Het leven zoals het is TANZANIA

Vrijdag 27 februari 2009

Het zonnetje op onze bleke huid en de tonen van de zalige Afrikaanse muziek toveren van ’s morgens vroeg een hemelsbrede glimlach op ons gezicht. We worden er echt gelukkig van. Dolenthousiast vertrekken we naar klas 6, maar we vrezen dat de leerlingen misschien vandaag wat minder enthousiast zullen zijn. We hebben immers een kleine toets voorbereid . Zouden ze de leerstof over direct en indirect speech na bijna twee weken onder de knie hebben? Terwijl de leerlingen geconcentreerd aan het werk zijn, proberen wij in onszelf voor de zoveelste keer de namen van de leerlingen op te zeggen. En dat is hier niet altijd een even gemakkelijke opgave. Om jullie maar even een voorbeeldje te geven: Shaotha, Immaculate, Swahialy, Itaëli, Devota , Salvatory, Mpoki, Nasri, Milishi en Boniface zijn voor ons niet voor de hand liggende namen van leerlingen uit onze klas. Daarnaast zijn er ook enkele voornamen die we net iets gemakkelijker, en vooral grappiger, vinden: Deus, Samson, Goodluck, Godlisten, Innocent en Witness. Gelukkig hebben sommige ouders ook gekozen voor Simon, John, Jack, Frank, Anna, Nora, Diana en Lucy. Daarnaast moeten we soms ook nog eens gokken of het over een meisje of een jongen gaat, want bijna iedereen heeft hier kort haar. Jongens- en meisjeshoofdjes worden hier geregeld tot een scharenkopje omgetoverd. Op deze manier proberen ze de vele beestjes die graag in hun kroezelhaartjes kruipen op een afstandje te houden. Ella neemt ook een atlas in het Swahili ter hand. België klinkt dan als Ubelgiji en de buurlanden zijn: Ufaransa, Ujerumani en Uholanzi. Ze weten hier blijkbaar niets af van het bestaan van het Groot Hertogdom Luxemburg. In de namiddag verzetten we wat schoolwerk tot de elektriciteit uitvalt. Aangezien de panne maar blijft duren, kunnen we niet anders dan de luiaard uit te hangen. Ella nestelt zich in de zetel met een boek, terwijl Jolien haar hoofd breekt over een woordzoeker. Rond 17.30u springt plots het licht weer aan. Om toch nog iets nuttigs te doen vandaag, besluiten we naar het internetcafé te trekken om nog eens een teken van leven uit Tanzania te geven. Onderweg naar huis komen we Huruma tegen en die wil met alle plezier taxichauffeur voor ons spelen. Na een snelle hap, reppen we ons naar klas 6 K en 6 M voor een spelletjesavond. Omdat er op vrijdagavond geen bewaking is, komen ook heel wat kinderen uit andere klassen nieuwsgierig kijken. Sommigen onder hen trekken hun stoute schoenen aan en glippen naar binnen om mee te genieten van de leuke avond. En eerlijk gezegd, we geven ze groot gelijk!

