Een teken van leven

Zaterdag 21 februari 2009

Hoewel we vroeg uit de veren zijn, komen we na een heerlijk ontbijt met een hardgekookt eitje, maar traag op gang in de voormiddag. Wanneer je hier met een Afrikaan aan de praat geraakt, ben je wel voor eventjes zoet. Dat kan Jolien aan de lijve ondervinden als 2 leerkrachten hun interesse voor ons Belgenlandje niet kunnen wegsteken. Ze willen echt alles weten, maar we moeten ze wel teleurstellen in hun droombeeld over ‘Belgium, the paradise’. Hoeveel keer we dat hier al niet mogen horen hebben… En dat terwijl we echt in een luxeschool zitten. De leerkrachten en leerlingen hier mogen zeker niet klagen. In vergelijking met de gemiddelde Tanzaniaan hebben ze zeker alles wat ze ‘nodig’ hebben. Ella ontsnapt aan de 2 nieuwsgierigen en kan ondertussen wat verbeterwerk inhalen. Vastberaden eindelijk de wereld nog eens wat van ons te laten horen, trekken we naar het internetcafé. Het heeft vandaag nog niet geregend, dus internet moet zich bewijzen, vinden we. En dat doet het ook! We kunnen onze ogen niet geloven, het werkt sneller dan ooit… Sinds wij hier zijn, bedoelen we natuurlijk. Met een gelukkig gevoel, omdat we nog enkele mailtjes van jullie gelezen hebben, wandelen we richting fruitmarkt. Een kokosnoot lijkt ons een heerlijk middagmaal. We installeren ons in het zonnetje en gaan elk een halve kokosnoot te lijf met de achterkant van een lepel. We beginnen de techniek van het uitlepelen al aardig onder de knie te krijgen. Rond 14.30u horen we muziek in the activity room. Nieuwsgierig gaan we een kijkje nemen. De leerlingen zijn volop aan het oefenen voor de music competition van deze avond. Wanneer ook wij samen met een groepje het beste uit de kan willen halen, blijkt de radio het op te geven. We besluiten dus om met een bende enthousiastelingen de zaal te versieren. Met papier, stiften, kleurpotloden, wasco’s, latjes en lijm gaan we aan de slag. Meteen staan heel wat kinderen om ons heen om te helpen. In een uurtje toveren we de main hall om tot een echte feestzaal. Met zelfgemaakte slingers, tekeningen en ballonnen is het meteen een stuk gezelliger. Tussen enkele regenbuien door, gaan de leerlingen naar hun slaapzalen om hun allermooiste kleren aan te trekken. Het is vlugger avond dan we vermoeden en terwijl we snel nog wat rijst koken, staat opeens Huruma voor onze deur. Wat een verrassing! Mama Mungai, de directrice, is gearriveerd en haar neef, die zo goed voor ons gezorgd heeft in Dar Es Salaam, is ook van de partij. En we hebben geluk, hij blijft hier voor een week of twee. Het is een leuk weerzien, maar wij moeten ons haasten, want de music competition gaat beginnen. Als we de zaal binnenwandelen, is de spanning te snijden en de zenuwen lopen hoog op. Het lijkt net een laatste avond op een (V)KSJ-kamp. Jaja, VKSJ’ertjes van VKSJ Loppem en KSJ’ertjes van KSJ Veurne ook in het verre Tanzania denken we aan jullie. En dan is het eindelijk zo ver. Teacher Daniel geeft het startschot. Eerst komen klas 1 en 2 aan de beurt, daarna klas 3. Vanaf klas 4 worden er klasoverstijgende groepjes gevormd. Wat een ritme hebben die kindjes, echt zot! Zonder enige moeite bewegen ze alles wat maar te bewegen valt. Wauw, we krijgen meteen een warm gevoel vanbinnen! Overdonderd door het ‘voorproevertje’ van de kleintjes, kunnen we onze ogen helemaal niet geloven als de grote jongens en meisjes de show stelen. Onbeschrijfbaar wat ze hier allemaal kunnen! Voor de winnaars hebben we een klein presentje in petto. Het is schitterend om te zien hoe 6 jongens van 13 jaar dolgelukkig zijn met enkele balpennen en briefpapier. We kunnen jullie verzekeren, dit was een show om U tegen te zeggen. Ondertussen zijn we al ondergedompeld in de Afrikaanse muziekwereld. P-square en Akoa hebben er vanaf nu twee hevige fans bij. Met de swingende ritmes die in ons hoofd nazinderen, zoeken we ons bedje op.

