Onze eerste dagen in tanzania

3 februari 2009

Rond 13u15 plaatselijke tijd zijn we vandaag aangekomen in Dar Es Salaam. In België was het op dat moment nog maar 11u15. Alle vlieguren samen hebben we vooral geslapen (of toch een poging tot), op de meest vreemde uren gegeten en toiletbezoekjes gedaan (vooral Jolien dan). We kwamen van de sneeuw in België in de drukkende warmte van 32 graden van Dar toe. De 2 neefjes van de directrice (mama Mungai) van onze stageschool stonden ons op te wachten aan de luchthaven en brachten ons naar de poepsjieke villa, bovendien 24 uur op 24 beveiligd, van hun tante. Hier mogen we 2 nachtjes blijven om dan donderdag door te reizen naar Mafinga waar onze stageschool is. We krijgen hier een eigen kamer met twee bedden, een douche en toilet. Ook eten en drinken is er à volonté. Wij profiteren ervan om nog eventjes te genieten van deze luxe. We gaan even naar de zee (Cocobeach) met Haruma, praten met Freddy over de grote kloof tussen arm en rijk in Tanzania, laten ons trakteren op een megagrote Sprite en leren onze eerste woorden Swahili.

Voor de geïnteresseerden:
Jambo = hallo
Karibu = welkom
Asanti = dank je wel
Ndizi = banaan
Embe = mango
Wali = rijst
(Swahili schrijven zal onze volgende les zijn, dus gewoon uitspreken zoals je het leest. Of misschien is dit hier wel de algemene regel…)

Tot de volgende!

Ella en Jolien

4 februari 2009

Toen we wakker werden, dachten we even dat we in een huisje in Zuid-Frankrijk op vakantie waren. De zon, de warmte, het geluid van de krekels en de cicaden… Het deed ons er helemaal aan denken. Na een heerlijke ontbijt met veel fruit hebben we geld gewisseld en een GSM-kaart gekocht. Even ter informatie: voor € 1 hebben we 1704 Tanzaniaanse Shilling gekregen. We voelen ons dus heel erg rijk!
Wil je ons bereiken dan kan dat op de volgende nummers:

Ella: +255766/66.97.63
Jolien: +255766/66.97.65 of +255497/86.02.80 (We moeten nog eens uitzoeken wat voor jullie het goedkoopste is.)

Daarna nam Huruma (de neef van mama Mungai) ons mee naar het Nationaal museum in Dar en vervolgens namen we met de auto de overzetboot naar een eiland, Kigamboni, om er 100% de toerist uit te hangen aan het strand. Wij draaiden even de knop om en probeerden om nog wat te genieten van deze luxe. Op de terugweg verwonderen we ons weer over het drukke verkeer. Alles en iedereen beweegt zich door elkaar: tussen de auto’s, vrachtwagens en bussen krioelt het van de voetgangers, de fietsers en de motorfietsen. Terug ‘thuis’ ontmoetten we voor het eerst de directrice van de school. Ze deed eerst wat uit de hoogte, maar na een lange babbel leerden we haar beter kennen en ze lijkt ons wel vriendelijk. Ze gaf ons nog wat extra uitleg over haar school en wij zien het al helemaal zitten! Als avondeten stond ugali op het menu. Dat is een soort dikke koek van meel van maïs. Het is een typische gerecht van hier. Wij vinden het pure maagvullen, maar als je het een smaak wel geven lijkt dit het best op geplette rijst. Huruma neemt ons nog even mee in de auto om een nieuwe gsm-kaart voor hem te kopen. Het valt ons op dat er niet alleen overdag, maar ook ’s nachts heel veel volk op straat is en dat de shops bijna de hele tijd open zijn. Hoe doen die mensen dat toch om de hele tijd wakker te blijven? We kruipen vroeg in ons bed, want de warmte maakt ons moe en we morgen moeten om 5u30 opstaan om de bus te halen.

Tot blogs!

5 februari 2009

Jambo!

Habari?

