Zaterdag 21 februari 2009
Hoewel we vroeg uit de veren zijn, komen we na een heerlijk ontbijt met een hardgekookt eitje, maar traag op gang in de voormiddag. Wanneer je hier met een Afrikaan aan de praat geraakt, ben je wel voor eventjes zoet. Dat kan Jolien aan de lijve ondervinden als 2 leerkrachten hun interesse voor ons Belgenlandje niet kunnen wegsteken. Ze willen echt alles weten, maar we moeten ze wel teleurstellen in hun droombeeld over ‘Belgium, the paradise’. Hoeveel keer we dat hier al niet mogen horen hebben… En dat terwijl we echt in een luxeschool zitten. De leerkrachten en leerlingen hier mogen zeker niet klagen. In vergelijking met de gemiddelde Tanzaniaan hebben ze zeker alles wat ze ‘nodig’ hebben. Ella ontsnapt aan de 2 nieuwsgierigen en kan ondertussen wat verbeterwerk inhalen. Vastberaden eindelijk de wereld nog eens wat van ons te laten horen, trekken we naar het internetcafé. Het heeft vandaag nog niet geregend, dus internet moet zich bewijzen, vinden we. En dat doet het ook! We kunnen onze ogen niet geloven, het werkt sneller dan ooit… Sinds wij hier zijn, bedoelen we natuurlijk. Met een gelukkig gevoel, omdat we nog enkele mailtjes van jullie gelezen hebben, wandelen we richting fruitmarkt. Een kokosnoot lijkt ons een heerlijk middagmaal. We installeren ons in het zonnetje en gaan elk een halve kokosnoot te lijf met de achterkant van een lepel. We beginnen de techniek van het uitlepelen al aardig onder de knie te krijgen. Rond 14.30u horen we muziek in the activity room. Nieuwsgierig gaan we een kijkje nemen. De leerlingen zijn volop aan het oefenen voor de music competition van deze avond. Wanneer ook wij samen met een groepje het beste uit de kan willen halen, blijkt de radio het op te geven. We besluiten dus om met een bende enthousiastelingen de zaal te versieren. Met papier, stiften, kleurpotloden, wasco’s, latjes en lijm gaan we aan de slag. Meteen staan heel wat kinderen om ons heen om te helpen. In een uurtje toveren we de main hall om tot een echte feestzaal. Met zelfgemaakte slingers, tekeningen en ballonnen is het meteen een stuk gezelliger. Tussen enkele regenbuien door, gaan de leerlingen naar hun slaapzalen om hun allermooiste kleren aan te trekken. Het is vlugger avond dan we vermoeden en terwijl we snel nog wat rijst koken, staat opeens Huruma voor onze deur. Wat een verrassing! Mama Mungai, de directrice, is gearriveerd en haar neef, die zo goed voor ons gezorgd heeft in Dar Es Salaam, is ook van de partij. En we hebben geluk, hij blijft hier voor een week of twee. Het is een leuk weerzien, maar wij moeten ons haasten, want de music competition gaat beginnen. Als we de zaal binnenwandelen, is de spanning te snijden en de zenuwen lopen hoog op. Het lijkt net een laatste avond op een (V)KSJ-kamp. Jaja, VKSJ’ertjes van VKSJ Loppem en KSJ’ertjes van KSJ Veurne ook in het verre Tanzania denken we aan jullie. En dan is het eindelijk zo ver. Teacher Daniel geeft het startschot. Eerst komen klas 1 en 2 aan de beurt, daarna klas 3. Vanaf klas 4 worden er klasoverstijgende groepjes gevormd. Wat een ritme hebben die kindjes, echt zot! Zonder enige moeite bewegen ze alles wat maar te bewegen valt. Wauw, we krijgen meteen een warm gevoel vanbinnen! Overdonderd door het ‘voorproevertje’ van de kleintjes, kunnen we onze ogen helemaal niet geloven als de grote jongens en meisjes de show stelen. Onbeschrijfbaar wat ze hier allemaal kunnen! Voor de winnaars hebben we een klein presentje in petto. Het is schitterend om te zien hoe 6 jongens van 13 jaar dolgelukkig zijn met enkele balpennen en briefpapier. We kunnen jullie verzekeren, dit was een show om U tegen te zeggen. Ondertussen zijn we al ondergedompeld in de Afrikaanse muziekwereld. P-square en Akoa hebben er vanaf nu twee hevige fans bij. Met de swingende ritmes die in ons hoofd nazinderen, zoeken we ons bedje op.
Zondag 22 februari 2009
Vastberaden om op tijd te zijn om mee te gaan naar de viering, staan we om 10.00u, een halfuur te vroeg, paraat aan de busparking. Meer dan 50 kindjes, veel meer dan het aantal wettelijke plaatsen, worden in de schoolbus gepropt. Ook wij wringen ons ertussen. Amper 10 minuten en ontelbare schokken later arriveren we bij de kerk. Die oogt helemaal anders dan bij ons. In tegenstelling tot wat wij gewoon zijn, is dit gebouw heel modern en open aan de buitenkant. Ook de binnenkant ziet er helemaal anders uit. Geen glasramen, maar wel witte muren met grote ramen zodat er veel zonlicht binnen kan. We volgen de meute en nemen een plaatsje op het balkon tussen de kindjes van onze school. Het volk blijft maar toestromen, zowel piepjong als stokoud. We zien nog schoolkinderen met allemaal hetzelfde uniform aan. Onze eerste indruk is goed. Jammer genoeg duurt dit niet lang. Gedurende de hele viering is er enorm veel heen en weer geloop in de kerk en ondanks de gigantische boxen is de akoestiek barslecht. Het lijkt erop alsof de meeste mensen er zitten, omdat ze moeten. Vooraf hadden we gedacht dat de Afrikanen veel intenser zouden vieren, met veel zingen en dansen. Terug aangekomen op school krijgen we ons wekelijks zakje popcorn en meteen komt Samson, een leerling van 6 K, naar ons toe gelopen. We hadden hem vorige week gevraagd of hij ons kon tonen hoe je zo’n zelfgemaakte bal in elkaar kan knutselen. Hij heeft enkele vrienden opgetrommeld en wij mogen de demonstratie van op de eerste rij aanschouwen. Met enkele plastieken zakken en wat touw kunnen ze hier een hele stevige en bruikbare bal maken. Wij kijken onze ogen uit! Misschien kunnen we dit eens uitproberen op onze stage in België. Een hevige onweersbui maakt jammer genoeg een einde aan deze demonstratie en we moeten naar binnen vluchten. We zetten wat thee en verorberen een pakje Afrikaanse koekjes, terwijl Sebastian ons komt vergezellen. Onder ons afdakje kijken we ondertussen naar de regen die met bakken uit de lucht valt. Dit is meteen ook het momtent om wat water op te vangen. Met succes kunnen we in amper 10 minuten 3 emmers van 20 liter vullen. Nu kunnen we hier af en toe eens doorspoelen na een toiletbezoekje. We zijn ervan geschrokken hoeveel water je daarvoor nodig hebt. In de meeste Belgische toiletten heb je wel een spaarknop, maar dan nog. Wanneer je naar het toilet geweest bent, spoel je zonder veel na te denken gewoon door. Wij vinden dat er hier vaak niet zo zuinig met water om gesprongen wordt en zijn daarom trots op onze waterbesparende actie. Bij deze hebben we dus een goede daad gedaan. Al zeggen we het zelf. We verplichten onszelf de rest van de dag te vullen met schoolwerk, schoolwerk en schoolwerk, want dat durven we misschien af en toe wel eens vergeten…
Maandag 23 februari 2009
Vandaag hebben we heel wat volk over de vloer gekregen. De directrice van de school, die zaterdag haar intrek nam in de grote villa, die in het midden van het schooldomein gelegen is, is tegenwoordig ons buurvrouw en ze komt even een praatje met ons maken. Wat later komt, zoals elke dag tegenwoordig, ook Sebastian ons opzoeken. Op enkele papieren die hij ons laat zien, kunnen we lezen dat hij maar liefst 47 jaar oud is! We schatten hem eerder een jaar of 30. We komen tot een grappige conclusie… Onze vriend kan even goed onze papa of vake zijn. Een lachwekkende situatie dus! Een nobele onbekende komt ons enkele ogenblikken later gratis een geroosterde maïskolf aanbieden. De kolf heeft lekker warm, dus we vertrouwen het en nemen dit maar al te graag aan. En ook Huruma komt even langs om ons uit te nodigen voor een Afrikaans trouwfeest in Iringa komende zaterdag. Iringa ligt op een uurtje met de bus van onze school, maar we zouden mee kunnen met de auto. We zijn meteen ook uitgenodigd voor de receptie. Zo’n uitnodiging slaan wij uiteraard niet af! ’s Middags maken we het lekker gezellig door zelf thee te zetten. Nu we zelf weten hoe het moet, beginnen we hier een kleine nieuwe verslaving te kweken. We verdrinken in een eindeloze babbel tot teacher Ruth ons komt halen om ons de sojamachine te laten zien. Jaja, een echte Belgische machine uit het kleine Zedelgem die ze hier gekregen hebben dankzij Peter. De verantwoordelijke is apetrots op de sojaproductie. Ook ons lijkt dit een heel verdienstelijk plan. Sojabonen zijn hier gemakkelijk te kweken, je kan er heerlijke melk uit brouwen en zelfs wat winst op maken, want de melk wordt verkocht aan de inwoners van het dorp. Voor we het goed en wel beseffen, is de avond gevallen. We besluiten om snel wat pasta te koken. Terwijl we buiten ons potje uitlepelen, komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons 2 heerlijke tassen warme melk brengen. Dat smaakt! Melkproducten vinden we hier niet veel, dus onze botjes zullen er deugd van hebben. Daarna haasten we ons naar klas 6 Kibo, waar we de leerlingen dolenthousiast kunnen maken met een gezellige puzzel- en gezelschapsspelletjesavond.
Dinsdag 24 februari 2009
Wij staan er van versteld hoe gelukkig mensen hier zijn met kleine dingen, maar beseffen vandaag dat ook wij hier gelukkig worden van een stuk vers brood, een kop thee, het zonnetje dat uitzit, een versgewassen onderbroek of een bassin water om onszelf te wassen. Dat laatste wordt nog beter wanneer mama Mungai ons komt vertellen dat we een badkamer in haar huis mogen gebruiken. We treffen er een toilet, lavabo en een douche met warm water aan. We snakken helemaal niet naar zo’n luxe ding, maar als we onszelf eens willen verwennen, is er dus wel een goede mogelijkheid. Tijdens de porridge break krijgen de leerlingen dit keer geen thee, maar wel een bodempje sojamelk met een stukje brood. Voor de kinderen wordt de sojamelk wat op smaak gebracht met gemixte ananas. Wij gaan naar de staff room en houden het op de dagelijkse thee met een stuk brood. In de leraarskamer beginnen de leerkrachten een gesprek over HIV en AIDS. Ze zijn hier duidelijk op de hoogte over de preventie en gevolgen van HIV en AIDS en geven hierover ook lessen aan de leerlingen. Een goede zaak vinden wij dat, want al van heel jongs begint hier blijkbaar ‘the practicing’ en ‘the trying’! Heel vaak gebeurt het dat jonge kinderen in hetzelfde bed als hun ouders slapen en wat ze zien willen ze ook proberen. De leerkrachten vertellen dat dit geen ongewone gebeurtenissen zijn vanaf de kleuterschool. Wij kunnen alleen maar met veel ongeloof luisteren. De rest van deze dag zal gevuld worden met: het inhalen van stapels verbeterwerk, lesvoorbereidingen maken, inkopen doen, kleren wassen, sportles geven en vanavond klas 3 entertainen. Naar de twee laatste activiteiten kijken we alvast heel erg uit!
