Woensdag 18 maart 2009
Je moet hier al bijna 2 maanden les geven om dan te ontdekken dat je voor het gebruik van materiaal als plakband, papier en balpennen moet gaan intekenen bij teacher Daniel. Gelukkig zat onze vallies, dankzij jullie, rijkelijk gevuld met een hele hoop materiaal, waardoor dit tot op heden nog niet nodig was. Wij vinden vandaag eindelijk de tijd om voor het eerst ons beddengoed te wassen en hopen op een blijvend zonnetje, zodat we vanavond niet in een nat bed moeten slapen. Tussendoor komt Sebastian de hele tijd vragen om foto’s te nemen met hem. Dit moet perse vandaag, want hij heeft net een hemdje met een das aan. Het lijkt wel een fotoshoot. Als een buisinessman bij de auto van mama Mumgai, met een schop in de hand in de groententuin en lekker stoer met een cowboyhoed. Hij weet perfect wat hij wil en wij kunnen alleen maar lachen om zijn grappige grilletjes. We naaien nog wat verder aan de sokpoppen en komen op het idee om naar de markt te trekken, op zoek naar heel veel wol. Met deze wol willen we graag pomponnetjes maken met de leerlingen. Het is allemaal wat stuntelig, want ons karton blijkt niet zo stevig en de wol ook niet zo ideaal, dus we zijn blij dat we in de jeugdbeweging ook geleerd hebben dat je nog wat anders kan met wol. De vele kleuren worden gebruikt om wolpopjes te maken en het resultaat is heel leuk. Zo denken ook de leeringen van 6 M erover wanneer we dit ’s avonds uitproberen in hun klas.
Donderdag 19 maart
De dagen hier worden goed gevuld met 101 kleine werkjes. Wat gaat de tijd toch snel als je tussen alle andere activiteiten door ook nog eens moet zorgen voor het wassen van je kleren, inkopen doen en proberen een avondmaal op tafel te krijgen. Vaak blijft er niet veel tijd over.
Het internet op school is vernieuwd en die 2 wazungu hebben de computer eventjes in beslag genomen. We nemen uitgebreid de tijd om het thuisfront iets van ons te laten horen. Teacher Kibona heeft ons gevraagd om vanavond zijn klas over te nemen in het zevende. We vragen hem of we wat gezelschapsspelletjes mogen spelen en hij vindt dit meteen een goed idee. Jammer dat niet iedereen dit een goed idee vindt, want terwijl wij gaan schilderen in 6 K, heeft de hoofdleerkracht hen weerom verplicht om te studeren. Jammer dat hij zich hiervoor boos maakt op de kinderen en dit niet gewoon tegen ons komt vertellen. We proberen dit weekend in hun vrije tijd nog eens de spelletjes en puzzels boven te halen voor klas 7!
Vrijdag 20 maart 2009
We zien in de oudste klassen een examenrooster hangen. Zouden de leerlingen alweer examens hebben? Ja hoor, de laatste week voor de vakantie worden ze nog eens op de rooster gelegd. De leerlingen van klas 7 maakten ons vorige week duidelijk dat ze graag de klok willen leren lezen in het Frans. Daarvoor maken we voor hen enkele klokjes met een lege doos cornflakes, kurken en duimspijkers. Meteen kunnen we enkele leuke spelletjes doen. ’s Middags hebben we een afspraak met de man van de fietsenwinkel. Enkele dagen geleden vertelde hij ons over de secundaire school die hij aan het opbouwen is in de bush. Het lijkt ons een mooi project en vandaag wil hij ons er eens mee naartoe nemen. We vinden het leuk om eens te zien, maar hebben al gauw door waarom hij ons hier mee naartoe neemt. Hij heeft geen geld meer om zijn project af te werken en vermits een dak, meubels en leerkrachten wel noodzakelijk zijn in een school, had hij op onze steun gehoopt. Maar ook voor ons is het uiteraard geen fluitje van een cent om zomaar eventjes 2 biljoen TZS neer te tellen. Veel meer dan hem zeggen dat we het een mooi project vinden, kunnen wij niet doen, maar we nemen toch enkele foto’s en krijgen zijn adres. Onderweg wordt Jolien misselijk en ook van hoofdpijn en koorts blijft ze niet gespaard. Terug thuis zoekt ze dus maar snel haar bedje op om wat uit te zieken. Ondertussen komen John, Mwazi en Samson op bezoek. Ze vinden het hilarisch om samen met Ella naar de foto’s te kijken die we tot nu toe al genomen hebben. Wij blijven proberen om deze ook ooit eens op de blog te zetten! Ook 6 K mag vanavond wolpopjes maken en het moet gezegd zijn, het resultaat mag er best wel zijn!
Zaterdag 21 maart 2009
Na een kort inhaalmanouvre van ons verbeterwerk, maken we ons klaar voor onze afspraak met 2 Belgen die hier in Mafinga wonen en werken. We betrappen onszelf erop dat we het Afrikaanse ritme al goed gewoon zijn, dus moeten ons na een slow-motion voormiddag nog haasten om op tijd te zijn. Bart komt ons halen aan de school en neemt ons mee naar zijn huis, waar we kennis maken met zijn vrouw, Bernadette en hun 2 kleine dochters, Hanne en Rozemarijn. We worden er heel vriendelijk onthaald en voelen ons meteen op ons gemak. We spelen wat met de kindjes, bewonderen hun indrukwekkende moestuin en schildpad en we bekijken samen wat foto’s van must seen bezienswaardigheden in Tanzania op de laptop . ’s Avonds mogen we mee aanschuiven voor het avondmaal. Na een lekkere peterseliesoep, smullen we van kip in groentensaus met rijs, om af te sluiten met een overheerlijke bananencake. Terwijl we nagenieten van dit overheerlijke 3-gangenmenu zijn we in een gezellig gesprekje beland. Zo gezellig dat we de tijd helemaal uit het oog verliezen. Om 22u is het te donker en ook wel gevaarlijk om als 2 blanke meisjes nog alleen naar huis te gaan. Bart en Bernadette stellen voor om te blijven slapen. Het lijkt ons een leuk idee en zo hebben we meteen een taxi uitgespaard.
Zondag 22 maart 2009
Wakker worden in een vreemd bed, waar je geen lattenbodem voelt en meteen mogen aanschuiven voor een ontbijt met cornflakes, bananencake en veel fruit is fantastisch. Bernadette stelt voor om vanmiddag mee te gaan zwemmen in een meertje eventjes buiten Mafinga. Dit is een voorstel die wij zeker niet links laten liggen, dus we snellen meteen naar huis om wat zwemspullen op te halen. Na een korte stop aan de markt en het samenrapen van alles wat we nog konden vinden in ons keukentje, kunnen we ook nog een kleine pic-nic samenstellen. Rozemarijn is pas 2 jaar oud, dus blijft thuis bij een oppas, maar Hanne is maar al te blij dat wij hen willen vergezellen. Na 20 minuutjes rijden komen we aan in Kizolanza. Er is geen kat te bespeuren en het uitzicht is fantastisch. De zon zit nog wat verscholen achter de wolken, maar daardoor laten we ons zeker niet afschrikken. Het duurt niet lang voor we in het water zitten. Dit is puur genieten. We rusten wat uit terwijl Bart ons bedient met zelfgemaakt brood en een groentenslaatje. Op de terugweg stoppen we nog even aan de bar van Kizolanza. Je zou kunnen stellen dat Kizolanza een soort groot campeerterrein is. Je kunt er overnachten, zwemmen in het meer en ook iets eten of drinken. We trakteren onze landgenoten op een drankje in de gezellige Afrikaanse bar. Voor onszelf vragen we een Tangawizi. We zijn helemaal verkocht aan het Tanzaniaanse frisdrankje op basis van gember. Terug thuis worden we al meteen opgewacht door een hele hoop kindjes die nieuwsgierig vragen waar we het hele weekend uitgehangen hebben. We frissen ons wat op en zijn na het avondmaal nog uitgnodigd op het verjaardagsfeestje van Samson van klas 6. Het was een vermoeiend, maar zalig weekend.
dinsdag 24 maart 2009
donderdag 19 maart 2009
Aarde aan het belgenland!
