine, maar af en toe moet ook hier een kledingstuk hersteld worden. Vermits wij daar toch maar weinig verstand van hebben, laten we dit graag over aan Roda, het keukenmeisje van mama Mungai. We moeten onze rommeltafel dus afstaan, maar krijgen in ruil wel een grotere eettafel inclusief tafelnapje. Ons stekje wordt steeds gezelliger. Deze meubelwissel is meteen ook de aanzet tot een heuse opruimactie. En we moeten het toegeven, dit was wel eens nodig! Vastberaden dit keer de regenbui voor te zijn, trekken we met de USB-stick op zak richting het internetcafé. Onderweg botsten we op Stephen een hele vriendelijke taxichauffeur en tevens goede vriend van Peter. We slaan snel een babbeltje, maar besluiten om elkaar later nog eens op te zoeken. Alle computers zijn ingenomen door een nest blanken. We schrikken even dat we hen hier treffen. Dit leidt uiteindelijk wel tot een grappige situtatie en terwijl we geduldig wachten…jaja, valt de elektriciteit uit! We gaan dus maar op het gemakje wat fruit kopen en besluiten daarna nog wat sightseeing te doen. We kunnen ook even niet weerstaan aan de vele mooie felgekleurde stofjes die ze hier tegen een spotprijsje verkopen. Wanneer we via een omwegje willen terugkeren, botsen we op Israël. Hij is teacher bij ons op school, maar weet ons vandaag te vertellen dat hij ook een winkeltje heeft. Hij nodigt ons uit om zijn shopje te laten zien en een traktatie op een Sprite en een pakje koekjes slaan wij zeker niet af. We haasten ons terug naar huis, want we vermoeden dat er een serieuze regenbui boven ons hoofd hangt. Geen elektriciteit, veel regen, geen verbeterwerk, geen sport, dus we maken het maar lekker gezellig in het donker. Wanneer we beseffen dat we hierdoor ook geen rijst zullen kunnen koken, besluit Jolien op voedselrooftocht te gaan. Ze komt terug met een heerlijk broodje als buit en wij laten het ons smaken. Net wanneer alle olielampjes zijn aangestoken, springt het licht in het huist van mama Mungai aan. Er is weer elektriciteit! Met een wisselsysteem kunnen we vanavond nog wat rijst koken en tegelijk spelletjes spelen en tekenen in klas 3.
Hoewel we vroeg uit de veren zijn, komen we na een heerlijk ontbijt met een hardgekookt eitje, maar traag op gang in de voormiddag. Wanneer je hier met een Afrikaan aan de praat geraakt, ben je wel voor eventjes zoet. Dat kan Jolien aan de lijve ondervinden als 2 leerkrachten hun interesse voor ons Belgenlandje niet kunnen wegsteken. Ze willen echt alles weten, maar we moeten ze wel teleurstellen in hun droombeeld over ‘Belgium, the paradise’. Hoeveel keer we dat hier al niet mogen horen hebben… En dat terwijl we echt in een luxeschool zitten. De leerkrachten en leerlingen hier mogen zeker niet klagen. In vergelijking met de gemiddelde Tanzaniaan hebben ze zeker alles wat ze ‘nodig’ hebben. Ella ontsnapt aan de 2 nieuwsgierigen en kan ondertussen wat verbeterwerk inhalen. Vastberaden eindelijk de wereld nog eens wat van ons te laten horen, trekken we naar het internetcafé. Het heeft vandaag nog niet geregend, dus internet moet zich bewijzen, vinden we. En dat doet het ook! We kunnen onze ogen niet geloven, het werkt sneller dan ooit… Sinds wij hier zijn, bedoelen we natuurlijk. Met een gelukkig gevoel, omdat we nog enkele mailtjes van jullie gelezen hebben, wandelen we richting fruitmarkt. Een kokosnoot lijkt ons een heerlijk middagmaal. We installeren ons in het zonnetje en gaan elk een halve kokosnoot te lijf met de achterkant van een lepel. We beginnen de techniek van het uitlepelen al aardig onder de knie te krijgen. Rond 14.30u horen we muziek in the activity room. Nieuwsgierig gaan we een kijkje nemen. De