Woensdag 25 februari 2009
Tussen enkele lessen door komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons verrassen met een bord overheerlijke versgemaakte… FRIETJES! Het smaakt verrukkelijk! Wauw, we worden hier nogal verwend. Na deze leuke verrassing gaan we weer aan de slag. Zowel in de klas van Jolien als in de klas van Ella staat er een heuse differentiatieles rond direct en indirect speech op het programma. Omdat de middelen hier veel beperkter zijn dan in België, is het een echte uitdaging om deze les te organiseren. Er zijn maar zo’n 5-tal tekstboeken per 25 leerlingen en van differentiatieboekjes of -blaadjes is er al helemaal geen sprake. Na een grondige foutenanalyse kunnen we onze klasgroep in drie kleinere groepjes verdelen. Groep 1 heeft de leerstof helemaal onder de knie, groep 2 moet nog enkele oefeningen afwerken of verbeteren en groep 3 bakt er na een week nog steeds niets van. We starten met een klassikale uitleg over strips. Vele oogjes beginnen dan al te fonkelen. We leggen de link tussen de strips en de direct en de indirect speech als volgt: de leerlingen moeten de reporters worden van wat de stripfiguren zeggen (direct speech) en daarna moeten ze het in een kort verhaaltje gieten (indirect speech). Na de uitleg mag groep 1 meteen aan de slag gaan met papier, kleurpotloden en latjes. Groep 2 werkt zelfstandig de oefeningen af in hun schrift en mag daarna een blad papier tot een mini-stripverhaal omtoveren. Groep 3 maakt samen met de leerkracht enkele bijkomende oefeningen vooraleer ook zij een eigen stripverhaal kunnen ontwerpen. Door de leuke activiteit die hen te wachten staat, kunnen we ze meteen motiveren. Als echte kunstenaars vliegen de leerlingen erin. Ze genieten duidelijk van dit gebeuren. Wij zijn best trots dat we dit geprobeerd hebben, ook al is het resultaat nog niet helemaal klaar. Vastberaden om ook de komende weken onze grijze massa te pijnigen over zo’n soort lessen, keren we terug naar onze kamer. Op het programma voor de namiddag staat vooral schoolwerk. Uitgehongerd starten we rond 16.30 met de voorbereidingen om chapati te maken. Dit keer proberen we het helemaal zelf. Met het stappenplan à la Piet Huysentruyt bij de hand kan het niet mislopen. Mmm, we genieten van onze maaltijd. Dit keer kiezen we ook weer voor zoet beleg… choco! Met een maag vol zoetigheden gaan we naar klas 6 om te zingen en te dansen. Gisteren is Jolien met Huruma en diens vriend Eddy om een nieuw kabeltje voor de radio geweest. Voorzien van 40 000 TS (= zo’n 24 euro), in de hoop dat dit genoeg zou zijn, vergezelde Jolien Huruma en Eddy naar de muziekshop, een klein houten barakje. Eddy voerde het woord en schoot het geld voor. Toen Jolien vroeg hoeveel we moesten betalen, bleek het om een lachwekkend klein bedrag van 500 TS te gaan. En wij die dachten dat we misschien niet genoeg zouden hebben met 40 000 TS. Joepie, we kunnen ons weer helemaal laten gaan op de tonen van de macarena, de vogeltjesdans, de plopdans, lief klein konijntje en nog zoveel meer. En ook de leerlingen blijven dansen tot ze erbij neervallen!
Donderdag 26 februari 2009
Het tafeltje dat tot nu toe dienst deed als nachttafeltje is eigenlijk een naaimachine, maar af en toe moet ook hier een kledingstuk hersteld worden. Vermits wij daar toch maar weinig verstand van hebben, laten we dit graag over aan Roda, het keukenmeisje van mama Mungai. We moeten onze rommeltafel dus afstaan, maar krijgen in ruil wel een grotere eettafel inclusief tafelnapje. Ons stekje wordt steeds gezelliger. Deze meubelwissel is meteen ook de aanzet tot een heuse opruimactie. En we moeten het toegeven, dit was wel eens nodig! Vastberaden dit keer de regenbui voor te zijn, trekken we met de USB-stick op zak richting het internetcafé. Onderweg botsten we op Stephen een hele vriendelijke taxichauffeur en tevens goede vriend van Peter. We slaan snel een babbeltje, maar besluiten om elkaar later nog eens op te zoeken. Alle computers zijn ingenomen door een nest blanken. We schrikken even dat we hen hier treffen. Dit leidt uiteindelijk wel tot een grappige situtatie en terwijl we geduldig wachten…jaja, valt de elektriciteit uit! We gaan dus maar op het gemakje wat fruit kopen en besluiten daarna nog wat sightseeing te doen. We kunnen ook even niet weerstaan aan de vele mooie felgekleurde stofjes die ze hier tegen een spotprijsje verkopen. Wanneer we via een omwegje willen terugkeren, botsen we op Israël. Hij is teacher bij ons op school, maar weet ons vandaag te vertellen dat hij ook een winkeltje heeft. Hij nodigt ons uit om zijn shopje te laten zien en een traktatie op een Sprite en een pakje koekjes slaan wij zeker niet af. We haasten ons terug naar huis, want we vermoeden dat er een serieuze regenbui boven ons hoofd hangt. Geen elektriciteit, veel regen, geen verbeterwerk, geen sport, dus we maken het maar lekker gezellig in het donker. Wanneer we beseffen dat we hierdoor ook geen rijst zullen kunnen koken, besluit Jolien op voedselrooftocht te gaan. Ze komt terug met een heerlijk broodje als buit en wij laten het ons smaken. Net wanneer alle olielampjes zijn aangestoken, springt het licht in het huist van mama Mungai aan. Er is weer elektriciteit! Met een wisselsysteem kunnen we vanavond nog wat rijst koken en tegelijk spelletjes spelen en tekenen in klas 3.
vrijdag 27 februari 2009
zaterdag 21 februari 2009
nieuws van week 3
Zaterdag 14 februari 2009
En het is vandaag… Valentijn! De hele dag krijgen we Valentijnswensen. Zelfs op weg naar de markt wordt ons nageroepen: Happy Valentine! Nooit gedacht dat Valentijn hier zo populair is. En voor de nieuwsgierigen… Nee, we hebben geen van beide een knappe Afrikaan aan de haak geslagen.
Eindelijk mogen we nog eens een uurtje langer slapen. We hebben het wel nodig na ons avontuur van gisteren. Rond 8 voor 8 stappen we de main hall binnen. Mooi op tijd dit keer en gelukkig maar, want vandaag is er niet alleen brood en thee, maar ook een hardgekookt eitje met zout. Heerlijk! De rest van de voormiddag ruimen we onze kamer op en doen we wat schoolwerk. Om 12.30 hebben we een afspraak met teacher Ruth. Ze neemt ons mee naar haar huis. We worden er hartelijk ontvangen en krijgen meteen een glas vers sap van ananas, mango en nog meer van dat lekkers. Na wat gerommel in haar kamer, komt Ruth te voorschijn met een kanjer van een tv. Eigenlijk hebben we helemaal geen nood aan tv kijken, maar we doen alsof we al die slechte en gedupte soaps fascinerend vinden. Gelukkig komt Ruth er dan zelf ook bij zitten, zodat we wat kunnen kletsen. Even later brengt de buurvrouw enkele borden en lepels. We zijn blijkbaar meegerekend voor het middagmaal. Keuze genoeg om ons buikje rond te eten: bruine rijst, witte rijst, gefrituurde aardappels, erwten, komkommers, tomaten, paprika’s en 2 soorten vlees. We moeten haar helaas wel zeggen dat we vegetarisch zijn, of laat ons zeggen dat korte-termijn-vegetariërs zijn. Het vlees wordt hier niet zo hygiënisch behandeld en zou ons wel eens verkeerd kunnen bevallen en Ella is sowieso al geen vleesfanaat. We verwonderen ons erover hoe gastvrij de mensen hier zijn, echt! Nadat ons hongergevoel meer dan gestild is, krijgen we een rondleiding in Mafinga. Ruth laat ons het postkantoor, een bank en enkele shops van vrienden van haar zien. Na de gezellige middag, bedanken we Ruth en keren we terug naar de school. Om 19u worden we er op een heuse Birthday-pary verwacht. Mercy en Samwel van klas 4 worden vandaag 8 jaar. Enkel als de ouders van de kinderen geld betalen, wordt er een feestje voor de klas georganiseerd. Het is dan wel een echt kinderfeestje met alles erop en eraan: limonade, Cola, snoep, koekjes, taart en nog meer zoetigheden. Teacher Ally is DJ van dienst en teacher Jane is de ceremoniemeester. Ja, het is wel een beetje een geforceerde boel voor het dansen kan beginnen. Mercy en Samwel, hun zussen en alle kinderen van klas 4 genieten er duidelijk van en ook wij amuseren ons kostelijk. En wat een ritme hebben al die kindjes, niet normaal! We staan echt met open mond naar hen te kijken. Het is heel mooi om te zien. Na de fantastische avond, kruipen we moe maar voldaan in ons bedje.
Zondag 15 februari 2009
Zondag = kerkdag. We staan op tijd op, want we willen kost wat kost mee naar de wekelijkse viering in de kerk. Na ons ontbijt, vragen we hoe laat de kinderen vertrekken naar de kerk. De één zegt om 8.30, de ander zegt om 10.00 en nog iemand anders zegt om 11.00. Tja, wat moeten we nu met al die tegenstrijdige antwoorden? We besluiten om bij de kinderen te blijven terwijl ze de playground onveilig maken. Wat een geluk dat we getuige kunnen zijn van een heus turnspektakel. Een viertal kindjes maken een hele reeks salto’s en flikflaks na elkaar. We staan versteld van hun kunsten. Wauw, hadden ze de financiële mogelijkheden gehad, konden ze het zeker heel ver schoppen in de turnwereld. Als we hen vragen van wie ze dat allemaal geleerd hebben, antwoorden ze droogweg: “I’ve learned myself.” Wij kunnen onze verbazing niet wegsteken. Ondertussen tikt de klok weg en we snappen nog altijd niet hoe laat de kinderen naar de kerk gaan. Als we enkele kerels van klas 6 tegen het lijf lopen, kunnen ze ons vertellen dat niet iedereen naar dezelfde kerk gaat. De viering voor de Rooms-katholieken start om 11.00, maar om 10.30 vertrekt men richting kerk. Tijd genoeg om ons nog wat te verfrissen denken we. Om 10.29 staan we paraat om de verzamelplaats, maar wat blijkt… WEERAL te laat. We voelen ons ongelooflijk schuldig en besluiten dan maar om niet aan te sluiten voor popcorn, koekjes en sap. We vliegen er meteen in en vullen het grootste deel van de rest van de dag met het maken van woordstroken voor de les Frans en het voorbereiden van lessen en activiteiten voor de komende week. En zoals het op een zondag hoort, hebben we ook wat de luiaard in het zonnetje uitgehangen vandaag.
En eerlijk…We missen het storm- en vriesweer in België helemaal niet. Leve het zonnetje! J
Maandag 16 februari 2009
Met kleine oogjes staan we al rond 6.45u klaar voor het ontbijt. Dit keer zetten we de week goed in, want we zijn op tijd om een stuk brood en beker thee te bemachtigen. Hopelijk kunnen we dit ritme aanhouden voor de rest van de week. De parade duurt vandaag langer dan een halfuur. De leerkrachten weten allemaal wel iets te vinden dat hen niet aanstaat. Zoals gewoonlijk gaat iedereen om 8u naar de klas. In de klas van Jolien komen enkele meisjes al huilend binnen met duidelijk veel pijn aan hun handen. Wanneer Jolien hen erover wil aanspreken of bezorgd vraagt of het gaat, draaien ze zich beschaamd weg. Het is moeilijk om dit te aanvaarden, zeker nu we de leerlingen al wat beter kennen. Maar tegelijk staan we er ook heel erg machteloos tegenover… Het lesgeven vlot en we zijn blij dat we beetje bij beetje het vertrouwen van de leerlingen kunnen winnen. Ze worden steeds enthousiaster als ze ons zien. Dat maakt ons echt gelukkig. Zo krijgen we voldoening voor wat we hier doen. Ons zelfgemaakt visueel materiaal voor de lessen Frans kan de leerlingen duidelijk bekoren. Het wordt opgehangen aan de muur en onze vriend Sebastian helpt ons met het maken van een echte ‘French corner’ in de klas. Wat later op de dag zien we heel wat leerlingen rondlopen met een klein boompje in hun handen. Ze gaan allemaal verspreid over de hele school een putje zoeken en zo worden er minstens 50 bomen gepland. Willen ze een bos kweken, de omgeving wat leuker maken of is dit gewoon allemaal voor de komst van mama Mungai? Dit laatste zou wel eens goed kunnen, aangezien er wel meerdere grote veranderingen plaatsgevonden hebben de afgelopen week. Plots loopt hier veel meer werkvolk rond: alles wordt geschrobd, het onkruid wordt gewied, er staan opeens meer boompjes dan voorheen en ook de moestuin moet er piekfijn uitzien. ’s Avonds hebben we de toestemming gekregen om in klas 5 een avondactiviteit te geven. Net zoals we vorige week in het andere vijfde macramébandjes maakten en samen ‘If you’re happy’ zongen, doen we het nu ook. De creativiteit van de kinderen komt er helemaal door en daar zijn we echt blij om.