Vrijdag 13 maart 2009
Wanneer we ons terug in de wandelgangen van het schoolgebouw begeven, wil iedereen weten waar we gisteren geweest zijn. Die nieuwsgierige Afikanen! We zijn blij dat we deze week eindelijk nog eens een beetje les mogen geven, want die examens afnemen zijn toch niet meteen onze favoriete bezigheid. Ook vandaag was het duidelijk een goed idee om te blijven staan na de parade, want er zijn weer een hele hoop leerlingen die aan de kant moeten gaan staan en de leerkracht heeft alweer zijn stok in de hand. Gelukkig kunnen wij ervoor zorgen dat de stokslagen vervangen worden door een schoonmaakopdracht. Na de les krijgen we bezoek van een jongen uit klas 7. Hij komt ons vertellen dat er nog heel wat leerkrachten zijn die slaan, maar ze zorgen er steeds voor dat ‘die blanke leerkrachten’ niets zien. Dit is niet leuk om te horen natuurlijk en vooral zo moeilijk om hierop te reageren. De ene na de andere leerling komt bij ons aankloppen met de woorden “Teacher, my pen is not writing.” We hebben een mooie voorraad balpennen mee, maar kunnen natuurlijk niet de hele school schrijfvoer geven. We besluiten enkel een balpen te geven aan de leerlingen die kunnen bewijzen dat hun balpen leeg is. Tot we merken dat de allerkleinsten (die met een potlood schrijven en dus geen pen nodig hebben) op zoek gaan naar een balpen en deze in het zand duwen, op de muur krassen of in een plas water draaien tot hij niet meer schrijft. Waarom doen ze dit toch? Soms kunnen wij ons zo ergeren aan de manier waarop ze hier omgaan met het materiaal. Zo onrespectvol! ’ s Avonds vallen we voor het eerst sinds ons verblijf eens binnen in klas 7. Ze hebben net gedaan met hun examens en er is geen les vanavond, dus we vinden dat ze wel eens een gezellige avond verdienen. We gaan er langs met heel wat spelletjes en puzzels en beide klasssen gaan muisstil aan het werk. Dit geeft ons de mogelijkheid om ondertussen in de 2 klassen van het zesde langs te gaan met scoebidoes en ook 4M had nog een schilderavondje van ons tegoed. Wanneer we een halfuurtje later nog even een kijkje gaan nemen in klas 7, merken we dat iedereen aan het studeren is. De hoofdleerkracht was gekomen en had hen gezegd dat ze hun tijd nuttiger moeten spenderen... De kinderen moeten hier zoveel in de klas zitten en steeds weer om te studeren.
Zaterdag 14 maart 2009
Na een heerlijk eitjes-ontbijt komt Huruma ons uitnodigen om mee te gaan op familiebezoek met mama Mungai naar Dabaga village. Veel plannen voor vandaag hebben we niet, dus wij happen maar al te graag toe. Een beetje in retard kunnen we om 11u vertrekken. Mama Mungai vertelt ons onderweg over the schoolfarm, het ziekenhuis van Mafinga en de theafactory. Deze willen we allemaal nog graag eens bezoeken. Wanneer we een lange aardeweg inslaan, komt het bush-gevoel weer boven. Hutjes, kleine kindjes, mooie bergen, veel zonnebloemen tussen de maisplanten en heel wat typische Afrikaanse taferelen, trekken onze aandacht. Anderhalf uur later komen we aan bij een boerderij. Hier woonden de ouders van mama Mungai. Haar ouders zijn ondertussen allebei gestorven, maar de tweede vrouw van haar vader zorgt nog voor de boerderij. Of laat ons zeggen, de werkmensen zorgen voor de boerderij en zij zorgt voor de werkmensen. Na wat rondlopen in het maisveld en te genieten van het prachtige uitzicht in de bergen, worden we binnen uitgenodigd voor een tasje thee en een maiskolf. Een gekookte maiskolf aten we nooit eerder, maar het smaakt wel heerlijk. We hebben er een voldaan gevoel van en verschieten wanneer er nog een hele plateau vol eten voor onze neus wordt gezet. We krijgen ugali, bonen, gekookte bladeren en bloemen van de pompoenplant en kip. Deze laatste moeten we jammer genoeg weigeren. We vinden het wel een beetje vervelend, want de mensen zorgen speciaal voor wat vlees nu er bezoek is. Alsof we nooit eerder een boerderij gezien hebben, lopen wij nieuwsgierig wat rond. Nadat de auto is volgeladen met heel veel mais en een levende kip, vertrekken we terug naar huis. Onderweg vertelt mama Mungai over ‘hulanzi’, het sap dat de mensen uit de bamboestengels proberen te winnen. Ze vangen het sap op en waneer je het direct proeft, smaakt het naar een soort zoete limonade. Laat je het sapje echter 1 dag staan, wordt het een soort alcohol. Hiermee kunnen de mensen in de bush alvast mooi geld binnenhalen. Langs de weg stoppen we ook even om een zak passievruchten te kopen. Voor 2000 TZS (iets meer dan 1 euro), hebben we wel 5 kg van dit lekkers. Terug thuis krijgen we er een deel, samen met wat maiskolven. We zijn moe van de lange dag, maar gaan toch nog even een kijkje nemen in de mainhall, waar teacher Alli een dramacompetitie heeft georganiseerd. Jammer dat ze in het Swahili acteren, maar er zitten toch enkele showbeesten bij die ons aan het lachen kunnen brengen.
Zondag 15 maart 2009
Dit is een zondag, zoals je ze in Belgie ook vaak hebt. Een reeks onverwachte bezoekjes, samen heel veel thee drinken en praten over de meest onnozele dingen, terwijl het buiten aan het regenen is. Omdat de regen vandaag precies niet veel zin heeft om op te houden, beslissen we in de namiddag dan toch maar om onze regenjas aan te trekken en samen met Sebastian naar de markt te gaan. We trakteren onszelf op een paar felgekleurde sletsen en maken ook Sebastian dolgelukkig wanneer hij voor 2 euro een paar knalblauwe schoenen krijgt. Terug thuis merken ze dat de mais die we gisteren kregen begint zuur te worden, met als gevolg: mais als avondmaal! Terwijl we eten, komt John van klas 6 ons uitnodigen voor zijn verjaardagsfeestje. Na het in krantenpapier wikkelen van een geimproviseerd geschenkje, gaan we een kijkje nemen in the activityroom, waar de muziek alvast voor de nodige sfeer zorgt. Wij worden er als the special guests ontvangen en mogen de taart helpen snijden. Iedereen kijkt verwonderd naar onze ‘Belgian way of cutting the cake’, terwijl wij steeds weer verbaasd blijven over het ritmegevoel in deze jonge Afrikaantjes. ’s Avonds beseffen we dat, zelfs op het Afrikaanse ritme, de tijd hier veel te snel gaat. We zitten vandaag al in de helft van ons Tanzaniaanse avontuur!
Maandag 16 maart 2009
We krijgen eventjes het gevoel dat we al echte Afrikaanse leerkrachten aan het worden zijn, want op deze maandagmorgen gaat alles een beetje trager, dus ook het lesgeven. In klas 5 leren we over ‘the compound words’. Dit zijn woorden die samengesteld zijn uit twee andere bestaande woorden (bv.: tea + pot = teapot of sun + flower = sunflower). Het idee om als inoefening de leerlingen hiermee zelf een memoryspel te laten maken, wordt met veel plezier uitgevoerd. Het is fantastisch om hen bezig te zien. Na de lessen zetten wij ons als 2 oude dametjes in de zetel met naald en draad in de hand. Onze kousen en washanden moeten eraan geloven en worden omgetoverd tot leuke poppenkastpoppen. Deze maken, samen met nog heel wat andere leuke materialen, deel uit van onze dramakoffer. Wanneer we de koffer in de namiddag voorstellen tijdens de dramaclub, wordt deze met groot applaus onthaald. We maken er meteen gebruik van en kunnen de leerlingen onmiddellijk warm maken met enkele toverspreuken in het thema Harry Potter. ’s Avonds gaan we met puzzels naar 5 M en terwijl zij geconcentreerd puzzelen, gaan wij verder met het naaien van de sokpopjes. We denken dat we onze bezigheid voor de rest van de week gevonden hebben!
Dinsdag 17 maart 2009
Het vele verbeterwerk is vandaag een werk van lange adem. Gelukkig komt Sebastian tussendoor weer lekker grappig doen. We maken samen met hem vuur voor het roosteren van een maiskolf. Zoals het een echte gentleman betaamt zorgt Sebastian zo voor een heerlijk middagmaal als we terugkomen van de les. Met de passievruchten die we zaterdag van mama kregen, helpt Rhoda ons passiejuice te maken. Delicieus! We gaan naar de markt om groentjes en nog wat meer knopen te kopen. Het gevolg is dat we nog meer poppenkastpoppen kunnen maken. Gelukkig komen 3 jongens van klas 6, Mwazi, John en Samson, ons een handje helpen. Het is een beetje schaamtelijk om toe te geven, maar we ontdekken dat deze kids het beter kunnen dan wij. Omdat het regenseizoen zich vandaag nog eens goed wil bewijzen, is er deze namiddag geen sport door hevige regenbuien en onweer. We hebben dus alle tijd om gezellig wat verder te werken met de jongens. Terwijl Jolien aan het klungelen is tussen de 3 jongens, heeft Ella zich teruggetrokken in de keuken om zich te ontfermen over het avondmaal. Na anderhalf uur aan de kookplaat te hebben gestaan, is het groentensausje klaar. Het resultaat is overheerlijk! Als avondactiviteit wordt er in klas 6 M geschilderd, terwijl 6 K en 5 M puzzelen en spelletjes spelen. Het is vreemd om te zeggen, maar het resultaat van de schilderwekerken is redelijk ontgoochelend. Een kleuterjuf zou tevreden zijn met dit resultaat voor haar klas. Maar we moeten het hen vergeven. Als je nooit de kans hebt om te schilderen kan je ook moeilijk meteen een Picasso worden. En het belangrijkste is natuurlijk dat dse kinderen zich amuseren tijdens het maken van hun creatie. En dat was wel degelijk het geval.