leerlingen zijn volop aan het oefenen voor de music competition van deze avond. Wanneer ook wij samen met een groepje het beste uit de kan willen halen, blijkt de radio het op te geven. We besluiten dus om met een bende enthousiastelingen de zaal te versieren. Met papier, stiften, kleurpotloden, wasco’s, latjes en lijm gaan we aan de slag. Meteen staan heel wat kinderen om ons heen om te helpen. In een uurtje toveren we de main hall om tot een echte feestzaal. Met zelfgemaakte slingers, tekeningen en ballonnen is het meteen een stuk gezelliger. Tussen enkele regenbuien door, gaan de leerlingen naar hun slaapzalen om hun allermooiste kleren aan te trekken. Het is vlugger avond dan we vermoeden en terwijl we snel nog wat rijst koken, staat opeens Huruma voor onze deur. Wat een verrassing! Mama Mungai, de directrice, is gearriveerd en haar neef, die zo goed voor ons gezorgd heeft in Dar Es Salaam, is ook van de partij. En we hebben geluk, hij blijft hier voor een week of twee. Het is een leuk weerzien, maar wij moeten ons haasten, want de music competition gaat beginnen. Als we de zaal binnenwandelen, is de spanning te snijden en de zenuwen lopen hoog op. Het lijkt net een laatste avond op een (V)KSJ-kamp. Jaja, VKSJ’ertjes van VKSJ Loppem en KSJ’ertjes van KSJ Veurne ook in het verre Tanzania denken we aan jullie. En dan is het eindelijk zo ver. Teacher Daniel geeft het startschot. Eerst komen klas 1 en 2 aan de beurt, daarna klas 3. Vanaf klas 4 worden er klasoverstijgende groepjes gevormd. Wat een ritme hebben die kindjes, echt zot! Zonder enige moeite bewegen ze alles wat maar te bewegen valt. Wauw, we krijgen meteen een warm gevoel vanbinnen! Overdonderd door het ‘voorproevertje’ van de kleintjes, kunnen we onze ogen helemaal niet geloven als de grote jongens en meisjes de show stelen. Onbeschrijfbaar wat ze hier allemaal kunnen! Voor de winnaars hebben we een klein presentje in petto. Het is schitterend om te zien hoe 6 jongens van 13 jaar dolgelukkig zijn met enkele balpennen en briefpapier. We kunnen jullie verzekeren, dit was een show om U tegen te zeggen. Ondertussen zijn we al ondergedompeld in de Afrikaanse muziekwereld. P-square en Akoa hebben er vanaf nu twee hevige fans bij. Met de swingende ritmes die in ons hoofd nazinderen, zoeken we ons bedje op.
Zondag 22 februari 2009
Vastberaden om op tijd te zijn om mee te gaan naar de viering, staan we om 10.00u, een halfuur te vroeg, paraat aan de busparking. Meer dan 50 kindjes, veel meer dan het aantal wettelijke plaatsen, worden in de schoolbus gepropt. Ook wij wringen ons ertussen. Amper 10 minuten en ontelbare schokken later arriveren we bij de kerk. Die oogt helemaal anders dan bij ons. In tegenstelling tot wat wij gewoon zijn, is dit gebouw heel modern en open aan de buitenkant. Ook de binnenkant ziet er helemaal anders uit. Geen glasramen, maar wel witte muren met grote ramen zodat er veel zonlicht binnen kan. We volgen de meute en nemen een plaatsje op het balkon tussen de kindjes van onze school. Het volk blijft maar toestromen, zowel piepjong als stokoud. We zien nog schoolkinderen met allemaal hetzelfde uniform aan. Onze eerste indruk is goed. Jammer genoeg duurt dit niet lang. Gedurende de hele viering is er enorm veel heen en weer geloop in de kerk en ondanks de gigantische boxen is de akoestiek barslecht. Het lijkt erop alsof de meeste mensen er zitten, omdat ze moeten. Vooraf hadden we gedacht dat de Afrikanen veel intenser zouden vieren, met veel zingen en dansen. Terug aangekomen op school krijgen we ons wekelijks zakje popcorn en meteen komt Samson, een leerling van 6 K, naar ons toe gelopen. We hadden hem