Zondag 22 februari 2009

Vastberaden om op tijd te zijn om mee te gaan naar de viering, staan we om 10.00u, een halfuur te vroeg, paraat aan de busparking. Meer dan 50 kindjes, veel meer dan het aantal wettelijke plaatsen, worden in de schoolbus gepropt. Ook wij wringen ons ertussen. Amper 10 minuten en ontelbare schokken later arriveren we bij de kerk. Die oogt helemaal anders dan bij ons. In tegenstelling tot wat wij gewoon zijn, is dit gebouw heel modern en open aan de buitenkant. Ook de binnenkant ziet er helemaal anders uit. Geen glasramen, maar wel witte muren met grote ramen zodat er veel zonlicht binnen kan. We volgen de meute en nemen een plaatsje op het balkon tussen de kindjes van onze school. Het volk blijft maar toestromen, zowel piepjong als stokoud. We zien nog schoolkinderen met allemaal hetzelfde uniform aan. Onze eerste indruk is goed. Jammer genoeg duurt dit niet lang. Gedurende de hele viering is er enorm veel heen en weer geloop in de kerk en ondanks de gigantische boxen is de akoestiek barslecht. Het lijkt erop alsof de meeste mensen er zitten, omdat ze moeten. Vooraf hadden we gedacht dat de Afrikanen veel intenser zouden vieren, met veel zingen en dansen. Terug aangekomen op school krijgen we ons wekelijks zakje popcorn en meteen komt Samson, een leerling van 6 K, naar ons toe gelopen. We hadden hem vorige week gevraagd of hij ons kon tonen hoe je zo’n zelfgemaakte bal in elkaar kan knutselen. Hij heeft enkele vrienden opgetrommeld en wij mogen de demonstratie van op de eerste rij aanschouwen. Met enkele plastieken zakken en wat touw kunnen ze hier een hele stevige en bruikbare bal maken. Wij kijken onze ogen uit! Misschien kunnen we dit eens uitproberen op onze stage in België. Een hevige onweersbui maakt jammer genoeg een einde aan deze demonstratie en we moeten naar binnen vluchten. We zetten wat thee en verorberen een pakje Afrikaanse koekjes, terwijl Sebastian ons komt vergezellen. Onder ons afdakje kijken we ondertussen naar de regen die met bakken uit de lucht valt. Dit is meteen ook het momtent om wat water op te vangen. Met succes kunnen we in amper 10 minuten 3 emmers van 20 liter vullen. Nu kunnen we hier af en toe eens doorspoelen na een toiletbezoekje. We zijn ervan geschrokken hoeveel water je daarvoor nodig hebt. In de meeste Belgische toiletten heb je wel een spaarknop, maar dan nog. Wanneer je naar het toilet geweest bent, spoel je zonder veel na te denken gewoon door. Wij vinden dat er hier vaak niet zo zuinig met water om gesprongen wordt en zijn daarom trots op onze waterbesparende actie. Bij deze hebben we dus een goede daad gedaan. Al zeggen we het zelf. We verplichten onszelf de rest van de dag te vullen met schoolwerk, schoolwerk en schoolwerk, want dat durven we misschien af en toe wel eens vergeten…

Maandag 23 februari 2009

Vandaag hebben we heel wat volk over de vloer gekregen. De directrice van de school, die zaterdag haar intrek nam in de grote villa, die in het midden van het schooldomein gelegen is, is tegenwoordig ons buurvrouw en ze komt even een praatje met ons maken. Wat later komt, zoals elke dag tegenwoordig, ook Sebastian ons opzoeken. Op enkele papieren die hij ons laat zien, kunnen we lezen dat hij maar liefst 47 jaar oud is! We schatten hem eerder een jaar of 30. We komen tot een grappige conclusie… Onze vriend kan even goed onze papa of vake zijn. Een lachwekkende situatie dus! Een nobele onbekende komt ons enkele ogenblikken later gratis een geroosterde maïskolf aanbieden. De kolf heeft lekker warm, dus we vertrouwen het en nemen dit maar al te graag aan. En ook Huruma komt even langs om ons uit te nodigen voor een Afrikaans trouwfeest in Iringa komende zaterdag. Iringa ligt op een uurtje met de bus van onze school, maar we zouden mee kunnen met de auto. We zijn meteen ook uitgenodigd voor de receptie. Zo’n uitnodiging slaan wij uiteraard niet af! ’s Middags maken we het lekker gezellig door zelf thee te zetten. Nu we zelf weten hoe het moet, beginnen we hier een kleine nieuwe verslaving te kweken. We verdrinken in een eindeloze babbel tot teacher Ruth ons komt halen om ons de sojamachine te laten zien. Jaja, een echte Belgische machine uit het kleine Zedelgem die ze hier gekregen hebben dankzij Peter. De verantwoordelijke is apetrots op de sojaproductie. Ook ons lijkt dit een heel verdienstelijk plan. Sojabonen zijn hier gemakkelijk te kweken, je kan er heerlijke melk uit brouwen en zelfs wat winst op maken, want de melk wordt verkocht aan de inwoners van het dorp. Voor we het goed en wel beseffen, is de avond gevallen. We besluiten om snel wat pasta te koken. Terwijl we buiten ons potje uitlepelen, komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons 2 heerlijke tassen warme melk brengen. Dat smaakt! Melkproducten vinden we hier niet veel, dus onze botjes zullen er deugd van hebben. Daarna haasten we ons naar klas 6 Kibo, waar we de leerlingen dolenthousiast kunnen maken met een gezellige puzzel- en gezelschapsspelletjesavond.