Dinsdag 17 februari 2009
In de voormiddag staan er lessen Engels en Frans op het programma. Voor de Engelse lessen beginnen we eindelijk wat onze draai te vinden. Ella moet een les geven over ‘direct en indirect speech’. Op het eerste zicht helemaal niet zo eenvoudig, zeker niet als je dat in het Engels moet uitleggen. Maar met de balpennen met 4 kleuren die we meegekregen hebben uit België, wordt meteen de aandacht getrokken. De leerlingen zijn er helemaal door gefascineerd. De zinnen in de direct speech moeten ze in het blauw schrijven, de punctuation marks in het rood en de zin in de indirect speech in het zwart. De groene kleur gebruiken wij om de oefeningen te verbeteren in plaats van een schreeuwerige rode pen. Jolien kan de leerlingen meteen motiveren door met een beloningssysteem te werken. Als de leerlingen hun oefeningen geconcentreerd en goed maken, kunnen ze een stempel verdienen. Wonderbaarlijk dat dit eenvoudig middeltje werkt in een vijfde en een zesde jaar, maar de leerlingen zijn er helemaal door in de ban. Ze gaan er volledig voor en willen allemaal een stempel verdienen op het einde van de les. Om 16.30 zijn we paraat om sport te geven. Teacher Kibona komt ons nog snel vertellen dat de leerlingen al vertrouwd zijn met sporten als voetbal, handbal, netbal en basketbal. We vragen hem of we een nieuwe sport mogen introduceren, namelijk honkbal. Geen enkel probleem voor hem. En succes hebben we wel. In een mum van tijd staan wel 60 kinderen rond ons die willen deelnemen. In het begin is het niet zo eenvoudig, maar de kinderen hebben snel door hoe het werkt en ze hebben er duidelijk plezier in. Met een stralend zonnetje aan de hemel kunnen we ons kostelijk amuseren en kunnen we heel wat spelovertredingen door de vingers zien. Als afsluiter spelen we nog snel eens het spelletje ‘Woesh’. We vertellen hen dat Woesh een dier is waar ze heel voorzichtig moeten mee zijn. Ze mogen hem zeker niet laten vallen! Het is zo leuk om ze ermee bezig te zien. We hebben echt genoten van ons uurtje sport. En als de kinderen op het einde spontaan komen vragen of we de volgende keer weer willen komen om honkbal te spelen, zijn we echt blij. Als avondactiviteit organiseren we een zangstonde in klas 4 mawenzi. Van teacher Heather mogen we een uurtje van haar tijd inpalmen. Terwijl ze op de achtergrond duidelijk mee geniet, gaan de tonen van ‘If you’re happy’ en ‘zoembalazoem’ tot ‘Put your right hand in’ en ‘5 little ducks’ . Ze maakt ons pas echt blij als ze vertelt dat ze ook zelf de liedjes en dansjes wil leren om verder te zetten als de wazungu weer in België zijn. Hopelijk kan ze het waar maken!
Woensdag 18 februari 2009
Voor het eerst merken we dat het hier nu echt regenseizoen is. We hebben vandaag al de meest extreme weersschommelingen gehad. De dag begon bewolkt. Na enkele lestijden hadden we het veel te warm en haalden we onze shortjes en topjes boven. Nog geen half uur later goot het water. Als we gewild hadden, konden we ons perfect buiten douchen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Na de serieuze regenbui, wagen we ons toch weer buitenshuis. Een van de madams heeft zich buiten gezet om deeg te kneden. Nieuwsgierig gaan we kijken en we vragen haar wat ze maakt. Ze vertelt ons dat ze brood wil maken met het deeg. Ze vraagt ons wat wij al gemaakt hebben. We moeten eerlijk toegeven dat het bij koken van rijst en pasta, het bakken van een roerei, het koken van tomaten en een poging tot pannenkoeken bakken gebleven is. (Noot voor onze mama en moeke: Sorry, echte keukenprinsessen zijn we nog steeds niet.) Maar de madam heeft ons wel doen inzien dat we ook eens ugali en chapati moeten proberen klaar te maken. We gaan meteen raad vragen aan onze vriend Sebastien. Hij belooft ons om deze week eens samen chapati te maken. Als we het goed verstaan zijn dat een soort dikke pannenkoeken. Je kan, net als bij popcorn, kiezen of je ze met suiker of met zout maakt. Eens benieuwd wat we ervan zullen bakken.
Donderdag 19 februari 2009
Ondertussen kennen ze in klas 6 gegarandeerd het verschil tussen ‘direct speech’ en ‘indirect speech’, kan klas 5 perfect in het Engels een advies vragen met de woorden ‘maybe’ en ‘perhaps’ en spreekt de helft van de school ons al aan met ‘Bonjour. Comment ça va?’ Aan de muur komt steeds meer gevisualiseerde leerstof en ons enthousiasme wanneer we voor de klas staan is groter dan ooit. Ook tijdens teatime wordt heel wat afgelachen met de andere leerkrachten. We beginnen hier serieus goed onze draai te vinden.
In de oudste klassen hebben we een ‘French corner’ gemaakt en wordt onze Franse kalender optimaal gebruikt. We leerden hen deze week de dagen van de week en de maanden van het jaar. Met een wasknijper maakten we een leuk knijpsysteem waarbij ze iedere dag de juiste dag moeten aanduiden in het Frans. En dat doen ze maar al te graag!
Na het lesgeven gaan we met Sebastian naar de markt om bloem te kopen voor onze chapati dat deze week op het menu staat. We proberen er meteen ook een geroosterde maïkolf. Ze verkopen die hier op elke straathoek en zien er heerlijk uit. Wij laten het ons smaken terwijl Sebastian ons in geuren en kleuren vertelt dat je hierdoor serieuze diarree kan krijgen…
Ook op donderdag is het ‘sports’ en vandaag halen we onze frisbees boven. Er zijn meteen heel wat enthousiastelingen en we kunnen er een leuk spel van maken. Het grootste deel van de tijd was het aan het regenen, maar niemand lijkt zich daar druk in te maken en speelt lachend verder.
Wij doen hierna weeral een mislukte internetpoging, frissen ons wat op en genieten van een ananas met rijst. We weten elkaar hier perfect aan te vullen. Jolien kan ondertussen al zorgen dat de rijst naar korreltjes smaakt i.p.v. naar pap, terwijl Ella perfect een ananas onder handen kan nemen.
Vrijdag 20 februari 2009
Iets dat bij ons vast ochtendritueel hoort, is een dagje schrappen op de kalender. Niet om af te tellen, want we hebben het hier reuze naar onze zin, maar om te beseffen dat de dagen hier supersnel gaan. We kunnen bijna niet geloven dat we al 20 dagen op Afrikaanse bodem vertoeven. Het zonnetje zit uit, maar we hebben geen tijd om er lang van te genieten, want tegen de middag begint het opeens heel hard te regenen. Hier noemen ze zoiets een bewijs van het regenseizoen, in België noemen ze dit soort bui een heel hevig onweer met alles erop en eraan. Algauw wordt de koer voor onze deur omgetoverd tot een heus zwembad en ook de donder en de bliksem ontbreken niet. Alsof dat nog niet genoeg is, komt er opeens een harde stormwind opsteken. Terwijl wij met open mond van verbazing naar buiten staan te gapen, zien we dat de kindjes er een groots waterfestijn van maken in het tijdelijke zwembad. Even doet het ons denken aan een middagje waterspelletjes op (V)KSJ-kamp. Wij blijven veilig binnen en hebben Sebastian uitgenodigd. Belofte maakt schuld, dus vandaag leert hij ons chapati maken. We willen van dit schrijfsel geen recept uit een kookboek maken, maar een stappenplan à la Piet Huysentruyt (excuses voor de fans, als de naam fout getypt is) lijkt ons wel de moeite. En wat hebben we vandaag geleerd?
1. Warm een goeie geut olie op tot die goed heet is.
2. Zet een bodempje flessenwater met een snuifje zout op een klein vuurtje.
NOOT: Omdat we het vandaag wat minder zoet wilden doen, kozen we voor zout in plaats van voor suiker. Maar onze kok van dienst verzekert ons dat je het even goed met suiker kan maken.
3. Doe 2 grote tassen bloem in een pot.
4. Meng er de olie en de bloem bij tot je een goed elastisch deeg hebt.
5. Neem van het deeg een bol zo groot als een tennisbal.
6. Rol het deeg uit tot een dikke pannenkoek.
NOOT: Wegens gebrek aan hygiënisch keukengerei gebruiken wij, vindingrijk als we zijn, een deksel van een emmer om het deeg op uit te rollen en een glas doet dienst als deegrol.
7. Doe olie in een pan en leg de chapati erin.
8. Laat bakken tot het lichtbruin kleurt.
9. Laat het je smaken!
Eigenlijk is dit niets meer dan een bloemkoek, maar om jullie een idee te geven van de smaak moet je proberen te denken aan de kruising tussen een ovenkoek, een Bretoense pannenkoek, een Mexicaanse wrap en een pizzabodem. Omdat we toch niet aan de zoetigheden van hier kunnen weerstaan, doen we er een klein beetje veel suiker op, maar bedenken ondertussen dat dit ook heerlijk moet zijn met choco of een stuk fruit of zelfs met een tomaatje. Maar je kiest best niet voor een combinatie van dit alles samen. Sebastian toont ons ook meteen hoe we thee kunnen maken. Na deze schitterende kookervaring ligt onze keuken er wel als een slachtveld bij. Een grootse kuisactie leek ons een goed idee. Met borstel en heel veel water gaan we onze keuken en ons salonneke te lijf. ’s Avonds trekken we naar de klas gewapend met papier, stiften, kleurpotloden, krippenpapier, scharen en lijm. We durven de uitdaging aangaan om in 4 klassen tegelijk les te geven. Morgen is er een muziekcompetitie en wij willen alvast een poging doen om de zaal wat te versieren. In de 2 klassen van het vijfde jaar maken we slingers. De leerlingen vinden het fantastisch om het papier te versieren met heel wat verschillende kleuren. Ze maken er een echt kunstwerk van. In het zesde jaar werken we rond het thema ‘party’ en laten we hen kennismaken met krippenpapier. ‘That special paper’ leek voor hen een hele uitdaging. Het is fantastisch om te zien hoe zorgzaam ze met het papier en de lijm omgaan. Wij rennen heen en weer van de ene naar de andere klas, maar zijn steeds weer verbaasd hoe stil de leerlingen aan het werk zijn. Het resultaat mag er zijn en het gevoel van voldoening is groot, zowel bij de kinderen als bij onszelf.
En dan nu… de financiële kant
Met trots kunnen we jullie meedelen dat we welgeteld 765 euro verzameld hebben. En dat allemaal dankzij jullie. EEN HELE GROTE DANK JE WEL! In België hebben we al zo’n 30 euro verdaan aan scoubidous en macramétouwtjes voor in onze stageschool. Omdat we toen nog geen goed zicht hadden over het materiaal dat hier voor handen is, waren we van plan om het geld te besteden voor de noden van de stageschool. Maar we moeten nu wel toegeven dat onze stageschool echt een luxeschool is in vergelijking met andere scholen hier. Bovendien kregen we van jullie ook nog héél véél schoolmateriaal mee om hier te gebruiken. OOK EEN HELE DIKKE MERCIE DAARVOOR! De stiften, kleurpotloden, balpennen, latjes, potloden, scharen, … worden dagelijks gebruikt! Natuurlijk kunnen we wel nog een deel van het geld gebruiken voor de activiteiten die we hier op school organiseren, maar we zouden ons er niet goed bij voelen om die grote som hier allemaal op te doen. Van Peter, de man aan wie we het contact met de stageschool te danken hebben, kregen we als tip dat er een weeshuis in de omgeving is die zeker wel wat materiaal kan gebruiken. We proberen een van de komende dagen contact op te nemen met de verantwoordelijke. Later vertellen we hierover meer.
SOS, help ons!
Na verwoede pogingen op verschillende computers in verschillende internetcafés lukt het ons tot op heden niet om foto’s op de blog te zetten. We doen ons best om alles in geuren en kleuren te vertellen via deze blog, maar jullie zitten vast en zeker vol ongeduld te wachten tot jullie nu echt eens kunnen zien wat die twee wazungu daar uitsteken. Wel, bij deze willen we graag een warme oproep naar jullie doen. Wie kan ons uitleggen hoe we foto’s kleiner kunnen maken qua bestandsgrootte om ze op de blog te zetten? Onze computerkennis is eerder beperkt, dus het zou wel handig zijn mocht het een gedetailleerd stappenplan zijn.
En het is vandaag… Valentijn! De hele dag krijgen we Valentijnswensen. Zelfs op weg naar de markt wordt ons nageroepen: Happy Valentine! Nooit gedacht dat Valentijn hier zo populair is. En voor de nieuwsgierigen… Nee, we hebben geen van beide een knappe Afrikaan aan de haak geslagen.