vorige week gevraagd of hij ons kon tonen hoe je zo’n zelfgemaakte bal in elkaar kan knutselen. Hij heeft enkele vrienden opgetrommeld en wij mogen de demonstratie van op de eerste rij aanschouwen. Met enkele plastieken zakken en wat touw kunnen ze hier een hele stevige en bruikbare bal maken. Wij kijken onze ogen uit! Misschien kunnen we dit eens uitproberen op onze stage in België. Een hevige onweersbui maakt jammer genoeg een einde aan deze demonstratie en we moeten naar binnen vluchten. We zetten wat thee en verorberen een pakje Afrikaanse koekjes, terwijl Sebastian ons komt vergezellen. Onder ons afdakje kijken we ondertussen naar de regen die met bakken uit de lucht valt. Dit is meteen ook het momtent om wat water op te vangen. Met succes kunnen we in amper 10 minuten 3 emmers van 20 liter vullen. Nu kunnen we hier af en toe eens doorspoelen na een toiletbezoekje. We zijn ervan geschrokken hoeveel water je daarvoor nodig hebt. In de meeste Belgische toiletten heb je wel een spaarknop, maar dan nog. Wanneer je naar het toilet geweest bent, spoel je zonder veel na te denken gewoon door. Wij vinden dat er hier vaak niet zo zuinig met water om gesprongen wordt en zijn daarom trots op onze waterbesparende actie. Bij deze hebben we dus een goede daad gedaan. Al zeggen we het zelf. We verplichten onszelf de rest van de dag te vullen met schoolwerk, schoolwerk en schoolwerk, want dat durven we misschien af en toe wel eens vergeten…
Maandag 23 februari 2009
Vandaag hebben we heel wat volk over de vloer gekregen. De directrice van de school, die zaterdag haar intrek nam in de grote villa, die in het midden van het schooldomein gelegen is, is tegenwoordig ons buurvrouw en ze komt even een praatje met ons maken. Wat later komt, zoals elke dag tegenwoordig, ook Sebastian ons opzoeken. Op enkele papieren die hij ons laat zien, kunnen we lezen dat hij maar liefst 47 jaar oud is! We schatten hem eerder een jaar of 30. We komen tot een grappige conclusie… Onze vriend kan even goed onze papa of vake zijn. Een lachwekkende situatie dus! Een nobele onbekende komt ons enkele ogenblikken later gratis een geroosterde maïskolf aanbieden. De kolf heeft lekker warm, dus we vertrouwen het en nemen dit maar al te graag aan. En ook Huruma komt even langs om ons uit te nodigen voor een Afrikaans trouwfeest in Iringa komende zaterdag. Iringa ligt op een uurtje met de bus van onze school, maar we zouden mee kunnen met de auto. We zijn meteen ook uitgenodigd voor de receptie. Zo’n uitnodiging slaan wij uiteraard niet af! ’s Middags maken we het lekker gezellig door zelf thee te zetten. Nu we zelf weten hoe het moet, beginnen we hier een kleine nieuwe verslaving te kweken. We verdrinken in een eindeloze babbel tot teacher Ruth ons komt halen om ons de sojamachine te laten zien. Jaja, een echte Belgische machine uit het kleine Zedelgem die ze hier gekregen hebben dankzij Peter. De verantwoordelijke is apetrots op de sojaproductie. Ook ons lijkt dit een heel verdienstelijk plan. Sojabonen zijn hier gemakkelijk te kweken, je kan er heerlijke melk uit brouwen en zelfs wat winst op maken, want de melk wordt verkocht aan de inwoners van het dorp. Voor we het goed en wel beseffen, is de avond gevallen. We besluiten om snel wat pasta te koken. Terwijl we buiten ons potje uitlepelen, komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons 2 heerlijke tassen warme melk brengen. Dat smaakt! Melkproducten vinden we hier niet veel, dus onze botjes zullen er deugd van hebben. Daarna haasten we ons naar klas 6 Kibo, waar we de leerlingen dolenthousiast kunnen maken met een gezellige puzzel- en gezelschapsspelletjesavond.