Zaterdag 28 februari 2009

Een eitje bij het ontbijt, een zalig warme douche in het huis van mama Mungai en een heerlijk zonnetje. Zalig! Vandaag moeten we geen les geven, maar we profiteren er toch van om een stuk brood mee te pikken tijdens teatime. We komen hier te weten dat er vandaag ‘parentsday’ is. Je zou denken dat de leerkrachten op zo’n moment extra hun best zouden doen, maar het tegendeel blijkt. In enkele klassen is zelfs niet eens een leerkracht aanwezig. Omdat wij de slechts enkele aanwezige ouders toch niet de indruk willen geven dat die wazungu geen les kunnen/willen geven, gaan we snel klas 6 binnen en we leren hen enkele Engelse liedjes met bijhorende bewegingen aan. Wanneer we de klas uitwandelen, komt teacher Ruth meteen naar ons toe. Ze wil ons graag de bakkerij en de keuken van de school laten zien. Wij volgen haar met veel plezier en zijn onder de indruk van de moderne machines die gebruikt worden in de bakkerij. In de keuken vertelt de gids van dienst ons dat de maaltijden warm gehouden worden in reuze grote potten die voortdurend verwarmd worden door kolen. Ook op de deksels van de potten wordt een vuurtje gemaakt. Het is leuk om te zien, maar lang blijven we er niet. De rook die in de keuken hangt, piekt heel hard in onze ogen. Voor we terugkeren, springen we nog even binnen in de bib. We verbazen ons over de mooie en grote collectie boeken die de school rijk is. Het is alleen ontzettend jammer dat de leerlingen er geen zorg voor dragen en dat ze het ook niet geleerd worden. Na even rond te neuzen, botsen we op een Engels boekje van ‘Bokrijk’. We doorbladeren het en komen zelfs Veurne en Loppem tegen, maar vragen ons tegelijk ook af wat ze met dit boekje hier toch moeten aanvangen. Wanneer we enkele boeken willen ontlenen, komen we tot de grappige ontdekking dat teacher Heather en Jane al een hele maand denken dat Ella Jolien is en omgekeerd. Het trouwfeest waar we mama Mungai mee naartoe mochten vergezellen is afgelast, dus wij maakten andere weekendplannen. Om 14u hadden we met Stephen, een vriend van Peter, afgesproken aan de markt. Wij zijn op tijd en wachten…en wachten…en wachten. We denken dat het de eerste keer is dat we echt kennismaken met de Afrikanen en hun tijdsbeleving. Een uurtje en vele regendruppels later besluiten we wat verderop frietjes te gaan eten. Als bij toeval komen we een ex-leerkracht van onze school tegen, die ons kan doorverwijzen naar restaurant ‘Zig zaga’. Hij heeft zelf geen tijd om mee te eten, maar wil in elk geval onze maaltijd betalen. Daar staan we dan met onze mond vol tanden. We moeten bijna een uur wachten op ons eten en net wanneer we kunnen beginnen krijgen we telefoon van Stephen. Hij komt ons vergezellen en stelt voor ons mee te nemen naar ‘de carwash’. Benieuwd van wat we ons daarbij moeten voorstellen, springen we bij hem in de auto. De carwash blijkt een soort parkeerplaats bij een rivier te zijn. Enkele stoere jonge gasten versjouwen voortdurend emmers water uit de rivier. Af en toe halen ze een zakje met zeep uit hun achterzak om in het water te doen. Eén van hen is bijna een uur bezig aan de auto van Stephen en voor al dat werk moet Stephen slechts 1500 TZS (niet eens 1 euro) betalen. Met een blinkende wagen wil hij ons meenemen naar een voetbalmatch, maar dan wel op voorwaarde dat Jolien ons er naartoe rijdt. Dat haar rijbewijs nog in België ligt, blijkt geen probleem te zijn, beweert hij. Rechts zitten, met je linkerhand schakelen, links rijden en ondertussen héél goed opletten voor alle diepe putten in de rode aardeweg. Niet eenvoudig, maar toch lukt het Jolien om ons veilig en wel naar het voetbalveld te taxiën. Hoewel, voetbalveld…meer dan een grote droge plek zand met aan de rand wat lang gras is het niet. Toch blijkt dit een belangrijke match te zijn, want ’s avonds hebben ze het er nog over op de radio. Terug thuis aangekomen, krijgen we meteen bezoek van Mboka, een nichtje van mama Mungai. Ze wil ons lelijke roze onderbroeken verkopen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar zij maakt het zich ondertussen gemakkelijk in onze zetel. We kunnen gezellig wat praten, maar wanneer het gesprek stilvalt blijkt ze helemaal geen aanstalten te maken om weg te gaan. Wij eten ondertussen, doen de afwas en beginnen aan ons schoolwerk. Zij blijft gezellig kijken hoe wij alles regelen. Een vreemde meid, als je het ons vraagt. Wat gestart was als een weinig productieve dag, is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid. Moe, maar met een hoofd vol avonturen, kruipen we onder de wol.