Wanneer we ons terug in de wandelgangen van het schoolgebouw begeven, wil iedereen weten waar we gisteren geweest zijn. Die nieuwsgierige Afikanen! We zijn blij dat we deze week eindelijk nog eens een beetje les mogen geven, want die examens afnemen zijn toch niet meteen onze favoriete bezigheid. Ook vandaag was het duidelijk een goed idee om te blijven staan na de parade, want er zijn weer een hele hoop leerlingen die aan de kant moeten gaan staan en de leerkracht heeft alweer zijn stok in de hand. Gelukkig kunnen wij ervoor zorgen dat de stokslagen vervangen worden door een schoonmaakopdracht. Na de les krijgen we bezoek van een jongen uit klas 7. Hij komt ons vertellen dat er nog heel wat leerkrachten zijn die slaan, maar ze zorgen er steeds voor dat ‘die blanke leerkrachten’ niets zien. Dit is niet leuk om te horen natuurlijk en vooral zo moeilijk om hierop te reageren. De ene na de andere leerling komt bij ons aankloppen met de woorden “Teacher, my pen is not writing.” We hebben een mooie voorraad balpennen mee, maar kunnen natuurlijk niet de hele school schrijfvoer geven. We besluiten enkel een balpen te geven aan de leerlingen die kunnen bewijzen dat hun balpen leeg is. Tot we merken dat de allerkleinsten (die met een potlood schrijven en dus geen pen nodig hebben) op zoek gaan naar een balpen en deze in het zand duwen, op de muur krassen of in een plas water draaien tot hij niet meer schrijft. Waarom doen ze dit toch? Soms kunnen wij ons zo ergeren aan de manier waarop ze hier omgaan met het materiaal. Zo onrespectvol! ’ s Avonds vallen we voor het eerst sinds ons verblijf eens binnen in klas 7. Ze hebben net gedaan met hun examens en er is geen les vanavond, dus we vinden dat ze wel eens een gezellige avond verdienen. We gaan er langs met heel wat spelletjes en puzzels en beide klasssen gaan muisstil aan het werk. Dit geeft ons de mogelijkheid om ondertussen in de 2 klassen van het zesde langs te gaan met scoebidoes en ook 4M had nog een schilderavondje van ons tegoed. Wanneer we een halfuurtje later nog even een kijkje gaan nemen in klas 7, merken we dat iedereen aan het studeren is. De hoofdleerkracht was gekomen en had hen gezegd dat ze hun tijd nuttiger moeten spenderen... De kinderen moeten hier zoveel in de klas zitten en steeds weer om te studeren.
Zaterdag 14 maart 2009
Na een heerlijk eitjes-ontbijt komt Huruma ons uitnodigen om mee te gaan op familiebezoek met mama Mungai naar Dabaga village. Veel plannen voor vandaag hebben we niet, dus wij happen maar al te graag toe. Een beetje in retard kunnen we om 11u vertrekken. Mama Mungai vertelt ons onderweg over the schoolfarm, het ziekenhuis van Mafinga en de theafactory. Deze willen we allemaal nog graag eens bezoeken. Wanneer we een lange aardeweg inslaan, komt het bush-gevoel weer boven. Hutjes, kleine kindjes, mooie bergen, veel zonnebloemen tussen de maisplanten en heel wat typische Afrikaanse taferelen, trekken onze aandacht. Anderhalf uur later komen we aan bij een boerderij. Hier woonden de ouders van mama Mungai. Haar ouders zijn ondertussen allebei gestorven, maar de tweede vrouw van haar vader zorgt nog voor de boerderij. Of laat ons zeggen, de werkmensen zorgen voor de boerderij en zij zorgt voor de werkmensen. Na wat rondlopen in het maisveld en te genieten van het prachtige uitzicht in de bergen, worden we binnen uitgenodigd voor een tasje thee en een maiskolf. Een gekookte maiskolf aten we nooit eerder, maar het smaakt wel heerlijk. We hebben er een voldaan gevoel van en verschieten wanneer er nog een hele plateau vol eten voor onze neus wordt gezet. We krijgen ugali, bonen, gekookte bladeren en bloemen van de pompoenplant en kip. Deze laatste moeten we jammer genoeg weigeren. We vinden het wel een beetje vervelend, want de mensen zorgen speciaal voor wat vlees nu er bezoek is. Alsof we nooit eerder een boerderij gezien hebben, lopen wij nieuwsgierig wat rond. Nadat de auto is volgeladen met heel veel mais en een levende kip, vertrekken we terug naar huis. Onderweg vertelt mama Mungai over ‘hulanzi’, het sap dat de mensen uit de bamboestengels proberen te winnen. Ze vangen het sap op en waneer je het direct proeft, smaakt het naar een soort zoete limonade. Laat je het sapje echter 1 dag staan, wordt het een soort alcohol. Hiermee kunnen de mensen in de bush alvast mooi geld binnenhalen. Langs de weg stoppen we ook even om een zak passievruchten te kopen. Voor 2000 TZS (iets meer dan 1 euro), hebben we wel 5 kg van dit lekkers. Terug thuis krijgen we er een deel, samen met wat maiskolven. We zijn moe van de lange dag, maar gaan toch nog even een kijkje nemen in de mainhall, waar teacher Alli een dramacompetitie heeft georganiseerd. Jammer dat ze in het Swahili acteren, maar er zitten toch enkele showbeesten bij die ons aan het lachen kunnen brengen.
Zondag 15 maart 2009
Dit is een zondag, zoals je ze in Belgie ook vaak hebt. Een reeks onverwachte bezoekjes, samen heel veel thee drinken en praten over de meest onnozele dingen, terwijl het buiten aan het regenen is. Omdat de regen vandaag precies niet veel zin heeft om op te houden, beslissen we in de namiddag dan toch maar om onze regenjas aan te trekken en samen met Sebastian naar de markt te gaan. We trakteren onszelf op een paar felgekleurde sletsen en maken ook Sebastian dolgelukkig wanneer hij voor 2 euro een paar knalblauwe schoenen krijgt. Terug thuis merken ze dat de mais die we gisteren kregen begint zuur te worden, met als gevolg: mais als avondmaal! Terwijl we eten, komt John van klas 6 ons uitnodigen voor zijn verjaardagsfeestje. Na het in krantenpapier wikkelen van een geimproviseerd geschenkje, gaan we een kijkje nemen in the activityroom, waar de muziek alvast voor de nodige sfeer zorgt. Wij worden er als the special guests ontvangen en mogen de taart helpen snijden. Iedereen kijkt verwonderd naar onze ‘Belgian way of cutting the cake’, terwijl wij steeds weer verbaasd blijven over het ritmegevoel in deze jonge Afrikaantjes. ’s Avonds beseffen we dat, zelfs op het Afrikaanse ritme, de tijd hier veel te snel gaat. We zitten vandaag al in de helft van ons Tanzaniaanse avontuur!
Maandag 16 maart 2009
We krijgen eventjes het gevoel dat we al echte Afrikaanse leerkrachten aan het worden zijn, want op deze maandagmorgen gaat alles een beetje trager, dus ook het lesgeven. In klas 5 leren we over ‘the compound words’. Dit zijn woorden die samengesteld zijn uit twee andere bestaande woorden (bv.: tea + pot = teapot of sun + flower = sunflower). Het idee om als inoefening de leerlingen hiermee zelf een memoryspel te laten maken, wordt met veel plezier uitgevoerd. Het is fantastisch om hen bezig te zien. Na de lessen zetten wij ons als 2 oude dametjes in de zetel met naald en draad in de hand. Onze kousen en washanden moeten eraan geloven en worden omgetoverd tot leuke poppenkastpoppen. Deze maken, samen met nog heel wat andere leuke materialen, deel uit van onze dramakoffer. Wanneer we de koffer in de namiddag voorstellen tijdens de dramaclub, wordt deze met groot applaus onthaald. We maken er meteen gebruik van en kunnen de leerlingen onmiddellijk warm maken met enkele toverspreuken in het thema Harry Potter. ’s Avonds gaan we met puzzels naar 5 M en terwijl zij geconcentreerd puzzelen, gaan wij verder met het naaien van de sokpopjes. We denken dat we onze bezigheid voor de rest van de week gevonden hebben!