Dinsdag 24 februari 2009
Wij staan er van versteld hoe gelukkig mensen hier zijn met kleine dingen, maar beseffen vandaag dat ook wij hier gelukkig worden van een stuk vers brood, een kop thee, het zonnetje dat uitzit, een versgewassen onderbroek of een bassin water om onszelf te wassen. Dat laatste wordt nog beter wanneer mama Mungai ons komt vertellen dat we een badkamer in haar huis mogen gebruiken. We treffen er een toilet, lavabo en een douche met warm water aan. We snakken helemaal niet naar zo’n luxe ding, maar als we onszelf eens willen verwennen, is er dus wel een goede mogelijkheid. Tijdens de porridge break krijgen de leerlingen dit keer geen thee, maar wel een bodempje sojamelk met een stukje brood. Voor de kinderen wordt de sojamelk wat op smaak gebracht met gemixte ananas. Wij gaan naar de staff room en houden het op de dagelijkse thee met een stuk brood. In de leraarskamer beginnen de leerkrachten een gesprek over HIV en AIDS. Ze zijn hier duidelijk op de hoogte over de preventie en gevolgen van HIV en AIDS en geven hierover ook lessen aan de leerlingen. Een goede zaak vinden wij dat, want al van heel jongs begint hier blijkbaar ‘the practicing’ en ‘the trying’! Heel vaak gebeurt het dat jonge kinderen in hetzelfde bed als hun ouders slapen en wat ze zien willen ze ook proberen. De leerkrachten vertellen dat dit geen ongewone gebeurtenissen zijn vanaf de kleuterschool. Wij kunnen alleen maar met veel ongeloof luisteren. De rest van deze dag zal gevuld worden met: het inhalen van stapels verbeterwerk, lesvoorbereidingen maken, inkopen doen, kleren wassen, sportles geven en vanavond klas 3 entertainen. Naar de twee laatste activiteiten kijken we alvast heel erg uit!
Woensdag 25 februari 2009
Tussen enkele lessen door komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons verrassen met een bord overheerlijke versgemaakte… FRIETJES! Het smaakt verrukkelijk! Wauw, we worden hier nogal verwend. Na deze leuke verrassing gaan we weer aan de slag. Zowel in de klas van Jolien als in de klas van Ella staat er een heuse differentiatieles rond direct en indirect speech op het programma. Omdat de middelen hier veel beperkter zijn dan in België, is het een echte uitdaging om deze les te organiseren. Er zijn maar zo’n 5-tal tekstboeken per 25 leerlingen en van differentiatieboekjes of -blaadjes is er al helemaal geen sprake. Na een grondige foutenanalyse kunnen we onze klasgroep in drie kleinere groepjes verdelen. Groep 1 heeft de leerstof helemaal onder de knie, groep 2 moet nog enkele oefeningen afwerken of verbeteren en groep 3 bakt er na een week nog steeds niets van. We starten met een klassikale uitleg over strips. Vele oogjes beginnen dan al te fonkelen. We leggen de link tussen de strips en de direct en de indirect speech als volgt: de leerlingen moeten de reporters worden van wat de stripfiguren zeggen (direct speech) en daarna moeten ze het in een kort verhaaltje gieten (indirect speech). Na de uitleg mag groep 1 meteen aan de slag gaan met papier, kleurpotloden en latjes. Groep 2 werkt zelfstandig de oefeningen af in hun schrift en mag daarna een blad papier tot een mini-stripverhaal omtoveren. Groep 3 maakt samen met de leerkracht enkele bijkomende oefeningen vooraleer ook zij een eigen stripverhaal kunnen ontwerpen. Door de leuke activiteit die hen te wachten staat, kunnen we ze meteen motiveren. Als echte kunstenaars vliegen de leerlingen erin. Ze genieten duidelijk van dit gebeuren. Wij zijn best trots dat we dit geprobeerd hebben, ook al is