Dinsdag 24 februari 2009

Wij staan er van versteld hoe gelukkig mensen hier zijn met kleine dingen, maar beseffen vandaag dat ook wij hier gelukkig worden van een stuk vers brood, een kop thee, het zonnetje dat uitzit, een versgewassen onderbroek of een bassin water om onszelf te wassen. Dat laatste wordt nog beter wanneer mama Mungai ons komt vertellen dat we een badkamer in haar huis mogen gebruiken. We treffen er een toilet, lavabo en een douche met warm water aan. We snakken helemaal niet naar zo’n luxe ding, maar als we onszelf eens willen verwennen, is er dus wel een goede mogelijkheid. Tijdens de porridge break krijgen de leerlingen dit keer geen thee, maar wel een bodempje sojamelk met een stukje brood. Voor de kinderen wordt de sojamelk wat op smaak gebracht met gemixte ananas. Wij gaan naar de staff room en houden het op de dagelijkse thee met een stuk brood. In de leraarskamer beginnen de leerkrachten een gesprek over HIV en AIDS. Ze zijn hier duidelijk op de hoogte over de preventie en gevolgen van HIV en AIDS en geven hierover ook lessen aan de leerlingen. Een goede zaak vinden wij dat, want al van heel jongs begint hier blijkbaar ‘the practicing’ en ‘the trying’! Heel vaak gebeurt het dat jonge kinderen in hetzelfde bed als hun ouders slapen en wat ze zien willen ze ook proberen. De leerkrachten vertellen dat dit geen ongewone gebeurtenissen zijn vanaf de kleuterschool. Wij kunnen alleen maar met veel ongeloof luisteren. De rest van deze dag zal gevuld worden met: het inhalen van stapels verbeterwerk, lesvoorbereidingen maken, inkopen doen, kleren wassen, sportles geven en vanavond klas 3 entertainen. Naar de twee laatste activiteiten kijken we alvast heel erg uit!