Dinsdag 17 maart 2009
Het vele verbeterwerk is vandaag een werk van lange adem. Gelukkig komt Sebastian tussendoor weer lekker grappig doen. We maken samen met hem vuur voor het roosteren van een maiskolf. Zoals het een echte gentleman betaamt zorgt Sebastian zo voor een heerlijk middagmaal als we terugkomen van de les. Met de passievruchten die we zaterdag van mama kregen, helpt Rhoda ons passiejuice te maken. Delicieus! We gaan naar de markt om groentjes en nog wat meer knopen te kopen. Het gevolg is dat we nog meer poppenkastpoppen kunnen maken. Gelukkig komen 3 jongens van klas 6, Mwazi, John en Samson, ons een handje helpen. Het is een beetje schaamtelijk om toe te geven, maar we ontdekken dat deze kids het beter kunnen dan wij. Omdat het regenseizoen zich vandaag nog eens goed wil bewijzen, is er deze namiddag geen sport door hevige regenbuien en onweer. We hebben dus alle tijd om gezellig wat verder te werken met de jongens. Terwijl Jolien aan het klungelen is tussen de 3 jongens, heeft Ella zich teruggetrokken in de keuken om zich te ontfermen over het avondmaal. Na anderhalf uur aan de kookplaat te hebben gestaan, is het groentensausje klaar. Het resultaat is overheerlijk! Als avondactiviteit wordt er in klas 6 M geschilderd, terwijl 6 K en 5 M puzzelen en spelletjes spelen. Het is vreemd om te zeggen, maar het resultaat van de schilderwekerken is redelijk ontgoochelend. Een kleuterjuf zou tevreden zijn met dit resultaat voor haar klas. Maar we moeten het hen vergeven. Als je nooit de kans hebt om te schilderen kan je ook moeilijk meteen een Picasso worden. En het belangrijkste is natuurlijk dat dse kinderen zich amuseren tijdens het maken van hun creatie. En dat was wel degelijk het geval.
vrijdag 6 maart 2009
Het leven zoals het is TANZANIA
Vrijdag 27 februari 2009
Het zonnetje op onze bleke huid en de tonen van de zalige Afrikaanse muziek toveren van ’s morgens vroeg een hemelsbrede glimlach op ons gezicht. We worden er echt gelukkig van. Dolenthousiast vertrekken we naar klas 6, maar we vrezen dat de leerlingen misschien vandaag wat minder enthousiast zullen zijn. We hebben immers een kleine toets voorbereid . Zouden ze de leerstof over direct en indirect speech na bijna twee weken onder de knie hebben? Terwijl de leerlingen geconcentreerd aan het werk zijn, proberen wij in onszelf voor de zoveelste keer de namen van de leerlingen op te zeggen. En dat is hier niet altijd een even gemakkelijke opgave. Om jullie maar even een voorbeeldje te geven: Shaotha, Immaculate, Swahialy, Itaëli, Devota , Salvatory, Mpoki, Nasri, Milishi en Boniface zijn voor ons niet voor de hand liggende namen van leerlingen uit onze klas. Daarnaast zijn er ook enkele voornamen die we net iets gemakkelijker, en vooral grappiger, vinden: Deus, Samson, Goodluck, Godlisten, Innocent en Witness. Gelukkig hebben sommige ouders ook gekozen voor Simon, John, Jack, Frank, Anna, Nora, Diana en Lucy. Daarnaast moeten we soms ook nog eens gokken of het over een meisje of een jongen gaat, want bijna iedereen heeft hier kort haar. Jongens- en meisjeshoofdjes worden hier geregeld tot een scharenkopje omgetoverd. Op deze manier proberen ze de vele beestjes die graag in hun kroezelhaartjes kruipen op een afstandje te houden. Ella neemt ook een atlas in het Swahili ter hand. België klinkt dan als Ubelgiji en de buurlanden zijn: Ufaransa, Ujerumani en Uholanzi. Ze weten hier blijkbaar niets af van het bestaan van het Groot Hertogdom Luxemburg. In de namiddag verzetten we wat schoolwerk tot de elektriciteit uitvalt. Aangezien de panne maar blijft duren, kunnen we niet anders dan de luiaard uit te hangen. Ella nestelt zich in de zetel met een boek, terwijl Jolien haar hoofd breekt over een woordzoeker. Rond 17.30u springt plots het licht weer aan. Om toch nog iets nuttigs te doen vandaag, besluiten we naar het internetcafé te trekken om nog eens een teken van leven uit Tanzania te geven. Onderweg naar huis komen we Huruma tegen en die wil met alle plezier taxichauffeur voor ons spelen. Na een snelle hap, reppen we ons naar klas 6 K en 6 M voor een spelletjesavond. Omdat er op vrijdagavond geen bewaking is, komen ook heel wat kinderen uit andere klassen nieuwsgierig kijken. Sommigen onder hen trekken hun stoute schoenen aan en glippen naar binnen om mee te genieten van de leuke avond. En eerlijk gezegd, we geven ze groot gelijk!
Zaterdag 28 februari 2009
Een eitje bij het ontbijt, een zalig warme douche in het huis van mama Mungai en een heerlijk zonnetje. Zalig! Vandaag moeten we geen les geven, maar we profiteren er toch van om een stuk brood mee te pikken tijdens teatime. We komen hier te weten dat er vandaag ‘parentsday’ is. Je zou denken dat de leerkrachten op zo’n moment extra hun best zouden doen, maar het tegendeel blijkt. In enkele klassen is zelfs niet eens een leerkracht aanwezig. Omdat wij de slechts enkele aanwezige ouders toch niet de indruk willen geven dat die wazungu geen les kunnen/willen geven, gaan we snel klas 6 binnen en we leren hen enkele Engelse liedjes met bijhorende bewegingen aan. Wanneer we de klas uitwandelen, komt teacher Ruth meteen naar ons toe. Ze wil ons graag de bakkerij en de keuken van de school laten zien. Wij volgen haar met veel plezier en zijn onder de indruk van de moderne machines die gebruikt worden in de bakkerij. In de keuken vertelt de gids van dienst ons dat de maaltijden warm gehouden worden in reuze grote potten die voortdurend verwarmd worden door kolen. Ook op de deksels van de potten wordt een vuurtje gemaakt. Het is leuk om te zien, maar lang blijven we er niet. De rook die in de keuken hangt, piekt heel hard in onze ogen. Voor we terugkeren, springen we nog even binnen in de bib. We verbazen ons over de mooie en grote collectie boeken die de school rijk is. Het is alleen ontzettend jammer dat de leerlingen er geen zorg voor dragen en dat ze het ook niet geleerd worden. Na even rond te neuzen, botsen we op een Engels boekje van ‘Bokrijk’. We doorbladeren het en komen zelfs Veurne en Loppem tegen, maar vragen ons tegelijk ook af wat ze met dit boekje hier toch moeten aanvangen. Wanneer we enkele boeken willen ontlenen, komen we tot de grappige ontdekking dat teacher Heather en Jane al een hele maand denken dat Ella Jolien is en omgekeerd. Het trouwfeest waar we mama Mungai mee naartoe mochten vergezellen is afgelast, dus wij maakten andere weekendplannen. Om 14u hadden we met Stephen, een vriend van Peter, afgesproken aan de markt. Wij zijn op tijd en wachten…en wachten…en wachten. We denken dat het de eerste keer is dat we echt kennismaken met de Afrikanen en hun tijdsbeleving. Een uurtje en vele regendruppels later besluiten we wat verderop frietjes te gaan eten. Als bij toeval komen we een ex-leerkracht van onze school tegen, die ons kan doorverwijzen naar restaurant ‘Zig zaga’. Hij heeft zelf geen tijd om mee te eten, maar wil in elk geval onze maaltijd betalen. Daar staan we dan met onze mond vol tanden. We moeten bijna een uur wachten op ons eten en net wanneer we kunnen beginnen krijgen we telefoon van Stephen. Hij komt ons vergezellen en stelt voor ons mee te nemen naar ‘de carwash’. Benieuwd van wat we ons daarbij moeten voorstellen, springen we bij hem in de auto. De carwash blijkt een soort parkeerplaats bij een rivier te zijn. Enkele stoere jonge gasten versjouwen voortdurend emmers water uit de rivier. Af en toe halen ze een zakje met zeep uit hun achterzak om in het water te doen. Eén van hen is bijna een uur bezig aan de auto van Stephen en voor al dat werk moet Stephen slechts 1500 TZS (niet eens 1 euro) betalen. Met een blinkende wagen wil hij ons meenemen naar een voetbalmatch, maar dan wel op voorwaarde dat Jolien ons er naartoe rijdt. Dat haar rijbewijs nog in België ligt, blijkt geen probleem te zijn, beweert hij. Rechts zitten, met je linkerhand schakelen, links rijden en ondertussen héél goed opletten voor alle diepe putten in de rode aardeweg. Niet eenvoudig, maar toch lukt het Jolien om ons veilig en wel naar het voetbalveld te taxiën. Hoewel, voetbalveld…meer dan een grote droge plek zand met aan de rand wat lang gras is het niet. Toch blijkt dit een belangrijke match te zijn, want ’s avonds hebben ze het er nog over op de radio. Terug thuis aangekomen, krijgen we meteen bezoek van Mboka, een nichtje van mama Mungai. Ze wil ons lelijke roze onderbroeken verkopen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar zij maakt het zich ondertussen gemakkelijk in onze zetel. We kunnen gezellig wat praten, maar wanneer het gesprek stilvalt blijkt ze helemaal geen aanstalten te maken om weg te gaan. Wij eten ondertussen, doen de afwas en beginnen aan ons schoolwerk. Zij blijft gezellig kijken hoe wij alles regelen. Een vreemde meid, als je het ons vraagt. Wat gestart was als een weinig productieve dag, is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid. Moe, maar met een hoofd vol avonturen, kruipen we onder de wol.