het resultaat nog niet helemaal klaar. Vastberaden om ook de komende weken onze grijze massa te pijnigen over zo’n soort lessen, keren we terug naar onze kamer. Op het programma voor de namiddag staat vooral schoolwerk. Uitgehongerd starten we rond 16.30 met de voorbereidingen om chapati te maken. Dit keer proberen we het helemaal zelf. Met het stappenplan à la Piet Huysentruyt bij de hand kan het niet mislopen. Mmm, we genieten van onze maaltijd. Dit keer kiezen we ook weer voor zoet beleg… choco! Met een maag vol zoetigheden gaan we naar klas 6 om te zingen en te dansen. Gisteren is Jolien met Huruma en diens vriend Eddy om een nieuw kabeltje voor de radio geweest. Voorzien van 40 000 TS (= zo’n 24 euro), in de hoop dat dit genoeg zou zijn, vergezelde Jolien Huruma en Eddy naar de muziekshop, een klein houten barakje. Eddy voerde het woord en schoot het geld voor. Toen Jolien vroeg hoeveel we moesten betalen, bleek het om een lachwekkend klein bedrag van 500 TS te gaan. En wij die dachten dat we misschien niet genoeg zouden hebben met 40 000 TS. Joepie, we kunnen ons weer helemaal laten gaan op de tonen van de macarena, de vogeltjesdans, de plopdans, lief klein konijntje en nog zoveel meer. En ook de leerlingen blijven dansen tot ze erbij neervallen!
Donderdag 26 februari 2009
Het tafeltje dat tot nu toe dienst deed als nachttafeltje is eigenlijk een naaimachine, maar af en toe moet ook hier een kledingstuk hersteld worden. Vermits wij daar toch maar weinig verstand van hebben, laten we dit graag over aan Roda, het keukenmeisje van mama Mungai. We moeten onze rommeltafel dus afstaan, maar krijgen in ruil wel een grotere eettafel inclusief tafelnapje. Ons stekje wordt steeds gezelliger. Deze meubelwissel is meteen ook de aanzet tot een heuse opruimactie. En we moeten het toegeven, dit was wel eens nodig! Vastberaden dit keer de regenbui voor te zijn, trekken we met de USB-stick op zak richting het internetcafé. Onderweg botsten we op Stephen een hele vriendelijke taxichauffeur en tevens goede vriend van Peter. We slaan snel een babbeltje, maar besluiten om elkaar later nog eens op te zoeken. Alle computers zijn ingenomen door een nest blanken. We schrikken even dat we hen hier treffen. Dit leidt uiteindelijk wel tot een grappige situtatie en terwijl we geduldig wachten…jaja, valt de elektriciteit uit! We gaan dus maar op het gemakje wat fruit kopen en besluiten daarna nog wat sightseeing te doen. We kunnen ook even niet weerstaan aan de vele mooie felgekleurde stofjes die ze hier tegen een spotprijsje verkopen. Wanneer we via een omwegje willen terugkeren, botsen we op Israël. Hij is teacher bij ons op school, maar weet ons vandaag te vertellen dat hij ook een winkeltje heeft. Hij nodigt ons uit om zijn shopje te laten zien en een traktatie op een Sprite en een pakje koekjes slaan wij zeker niet af. We haasten ons terug naar huis, want we vermoeden dat er een serieuze regenbui boven ons hoofd hangt. Geen elektriciteit, veel regen, geen verbeterwerk, geen sport, dus we maken het maar lekker gezellig in het donker. Wanneer we beseffen dat we hierdoor ook geen rijst zullen kunnen koken, besluit Jolien op voedselrooftocht te gaan. Ze komt terug met een heerlijk broodje als buit en wij laten het ons smaken. Net wanneer alle olielampjes zijn aangestoken, springt het licht in het huist van mama Mungai aan. Er is weer elektriciteit! Met een wisselsysteem kunnen we vanavond nog wat rijst koken en tegelijk spelletjes spelen en tekenen in klas 3.
Abonneren op:
Posts (Atom)