Zondag 1 maart 2009

Na een snel ontbijt gaan we met Huruma en mama Mungai naar de viering. Deze keer gaan we niet naar de kerk van de katholieken, maar sluiten we aan bij de Lutheranen. Het gebouw ziet er aan de buitenkant helemaal anders uit, maar toch zijn er qua indeling grote gelijkenissen merkbaar. Ook de viering zelf is grotendeels vergelijkbaar met een viering in de Rooms-katholieke kerk. Wanneer er gebeden wordt, staat de priester met zijn rug naar de mensen, omdat het altaar tegen de muur staat. Voor het altaar staat een enthousiast koor te zingen. Ze zijn met een 20-tal mensen, jong en oud door elkaar met allemaal hetzelfde uniform. Ze zingen en dansen hele vrolijke en opzwepende liedjes en doen de bijhorende danspasjes. Leuk om te zien! Deze viering was alvast veel leuker om te zien dan die van vorige week zondag. Omdat er een bisschop uit Dar Es Salaam komt naar een andere kerk, wil mama Mungai ons ook meenemen naar de kerk van de Assemblies of God. Helemaal niet wetend wat ons te wachten staat, volgen we mama Mungai tot op de eerste rij. Heel wat kindjes en mensen zijn vooraan aan het dansen, zingen en zwaaien met takjes. We vinden dit meteen een schitterend spektakel en kunnen het niet laten om ook volop mee te klappen. De kerk is versierd met kerstboomslingers, felgekleurde doeken, een mini-kerstboom, fake-bloemen en krippenpapier. We zien in de kerk ook teacher Ruth en teacher Elisabeth. Op een gegeven moment komt Elisabeth ons halen en zegt dat we vooraan moeten gaan staan. We krijgen een micro in onze handen geduwd en er wordt verwacht dat wij onszelf voorstellen en iets vertellen. Teacher Elisabeth is de tolk van dienst en de mensen klappen luid en roepen ‘Amen’ en ‘Halleluja’ voor ons. Er wordt heel veel gedanst en gelachen. Dit is echt het idee dat wij hebben van een Afrikaanse viering. Tot op een bepaald moment iedereen gaat rechtstaan om te bidden. Er wordt muziek gespeeld en de priester zegt in de micro steeds dezelfde zin, alsmaar luider en luider. De chaos is compleet. Na 5 minuten lijkt het alsof er 1 grote emotiebom losbarst. Mensen beginnen te roepen, te huilen, te smeken, smijten zich op de grond,… Zowel jong als oud neemt deel, wel 15 minuten aan een stuk. Wij weten niet goed wat er gebeurt. We staan vol verbazing naar al de mensen rondom ons te gapen. De mensen bidden hier wel heel intens. Daarna is de bisschop uit Dar aan de beurt. Alles wat hij preekt, is in het Swahili, maar hij kan er wel héél veel show bij verkopen. Hij heeft iets weg van Geert Hoste of Gunter Lamoot op bepaalde momenten. Hij maakt geluiden, roept van alles en loopt van de ene naar de andere kant. De mensen halen papier en pen boven en noteren wat hij zegt. Ze gaan er helemaal in op. ‘Amen’ en ‘Halleluja’ worden te pas en te onpas door iedereen in de kerk geroepen. Na wel een uur preken, nodigt hij iedereen uit om vooraan in de kerk samen te bidden. Deze keer lijkt het nog erger. De bisschop raakt af en toe iemands hoofd aan en we zien zelfs kinderen die huilen. Dit geeft ons toch wel een beetje een sekte-gevoel… Na een kleine 5 uur in de kerk doorgebracht te hebben, keren we rond 13.30u eindelijk huiswaarts. Na het middagmaal krijgen we Huruma op bezoek en samen bekijken we de foto’s van de dagen die we samen in Dar doorbrachten. Hij stelt ons meteen voor om binnen 2 weken eens samen een daguitstapje te doen naar Iringa. Iringa ligt op 1 uurtje van Mafinga en wij happen meteen enthousiast toe op zijn voorstel. Mama Mungai nodigt ons uit om bij haar te komen eten. De rijst en bonen zijn met heel veel kruiden klaargemaakt, dus wij laten het niet om nog eens bij te scheppen. Na het avondmaal krijgen we bezoek van de kapper aan huis. Enkele lieve meiden van klas 6 nemen Ella haar krullenbol onder handen. Ze blijven gefascineerd door het feit dat ons haar zo zacht is en dat het niet kan blijven rechtstaan. Jammer genoeg lukt het hen niet om er vlechtjes in te leggen. We hebben nog een gezellige babbel met de 5 jonge dames en loodsen hen daarna naar hun slaapzaal. Ook wij zoeken snel ons bedje op, want morgen is het weer vroeg dag.