Zondag 1 maart 2009
Na een snel ontbijt gaan we met Huruma en mama Mungai naar de viering. Deze keer gaan we niet naar de kerk van de katholieken, maar sluiten we aan bij de Lutheranen. Het gebouw ziet er aan de buitenkant helemaal anders uit, maar toch zijn er qua indeling grote gelijkenissen merkbaar. Ook de viering zelf is grotendeels vergelijkbaar met een viering in de Rooms-katholieke kerk. Wanneer er gebeden wordt, staat de priester met zijn rug naar de mensen, omdat het altaar tegen de muur staat. Voor het altaar staat een enthousiast koor te zingen. Ze zijn met een 20-tal mensen, jong en oud door elkaar met allemaal hetzelfde uniform. Ze zingen en dansen hele vrolijke en opzwepende liedjes en doen de bijhorende danspasjes. Leuk om te zien! Deze viering was alvast veel leuker om te zien dan die van vorige week zondag. Omdat er een bisschop uit Dar Es Salaam komt naar een andere kerk, wil mama Mungai ons ook meenemen naar de kerk van de Assemblies of God. Helemaal niet wetend wat ons te wachten staat, volgen we mama Mungai tot op de eerste rij. Heel wat kindjes en mensen zijn vooraan aan het dansen, zingen en zwaaien met takjes. We vinden dit meteen een schitterend spektakel en kunnen het niet laten om ook volop mee te klappen. De kerk is versierd met kerstboomslingers, felgekleurde doeken, een mini-kerstboom, fake-bloemen en krippenpapier. We zien in de kerk ook teacher Ruth en teacher Elisabeth. Op een gegeven moment komt Elisabeth ons halen en zegt dat we vooraan moeten gaan staan. We krijgen een micro in onze handen geduwd en er wordt verwacht dat wij onszelf voorstellen en iets vertellen. Teacher Elisabeth is de tolk van dienst en de mensen klappen luid en roepen ‘Amen’ en ‘Halleluja’ voor ons. Er wordt heel veel gedanst en gelachen. Dit is echt het idee dat wij hebben van een Afrikaanse viering. Tot op een bepaald moment iedereen gaat rechtstaan om te bidden. Er wordt muziek gespeeld en de priester zegt in de micro steeds dezelfde zin, alsmaar luider en luider. De chaos is compleet. Na 5 minuten lijkt het alsof er 1 grote emotiebom losbarst. Mensen beginnen te roepen, te huilen, te smeken, smijten zich op de grond,… Zowel jong als oud neemt deel, wel 15 minuten aan een stuk. Wij weten niet goed wat er gebeurt. We staan vol verbazing naar al de mensen rondom ons te gapen. De mensen bidden hier wel heel intens. Daarna is de bisschop uit Dar aan de beurt. Alles wat hij preekt, is in het Swahili, maar hij kan er wel héél veel show bij verkopen. Hij heeft iets weg van Geert Hoste of Gunter Lamoot op bepaalde momenten. Hij maakt geluiden, roept van alles en loopt van de ene naar de andere kant. De mensen halen papier en pen boven en noteren wat hij zegt. Ze gaan er helemaal in op. ‘Amen’ en ‘Halleluja’ worden te pas en te onpas door iedereen in de kerk geroepen. Na wel een uur preken, nodigt hij iedereen uit om vooraan in de kerk samen te bidden. Deze keer lijkt het nog erger. De bisschop raakt af en toe iemands hoofd aan en we zien zelfs kinderen die huilen. Dit geeft ons toch wel een beetje een sekte-gevoel… Na een kleine 5 uur in de kerk doorgebracht te hebben, keren we rond 13.30u eindelijk huiswaarts. Na het middagmaal krijgen we Huruma op bezoek en samen bekijken we de foto’s van de dagen die we samen in Dar doorbrachten. Hij stelt ons meteen voor om binnen 2 weken eens samen een daguitstapje te doen naar Iringa. Iringa ligt op 1 uurtje van Mafinga en wij happen meteen enthousiast toe op zijn voorstel. Mama Mungai nodigt ons uit om bij haar te komen eten. De rijst en bonen zijn met heel veel kruiden klaargemaakt, dus wij laten het niet om nog eens bij te scheppen. Na het avondmaal krijgen we bezoek van de kapper aan huis. Enkele lieve meiden van klas 6 nemen Ella haar krullenbol onder handen. Ze blijven gefascineerd door het feit dat ons haar zo zacht is en dat het niet kan blijven rechtstaan. Jammer genoeg lukt het hen niet om er vlechtjes in te leggen. We hebben nog een gezellige babbel met de 5 jonge dames en loodsen hen daarna naar hun slaapzaal. Ook wij zoeken snel ons bedje op, want morgen is het weer vroeg dag.
Maandag 2 maart 2009
Tijdens de parade ergeren we ons nog maar eens aan de nutteloze ‘announcements’ die de leerkrachten een halfuur aan een stuk naar voor willen brengen. In elke oudste klas is er een ‘prefect’. Deze leerlingen zijn verantwoordelijk voor het noteren van de namen van alle leerlingen die Kiswahili spreken. Tijdens de parade worden die namen afgeroepen. Nadat de leerlingen even aan de kant moeten staan, worden ze in het bureel van de rechterhand van de academic master verwacht. Niet voor een berisping, maar wel voor een reeks stokslagen op hun handpalmen. We laten ons vertellen dat de leerkracht die hen slaat lid is van een bepaalde stam waar dit de gewoonte is en waar dit ook toegelaten wordt. Als de prefect geen namen noteert, wordt hij zelf geslagen. Zoals gewoonlijk gaat de bel om 8.00u, maar in de klas van Ella is amper de helft van het aantal leerlingen aanwezig. Tien minuten later strompelen ze met rode handen en hun handen weggemoffeld onder hun trui of in een zakdoek de klas binnen. De sfeer is alles behalve. We staan er machteloos tegenover. Meer dan vragen ‘Are you ok?’ kan Ella niet uitbrengen. De leerlingen schamen zich en ze willen het niet laten zien. Om dit ooit te stoppen is er een grondige mentaliteitsverandering nodig, maar dat zal een werk van hele lange adem worden. Na een minder leuke ochtend voelen we het dagelijkse ritme van een gewone weekdag terug. Lesgeven, verbeteren, kleren wassen, inkopen doen,… Om 16.00u zijn we net op tijd terug om onze kleren binnen te halen voor de regen en gaan we een kijkje nemen in de klassen. De leerlingen zitten allemaal in gemixte groepen in de klas. Er worden verschillende ‘clubs’ georganiseerd. De leerlingen kunnen een onderwerp kiezen dat hun interesseert en hierover wat meer bijleren. Het is te vergelijken met een keuzevak in het secundair onderwijs. Er is een scienceclub, een debateclub, een drawingclub en ook een dramaclub. Vooral de laatste interesseert ons erg. De leerkrachten hebben hier niet helemaal geen opleiding te gehad om de kinderen dramales te geven, dus wij besluiten onze ervaring en kennis boven te halen. Vanaf volgende week zullen we samen met teacher Heather en teacher Ally paraat staan in de dramaclub. Wanneer we eindelijk aan ons schoolwerk kunnen beginnen krijgen we bezoek van Stephen, de taxidriver die ons zaterdag de carwash liet zien. Hij zou voor ons een bezoekje aan een lager schooltje in de bush kunnen regelen. Dat zien wij helemaal zitten! We hopen alleen dat we toestemming krijgen om een dagje vrijaf te nemen.
Dinsdag 3 maart 2009
Wat is het deze morgen een moeilijke opgave om de leerlingen warm te maken voor de les. Is het de vermoeidheid? Of misschien de warmte, want vandaag kunnen we eindelijk nog eens genieten van een warm zonnestraaltje op onze snoet? Geen idee, maar wanneer we hen beloven dat we na een lesuurtje geconcentreerd werken nog een klein spelletje zullen spelen, kunnen we hen meteen motiveren. Ook vandaag merken we dat het niet steeds gemakkelijk is om op een goede manier les te geven. Het tempo- en niveauverschil in één klas is zo groot. Soms is het zelfs zo erg dat enkele leerlingen al klaar zijn met een oefening, terwijl anderen nog niet eens begonnen zijn met schrijven. En nog anderen vinden het zelfs niet eens de moeite om hun schrift boven te halen. Wij halen ons beste Engels boven en gebruiken onze handen en voeten om de leerlingen iets bij te brengen, maar het resultaat blijft soms echt teleurstellend. Met de weinige middelen die we hier voor handen hebben, proberen wij te differentiëren en hen zo goed mogelijk te begeleiden, maar wat als dat niet genoeg is? Wat gebeurt er dan met deze leerlingen? Met de vele zorglessen die de leerlingen in België kunnen krijgen, zijn ze toch wel verwend bedenken we ons hier. Jolien kondigde gisteren tijdens teatime zomaar eventjes aan dat ze vandaag een loopwedstrijdje tussen teacher Ally en Ella organiseert. Zonder het goed en wel te beseffen, stemmen teacher Ally en Ella in. Belofte maakt schuld, dus trekt Ella rond 16.00u haar sportoutfit aan. Door de vele bliksem en donder gaan de kinderen vandaag niet naar de playground voor sports, maar tussen 2 regenbuien door gaan wij toch op zoek naar Ella’s tegenstander. We treffen hem in de bib samen met teacher Heather en teacher Jane. Bij deze nodigt Jolien de twee dames uit om te supporteren en dat willen ze maar al te graag. De loopafstand bedraagt iets van 100 meter. Ella start met een mooie voorsprong, maar het mocht niet zijn… Met een minieme achterstand van enkele meters komt Ella als tweede over de streep. Wij zijn blij met haar zilveren medaille! Terwijl Ella aan het uitblazen is en vastbesloten om revanche te nemen, zoeken we enkele leuke spelletjes en opdrachten voor de dramalessen op maandag. Tijdens deze brainstorm komen we op het lumineuze idee, al zeggen we het zelf, om hier een dramakoffer uit te werken. Het zou een mooi project zijn, want van dramatisch spel hebben de leerkrachten hier helemaal geen kaas gegeten. We kunnen zo een deel van ons verzamelde budget mooi besteden aan materiaal. De komende dagen willen we dus de markt afschuimen en met de middelen die we vinden enkele dramaspelletjes bedenken. De avond valt en we vragen teacher Jane of we haar klas mogen overnemen deze avond. In klas 6 M konden we nog geen macramébandjes maken, dus trekken we met gekleurde touwtjes, scharen en kleefband naar de klas voor een gezellig avondje.