Met kleine oogjes vertrekken we rond 6u naar de bushalte. We moeten vroeg zijn om zeker te zijn van een ticket. Om 7u zitten we al op de bus die pas om 8u30 vertrekt. We moeten 9 uren bus doorstaan (en Jolien moest slechts 1x naar het toilet!). Onderweg genieten we van het Afrikaanse landschap en zagen we al 4 dieren van ‘the big five’. We blijven zoeken naar een leeuw of in het kiswahili Simba (Klinkt dit jullie niet bekend in de oren?). Ook andere dingen in het straatbeeld fascineerden ons de hele tijd. Soms denken we dat we dromen. We vragen ons af hoe mensen elke dag in de hutjes die we onderweg zien kunnen overleven? Hoe en fiets met 3 mensen 50 cocosnoten en 30 bananen nog vooruit kan komen? Hoe de mensen hier zoveel gewicht op hun hoofd kunnen dragen? Hoe komt het dat er zo weinig ongevallen gebeuren, terwijl de bussen alle vrachtwagens die ze tegenkomen inhalen? Verkeersregels kennen ze hier duidelijk niet… Wat ons opvalt is dat nagenoeg iedereen hier een gsm heeft.
Om 17u30 komen we aan in Mafinga. Hier ligt onze stageschool en er staan al 2 mensen ons op te wachten, the driver van de school en een leerkracht. Eenmaal aangekomen in de school worden we heel vriendelijk ontvangen en door de kindjes bekeken als ‘the white strangers’. We horen ze praten over ‘mzungu’ (= rijke blanke). We krijgen een kamer met 2 bedden, daarnaast een plaatsje met een zetel en een mini-keukentje in opmaak. Het is nog wat vreemd, maar bedenken ons dat we het morgen wel allemaal uitzoeken. Moe en benieuwd naar wat we morgen allemaal zullen zien, testen we ons ‘nieuwe’ bed onder een groot muskietennet.

Wist je dat de Europese voetbalcompetitie uitgebreid besproken wordt in de Tanzaniaanse kranten? De uitslagen van de eerste klasse in Frankrijk, Engeland, Duitsland, Spanje en Italië kun je erin volgen. Ook Rafael Nadal en Roger Federer herkenden we op een foto. Van de artikels in het kiswahili daarentegen, snapten we geen barst.

Veel liefs uit het wondermooie Afrika!

6 februari 2009

Hallokido!

Vandaag moesten we om 6u30 opstaan om om 7u00 te ontbijten. We beseffen nog niet dat dit vanaf nu iedere dag zo zal zijn. We kregen een groot en dik stuk brood met thee. Het smaakte, dus we aten er veel van, want dit is waarschijnlijkst het lekkerste van de dag. Om 7u30 is het tijd voor ‘de parade’. Alle leerlingen gaan daarvoor per leeftijd in lange rijen staan. Ze begroeten de leerkrachten, krijgen enkele instructies en zingen samen. Daarnaast controleren de leerkrachten ook hun kledij en wordt gecheckt of ze proper gewassen zijn. Enkele leerlingen werden aan de kant gezet. We wisten niet zeker waarom, maar konden het misschien wel bedenken… Ook wij mochten onszelf voorstellen als ‘the Belgian teachers’. Het is boeiend als je zo’n parade voor de eerste keer ziet, maar waarschijnlijk wordt het afgezaagd als dit iedere dag zo zal gaan. De leerlingen gingen naar hun klas en wij haalden ons lesrooster op. We mogen Engels en Frans geven. Daarnaast vroegen we om ook vaak sport en muzische vakken te geven. Dat mag zeker, maar dat moeten we ’s avonds doen wanneer de leerlingen les krijgen van 19u30 tot 21u.
Verder verkennen we de omgeving wat en doen we enkele kleine boodschappen.
We spelen wat spelletjes zoals in de jeugdbeweging met de kindjes. We hebben nog nooit zoveel kinderhandjes tegelijkertijd gevoeld. Ze voelen, knijpen en wrijven. We lijken één grote attractie…En neeeee, over Jolien haar haarkleur hebben ze nog geen vreemde opmerkingen gegeven ;-). We zijn wat verwonderd over de service die we hier krijgen. We zijn het helemaal niet gewoon om zo bediend te worden als koninginnen en we willen het eigenlijk ook niet zo, maar dat is hier de gewoonte…

Tutaonana baadae! (= Tot de volgende keer!)

P.S.: Toch even melden dat we nog steeds geen last hebben van diarree! Olé!

Internet werkt hier niet zoals we gehoopt hadden, maar we doen ons best jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Dank je wel voor jullie berichtjes in ons gastenboek. Echt leuk om iets van jullie te horen!