Eindelijk mogen we nog eens een uurtje langer slapen. We hebben het wel nodig na ons avontuur van gisteren. Rond 8 voor 8 stappen we de main hall binnen. Mooi op tijd dit keer en gelukkig maar, want vandaag is er niet alleen brood en thee, maar ook een hardgekookt eitje met zout. Heerlijk! De rest van de voormiddag ruimen we onze kamer op en doen we wat schoolwerk. Om 12.30 hebben we een afspraak met teacher Ruth. Ze neemt ons mee naar haar huis. We worden er hartelijk ontvangen en krijgen meteen een glas vers sap van ananas, mango en nog meer van dat lekkers. Na wat gerommel in haar kamer, komt Ruth te voorschijn met een kanjer van een tv. Eigenlijk hebben we helemaal geen nood aan tv kijken, maar we doen alsof we al die slechte en gedupte soaps fascinerend vinden. Gelukkig komt Ruth er dan zelf ook bij zitten, zodat we wat kunnen kletsen. Even later brengt de buurvrouw enkele borden en lepels. We zijn blijkbaar meegerekend voor het middagmaal. Keuze genoeg om ons buikje rond te eten: bruine rijst, witte rijst, gefrituurde aardappels, erwten, komkommers, tomaten, paprika’s en 2 soorten vlees. We moeten haar helaas wel zeggen dat we vegetarisch zijn, of laat ons zeggen dat korte-termijn-vegetariërs zijn. Het vlees wordt hier niet zo hygiënisch behandeld en zou ons wel eens verkeerd kunnen bevallen en Ella is sowieso al geen vleesfanaat. We verwonderen ons erover hoe gastvrij de mensen hier zijn, echt! Nadat ons hongergevoel meer dan gestild is, krijgen we een rondleiding in Mafinga. Ruth laat ons het postkantoor, een bank en enkele shops van vrienden van haar zien. Na de gezellige middag, bedanken we Ruth en keren we terug naar de school. Om 19u worden we er op een heuse Birthday-pary verwacht. Mercy en Samwel van klas 4 worden vandaag 8 jaar. Enkel als de ouders van de kinderen geld betalen, wordt er een feestje voor de klas georganiseerd. Het is dan wel een echt kinderfeestje met alles erop en eraan: limonade, Cola, snoep, koekjes, taart en nog meer zoetigheden. Teacher Ally is DJ van dienst en teacher Jane is de ceremoniemeester. Ja, het is wel een beetje een geforceerde boel voor het dansen kan beginnen. Mercy en Samwel, hun zussen en alle kinderen van klas 4 genieten er duidelijk van en ook wij amuseren ons kostelijk. En wat een ritme hebben al die kindjes, niet normaal! We staan echt met open mond naar hen te kijken. Het is heel mooi om te zien. Na de fantastische avond, kruipen we moe maar voldaan in ons bedje.
Zondag 15 februari 2009
Zondag = kerkdag. We staan op tijd op, want we willen kost wat kost mee naar de wekelijkse viering in de kerk. Na ons ontbijt, vragen we hoe laat de kinderen vertrekken naar de kerk. De één zegt om 8.30, de ander zegt om 10.00 en nog iemand anders zegt om 11.00. Tja, wat moeten we nu met al die tegenstrijdige antwoorden? We besluiten om bij de kinderen te blijven terwijl ze de playground onveilig maken. Wat een geluk dat we getuige kunnen zijn van een heus turnspektakel. Een viertal kindjes maken een hele reeks salto’s en flikflaks na elkaar. We staan versteld van hun kunsten. Wauw, hadden ze de financiële mogelijkheden gehad, konden ze het zeker heel ver schoppen in de turnwereld. Als we hen vragen van wie ze dat allemaal geleerd hebben, antwoorden ze droogweg: “I’ve learned myself.” Wij kunnen onze verbazing niet wegsteken. Ondertussen tikt de klok weg en we snappen nog altijd niet hoe laat de kinderen naar de kerk gaan. Als we enkele kerels van klas 6 tegen het lijf lopen, kunnen ze ons vertellen dat niet iedereen naar dezelfde kerk gaat. De viering voor de Rooms-katholieken start om 11.00, maar om 10.30 vertrekt men richting kerk. Tijd genoeg om ons nog wat te verfrissen denken we. Om 10.29 staan we paraat om de verzamelplaats, maar wat blijkt… WEERAL te laat. We voelen ons ongelooflijk schuldig en besluiten dan maar om niet aan te sluiten voor popcorn, koekjes en sap. We vliegen er meteen in en vullen het grootste deel van de rest van de dag met het maken van woordstroken voor de les Frans en het voorbereiden van lessen en activiteiten voor de komende week. En zoals het op een zondag hoort, hebben we ook wat de luiaard in het zonnetje uitgehangen vandaag.
En eerlijk…We missen het storm- en vriesweer in België helemaal niet. Leve het zonnetje! J
Maandag 16 februari 2009
Met kleine oogjes staan we al rond 6.45u klaar voor het ontbijt. Dit keer zetten we de week goed in, want we zijn op tijd om een stuk brood en beker thee te bemachtigen. Hopelijk kunnen we dit ritme aanhouden voor de rest van de week. De parade duurt vandaag langer dan een halfuur. De leerkrachten weten allemaal wel iets te vinden dat hen niet aanstaat. Zoals gewoonlijk gaat iedereen om 8u naar de klas. In de klas van Jolien komen enkele meisjes al huilend binnen met duidelijk veel pijn aan hun handen. Wanneer Jolien hen erover wil aanspreken of bezorgd vraagt of het gaat, draaien ze zich beschaamd weg. Het is moeilijk om dit te aanvaarden, zeker nu we de leerlingen al wat beter kennen. Maar tegelijk staan we er ook heel erg machteloos tegenover… Het lesgeven vlot en we zijn blij dat we beetje bij beetje het vertrouwen van de leerlingen kunnen winnen. Ze worden steeds enthousiaster als ze ons zien. Dat maakt ons echt gelukkig. Zo krijgen we voldoening voor wat we hier doen. Ons zelfgemaakt visueel materiaal voor de lessen Frans kan de leerlingen duidelijk bekoren. Het wordt opgehangen aan de muur en onze vriend Sebastian helpt ons met het maken van een echte ‘French corner’ in de klas. Wat later op de dag zien we heel wat leerlingen rondlopen met een klein boompje in hun handen. Ze gaan allemaal verspreid over de hele school een putje zoeken en zo worden er minstens 50 bomen gepland. Willen ze een bos kweken, de omgeving wat leuker maken of is dit gewoon allemaal voor de komst van mama Mungai? Dit laatste zou wel eens goed kunnen, aangezien er wel meerdere grote veranderingen plaatsgevonden hebben de afgelopen week. Plots loopt hier veel meer werkvolk rond: alles wordt geschrobd, het onkruid wordt gewied, er staan opeens meer boompjes dan voorheen en ook de moestuin moet er piekfijn uitzien. ’s Avonds hebben we de toestemming gekregen om in klas 5 een avondactiviteit te geven. Net zoals we vorige week in het andere vijfde macramébandjes maakten en samen ‘If you’re happy’ zongen, doen we het nu ook. De creativiteit van de kinderen komt er helemaal door en daar zijn we echt blij om.
Dinsdag 17 februari 2009
In de voormiddag staan er lessen Engels en Frans op het programma. Voor de Engelse lessen beginnen we eindelijk wat onze draai te vinden. Ella moet een les geven over ‘direct en indirect speech’. Op het eerste zicht helemaal niet zo eenvoudig, zeker niet als je dat in het Engels moet uitleggen. Maar met de balpennen met 4 kleuren die we meegekregen hebben uit België, wordt meteen de aandacht getrokken. De leerlingen zijn er helemaal door gefascineerd. De zinnen in de direct speech moeten ze in het blauw schrijven, de punctuation marks in het rood en de zin in de indirect speech in het zwart. De groene kleur gebruiken wij om de oefeningen te verbeteren in plaats van een schreeuwerige rode pen. Jolien kan de leerlingen meteen motiveren door met een beloningssysteem te werken. Als de leerlingen hun oefeningen geconcentreerd en goed maken, kunnen ze een stempel verdienen. Wonderbaarlijk dat dit eenvoudig middeltje werkt in een vijfde en een zesde jaar, maar de leerlingen zijn er helemaal door in de ban. Ze gaan er volledig voor en willen allemaal een stempel verdienen op het einde van de les. Om 16.30 zijn we paraat om sport te geven. Teacher Kibona komt ons nog snel vertellen dat de leerlingen al vertrouwd zijn met sporten als voetbal, handbal, netbal en basketbal. We vragen hem of we een nieuwe sport mogen introduceren, namelijk honkbal. Geen enkel probleem voor hem. En succes hebben we wel. In een mum van tijd staan wel 60 kinderen rond ons die willen deelnemen. In het begin is het niet zo eenvoudig, maar de kinderen hebben snel door hoe het werkt en ze hebben er duidelijk plezier in. Met een stralend zonnetje aan de hemel kunnen we ons kostelijk amuseren en kunnen we heel wat spelovertredingen door de vingers zien. Als afsluiter spelen we nog snel eens het spelletje ‘Woesh’. We vertellen hen dat Woesh een dier is waar ze heel voorzichtig moeten mee zijn. Ze mogen hem zeker niet laten vallen! Het is zo leuk om ze ermee bezig te zien. We hebben echt genoten van ons uurtje sport. En als de kinderen op het einde spontaan komen vragen of we de volgende keer weer willen komen om honkbal te spelen, zijn we echt blij. Als avondactiviteit organiseren we een zangstonde in klas 4 mawenzi. Van teacher Heather mogen we een uurtje van haar tijd inpalmen. Terwijl ze op de achtergrond duidelijk mee geniet, gaan de tonen van ‘If you’re happy’ en ‘zoembalazoem’ tot ‘Put your right hand in’ en ‘5 little ducks’ . Ze maakt ons pas echt blij als ze vertelt dat ze ook zelf de liedjes en dansjes wil leren om verder te zetten als de wazungu weer in België zijn. Hopelijk kan ze het waar maken!
Woensdag 18 februari 2009
Voor het eerst merken we dat het hier nu echt regenseizoen is. We hebben vandaag al de meest extreme weersschommelingen gehad. De dag begon bewolkt. Na enkele lestijden hadden we het veel te warm en haalden we onze shortjes en topjes boven. Nog geen half uur later goot het water. Als we gewild hadden, konden we ons perfect buiten douchen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Na de serieuze regenbui, wagen we ons toch weer buitenshuis. Een van de madams heeft zich buiten gezet om deeg te kneden. Nieuwsgierig gaan we kijken en we vragen haar wat ze maakt. Ze vertelt ons dat ze brood wil maken met het deeg. Ze vraagt ons wat wij al gemaakt hebben. We moeten eerlijk toegeven dat het bij koken van rijst en pasta, het bakken van een roerei, het koken van tomaten en een poging tot pannenkoeken bakken gebleven is. (Noot voor onze mama en moeke: Sorry, echte keukenprinsessen zijn we nog steeds niet.) Maar de madam heeft ons wel doen inzien dat we ook eens ugali en chapati moeten proberen klaar te maken. We gaan meteen raad vragen aan onze vriend Sebastien. Hij belooft ons om deze week eens samen chapati te maken. Als we het goed verstaan zijn dat een soort dikke pannenkoeken. Je kan, net als bij popcorn, kiezen of je ze met suiker of met zout maakt. Eens benieuwd wat we ervan zullen bakken.
Donderdag 19 februari 2009
Ondertussen kennen ze in klas 6 gegarandeerd het verschil tussen ‘direct speech’ en ‘indirect speech’, kan klas 5 perfect in het Engels een advies vragen met de woorden ‘maybe’ en ‘perhaps’ en spreekt de helft van de school ons al aan met ‘Bonjour. Comment ça va?’ Aan de muur komt steeds meer gevisualiseerde leerstof en ons enthousiasme wanneer we voor de klas staan is groter dan ooit. Ook tijdens teatime wordt heel wat afgelachen met de andere leerkrachten. We beginnen hier serieus goed onze draai te vinden.
In de oudste klassen hebben we een ‘French corner’ gemaakt en wordt onze Franse kalender optimaal gebruikt. We leerden hen deze week de dagen van de week en de maanden van het jaar. Met een wasknijper maakten we een leuk knijpsysteem waarbij ze iedere dag de juiste dag moeten aanduiden in het Frans. En dat doen ze maar al te graag!
Na het lesgeven gaan we met Sebastian naar de markt om bloem te kopen voor onze chapati dat deze week op het menu staat. We proberen er meteen ook een geroosterde maïkolf. Ze verkopen die hier op elke straathoek en zien er heerlijk uit. Wij laten het ons smaken terwijl Sebastian ons in geuren en kleuren vertelt dat je hierdoor serieuze diarree kan krijgen…
Ook op donderdag is het ‘sports’ en vandaag halen we onze frisbees boven. Er zijn meteen heel wat enthousiastelingen en we kunnen er een leuk spel van maken. Het grootste deel van de tijd was het aan het regenen, maar niemand lijkt zich daar druk in te maken en speelt lachend verder.
Wij doen hierna weeral een mislukte internetpoging, frissen ons wat op en genieten van een ananas met rijst. We weten elkaar hier perfect aan te vullen. Jolien kan ondertussen al zorgen dat de rijst naar korreltjes smaakt i.p.v. naar pap, terwijl Ella perfect een ananas onder handen kan nemen.