Woensdag 4 maart 2009
Deze morgen weer hetzelfde liedje als maandag in de klas van Ella. Wanneer de bel gaat, zijn er heel wat afwezigen in de klas. Een minuut of tien later komen een 6-tal meisjes huilend binnen. We staan er zo machteloos tegenover. Onze contactpersoon in België verzekerde ons voor ons vertrek dat we met zulke problemen naar headteacher Njoroge moeten stappen. Het enige probleem is dat we die sinds vorige week donderdag niet meer gezien hebben. Volgens Sebastien zit hij in Uganda, maar wij hebben er het raden naar, want ook de andere teachers kunnen het ons niet vertellen. Na de lessen zetten we ons met een heerlijke zoet theetje in de hand, buiten in het zonnetje. Ondertussen kunnen we van op de eerste rij bewonderen hoe de allerkleinsten hier hun sokken en hun dassen wassen. Na ons lekker lui uurtje, besluiten we ons op wat schoolwerk te concentreren. We moeten tegen vrijdag een examen van Frans opstellen. Meteen laten we onze brains in werking treden en er komen heel wat leuke opdrachten en oefeningen in ons op, maar we vragen ons tegelijkertijd ook af of het de leerlingen dit wel zullen kunnen. Ze zijn het namelijk gewoon om droge invuloefeningen of saaie meerkeuzevragen te krijgen. Toch houdt het ons niet tegen om er iets leuks van te maken. Na wat puzzelen zijn we best tevreden met het resultaat. Hopelijk denkt academic master Daniel er ook zo over. Van al dat werk begint onze maag te knorren. Het lijkt ons een ideale dag om nog eens chapati te maken. We hebben echt de smaak te pakken. Ons heerlijk avondmaal lijkt even te mislukken door een plotse elektriciteitspanne. Gelukkig is deze maar van korte duur en kunnen we onszelf verwennen met een lekkere chapati met een laagje choco. Met een volle maag en voorzien van verf, penselen, papier en flesjes stappen we naar klas 5 K. De opdracht luidt: maak met behulp van vlakke figuren een ruimtewezen, robot of dier en gebruik daarvoor heel veel kleuren. Dit sluit meteen aan bij de wiskundeles over vlakke figuren van teacher Timothy. Aangezien schilderen hier geen alledaagse bezigheid is, moeten we van naald tot draad uitleggen hoe de leerlingen de opdracht tot een goed einde moeten brengen: eerst je penseel nat maken, een beetje doppen in de verf, voorzichtig uitstrijken op je blad en steeds je penseel terug afspoelen voor je een ander kleurtje neemt. Het is muisstil in de klas en iedereen is heel geconcentreerd aan het werk. We genieten ervan om de kinderen bezig te zien. Wauw, het resultaat mag gezien zijn! We zijn samen met de leerlingen trots op de werkjes. Ook van classteacher Kibona krijgen we een complimentje en hij stemt meteen in om de werkjes aan de muur te hangen. De karige decoratie in de klas is er meteen veel kleuriger door geworden!
Donderdag 5 maart 2009
Was ons dat een nachtje zeg… We hebben er tot nu toe nog geen last van gehad, maar vannacht was het toilet toch veel meer bezet dan gewoonlijk. Dit is het gevolg van hevige krampen, diarree à volonté en Immodium die al lang geen effect meer heeft. Een gedetailleerde beschrijving zullen we jullie uiteraard besparen, maar we kunnen jullie wel verzekeren dat het pijnlijk en niet zo aangenaam was. Wanneer we voor de klas staan, gaat het gelukkig al wat beter. Tussen enkele lessen door doen we nog een handwasje en net wanneer alles aan de wasdraad hangt, laten de regendruppels zich zien en voelen. We hebben geluk, de plensbui is maar van korte duur dit keer. We profiteren ervan om voor de remedial time nog wat te spelen met de allerkleinsten. Wanneer zij weer naar de klas moeten, proberen we enkele opdrachtkaarten voor onze dramakoffer op te stellen. Niet zo eenvoudig, als dat allemaal in het Engels moet. Als pauze gaan we mee naar de playground om te sporten. Het klein kind in ons komt helemaal boven en we laten ons volledig gaan in een handbalmatch samen met de oudste leerlingen van de school. Na deze vermoeiende, maar superleuke uitlaat kruipen we nog maar eens achter de pc om lessen voor te bereiden. Na de zo goed als slapeloze nacht, zoeken we vroeg ons bedje op. We hebben het nodig, want morgen moeten we weer vol energie voor de klas staan.
Het zonnetje op onze bleke huid en de tonen van de zalige Afrikaanse muziek toveren van ’s morgens vroeg een hemelsbrede glimlach op ons gezicht. We worden er echt gelukkig van. Dolenthousiast vertrekken we naar klas 6, maar we vrezen dat de leerlingen misschien vandaag wat minder enthousiast zullen zijn. We hebben immers een kleine toets voorbereid . Zouden ze de leerstof over direct en indirect speech na bijna twee weken onder de knie hebben? Terwijl de leerlingen geconcentreerd aan het werk zijn, proberen wij in onszelf voor de zoveelste keer de namen van de leerlingen op te zeggen. En dat is hier niet altijd een even gemakkelijke opgave. Om jullie maar even een voorbeeldje te geven: Shaotha, Immaculate, Swahialy, Itaëli, Devota , Salvatory, Mpoki, Nasri, Milishi en Boniface zijn voor ons niet voor de hand liggende namen van leerlingen uit onze klas. Daarnaast zijn er ook enkele voornamen die we net iets gemakkelijker, en vooral grappiger, vinden: Deus, Samson, Goodluck, Godlisten, Innocent en Witness. Gelukkig hebben sommige ouders ook gekozen voor Simon, John, Jack, Frank, Anna, Nora, Diana en Lucy. Daarnaast moeten we soms ook nog eens gokken of het over een meisje of een jongen gaat, want bijna iedereen heeft hier kort haar. Jongens- en meisjeshoofdjes worden hier geregeld tot een scharenkopje omgetoverd. Op deze manier proberen ze de vele beestjes die graag in hun kroezelhaartjes kruipen op een afstandje te houden. Ella neemt ook een atlas in het Swahili ter hand. België klinkt dan als Ubelgiji en de buurlanden zijn: Ufaransa, Ujerumani en Uholanzi. Ze weten hier blijkbaar niets af van het bestaan van het Groot Hertogdom Luxemburg. In de namiddag verzetten we wat schoolwerk tot de elektriciteit uitvalt. Aangezien de panne maar blijft duren, kunnen we niet anders dan de luiaard uit te hangen. Ella nestelt zich in de zetel met een boek, terwijl Jolien haar hoofd breekt over een woordzoeker. Rond 17.30u springt plots het licht weer aan. Om toch nog iets nuttigs te doen vandaag, besluiten we naar het internetcafé te trekken om nog eens een teken van leven uit Tanzania te geven. Onderweg naar huis komen we Huruma tegen en die wil met alle plezier taxichauffeur voor ons spelen. Na een snelle hap, reppen we ons naar klas 6 K en 6 M voor een spelletjesavond. Omdat er op vrijdagavond geen bewaking is, komen ook heel wat kinderen uit andere klassen nieuwsgierig kijken. Sommigen onder hen trekken hun stoute schoenen aan en glippen naar binnen om mee te genieten van de leuke avond. En eerlijk gezegd, we geven ze groot gelijk!