Maandag 2 maart 2009

Tijdens de parade ergeren we ons nog maar eens aan de nutteloze ‘announcements’ die de leerkrachten een halfuur aan een stuk naar voor willen brengen. In elke oudste klas is er een ‘prefect’. Deze leerlingen zijn verantwoordelijk voor het noteren van de namen van alle leerlingen die Kiswahili spreken. Tijdens de parade worden die namen afgeroepen. Nadat de leerlingen even aan de kant moeten staan, worden ze in het bureel van de rechterhand van de academic master verwacht. Niet voor een berisping, maar wel voor een reeks stokslagen op hun handpalmen. We laten ons vertellen dat de leerkracht die hen slaat lid is van een bepaalde stam waar dit de gewoonte is en waar dit ook toegelaten wordt. Als de prefect geen namen noteert, wordt hij zelf geslagen. Zoals gewoonlijk gaat de bel om 8.00u, maar in de klas van Ella is amper de helft van het aantal leerlingen aanwezig. Tien minuten later strompelen ze met rode handen en hun handen weggemoffeld onder hun trui of in een zakdoek de klas binnen. De sfeer is alles behalve. We staan er machteloos tegenover. Meer dan vragen ‘Are you ok?’ kan Ella niet uitbrengen. De leerlingen schamen zich en ze willen het niet laten zien. Om dit ooit te stoppen is er een grondige mentaliteitsverandering nodig, maar dat zal een werk van hele lange adem worden. Na een minder leuke ochtend voelen we het dagelijkse ritme van een gewone weekdag terug. Lesgeven, verbeteren, kleren wassen, inkopen doen,… Om 16.00u zijn we net op tijd terug om onze kleren binnen te halen voor de regen en gaan we een kijkje nemen in de klassen. De leerlingen zitten allemaal in gemixte groepen in de klas. Er worden verschillende ‘clubs’ georganiseerd. De leerlingen kunnen een onderwerp kiezen dat hun interesseert en hierover wat meer bijleren. Het is te vergelijken met een keuzevak in het secundair onderwijs. Er is een scienceclub, een debateclub, een drawingclub en ook een dramaclub. Vooral de laatste interesseert ons erg. De leerkrachten hebben hier niet helemaal geen opleiding te gehad om de kinderen dramales te geven, dus wij besluiten onze ervaring en kennis boven te halen. Vanaf volgende week zullen we samen met teacher Heather en teacher Ally paraat staan in de dramaclub. Wanneer we eindelijk aan ons schoolwerk kunnen beginnen krijgen we bezoek van Stephen, de taxidriver die ons zaterdag de carwash liet zien. Hij zou voor ons een bezoekje aan een lager schooltje in de bush kunnen regelen. Dat zien wij helemaal zitten! We hopen alleen dat we toestemming krijgen om een dagje vrijaf te nemen.