Vrijdag 20 februari 2009
Iets dat bij ons vast ochtendritueel hoort, is een dagje schrappen op de kalender. Niet om af te tellen, want we hebben het hier reuze naar onze zin, maar om te beseffen dat de dagen hier supersnel gaan. We kunnen bijna niet geloven dat we al 20 dagen op Afrikaanse bodem vertoeven. Het zonnetje zit uit, maar we hebben geen tijd om er lang van te genieten, want tegen de middag begint het opeens heel hard te regenen. Hier noemen ze zoiets een bewijs van het regenseizoen, in België noemen ze dit soort bui een heel hevig onweer met alles erop en eraan. Algauw wordt de koer voor onze deur omgetoverd tot een heus zwembad en ook de donder en de bliksem ontbreken niet. Alsof dat nog niet genoeg is, komt er opeens een harde stormwind opsteken. Terwijl wij met open mond van verbazing naar buiten staan te gapen, zien we dat de kindjes er een groots waterfestijn van maken in het tijdelijke zwembad. Even doet het ons denken aan een middagje waterspelletjes op (V)KSJ-kamp. Wij blijven veilig binnen en hebben Sebastian uitgenodigd. Belofte maakt schuld, dus vandaag leert hij ons chapati maken. We willen van dit schrijfsel geen recept uit een kookboek maken, maar een stappenplan à la Piet Huysentruyt (excuses voor de fans, als de naam fout getypt is) lijkt ons wel de moeite. En wat hebben we vandaag geleerd?
1. Warm een goeie geut olie op tot die goed heet is.
2. Zet een bodempje flessenwater met een snuifje zout op een klein vuurtje.
NOOT: Omdat we het vandaag wat minder zoet wilden doen, kozen we voor zout in plaats van voor suiker. Maar onze kok van dienst verzekert ons dat je het even goed met suiker kan maken.
3. Doe 2 grote tassen bloem in een pot.
4. Meng er de olie en de bloem bij tot je een goed elastisch deeg hebt.
5. Neem van het deeg een bol zo groot als een tennisbal.
6. Rol het deeg uit tot een dikke pannenkoek.
NOOT: Wegens gebrek aan hygiënisch keukengerei gebruiken wij, vindingrijk als we zijn, een deksel van een emmer om het deeg op uit te rollen en een glas doet dienst als deegrol.
7. Doe olie in een pan en leg de chapati erin.
8. Laat bakken tot het lichtbruin kleurt.
9. Laat het je smaken!
Eigenlijk is dit niets meer dan een bloemkoek, maar om jullie een idee te geven van de smaak moet je proberen te denken aan de kruising tussen een ovenkoek, een Bretoense pannenkoek, een Mexicaanse wrap en een pizzabodem. Omdat we toch niet aan de zoetigheden van hier kunnen weerstaan, doen we er een klein beetje veel suiker op, maar bedenken ondertussen dat dit ook heerlijk moet zijn met choco of een stuk fruit of zelfs met een tomaatje. Maar je kiest best niet voor een combinatie van dit alles samen. Sebastian toont ons ook meteen hoe we thee kunnen maken. Na deze schitterende kookervaring ligt onze keuken er wel als een slachtveld bij. Een grootse kuisactie leek ons een goed idee. Met borstel en heel veel water gaan we onze keuken en ons salonneke te lijf. ’s Avonds trekken we naar de klas gewapend met papier, stiften, kleurpotloden, krippenpapier, scharen en lijm. We durven de uitdaging aangaan om in 4 klassen tegelijk les te geven. Morgen is er een muziekcompetitie en wij willen alvast een poging doen om de zaal wat te versieren. In de 2 klassen van het vijfde jaar maken we slingers. De leerlingen vinden het fantastisch om het papier te versieren met heel wat verschillende kleuren. Ze maken er een echt kunstwerk van. In het zesde jaar werken we rond het thema ‘party’ en laten we hen kennismaken met krippenpapier. ‘That special paper’ leek voor hen een hele uitdaging. Het is fantastisch om te zien hoe zorgzaam ze met het papier en de lijm omgaan. Wij rennen heen en weer van de ene naar de andere klas, maar zijn steeds weer verbaasd hoe stil de leerlingen aan het werk zijn. Het resultaat mag er zijn en het gevoel van voldoening is groot, zowel bij de kinderen als bij onszelf.
En dan nu… de financiële kant
Met trots kunnen we jullie meedelen dat we welgeteld 765 euro verzameld hebben. En dat allemaal dankzij jullie. EEN HELE GROTE DANK JE WEL! In België hebben we al zo’n 30 euro verdaan aan scoubidous en macramétouwtjes voor in onze stageschool. Omdat we toen nog geen goed zicht hadden over het materiaal dat hier voor handen is, waren we van plan om het geld te besteden voor de noden van de stageschool. Maar we moeten nu wel toegeven dat onze stageschool echt een luxeschool is in vergelijking met andere scholen hier. Bovendien kregen we van jullie ook nog héél véél schoolmateriaal mee om hier te gebruiken. OOK EEN HELE DIKKE MERCIE DAARVOOR! De stiften, kleurpotloden, balpennen, latjes, potloden, scharen, … worden dagelijks gebruikt! Natuurlijk kunnen we wel nog een deel van het geld gebruiken voor de activiteiten die we hier op school organiseren, maar we zouden ons er niet goed bij voelen om die grote som hier allemaal op te doen. Van Peter, de man aan wie we het contact met de stageschool te danken hebben, kregen we als tip dat er een weeshuis in de omgeving is die zeker wel wat materiaal kan gebruiken. We proberen een van de komende dagen contact op te nemen met de verantwoordelijke. Later vertellen we hierover meer.
SOS, help ons!
Na verwoede pogingen op verschillende computers in verschillende internetcafés lukt het ons tot op heden niet om foto’s op de blog te zetten. We doen ons best om alles in geuren en kleuren te vertellen via deze blog, maar jullie zitten vast en zeker vol ongeduld te wachten tot jullie nu echt eens kunnen zien wat die twee wazungu daar uitsteken. Wel, bij deze willen we graag een warme oproep naar jullie doen. Wie kan ons uitleggen hoe we foto’s kleiner kunnen maken qua bestandsgrootte om ze op de blog te zetten? Onze computerkennis is eerder beperkt, dus het zou wel handig zijn mocht het een gedetailleerd stappenplan zijn.
zaterdag 14 februari 2009
some more news!
Dinsdag 10 februari 2009
Om 7.03u zijn we in de main hall voor een ontbijt samen met de leerlingen, maar tegen alle verhalen over het Afrikaanse ritme in, zijn we dus wel 3 minuten te laat... Gelukkig vinden we na even zoeken toch nog iemand die voor ons een stuk brood en een beker thee op de kop kan tikken. De leerlingen schuiven hier om 7.00u aan voor een stuk brood en een kop thee. Tegen 7.10u is alles op en gaan ze buiten nog wat spelen tot er verzameld wordt voor de dagelijkse parade. Dit keer is het wat losser dan anders, want wij krijgen de toestemming om voor de hele school ochtendgymnastiek te geven. De leerlingen zijn heel enthousiast en we krijgen meteen een luid applaus voor onze veel te actieve ochtendkuren. Vanaf 8.00u zit iedereen in de klas. Na vier lestijden van 40 minuten volgt er om 10.40u de porridgebreak voor de kinderen en de tea-time voor de leerkrachten. Van 11.10u tot 12.30u is er weer les. Dan staat er een short break van 10 minuten geroosterd. Van 12.40u tot 14.00u is er nog officieel les. Rond 14.30u krijgen de kinderen ugali of rijst als middagmaal en daarna hebben ze even vrij. Van 15.30u tot 16.20u wordt iedereen weer in klas verwacht voor de remedial time. Eigenlijk gaan de leerkrachten dan gewoon door met het lesgeven. Van remediëren komt niet veel in huis. Op dinsdag en donderdag worden er sportactiviteiten georganiseerd van 16.20u tot rond 17.00u. Rond 17.00u is het bathing time voor de leerlingen. Onder het goedkeurend oog van de opvoedsters moeten de leerlingen zich netjes wassen. Rond 19.00u worden ze aan tafel verwacht voor alweer een warme maaltijd. Om de dag af te sluiten, zijn er nog evening preps van 19.30u tot 21.00u. Mooi verwoord om eigenlijk gewoon te zeggen dat de leerlingen weer les hebben. Als wij de avonddienst hebben, zullen we de leerlingen wat ontspannende uurtjes bezorgen in plaats van nog meer driloefeningen. Leve de muzische activiteiten en de creativiteit die we als bagage meegekregen hebben uit de jeugdbeweging! Wij zijn blij dat we in het drukke lesschema toch wat springuren hebben en bedenken hoe moeilijk het moet zijn voor de leerlingen om zich zo lang te concentreren. Hier is het immers zo dat de leerkrachten niet alle vakken geven. Ze werken met het systeem dat wij gebruiken in het secundair onderwijs. Enkel op vrijdag is het programma een beetje anders. Na de short break staat voor de hele school religion gepland tot 14.00u. En ja, ook op zaterdag worden de kinderen in de klas verwacht. Het programma ziet er dan wel een klein beetje anders uit. Van 9.00u tot 11.00u staan drie lestijden geroosterd. Van 11.00u tot 11.20u is er een break. Om de schoolweek af te sluiten volgen er na de pauze nog 2 lestijden van telkens 35 minuten en om 12.30 kan dan eindelijk het weekend beginnen voor de leerlingen. Hopelijk hebben jullie nu zo een beetje een idee van ons dag- en weekprogramma in de Southern Highlands School. Het andere ritme en de vreemde gewoontes zijn toch nog altijd wennen geblazen voor ons.
Na onze lessen verrast teacher Heather ons met een bezoekje. Tijdens de tea-time hebben de leerkrachten van onze heerlijke Belgische chocolade gesmuld. Heather vroeg ons toen of we nog meer zoete dingen eten in België. We vertelden haar over een heerlijke zoete uitvinding: pannenkoeken! Natuurlijk wil ze nu graag weten hoe we die pannenkoeken maken en of die wel lekker smaken. Vol enthousiasme wagen we een poging. We slaan een slag in de hoeveelheden, want eerlijk toegegeven, thuis gebruiken we allebei een kookboek om iets klaar te maken. Een grote tas bloem, 2 kleine eitjes, anderhalve tas melk en een halve kop suiker en nu roeren maar... Het deeg smaakt, dus veel kan er al niet meer mislopen. Of toch... De pan wil niet meewerken. Het wordt gebakken kruimeltjesdeeg, maar smaakt overheerlijk. Een receptje om te onthouden! Maar o wat ziet ons keukentje er lief uit. Hier hebben we natuurlijk niet alle instrumenten zoals thuis, met wat meer smossen als gevolg. Tijd voor een eerste kuismomentje dus. En hoe doen ze dat hier? Met wat water, een borstel en een blok zeep. We raspen toch maar wat stukjes van de zeep en lossen het op in een sopje. De opvoedsters staan verbaasd te kijken. Wat steken die wazungu daar toch allemaal uit? In een proper en lekker geurend ‘salonneke’ gaan we weer aan de slag: verbeteren, lessen voorbereiden en enkele schooltaken maken. Om 19.02u blijkt dat we alweer te laat zijn voor het eten... Hoe doen we dat toch telkens weer? En op is op hier. We zetten dan maar zelf een potje rijst op en met een banaan erbij hebben we weer wat lekkers gefabriceerd. Na een eerder rustige avond, krijgen we net voor het slapengaan nog een superfijne telefoon van Huruma. Hij komt volgende week eens langs, joepie! We kijken er al naar uit!
Woensdag 11 februari 2009
Na een nacht vol wc-bezoekjes van Jolien en gesnurk van Ella zijn we allebei moe... En ook wel wat lui. Morgen misschien meer nieuws. Of nee, misschien toch nog iets leuk... We hebben een foto met Sebastian, onze vriend die mentally niet oké is, maar ons wel steeds weet te amuseren!
Donderdag 12 februari 2009
De vermoeidheid is weer helemaal over, dus hier zijn we met een spannend verhaal van gisteren. Terwijl wij met de deur open wat didactisch materiaal aan het maken waren, kwamen heel wat kinderen ons fascinerend aangapen. Ondertussen zongen we samen wat liedjes met hen. De tonen gingen van ‘Barbiegirl’ tot ‘Lief klein konijntje’, maar ook liedjes van Shakira en de Spice girls kenden de kids van teacher Peter. Tijdens dit gezellig samenzijn is op 1 of andere manier de sleutel die op de deur zat verdwenen. Gevallen? Verloren? Gepikt? Wij weten het niet, maar na een héééle grote zoekactie vrezen we voor het laatste. Vanaf vandaag verlaten we ons stekje dus niet meer zonder gepakt en gezakt te zijn met een rugzak vol waardevolle spullen. Of één van ons houdt de wacht. En dat laatste was wel leuk. Met een krukje voor de deur, broek oprollen, voetjes in een bassin water en het heerlijke zonnetje op je snoet. Ondertussen wordt er met de hulp van Sebastien voor een nieuwe sleutel gezorgd, maar wij hopen vooral dat de andere sleutel niet in de handen van iemand met slechte bedoelingen is beland. Daarnaast wasten we onze kleren op z’n Afrikaans: in een grote bassin met onze handen en een blok zeep. Ook sportles geven en de vele kroezeltjes bekijken die er door de kapper van dienst radicaal afgeschoren werden, stonden vandaag op het programma.