Zaterdag 28 februari 2009
Een eitje bij het ontbijt, een zalig warme douche in het huis van mama Mungai en een heerlijk zonnetje. Zalig! Vandaag moeten we geen les geven, maar we profiteren er toch van om een stuk brood mee te pikken tijdens teatime. We komen hier te weten dat er vandaag ‘parentsday’ is. Je zou denken dat de leerkrachten op zo’n moment extra hun best zouden doen, maar het tegendeel blijkt. In enkele klassen is zelfs niet eens een leerkracht aanwezig. Omdat wij de slechts enkele aanwezige ouders toch niet de indruk willen geven dat die wazungu geen les kunnen/willen geven, gaan we snel klas 6 binnen en we leren hen enkele Engelse liedjes met bijhorende bewegingen aan. Wanneer we de klas uitwandelen, komt teacher Ruth meteen naar ons toe. Ze wil ons graag de bakkerij en de keuken van de school laten zien. Wij volgen haar met veel plezier en zijn onder de indruk van de moderne machines die gebruikt worden in de bakkerij. In de keuken vertelt de gids van dienst ons dat de maaltijden warm gehouden worden in reuze grote potten die voortdurend verwarmd worden door kolen. Ook op de deksels van de potten wordt een vuurtje gemaakt. Het is leuk om te zien, maar lang blijven we er niet. De rook die in de keuken hangt, piekt heel hard in onze ogen. Voor we terugkeren, springen we nog even binnen in de bib. We verbazen ons over de mooie en grote collectie boeken die de school rijk is. Het is alleen ontzettend jammer dat de leerlingen er geen zorg voor dragen en dat ze het ook niet geleerd worden. Na even rond te neuzen, botsen we op een Engels boekje van ‘Bokrijk’. We doorbladeren het en komen zelfs Veurne en Loppem tegen, maar vragen ons tegelijk ook af wat ze met dit boekje hier toch moeten aanvangen. Wanneer we enkele boeken willen ontlenen, komen we tot de grappige ontdekking dat teacher Heather en Jane al een hele maand denken dat Ella Jolien is en omgekeerd. Het trouwfeest waar we mama Mungai mee naartoe mochten vergezellen is afgelast, dus wij maakten andere weekendplannen. Om 14u hadden we met Stephen, een vriend van Peter, afgesproken aan de markt. Wij zijn op tijd en wachten…en wachten…en wachten. We denken dat het de eerste keer is dat we echt kennismaken met de Afrikanen en hun tijdsbeleving. Een uurtje en vele regendruppels later besluiten we wat verderop frietjes te gaan eten. Als bij toeval komen we een ex-leerkracht van onze school tegen, die ons kan doorverwijzen naar restaurant ‘Zig zaga’. Hij heeft zelf geen tijd om mee te eten, maar wil in elk geval onze maaltijd betalen. Daar staan we dan met onze mond vol tanden. We moeten bijna een uur wachten op ons eten en net wanneer we kunnen beginnen krijgen we telefoon van Stephen. Hij komt ons vergezellen en stelt voor ons mee te nemen naar ‘de carwash’. Benieuwd van wat we ons daarbij moeten voorstellen, springen we bij hem in de auto. De carwash blijkt een soort parkeerplaats bij een rivier te zijn. Enkele stoere jonge gasten versjouwen voortdurend emmers water uit de rivier. Af en toe halen ze een zakje met zeep uit hun achterzak om in het water te doen. Eén van hen is bijna een uur bezig aan de auto van Stephen en voor al dat werk moet Stephen slechts 1500 TZS (niet eens 1 euro) betalen. Met een blinkende wagen wil hij ons meenemen naar een voetbalmatch, maar dan wel op voorwaarde dat Jolien ons er naartoe rijdt. Dat haar rijbewijs nog in België ligt, blijkt geen probleem te zijn, beweert hij. Rechts zitten, met je linkerhand schakelen, links rijden en ondertussen héél goed opletten voor alle diepe putten in de rode aardeweg. Niet eenvoudig, maar toch lukt het Jolien om ons veilig en wel naar het voetbalveld te taxiën. Hoewel, voetbalveld…meer dan een grote droge plek zand met aan de rand wat lang gras is het niet. Toch blijkt dit een belangrijke match te zijn, want ’s avonds hebben ze het er nog over op de radio. Terug thuis aangekomen, krijgen we meteen bezoek van Mboka, een nichtje van mama Mungai. Ze wil ons lelijke roze onderbroeken verkopen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar zij maakt het zich ondertussen gemakkelijk in onze zetel. We kunnen gezellig wat praten, maar wanneer het gesprek stilvalt blijkt ze helemaal geen aanstalten te maken om weg te gaan. Wij eten ondertussen, doen de afwas en beginnen aan ons schoolwerk. Zij blijft gezellig kijken hoe wij alles regelen. Een vreemde meid, als je het ons vraagt. Wat gestart was als een weinig productieve dag, is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid. Moe, maar met een hoofd vol avonturen, kruipen we onder de wol.
Zondag 1 maart 2009
Na een snel ontbijt gaan we met Huruma en mama Mungai naar de viering. Deze keer gaan we niet naar de kerk van de katholieken, maar sluiten we aan bij de Lutheranen. Het gebouw ziet er aan de buitenkant helemaal anders uit, maar toch zijn er qua indeling grote gelijkenissen merkbaar. Ook de viering zelf is grotendeels vergelijkbaar met een viering in de Rooms-katholieke kerk. Wanneer er gebeden wordt, staat de priester met zijn rug naar de mensen, omdat het altaar tegen de muur staat. Voor het altaar staat een enthousiast koor te zingen. Ze zijn met een 20-tal mensen, jong en oud door elkaar met allemaal hetzelfde uniform. Ze zingen en dansen hele vrolijke en opzwepende liedjes en doen de bijhorende danspasjes. Leuk om te zien! Deze viering was alvast veel leuker om te zien dan die van vorige week zondag. Omdat er een bisschop uit Dar Es Salaam komt naar een andere kerk, wil mama Mungai ons ook meenemen naar de kerk van de Assemblies of God. Helemaal niet wetend wat ons te wachten staat, volgen we mama Mungai tot op de eerste rij. Heel wat kindjes en mensen zijn vooraan aan het dansen, zingen en zwaaien met takjes. We vinden dit meteen een schitterend spektakel en kunnen het niet laten om ook volop mee te klappen. De kerk is versierd met kerstboomslingers, felgekleurde doeken, een mini-kerstboom, fake-bloemen en krippenpapier. We zien in de kerk ook teacher Ruth en teacher Elisabeth. Op een gegeven moment komt Elisabeth ons halen en zegt dat we vooraan moeten gaan staan. We krijgen een micro in onze handen geduwd en er wordt verwacht dat wij onszelf voorstellen en iets vertellen. Teacher Elisabeth is de tolk van dienst en de mensen klappen luid en roepen ‘Amen’ en ‘Halleluja’ voor ons. Er wordt heel veel gedanst en gelachen. Dit is echt het idee dat wij hebben van een Afrikaanse viering. Tot op een bepaald moment iedereen gaat rechtstaan om te bidden. Er wordt muziek gespeeld en de priester zegt in de micro steeds dezelfde zin, alsmaar luider en luider. De chaos is compleet. Na 5 minuten lijkt het alsof er 1 grote emotiebom losbarst. Mensen beginnen te roepen, te huilen, te smeken, smijten zich op de grond,… Zowel jong als oud neemt deel, wel 15 minuten aan een stuk. Wij weten niet goed wat er gebeurt. We staan vol verbazing naar al de mensen rondom ons te gapen. De mensen bidden hier wel heel intens. Daarna is de bisschop uit Dar aan de beurt. Alles wat hij preekt, is in het Swahili, maar hij kan er wel héél veel show bij verkopen. Hij heeft iets weg van Geert Hoste of Gunter Lamoot op bepaalde momenten. Hij maakt geluiden, roept van alles en loopt van de ene naar de andere kant. De mensen halen papier en pen boven en noteren wat hij zegt. Ze gaan er helemaal in op. ‘Amen’ en ‘Halleluja’ worden te pas en te onpas door iedereen in de kerk geroepen. Na wel een uur preken, nodigt hij iedereen uit om vooraan in de kerk samen te bidden. Deze keer lijkt het nog erger. De bisschop raakt af en toe iemands hoofd aan en we zien zelfs kinderen die huilen. Dit geeft ons toch wel een beetje een sekte-gevoel… Na een kleine 5 uur in de kerk doorgebracht te hebben, keren we rond 13.30u eindelijk huiswaarts. Na het middagmaal krijgen we Huruma op bezoek en samen bekijken we de foto’s van de dagen die we samen in Dar doorbrachten. Hij stelt ons meteen voor om binnen 2 weken eens samen een daguitstapje te doen naar Iringa. Iringa ligt op 1 uurtje van Mafinga en wij happen meteen enthousiast toe op zijn voorstel. Mama Mungai nodigt ons uit om bij haar te komen eten. De rijst en bonen zijn met heel veel kruiden klaargemaakt, dus wij laten het niet om nog eens bij te scheppen. Na het avondmaal krijgen we bezoek van de kapper aan huis. Enkele lieve meiden van klas 6 nemen Ella haar krullenbol onder handen. Ze blijven gefascineerd door het feit dat ons haar zo zacht is en dat het niet kan blijven rechtstaan. Jammer genoeg lukt het hen niet om er vlechtjes in te leggen. We hebben nog een gezellige babbel met de 5 jonge dames en loodsen hen daarna naar hun slaapzaal. Ook wij zoeken snel ons bedje op, want morgen is het weer vroeg dag.