Dinsdag 3 maart 2009

Wat is het deze morgen een moeilijke opgave om de leerlingen warm te maken voor de les. Is het de vermoeidheid? Of misschien de warmte, want vandaag kunnen we eindelijk nog eens genieten van een warm zonnestraaltje op onze snoet? Geen idee, maar wanneer we hen beloven dat we na een lesuurtje geconcentreerd werken nog een klein spelletje zullen spelen, kunnen we hen meteen motiveren. Ook vandaag merken we dat het niet steeds gemakkelijk is om op een goede manier les te geven. Het tempo- en niveauverschil in één klas is zo groot. Soms is het zelfs zo erg dat enkele leerlingen al klaar zijn met een oefening, terwijl anderen nog niet eens begonnen zijn met schrijven. En nog anderen vinden het zelfs niet eens de moeite om hun schrift boven te halen. Wij halen ons beste Engels boven en gebruiken onze handen en voeten om de leerlingen iets bij te brengen, maar het resultaat blijft soms echt teleurstellend. Met de weinige middelen die we hier voor handen hebben, proberen wij te differentiëren en hen zo goed mogelijk te begeleiden, maar wat als dat niet genoeg is? Wat gebeurt er dan met deze leerlingen? Met de vele zorglessen die de leerlingen in België kunnen krijgen, zijn ze toch wel verwend bedenken we ons hier. Jolien kondigde gisteren tijdens teatime zomaar eventjes aan dat ze vandaag een loopwedstrijdje tussen teacher Ally en Ella organiseert. Zonder het goed en wel te beseffen, stemmen teacher Ally en Ella in. Belofte maakt schuld, dus trekt Ella rond 16.00u haar sportoutfit aan. Door de vele bliksem en donder gaan de kinderen vandaag niet naar de playground voor sports, maar tussen 2 regenbuien door gaan wij toch op zoek naar Ella’s tegenstander. We treffen hem in de bib samen met teacher Heather en teacher Jane. Bij deze nodigt Jolien de twee dames uit om te supporteren en dat willen ze maar al te graag. De loopafstand bedraagt iets van 100 meter. Ella start met een mooie voorsprong, maar het mocht niet zijn… Met een minieme achterstand van enkele meters komt Ella als tweede over de streep. Wij zijn blij met haar zilveren medaille! Terwijl Ella aan het uitblazen is en vastbesloten om revanche te nemen, zoeken we enkele leuke spelletjes en opdrachten voor de dramalessen op maandag. Tijdens deze brainstorm komen we op het lumineuze idee, al zeggen we het zelf, om hier een dramakoffer uit te werken. Het zou een mooi project zijn, want van dramatisch spel hebben de leerkrachten hier helemaal geen kaas gegeten. We kunnen zo een deel van ons verzamelde budget mooi besteden aan materiaal. De komende dagen willen we dus de markt afschuimen en met de middelen die we vinden enkele dramaspelletjes bedenken. De avond valt en we vragen teacher Jane of we haar klas mogen overnemen deze avond. In klas 6 M konden we nog geen macramébandjes maken, dus trekken we met gekleurde touwtjes, scharen en kleefband naar de klas voor een gezellig avondje.