Vrijdag de 13de, als dat maar goed komt…
Ons afwisselingsysteem om de wacht te houden is eventjes niet haalbaar, want we moeten allebei tegelijk een les geven. Gelukkig kunnen we de deur wel sluiten met de reservesleutel. Ons wantrouwen tegenover de vele mensen die hier rondlopen, is alweer gezakt, dus met een gerust gevoel vertrekken we allebei naar de klas. Maar… tijdens de 40 minuutjes dat er niemand in onze kamer was, is er toch iemand in geslaagd om binnen te geraken. We merken meteen dat de dief Ella’s laptop en Jolien haar portefuille, fototoestel en usb-stick gestolen heeft. Waarvoor we gisteren vreesden, is vandaag dan toch werkelijkheid geworden. Jolien gaat meteen de headteacher op de hoogte brengen. Hij komt direct kijken. Hij is erg verrast, maar neemt het ook ernstig. Jolien beseft dat haar visakaart weg is, dus ze belt meteen cardstop. De hoofdleerkracht start grootste ondervragingen en onderzoekt samen met nog enkele teamgenoten alle mogelijke pistes. Wij blijven in onze kamer en doen wat verbeterwerk om onze gedachten wat te verzetten. Af en toe horen we geroep en geschreeuw. Het gaat er luid aan toe. Kwaad omdat we die spullen kwijt zijn, zijn we niet echt. We zijn wel teleurgesteld in de mensen die hier rondlopen. Wie kunnen we nu nog vertrouwen? We beseffen allebei dat we te veel geloven in de goedheid van de mens… Na een tijdje worden we bij Njoroge, die met een tiental andere personeelsleden achter onze kamer staat, geroepen. Wat blijkt nu? Eén van hen heeft daar een rugzak gevonden tussen de bloemen en planten. Met twintig nieuwsgierige ogen rond ons, openen we de rugzak en jaja… alle gestolen spullen zitten erin. Met gemengde gevoelens keren we terug naar onze kamer. We zijn opgelucht dat we alles terug hebben, maar zullen vanaf nu dubbel zo hard op onze hoede moeten zijn. Later die dag komen we te weten dat de kans er heel dik in zit dat de tuinman van de school de dief is. Hij kon onze sleutel bemachtigen en is zo binnen geraakt. We krijgen meteen een nieuw slot en de 2 reservesleutels worden bewaard door de headteacher. Tijd om onszelf wat te verwennen nu. Het zonnetje zit uit, dus we profiteren ervan om ons haar te wassen. Als we enkele woordzoekers en sudoku’s willen maken, worden we meteen omringd door wel 20 kindjes die allemaal willen helpen. Het is echt gezellig. En nog steeds voelen we heel veel handjes door ons haar. Na een heerlijke pastaschotel als avondmaal, geven we ’s avonds een knutselactiviteit in klas 6 mawenzi. Op vrijdagavond is er geen les, maar studie. Het valt ons meteen op dat het in alle andere klassen muisstil is en toch is er nergens een leerkracht te bespeuren. Na een bewogen dagje, kruipen we vroeg in ons bed en we praten nog wat na over deze dag. Het was ons inderdaad wel een vrijdag de dertiende! Moeten we nu bijgelovig worden?
Wist je dat…
…we al enkele pogingen deden om onze mails op hotmail te checken, maar daardoor steeds het hele dorp zonder elektriciteit zetten?
…we onze was deden met een wortel zeep?
…Ella af en toe een Nadal-trekje heeft?
…’Djoerie’ de Tanzaniaanse versie is van ‘Jolien’?
…rijst met banaan een overheerlijk avondmaal is?
…Ella vandaag een beetje ‘yellow’ uitslaat?
…Jolien al een valentijnsaanzoek kreeg voor zaterdag?
…de leerlingen hun schriftje hier kaften met kranten? Vooral de pagina’s over Obama zijn populair.
…Jolien wel eens kaal zou kunnen zijn tegen dat ze terugkomt? Alle kindjes willen namelijk de gelukkige eigenaar zijn van een rost haartje.
…vettig haar een eerste aanzet is tot dreadlocks?
…wij het super vinden als we af en toe iets van jullie horen?
maandag 9 februari 2009
nieuws van week 1
7 februari 2009
Het lessenrooster loopt maar van maandag tot en met vrijdag, maar ook op zaterdag hebben de kinderen les. Ze mogen wel een uurtje langer slapen. Wij onthouden dus dat we in het vervolg de zaterdag pas om 7.30u moeten opstaan in plaats van om 6.30u. Zalig! We besluiten onze ‘keuken-in-opmaak’ wat aan te vullen met enkele voedingswaren. Van de school krijgen we rijst, suiker, thee, tomaten, zout en meel. Alles in een véél te grote hoeveelheid, maar wij durven niets te weigeren. Terwijl we onze keuken verder ‘installeren’ komt teacher Jane ons vragen om even Engelse les te geven in klas 6. Wij begrijpen niet goed wat er gebeurt en worden zomaar voor de klas gezet met het wakend oog van teacher Jane op de achtergrond. Helemaal onvoorbereid een les Engels geven in een klas die je niet kent is niet vanzelfsprekend. Gelukkig kunnen we ons behelpen met een spelletje galgje, uitbeelden en pictionnary. Leve de inspiratie van het moment! De lachende gezichtjes van de kindjes maken ons echt gelukkig. We doen een poging om af te spreken met de leerkrachten Engels om de lesonderwerpen voor maandag uit te wisselen, maar krijgen al gauw de indruk dat dit allemaal nogal losjes verloopt. Echt op het Afrikaans ritme… Ze kunnen ons een boek tonen, maar niet zeggen waar we moeten beginnen. Ook niet alle leerlingen hebben een boek. Een deftige lesvoorbereiding maken wordt dus nog een hele opgave! Gelukkig moeten we ze niet voorleggen aan de leerkrachten. Ze stellen ons gerust dat we les mogen geven op onze eigen manier. Teacher Heather wil ons meenemen naar de markt om een shop te tonen waar je heel wat Westerse producten kunt kopen. Wij zijn blij dat we met haar ons een weg kunnen banen tussen de verschillende Afrikaanse kraampjes. Het winkeltje die ze ons toont lijkt ons zalig. Je kan er spaghetti, cornflakes, Snickers, waspoeder en zelfs deodorant van Fa kopen! Als we het even wat moeilijk krijgen, kunnen we onszelf eens goed verwennen. Als we terug aankomen in de school, staan er al enkele enthousiaste kindjes voor onze kamerdeur te wachten: “Teachers, can we play a game?” We dansen de limbo en leren hen het spel ‘dirigentje’, dat we omdopen tot ‘Are you the teacher?” Ze vinden het fantastisch en wij genieten er evenveel van! ’s Avonds maken we voor het eerst gebruik van ons keukentje. Op het menu staat rijst met gepelde en geplette tomaatje. Het elektrisch vuurtje werkt uitstekend. Het smaakt ons en we besluiten er een luie avond van te maken. We laten alles wat bezinken…
Zondag 8 februari
Een zondag is geen zondag zonder lekker lang uitslapen. Jammer genoeg missen we hierdoor wel het ontbijt mét een lekker stuk brood en een gekookt eitje… Weer iets om te onthouden voor de volgende weken. Wij doen het dus maar met een banaan en een tas mangosap. Ook het doosje cornflakes uit het overlevingspakket dat we van Drieke kregen, gaat vlotjes binnen. Na veel te lang rondhangen in onze pyjama gaan we terug naar de markt en kopen er wat fruit en enkele bassins. Het is al allemaal zo goedkoop, maar we durven voor het eerst ook wat afbieden. Aan de muzungu’s (= blanken) durven ze vaak het dubbel van de prijs vragen… ’s Morgens gaan de kinderen naar de kerk en wanneer ze terug komen krijgen ze frisdrank, koekjes en gezouten popcorn. Wij durven mee aanschuiven en hebben meteen een middagmaal. We beseffen nog maar eens dat we echt in een luxeschool terecht gekomen zijn. Nadien besluiten we ons eens te concentreren op het maken van enkele lessen. We moeten Engels geven in het 5de en 6de jaar. Dit hebben we nog nooit gedaan en het lijkt ons moeilijker dan verwacht. We proberen er iets van te maken en besluiten onszelf één week proefperiode te geven. Voor de Franse lessen hebben we meteen een grote inspiratieaanval. Dat zien we helemaal zitten! Als echte (V)KSJ-ers installeren we ons met een bassin en koud water buiten om voor het eerst in Mafinga onze vettige haarbol te wassen. De kindjes zijn ondertussen hun schoenen aan het kuisen en vinden het schuim in ons haar enorm fascinerend. We hebben heel wat bekijks. In de namiddag valt de elektriciteit uit. Nu het nog niet donker is, maken we onze lesvoorbereidingen af met pen en papier. Tegen dat we ons realiseren dat we zonder elektriciteit ook niet kunnen koken, was het al te laat om mee bruine bonen en ugali (maïspap) te eten met de kindjes in de refter. Wij hebben gelukkig iets wat véél lekkerder is en verorberen een overheerlijke ananas die we ’s morgens gekocht hadden op de markt. Tegen 20u is het pikdonker en gaan we dus, maar vroeg naar ons bed. Met de zaklamp lezen we nog eens de vele lieve woordjes op de briefjes en kaartjes die we van jullie mee gekregen hebben. Het doet echt deugd! Dank je wel!
Maandag 9 februari
Onze eerste lesdag! We vinden het allebei wel spannend, maar hebben het toch verschrikkelijk moeilijk om op te staan. Gisteren waren we nog verbrand van de zon, vandaag is het de hele ochtend echt druilerig Belgisch regenweer. Als het regent is er geen parade, dus na het ontbijt van brood en lekkere zoete thee gaan we meteen naar onze klas. Het voelt vreemd aan om hier les te geven. Wanneer je binnenkomt, gaan alle leerlingen rechtstaan en zeggen ‘Goodmorning teacher’. Dan zegt de leerkracht (en deze keer wij dus ook): ‘Goodmorning. How are you?’. De leerlingen antwoorden op een gedrilde en zagende toon: ‘We are very well, thank you. And how are you, teacher?’. Wij antwoorden nog eens met ‘Fine, thank you’ en zeggen dat ze mogen gaan zitten. Er zijn slechts een 5-tal boeken per klas, dus de leerlingen kijken per 4 of meer samen. Ze moeten elke oefening volledig overschrijven in een schrift en wanneer ze een antwoord willen geven, gaan ze rechtstaan. We voelen er ons wat verveeld bij, maar proberen toch om hun gewoontes over te nemen. Beetje bij beetje zullen we hier ook wel een eigen onderwijsstijl ontwikkelen. Dan zullen we misschien meer interactie krijgen van de kinderen. Je merkt dat hier vooral op een gedrilde manier wordt lesgegeven. De leerkracht zegt iets, de leerlingen herhalen en na de les staat iedereen recht om de leerkracht te bedanken voor de les met een ander gedrild zinnetje. Ook merken we dat ze niet gewoon zijn om positieve bevestiging te krijgen. Niet alleen wij vinden het vreemd, ook de leerlingen zijn niet gewoon om daar een ‘white stranger’ enthousiast te zien rondspringen vooraan in de klas. Toch merken we dat ze meteen enthousiast zijn. Het is allemaal nog wat aftasten, maar wij hopen toch dat het lukt om hier het een en het ander te bereiken met hen!
Dikke zoeloezoenen vanuit Mafinga!