Maandag 2 maart 2009
Tijdens de parade ergeren we ons nog maar eens aan de nutteloze ‘announcements’ die de leerkrachten een halfuur aan een stuk naar voor willen brengen. In elke oudste klas is er een ‘prefect’. Deze leerlingen zijn verantwoordelijk voor het noteren van de namen van alle leerlingen die Kiswahili spreken. Tijdens de parade worden die namen afgeroepen. Nadat de leerlingen even aan de kant moeten staan, worden ze in het bureel van de rechterhand van de academic master verwacht. Niet voor een berisping, maar wel voor een reeks stokslagen op hun handpalmen. We laten ons vertellen dat de leerkracht die hen slaat lid is van een bepaalde stam waar dit de gewoonte is en waar dit ook toegelaten wordt. Als de prefect geen namen noteert, wordt hij zelf geslagen. Zoals gewoonlijk gaat de bel om 8.00u, maar in de klas van Ella is amper de helft van het aantal leerlingen aanwezig. Tien minuten later strompelen ze met rode handen en hun handen weggemoffeld onder hun trui of in een zakdoek de klas binnen. De sfeer is alles behalve. We staan er machteloos tegenover. Meer dan vragen ‘Are you ok?’ kan Ella niet uitbrengen. De leerlingen schamen zich en ze willen het niet laten zien. Om dit ooit te stoppen is er een grondige mentaliteitsverandering nodig, maar dat zal een werk van hele lange adem worden. Na een minder leuke ochtend voelen we het dagelijkse ritme van een gewone weekdag terug. Lesgeven, verbeteren, kleren wassen, inkopen doen,… Om 16.00u zijn we net op tijd terug om onze kleren binnen te halen voor de regen en gaan we een kijkje nemen in de klassen. De leerlingen zitten allemaal in gemixte groepen in de klas. Er worden verschillende ‘clubs’ georganiseerd. De leerlingen kunnen een onderwerp kiezen dat hun interesseert en hierover wat meer bijleren. Het is te vergelijken met een keuzevak in het secundair onderwijs. Er is een scienceclub, een debateclub, een drawingclub en ook een dramaclub. Vooral de laatste interesseert ons erg. De leerkrachten hebben hier niet helemaal geen opleiding te gehad om de kinderen dramales te geven, dus wij besluiten onze ervaring en kennis boven te halen. Vanaf volgende week zullen we samen met teacher Heather en teacher Ally paraat staan in de dramaclub. Wanneer we eindelijk aan ons schoolwerk kunnen beginnen krijgen we bezoek van Stephen, de taxidriver die ons zaterdag de carwash liet zien. Hij zou voor ons een bezoekje aan een lager schooltje in de bush kunnen regelen. Dat zien wij helemaal zitten! We hopen alleen dat we toestemming krijgen om een dagje vrijaf te nemen.
Dinsdag 3 maart 2009
Wat is het deze morgen een moeilijke opgave om de leerlingen warm te maken voor de les. Is het de vermoeidheid? Of misschien de warmte, want vandaag kunnen we eindelijk nog eens genieten van een warm zonnestraaltje op onze snoet? Geen idee, maar wanneer we hen beloven dat we na een lesuurtje geconcentreerd werken nog een klein spelletje zullen spelen, kunnen we hen meteen motiveren. Ook vandaag merken we dat het niet steeds gemakkelijk is om op een goede manier les te geven. Het tempo- en niveauverschil in één klas is zo groot. Soms is het zelfs zo erg dat enkele leerlingen al klaar zijn met een oefening, terwijl anderen nog niet eens begonnen zijn met schrijven. En nog anderen vinden het zelfs niet eens de moeite om hun schrift boven te halen. Wij halen ons beste Engels boven en gebruiken onze handen en voeten om de leerlingen iets bij te brengen, maar het resultaat blijft soms echt teleurstellend. Met de weinige middelen die we hier voor handen hebben, proberen wij te differentiëren en hen zo goed mogelijk te begeleiden, maar wat als dat niet genoeg is? Wat gebeurt er dan met deze leerlingen? Met de vele zorglessen die de leerlingen in België kunnen krijgen, zijn ze toch wel verwend bedenken we ons hier. Jolien kondigde gisteren tijdens teatime zomaar eventjes aan dat ze vandaag een loopwedstrijdje tussen teacher Ally en Ella organiseert. Zonder het goed en wel te beseffen, stemmen teacher Ally en Ella in. Belofte maakt schuld, dus trekt Ella rond 16.00u haar sportoutfit aan. Door de vele bliksem en donder gaan de kinderen vandaag niet naar de playground voor sports, maar tussen 2 regenbuien door gaan wij toch op zoek naar Ella’s tegenstander. We treffen hem in de bib samen met teacher Heather en teacher Jane. Bij deze nodigt Jolien de twee dames uit om te supporteren en dat willen ze maar al te graag. De loopafstand bedraagt iets van 100 meter. Ella start met een mooie voorsprong, maar het mocht niet zijn… Met een minieme achterstand van enkele meters komt Ella als tweede over de streep. Wij zijn blij met haar zilveren medaille! Terwijl Ella aan het uitblazen is en vastbesloten om revanche te nemen, zoeken we enkele leuke spelletjes en opdrachten voor de dramalessen op maandag. Tijdens deze brainstorm komen we op het lumineuze idee, al zeggen we het zelf, om hier een dramakoffer uit te werken. Het zou een mooi project zijn, want van dramatisch spel hebben de leerkrachten hier helemaal geen kaas gegeten. We kunnen zo een deel van ons verzamelde budget mooi besteden aan materiaal. De komende dagen willen we dus de markt afschuimen en met de middelen die we vinden enkele dramaspelletjes bedenken. De avond valt en we vragen teacher Jane of we haar klas mogen overnemen deze avond. In klas 6 M konden we nog geen macramébandjes maken, dus trekken we met gekleurde touwtjes, scharen en kleefband naar de klas voor een gezellig avondje.
Woensdag 4 maart 2009
Deze morgen weer hetzelfde liedje als maandag in de klas van Ella. Wanneer de bel gaat, zijn er heel wat afwezigen in de klas. Een minuut of tien later komen een 6-tal meisjes huilend binnen. We staan er zo machteloos tegenover. Onze contactpersoon in België verzekerde ons voor ons vertrek dat we met zulke problemen naar headteacher Njoroge moeten stappen. Het enige probleem is dat we die sinds vorige week donderdag niet meer gezien hebben. Volgens Sebastien zit hij in Uganda, maar wij hebben er het raden naar, want ook de andere teachers kunnen het ons niet vertellen. Na de lessen zetten we ons met een heerlijke zoet theetje in de hand, buiten in het zonnetje. Ondertussen kunnen we van op de eerste rij bewonderen hoe de allerkleinsten hier hun sokken en hun dassen wassen. Na ons lekker lui uurtje, besluiten we ons op wat schoolwerk te concentreren. We moeten tegen vrijdag een examen van Frans opstellen. Meteen laten we onze brains in werking treden en er komen heel wat leuke opdrachten en oefeningen in ons op, maar we vragen ons tegelijkertijd ook af of het de leerlingen dit wel zullen kunnen. Ze zijn het namelijk gewoon om droge invuloefeningen of saaie meerkeuzevragen te krijgen. Toch houdt het ons niet tegen om er iets leuks van te maken. Na wat puzzelen zijn we best tevreden met het resultaat. Hopelijk denkt academic master Daniel er ook zo over. Van al dat werk begint onze maag te knorren. Het lijkt ons een ideale dag om nog eens chapati te maken. We hebben echt de smaak te pakken. Ons heerlijk avondmaal lijkt even te mislukken door een plotse elektriciteitspanne. Gelukkig is deze maar van korte duur en kunnen we onszelf verwennen met een lekkere chapati met een laagje choco. Met een volle maag en voorzien van verf, penselen, papier en flesjes stappen we naar klas 5 K. De opdracht luidt: maak met behulp van vlakke figuren een ruimtewezen, robot of dier en gebruik daarvoor heel veel kleuren. Dit sluit meteen aan bij de wiskundeles over vlakke figuren van teacher Timothy. Aangezien schilderen hier geen alledaagse bezigheid is, moeten we van naald tot draad uitleggen hoe de leerlingen de opdracht tot een goed einde moeten brengen: eerst je penseel nat maken, een beetje doppen in de verf, voorzichtig uitstrijken op je blad en steeds je penseel terug afspoelen voor je een ander kleurtje neemt. Het is muisstil in de klas en iedereen is heel geconcentreerd aan het werk. We genieten ervan om de kinderen bezig te zien. Wauw, het resultaat mag gezien zijn! We zijn samen met de leerlingen trots op de werkjes. Ook van classteacher Kibona krijgen we een complimentje en hij stemt meteen in om de werkjes aan de muur te hangen. De karige decoratie in de klas is er meteen veel kleuriger door geworden!
Donderdag 5 maart 2009
Was ons dat een nachtje zeg… We hebben er tot nu toe nog geen last van gehad, maar vannacht was het toilet toch veel meer bezet dan gewoonlijk. Dit is het gevolg van hevige krampen, diarree à volonté en Immodium die al lang geen effect meer heeft. Een gedetailleerde beschrijving zullen we jullie uiteraard besparen, maar we kunnen jullie wel verzekeren dat het pijnlijk en niet zo aangenaam was. Wanneer we voor de klas staan, gaat het gelukkig al wat beter. Tussen enkele lessen door doen we nog een handwasje en net wanneer alles aan de wasdraad hangt, laten de regendruppels zich zien en voelen. We hebben geluk, de plensbui is maar van korte duur dit keer. We profiteren ervan om voor de remedial time nog wat te spelen met de allerkleinsten. Wanneer zij weer naar de klas moeten, proberen we enkele opdrachtkaarten voor onze dramakoffer op te stellen. Niet zo eenvoudig, als dat allemaal in het Engels moet. Als pauze gaan we mee naar de playground om te sporten. Het klein kind in ons komt helemaal boven en we laten ons volledig gaan in een handbalmatch samen met de oudste leerlingen van de school. Na deze vermoeiende, maar superleuke uitlaat kruipen we nog maar eens achter de pc om lessen voor te bereiden. Na de zo goed als slapeloze nacht, zoeken we vroeg ons bedje op. We hebben het nodig, want morgen moeten we weer vol energie voor de klas staan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