Woensdag 4 maart 2009

Deze morgen weer hetzelfde liedje als maandag in de klas van Ella. Wanneer de bel gaat, zijn er heel wat afwezigen in de klas. Een minuut of tien later komen een 6-tal meisjes huilend binnen. We staan er zo machteloos tegenover. Onze contactpersoon in België verzekerde ons voor ons vertrek dat we met zulke problemen naar headteacher Njoroge moeten stappen. Het enige probleem is dat we die sinds vorige week donderdag niet meer gezien hebben. Volgens Sebastien zit hij in Uganda, maar wij hebben er het raden naar, want ook de andere teachers kunnen het ons niet vertellen. Na de lessen zetten we ons met een heerlijke zoet theetje in de hand, buiten in het zonnetje. Ondertussen kunnen we van op de eerste rij bewonderen hoe de allerkleinsten hier hun sokken en hun dassen wassen. Na ons lekker lui uurtje, besluiten we ons op wat schoolwerk te concentreren. We moeten tegen vrijdag een examen van Frans opstellen. Meteen laten we onze brains in werking treden en er komen heel wat leuke opdrachten en oefeningen in ons op, maar we vragen ons tegelijkertijd ook af of het de leerlingen dit wel zullen kunnen. Ze zijn het namelijk gewoon om droge invuloefeningen of saaie meerkeuzevragen te krijgen. Toch houdt het ons niet tegen om er iets leuks van te maken. Na wat puzzelen zijn we best tevreden met het resultaat. Hopelijk denkt academic master Daniel er ook zo over. Van al dat werk begint onze maag te knorren. Het lijkt ons een ideale dag om nog eens chapati te maken. We hebben echt de smaak te pakken. Ons heerlijk avondmaal lijkt even te mislukken door een plotse elektriciteitspanne. Gelukkig is deze maar van korte duur en kunnen we onszelf verwennen met een lekkere chapati met een laagje choco. Met een volle maag en voorzien van verf, penselen, papier en flesjes stappen we naar klas 5 K. De opdracht luidt: maak met behulp van vlakke figuren een ruimtewezen, robot of dier en gebruik daarvoor heel veel kleuren. Dit sluit meteen aan bij de wiskundeles over vlakke figuren van teacher Timothy. Aangezien schilderen hier geen alledaagse bezigheid is, moeten we van naald tot draad uitleggen hoe de leerlingen de opdracht tot een goed einde moeten brengen: eerst je penseel nat maken, een beetje doppen in de verf, voorzichtig uitstrijken op je blad en steeds je penseel terug afspoelen voor je een ander kleurtje neemt. Het is muisstil in de klas en iedereen is heel geconcentreerd aan het werk. We genieten ervan om de kinderen bezig te zien. Wauw, het resultaat mag gezien zijn! We zijn samen met de leerlingen trots op de werkjes. Ook van classteacher Kibona krijgen we een complimentje en hij stemt meteen in om de werkjes aan de muur te hangen. De karige decoratie in de klas is er meteen veel kleuriger door geworden!

Donderdag 5 maart 2009

Was ons dat een nachtje zeg… We hebben er tot nu toe nog geen last van gehad, maar vannacht was het toilet toch veel meer bezet dan gewoonlijk. Dit is het gevolg van hevige krampen, diarree à volonté en Immodium die al lang geen effect meer heeft. Een gedetailleerde beschrijving zullen we jullie uiteraard besparen, maar we kunnen jullie wel verzekeren dat het pijnlijk en niet zo aangenaam was. Wanneer we voor de klas staan, gaat het gelukkig al wat beter. Tussen enkele lessen door doen we nog een handwasje en net wanneer alles aan de wasdraad hangt, laten de regendruppels zich zien en voelen. We hebben geluk, de plensbui is maar van korte duur dit keer. We profiteren ervan om voor de remedial time nog wat te spelen met de allerkleinsten. Wanneer zij weer naar de klas moeten, proberen we enkele opdrachtkaarten voor onze dramakoffer op te stellen. Niet zo eenvoudig, als dat allemaal in het Engels moet. Als pauze gaan we mee naar de playground om te sporten. Het klein kind in ons komt helemaal boven en we laten ons volledig gaan in een handbalmatch samen met de oudste leerlingen van de school. Na deze vermoeiende, maar superleuke uitlaat kruipen we nog maar eens achter de pc om lessen voor te bereiden. Na de zo goed als slapeloze nacht, zoeken we vroeg ons bedje op. We hebben het nodig, want morgen moeten we weer vol energie voor de klas staan.