Ella en Jolien
Het lessenrooster loopt maar van maandag tot en met vrijdag, maar ook op zaterdag hebben de kinderen les. Ze mogen wel een uurtje langer slapen. Wij onthouden dus dat we in het vervolg de zaterdag pas om 7.30u moeten opstaan in plaats van om 6.30u. Zalig! We besluiten onze ‘keuken-in-opmaak’ wat aan te vullen met enkele voedingswaren. Van de school krijgen we rijst, suiker, thee, tomaten, zout en meel. Alles in een véél te grote hoeveelheid, maar wij durven niets te weigeren. Terwijl we onze keuken verder ‘installeren’ komt teacher Jane ons vragen om even Engelse les te geven in klas 6. Wij begrijpen niet goed wat er gebeurt en worden zomaar voor de klas gezet met het wakend oog van teacher Jane op de achtergrond. Helemaal onvoorbereid een les Engels geven in een klas die je niet kent is niet vanzelfsprekend. Gelukkig kunnen we ons behelpen met een spelletje galgje, uitbeelden en pictionnary. Leve de inspiratie van het moment! De lachende gezichtjes van de kindjes maken ons echt gelukkig. We doen een poging om af te spreken met de leerkrachten Engels om de lesonderwerpen voor maandag uit te wisselen, maar krijgen al gauw de indruk dat dit allemaal nogal losjes verloopt. Echt op het Afrikaans ritme… Ze kunnen ons een boek tonen, maar niet zeggen waar we moeten beginnen. Ook niet alle leerlingen hebben een boek. Een deftige lesvoorbereiding maken wordt dus nog een hele opgave! Gelukkig moeten we ze niet voorleggen aan de leerkrachten. Ze stellen ons gerust dat we les mogen geven op onze eigen manier. Teacher Heather wil ons meenemen naar de markt om een shop te tonen waar je heel wat Westerse producten kunt kopen. Wij zijn blij dat we met haar ons een weg kunnen banen tussen de verschillende Afrikaanse kraampjes. Het winkeltje die ze ons toont lijkt ons zalig. Je kan er spaghetti, cornflakes, Snickers, waspoeder en zelfs deodorant van Fa kopen! Als we het even wat moeilijk krijgen, kunnen we onszelf eens goed verwennen. Als we terug aankomen in de school, staan er al enkele enthousiaste kindjes voor onze kamerdeur te wachten: “Teachers, can we play a game?” We dansen de limbo en leren hen het spel ‘dirigentje’, dat we omdopen tot ‘Are you the teacher?” Ze vinden het fantastisch en wij genieten er evenveel van! ’s Avonds maken we voor het eerst gebruik van ons keukentje. Op het menu staat rijst met gepelde en geplette tomaatje. Het elektrisch vuurtje werkt uitstekend. Het smaakt ons en we besluiten er een luie avond van te maken. We laten alles wat bezinken…
Zondag 8 februari
Een zondag is geen zondag zonder lekker lang uitslapen. Jammer genoeg missen we hierdoor wel het ontbijt mét een lekker stuk brood en een gekookt eitje… Weer iets om te onthouden voor de volgende weken. Wij doen het dus maar met een banaan en een tas mangosap. Ook het doosje cornflakes uit het overlevingspakket dat we van Drieke kregen, gaat vlotjes binnen. Na veel te lang rondhangen in onze pyjama gaan we terug naar de markt en kopen er wat fruit en enkele bassins. Het is al allemaal zo goedkoop, maar we durven voor het eerst ook wat afbieden. Aan de muzungu’s (= blanken) durven ze vaak het dubbel van de prijs vragen… ’s Morgens gaan de kinderen naar de kerk en wanneer ze terug komen krijgen ze frisdrank, koekjes en gezouten popcorn. Wij durven mee aanschuiven en hebben meteen een middagmaal. We beseffen nog maar eens dat we echt in een luxeschool terecht gekomen zijn. Nadien besluiten we ons eens te concentreren op het maken van enkele lessen. We moeten Engels geven in het 5de en 6de jaar. Dit hebben we nog nooit gedaan en het lijkt ons moeilijker dan verwacht. We proberen er iets van te maken en besluiten onszelf één week proefperiode te geven. Voor de Franse lessen hebben we meteen een grote inspiratieaanval. Dat zien we helemaal zitten! Als echte (V)KSJ-ers installeren we ons met een bassin en koud water buiten om voor het eerst in Mafinga onze vettige haarbol te wassen. De kindjes zijn ondertussen hun schoenen aan het kuisen en vinden het schuim in ons haar enorm fascinerend. We hebben heel wat bekijks. In de namiddag valt de elektriciteit uit. Nu het nog niet donker is, maken we onze lesvoorbereidingen af met pen en papier. Tegen dat we ons realiseren dat we zonder elektriciteit ook niet kunnen koken, was het al te laat om mee bruine bonen en ugali (maïspap) te eten met de kindjes in de refter. Wij hebben gelukkig iets wat véél lekkerder is en verorberen een overheerlijke ananas die we ’s morgens gekocht hadden op de markt. Tegen 20u is het pikdonker en gaan we dus, maar vroeg naar ons bed. Met de zaklamp lezen we nog eens de vele lieve woordjes op de briefjes en kaartjes die we van jullie mee gekregen hebben. Het doet echt deugd! Dank je wel!
Maandag 9 februari
Onze eerste lesdag! We vinden het allebei wel spannend, maar hebben het toch verschrikkelijk moeilijk om op te staan. Gisteren waren we nog verbrand van de zon, vandaag is het de hele ochtend echt druilerig Belgisch regenweer. Als het regent is er geen parade, dus na het ontbijt van brood en lekkere zoete thee gaan we meteen naar onze klas. Het voelt vreemd aan om hier les te geven. Wanneer je binnenkomt, gaan alle leerlingen rechtstaan en zeggen ‘Goodmorning teacher’. Dan zegt de leerkracht (en deze keer wij dus ook): ‘Goodmorning. How are you?’. De leerlingen antwoorden op een gedrilde en zagende toon: ‘We are very well, thank you. And how are you, teacher?’. Wij antwoorden nog eens met ‘Fine, thank you’ en zeggen dat ze mogen gaan zitten. Er zijn slechts een 5-tal boeken per klas, dus de leerlingen kijken per 4 of meer samen. Ze moeten elke oefening volledig overschrijven in een schrift en wanneer ze een antwoord willen geven, gaan ze rechtstaan. We voelen er ons wat verveeld bij, maar proberen toch om hun gewoontes over te nemen. Beetje bij beetje zullen we hier ook wel een eigen onderwijsstijl ontwikkelen. Dan zullen we misschien meer interactie krijgen van de kinderen. Je merkt dat hier vooral op een gedrilde manier wordt lesgegeven. De leerkracht zegt iets, de leerlingen herhalen en na de les staat iedereen recht om de leerkracht te bedanken voor de les met een ander gedrild zinnetje. Ook merken we dat ze niet gewoon zijn om positieve bevestiging te krijgen. Niet alleen wij vinden het vreemd, ook de leerlingen zijn niet gewoon om daar een ‘white stranger’ enthousiast te zien rondspringen vooraan in de klas. Toch merken we dat ze meteen enthousiast zijn. Het is allemaal nog wat aftasten, maar wij hopen toch dat het lukt om hier het een en het ander te bereiken met hen!
Dikke zoeloezoenen vanuit Mafinga!
Ella en Jolien
zaterdag 7 februari 2009
Onze eerste dagen in tanzania
3 februari 2009
Rond 13u15 plaatselijke tijd zijn we vandaag aangekomen in Dar Es Salaam. In België was het op dat moment nog maar 11u15. Alle vlieguren samen hebben we vooral geslapen (of toch een poging tot), op de meest vreemde uren gegeten en toiletbezoekjes gedaan (vooral Jolien dan). We kwamen van de sneeuw in België in de drukkende warmte van 32 graden van Dar toe. De 2 neefjes van de directrice (mama Mungai) van onze stageschool stonden ons op te wachten aan de luchthaven en brachten ons naar de poepsjieke villa, bovendien 24 uur op 24 beveiligd, van hun tante. Hier mogen we 2 nachtjes blijven om dan donderdag door te reizen naar Mafinga waar onze stageschool is. We krijgen hier een eigen kamer met twee bedden, een douche en toilet. Ook eten en drinken is er à volonté. Wij profiteren ervan om nog eventjes te genieten van deze luxe. We gaan even naar de zee (Cocobeach) met Haruma, praten met Freddy over de grote kloof tussen arm en rijk in Tanzania, laten ons trakteren op een megagrote Sprite en leren onze eerste woorden Swahili.
Voor de geïnteresseerden:
Jambo = hallo
Karibu = welkom
Asanti = dank je wel
Ndizi = banaan
Embe = mango
Wali = rijst
(Swahili schrijven zal onze volgende les zijn, dus gewoon uitspreken zoals je het leest. Of misschien is dit hier wel de algemene regel…)
Tot de volgende!
Ella en Jolien
4 februari 2009
Toen we wakker werden, dachten we even dat we in een huisje in Zuid-Frankrijk op vakantie waren. De zon, de warmte, het geluid van de krekels en de cicaden… Het deed ons er helemaal aan denken. Na een heerlijke ontbijt met veel fruit hebben we geld gewisseld en een GSM-kaart gekocht. Even ter informatie: voor € 1 hebben we 1704 Tanzaniaanse Shilling gekregen. We voelen ons dus heel erg rijk!
Wil je ons bereiken dan kan dat op de volgende nummers:
Ella: +255766/66.97.63
Jolien: +255766/66.97.65 of +255497/86.02.80 (We moeten nog eens uitzoeken wat voor jullie het goedkoopste is.)
Daarna nam Huruma (de neef van mama Mungai) ons mee naar het Nationaal museum in Dar en vervolgens namen we met de auto de overzetboot naar een eiland, Kigamboni, om er 100% de toerist uit te hangen aan het strand. Wij draaiden even de knop om en probeerden om nog wat te genieten van deze luxe. Op de terugweg verwonderen we ons weer over het drukke verkeer. Alles en iedereen beweegt zich door elkaar: tussen de auto’s, vrachtwagens en bussen krioelt het van de voetgangers, de fietsers en de motorfietsen. Terug ‘thuis’ ontmoetten we voor het eerst de directrice van de school. Ze deed eerst wat uit de hoogte, maar na een lange babbel leerden we haar beter kennen en ze lijkt ons wel vriendelijk. Ze gaf ons nog wat extra uitleg over haar school en wij zien het al helemaal zitten! Als avondeten stond ugali op het menu. Dat is een soort dikke koek van meel van maïs. Het is een typische gerecht van hier. Wij vinden het pure maagvullen, maar als je het een smaak wel geven lijkt dit het best op geplette rijst. Huruma neemt ons nog even mee in de auto om een nieuwe gsm-kaart voor hem te kopen. Het valt ons op dat er niet alleen overdag, maar ook ’s nachts heel veel volk op straat is en dat de shops bijna de hele tijd open zijn. Hoe doen die mensen dat toch om de hele tijd wakker te blijven? We kruipen vroeg in ons bed, want de warmte maakt ons moe en we morgen moeten om 5u30 opstaan om de bus te halen.
Tot blogs!
5 februari 2009
Jambo!
Habari?
Met kleine oogjes vertrekken we rond 6u naar de bushalte. We moeten vroeg zijn om zeker te zijn van een ticket. Om 7u zitten we al op de bus die pas om 8u30 vertrekt. We moeten 9 uren bus doorstaan (en Jolien moest slechts 1x naar het toilet!). Onderweg genieten we van het Afrikaanse landschap en zagen we al 4 dieren van ‘the big five’. We blijven zoeken naar een leeuw of in het kiswahili Simba (Klinkt dit jullie niet bekend in de oren?). Ook andere dingen in het straatbeeld fascineerden ons de hele tijd. Soms denken we dat we dromen. We vragen ons af hoe mensen elke dag in de hutjes die we onderweg zien kunnen overleven? Hoe en fiets met 3 mensen 50 cocosnoten en 30 bananen nog vooruit kan komen? Hoe de mensen hier zoveel gewicht op hun hoofd kunnen dragen? Hoe komt het dat er zo weinig ongevallen gebeuren, terwijl de bussen alle vrachtwagens die ze tegenkomen inhalen? Verkeersregels kennen ze hier duidelijk niet… Wat ons opvalt is dat nagenoeg iedereen hier een gsm heeft.
Om 17u30 komen we aan in Mafinga. Hier ligt onze stageschool en er staan al 2 mensen ons op te wachten, the driver van de school en een leerkracht. Eenmaal aangekomen in de school worden we heel vriendelijk ontvangen en door de kindjes bekeken als ‘the white strangers’. We horen ze praten over ‘mzungu’ (= rijke blanke). We krijgen een kamer met 2 bedden, daarnaast een plaatsje met een zetel en een mini-keukentje in opmaak. Het is nog wat vreemd, maar bedenken ons dat we het morgen wel allemaal uitzoeken. Moe en benieuwd naar wat we morgen allemaal zullen zien, testen we ons ‘nieuwe’ bed onder een groot muskietennet.
Wist je dat de Europese voetbalcompetitie uitgebreid besproken wordt in de Tanzaniaanse kranten? De uitslagen van de eerste klasse in Frankrijk, Engeland, Duitsland, Spanje en Italië kun je erin volgen. Ook Rafael Nadal en Roger Federer herkenden we op een foto. Van de artikels in het kiswahili daarentegen, snapten we geen barst.
Veel liefs uit het wondermooie Afrika!
6 februari 2009
Hallokido!