Woensdag 25 februari 2009

Tussen enkele lessen door komt Rhoda, het keukenmeisje van mama Mungai, ons verrassen met een bord overheerlijke versgemaakte… FRIETJES! Het smaakt verrukkelijk! Wauw, we worden hier nogal verwend. Na deze leuke verrassing gaan we weer aan de slag. Zowel in de klas van Jolien als in de klas van Ella staat er een heuse differentiatieles rond direct en indirect speech op het programma. Omdat de middelen hier veel beperkter zijn dan in België, is het een echte uitdaging om deze les te organiseren. Er zijn maar zo’n 5-tal tekstboeken per 25 leerlingen en van differentiatieboekjes of -blaadjes is er al helemaal geen sprake. Na een grondige foutenanalyse kunnen we onze klasgroep in drie kleinere groepjes verdelen. Groep 1 heeft de leerstof helemaal onder de knie, groep 2 moet nog enkele oefeningen afwerken of verbeteren en groep 3 bakt er na een week nog steeds niets van. We starten met een klassikale uitleg over strips. Vele oogjes beginnen dan al te fonkelen. We leggen de link tussen de strips en de direct en de indirect speech als volgt: de leerlingen moeten de reporters worden van wat de stripfiguren zeggen (direct speech) en daarna moeten ze het in een kort verhaaltje gieten (indirect speech). Na de uitleg mag groep 1 meteen aan de slag gaan met papier, kleurpotloden en latjes. Groep 2 werkt zelfstandig de oefeningen af in hun schrift en mag daarna een blad papier tot een mini-stripverhaal omtoveren. Groep 3 maakt samen met de leerkracht enkele bijkomende oefeningen vooraleer ook zij een eigen stripverhaal kunnen ontwerpen. Door de leuke activiteit die hen te wachten staat, kunnen we ze meteen motiveren. Als echte kunstenaars vliegen de leerlingen erin. Ze genieten duidelijk van dit gebeuren. Wij zijn best trots dat we dit geprobeerd hebben, ook al is het resultaat nog niet helemaal klaar. Vastberaden om ook de komende weken onze grijze massa te pijnigen over zo’n soort lessen, keren we terug naar onze kamer. Op het programma voor de namiddag staat vooral schoolwerk. Uitgehongerd starten we rond 16.30 met de voorbereidingen om chapati te maken. Dit keer proberen we het helemaal zelf. Met het stappenplan à la Piet Huysentruyt bij de hand kan het niet mislopen. Mmm, we genieten van onze maaltijd. Dit keer kiezen we ook weer voor zoet beleg… choco! Met een maag vol zoetigheden gaan we naar klas 6 om te zingen en te dansen. Gisteren is Jolien met Huruma en diens vriend Eddy om een nieuw kabeltje voor de radio geweest. Voorzien van 40 000 TS (= zo’n 24 euro), in de hoop dat dit genoeg zou zijn, vergezelde Jolien Huruma en Eddy naar de muziekshop, een klein houten barakje. Eddy voerde het woord en schoot het geld voor. Toen Jolien vroeg hoeveel we moesten betalen, bleek het om een lachwekkend klein bedrag van 500 TS te gaan. En wij die dachten dat we misschien niet genoeg zouden hebben met 40 000 TS. Joepie, we kunnen ons weer helemaal laten gaan op de tonen van de macarena, de vogeltjesdans, de plopdans, lief klein konijntje en nog zoveel meer. En ook de leerlingen blijven dansen tot ze erbij neervallen!

Donderdag 26 februari 2009

Het tafeltje dat tot nu toe dienst deed als nachttafeltje is eigenlijk een naaimachine, maar af en toe moet ook hier een kledingstuk hersteld worden. Vermits wij daar toch maar weinig verstand van hebben, laten we dit graag over aan Roda, het keukenmeisje van mama Mungai. We moeten onze rommeltafel dus afstaan, maar krijgen in ruil wel een grotere eettafel inclusief tafelnapje. Ons stekje wordt steeds gezelliger. Deze meubelwissel is meteen ook de aanzet tot een heuse opruimactie. En we moeten het toegeven, dit was wel eens nodig! Vastberaden dit keer de regenbui voor te zijn, trekken we met de USB-stick op zak richting het internetcafé. Onderweg botsten we op Stephen een hele vriendelijke taxichauffeur en tevens goede vriend van Peter. We slaan snel een babbeltje, maar besluiten om elkaar later nog eens op te zoeken. Alle computers zijn ingenomen door een nest blanken. We schrikken even dat we hen hier treffen. Dit leidt uiteindelijk wel tot een grappige situtatie en terwijl we geduldig wachten…jaja, valt de elektriciteit uit! We gaan dus maar op het gemakje wat fruit kopen en besluiten daarna nog wat sightseeing te doen. We kunnen ook even niet weerstaan aan de vele mooie felgekleurde stofjes die ze hier tegen een spotprijsje verkopen. Wanneer we via een omwegje willen terugkeren, botsen we op Israël. Hij is teacher bij ons op school, maar weet ons vandaag te vertellen dat hij ook een winkeltje heeft. Hij nodigt ons uit om zijn shopje te laten zien en een traktatie op een Sprite en een pakje koekjes slaan wij zeker niet af. We haasten ons terug naar huis, want we vermoeden dat er een serieuze regenbui boven ons hoofd hangt. Geen elektriciteit, veel regen, geen verbeterwerk, geen sport, dus we maken het maar lekker gezellig in het donker. Wanneer we beseffen dat we hierdoor ook geen rijst zullen kunnen koken, besluit Jolien op voedselrooftocht te gaan. Ze komt terug met een heerlijk broodje als buit en wij laten het ons smaken. Net wanneer alle olielampjes zijn aangestoken, springt het licht in het huist van mama Mungai aan. Er is weer elektriciteit! Met een wisselsysteem kunnen we vanavond nog wat rijst koken en tegelijk spelletjes spelen en tekenen in klas 3.