Vandaag moesten we om 6u30 opstaan om om 7u00 te ontbijten. We beseffen nog niet dat dit vanaf nu iedere dag zo zal zijn. We kregen een groot en dik stuk brood met thee. Het smaakte, dus we aten er veel van, want dit is waarschijnlijkst het lekkerste van de dag. Om 7u30 is het tijd voor ‘de parade’. Alle leerlingen gaan daarvoor per leeftijd in lange rijen staan. Ze begroeten de leerkrachten, krijgen enkele instructies en zingen samen. Daarnaast controleren de leerkrachten ook hun kledij en wordt gecheckt of ze proper gewassen zijn. Enkele leerlingen werden aan de kant gezet. We wisten niet zeker waarom, maar konden het misschien wel bedenken… Ook wij mochten onszelf voorstellen als ‘the Belgian teachers’. Het is boeiend als je zo’n parade voor de eerste keer ziet, maar waarschijnlijk wordt het afgezaagd als dit iedere dag zo zal gaan. De leerlingen gingen naar hun klas en wij haalden ons lesrooster op. We mogen Engels en Frans geven. Daarnaast vroegen we om ook vaak sport en muzische vakken te geven. Dat mag zeker, maar dat moeten we ’s avonds doen wanneer de leerlingen les krijgen van 19u30 tot 21u.
Verder verkennen we de omgeving wat en doen we enkele kleine boodschappen.
We spelen wat spelletjes zoals in de jeugdbeweging met de kindjes. We hebben nog nooit zoveel kinderhandjes tegelijkertijd gevoeld. Ze voelen, knijpen en wrijven. We lijken één grote attractie…En neeeee, over Jolien haar haarkleur hebben ze nog geen vreemde opmerkingen gegeven ;-). We zijn wat verwonderd over de service die we hier krijgen. We zijn het helemaal niet gewoon om zo bediend te worden als koninginnen en we willen het eigenlijk ook niet zo, maar dat is hier de gewoonte…
Tutaonana baadae! (= Tot de volgende keer!)
P.S.: Toch even melden dat we nog steeds geen last hebben van diarree! Olé!
Internet werkt hier niet zoals we gehoopt hadden, maar we doen ons best jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Dank je wel voor jullie berichtjes in ons gastenboek. Echt leuk om iets van jullie te horen!
Rond 13u15 plaatselijke tijd zijn we vandaag aangekomen in Dar Es Salaam. In België was het op dat moment nog maar 11u15. Alle vlieguren samen hebben we vooral geslapen (of toch een poging tot), op de meest vreemde uren gegeten en toiletbezoekjes gedaan (vooral Jolien dan). We kwamen van de sneeuw in België in de drukkende warmte van 32 graden van Dar toe. De 2 neefjes van de directrice (mama Mungai) van onze stageschool stonden ons op te wachten aan de luchthaven en brachten ons naar de poepsjieke villa, bovendien 24 uur op 24 beveiligd, van hun tante. Hier mogen we 2 nachtjes blijven om dan donderdag door te reizen naar Mafinga waar onze stageschool is. We krijgen hier een eigen kamer met twee bedden, een douche en toilet. Ook eten en drinken is er à volonté. Wij profiteren ervan om nog eventjes te genieten van deze luxe. We gaan even naar de zee (Cocobeach) met Haruma, praten met Freddy over de grote kloof tussen arm en rijk in Tanzania, laten ons trakteren op een megagrote Sprite en leren onze eerste woorden Swahili.
Voor de geïnteresseerden:
Jambo = hallo
Karibu = welkom
Asanti = dank je wel
Ndizi = banaan
Embe = mango
Wali = rijst
(Swahili schrijven zal onze volgende les zijn, dus gewoon uitspreken zoals je het leest. Of misschien is dit hier wel de algemene regel…)
Tot de volgende!
Ella en Jolien
4 februari 2009
Toen we wakker werden, dachten we even dat we in een huisje in Zuid-Frankrijk op vakantie waren. De zon, de warmte, het geluid van de krekels en de cicaden… Het deed ons er helemaal aan denken. Na een heerlijke ontbijt met veel fruit hebben we geld gewisseld en een GSM-kaart gekocht. Even ter informatie: voor € 1 hebben we 1704 Tanzaniaanse Shilling gekregen. We voelen ons dus heel erg rijk!
Wil je ons bereiken dan kan dat op de volgende nummers:
Ella: +255766/66.97.63
Jolien: +255766/66.97.65 of +255497/86.02.80 (We moeten nog eens uitzoeken wat voor jullie het goedkoopste is.)
Daarna nam Huruma (de neef van mama Mungai) ons mee naar het Nationaal museum in Dar en vervolgens namen we met de auto de overzetboot naar een eiland, Kigamboni, om er 100% de toerist uit te hangen aan het strand. Wij draaiden even de knop om en probeerden om nog wat te genieten van deze luxe. Op de terugweg verwonderen we ons weer over het drukke verkeer. Alles en iedereen beweegt zich door elkaar: tussen de auto’s, vrachtwagens en bussen krioelt het van de voetgangers, de fietsers en de motorfietsen. Terug ‘thuis’ ontmoetten we voor het eerst de directrice van de school. Ze deed eerst wat uit de hoogte, maar na een lange babbel leerden we haar beter kennen en ze lijkt ons wel vriendelijk. Ze gaf ons nog wat extra uitleg over haar school en wij zien het al helemaal zitten! Als avondeten stond ugali op het menu. Dat is een soort dikke koek van meel van maïs. Het is een typische gerecht van hier. Wij vinden het pure maagvullen, maar als je het een smaak wel geven lijkt dit het best op geplette rijst. Huruma neemt ons nog even mee in de auto om een nieuwe gsm-kaart voor hem te kopen. Het valt ons op dat er niet alleen overdag, maar ook ’s nachts heel veel volk op straat is en dat de shops bijna de hele tijd open zijn. Hoe doen die mensen dat toch om de hele tijd wakker te blijven? We kruipen vroeg in ons bed, want de warmte maakt ons moe en we morgen moeten om 5u30 opstaan om de bus te halen.
Tot blogs!
5 februari 2009
Jambo!
Habari?
Met kleine oogjes vertrekken we rond 6u naar de bushalte. We moeten vroeg zijn om zeker te zijn van een ticket. Om 7u zitten we al op de bus die pas om 8u30 vertrekt. We moeten 9 uren bus doorstaan (en Jolien moest slechts 1x naar het toilet!). Onderweg genieten we van het Afrikaanse landschap en zagen we al 4 dieren van ‘the big five’. We blijven zoeken naar een leeuw of in het kiswahili Simba (Klinkt dit jullie niet bekend in de oren?). Ook andere dingen in het straatbeeld fascineerden ons de hele tijd. Soms denken we dat we dromen. We vragen ons af hoe mensen elke dag in de hutjes die we onderweg zien kunnen overleven? Hoe en fiets met 3 mensen 50 cocosnoten en 30 bananen nog vooruit kan komen? Hoe de mensen hier zoveel gewicht op hun hoofd kunnen dragen? Hoe komt het dat er zo weinig ongevallen gebeuren, terwijl de bussen alle vrachtwagens die ze tegenkomen inhalen? Verkeersregels kennen ze hier duidelijk niet… Wat ons opvalt is dat nagenoeg iedereen hier een gsm heeft.
Om 17u30 komen we aan in Mafinga. Hier ligt onze stageschool en er staan al 2 mensen ons op te wachten, the driver van de school en een leerkracht. Eenmaal aangekomen in de school worden we heel vriendelijk ontvangen en door de kindjes bekeken als ‘the white strangers’. We horen ze praten over ‘mzungu’ (= rijke blanke). We krijgen een kamer met 2 bedden, daarnaast een plaatsje met een zetel en een mini-keukentje in opmaak. Het is nog wat vreemd, maar bedenken ons dat we het morgen wel allemaal uitzoeken. Moe en benieuwd naar wat we morgen allemaal zullen zien, testen we ons ‘nieuwe’ bed onder een groot muskietennet.
Wist je dat de Europese voetbalcompetitie uitgebreid besproken wordt in de Tanzaniaanse kranten? De uitslagen van de eerste klasse in Frankrijk, Engeland, Duitsland, Spanje en Italië kun je erin volgen. Ook Rafael Nadal en Roger Federer herkenden we op een foto. Van de artikels in het kiswahili daarentegen, snapten we geen barst.
Veel liefs uit het wondermooie Afrika!
6 februari 2009
Hallokido!
Vandaag moesten we om 6u30 opstaan om om 7u00 te ontbijten. We beseffen nog niet dat dit vanaf nu iedere dag zo zal zijn. We kregen een groot en dik stuk brood met thee. Het smaakte, dus we aten er veel van, want dit is waarschijnlijkst het lekkerste van de dag. Om 7u30 is het tijd voor ‘de parade’. Alle leerlingen gaan daarvoor per leeftijd in lange rijen staan. Ze begroeten de leerkrachten, krijgen enkele instructies en zingen samen. Daarnaast controleren de leerkrachten ook hun kledij en wordt gecheckt of ze proper gewassen zijn. Enkele leerlingen werden aan de kant gezet. We wisten niet zeker waarom, maar konden het misschien wel bedenken… Ook wij mochten onszelf voorstellen als ‘the Belgian teachers’. Het is boeiend als je zo’n parade voor de eerste keer ziet, maar waarschijnlijk wordt het afgezaagd als dit iedere dag zo zal gaan. De leerlingen gingen naar hun klas en wij haalden ons lesrooster op. We mogen Engels en Frans geven. Daarnaast vroegen we om ook vaak sport en muzische vakken te geven. Dat mag zeker, maar dat moeten we ’s avonds doen wanneer de leerlingen les krijgen van 19u30 tot 21u.
Verder verkennen we de omgeving wat en doen we enkele kleine boodschappen.
We spelen wat spelletjes zoals in de jeugdbeweging met de kindjes. We hebben nog nooit zoveel kinderhandjes tegelijkertijd gevoeld. Ze voelen, knijpen en wrijven. We lijken één grote attractie…En neeeee, over Jolien haar haarkleur hebben ze nog geen vreemde opmerkingen gegeven ;-). We zijn wat verwonderd over de service die we hier krijgen. We zijn het helemaal niet gewoon om zo bediend te worden als koninginnen en we willen het eigenlijk ook niet zo, maar dat is hier de gewoonte…
Tutaonana baadae! (= Tot de volgende keer!)
P.S.: Toch even melden dat we nog steeds geen last hebben van diarree! Olé!
Internet werkt hier niet zoals we gehoopt hadden, maar we doen ons best jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Dank je wel voor jullie berichtjes in ons gastenboek. Echt leuk om iets van jullie te horen!
maandag 2 februari 2009
Bijna in de lucht!
Hallo Hallo!
Gisteren kreeg Jolien nog even bezoek van Peter Delepierre, de man die ons in contact bracht met het schooltje in Mafinga. Hij had nog enkele tips en nuttige contactadressen.
Nog enkele uren en we zitten in de lucht op weg naar een groots avontuur.
We vliegen met Ethiopian Airways. We vertrekken om 20u vanavond, maken een tussenlanding in Parijs en moeten overstappen in Ethiopië om dan door te vliegen naar Dar Es Salaam. Als alles goed zitten komen we morgenmiddag om 12.55u daar toe. We zullen worden opgewacht aan de luchthaven door iemand van The school Executive Director uit Dar Es Salaam.
Na nog 1 overnachting in Dar Es Salaam, proberen we woensdag de bus te nemen richting Mafinga waar onze stageschool ons verwacht.
Het kriebelt nu meer dan ooit tevoren! We zijn er helemaal klaar voor!
Weet dat we graag op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes uit het belgenlandje. In de rechterkolom vind je ons gastenboek. Aarzel niet om ook af en toe eens iets te posten!
Tot de volgende!
Ella en Jolien
Gisteren kreeg Jolien nog even bezoek van Peter Delepierre, de man die ons in contact bracht met het schooltje in Mafinga. Hij had nog enkele tips en nuttige contactadressen.
Nog enkele uren en we zitten in de lucht op weg naar een groots avontuur.
We vliegen met Ethiopian Airways. We vertrekken om 20u vanavond, maken een tussenlanding in Parijs en moeten overstappen in Ethiopië om dan door te vliegen naar Dar Es Salaam. Als alles goed zitten komen we morgenmiddag om 12.55u daar toe. We zullen worden opgewacht aan de luchthaven door iemand van The school Executive Director uit Dar Es Salaam.
Na nog 1 overnachting in Dar Es Salaam, proberen we woensdag de bus te nemen richting Mafinga waar onze stageschool ons verwacht.
Het kriebelt nu meer dan ooit tevoren! We zijn er helemaal klaar voor!
Weet dat we graag op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes uit het belgenlandje. In de rechterkolom vind je ons gastenboek. Aarzel niet om ook af en toe eens iets te posten!
Tot de volgende!
Ella en Jolien
zondag 1 februari 2009
Allebei in de krant
Deze week verscheen er een artikel in Het Wekelijks Nieuws over Ella.
Enkele weken geleden haalde Jolien het nieuws met een artikel over ons Afrikaans avontuur.
Enkele weken geleden haalde Jolien het nieuws met een artikel over ons Afrikaans avontuur.
Abonneren op:
Posts (Atom)
