Jaja, het zit er op. We staan weermet onze beide voetjes op Belgische bodem. We zijn nog maar enkele dagen terug, maar we missen Tanzania toch al. De relaxte sfeer, vriendelijke mensen, prachtige natuur, de vele kindjes die 'mzungu' naar ons roepen, het zalige zonnetje en zelfs de plotse regenbuien, iedere dag een grote kop thee, het rustige tempo,...
Maar we zijn uiteraard ook heel blij met het grote bord spaghetti dat op ons stond te wachten en het is fantastisch om jullie allemaal terug te zien.
Dit is een ervaring om niet snel te vergeten, maar er zijn ook enkele mensen die we niet mogen vergeten, want zonder jullie was het ons niet gelukt.
Een dank je wel voor:
- Peter Delepierre, onze contactpersoon in België die voor ons heel wat kon regelen.
- onze ouders, voor de financiële en emotionele steun.
- alle leerkrachten en directie van de Southern Highlandsschool, omdat we de uitdaging konden aangaan in jullie school les te geven.
- Karl Catteeuw, voor de begeleiding in België.
- al onze trouwe bloglezers. Het doet deugd te weten dat jullie alles op de voet volgen.
- alle mensen die pannenkoeken kochten of materiaal meegaven. Dankzij jullie konden we heel wat mensen gelukkig maken in Tanzania.
- alle vrienden en familie, voor jullie mailtjes, smsjes of telefoontjes.
- en iedereen die we nog vergeten zijn.
DANK JE WEL!
Tutuonana badaaya!
Ella en Jolien
donderdag 30 april 2009
dinsdag 28 april 2009
Een foto zegt meer dan duizend woorden
Een foto zegt meer dan duizend woorden. Hoewel wij al geprobeerd hebben zoveel mogelijk te vertellen in meer dan duizend woorden, zijn we er toch van overtuigd dat een foto kan helpen om een goed beeld te krijgen van wat we daar allemaal uitgespookt hebben.
Dit is nog maar een héééél klein deeltje van de vele mooie foto's die we genomen hebben. Wie graag meer wil zien is steeds welkom bij ons thuis! Dan kunnen we jullie meteen in geuren en kleuren alles vertellen.
Tip: het is misschien duidelijker om de foto's van achter naar voor de bekijken. De gedachten waren nog even in het verre Afrika, waardoor alles in omgekeerde volgorde is geüpload. Onze excuses!
Dit is nog maar een héééél klein deeltje van de vele mooie foto's die we genomen hebben. Wie graag meer wil zien is steeds welkom bij ons thuis! Dan kunnen we jullie meteen in geuren en kleuren alles vertellen.
Tip: het is misschien duidelijker om de foto's van achter naar voor de bekijken. De gedachten waren nog even in het verre Afrika, waardoor alles in omgekeerde volgorde is geüpload. Onze excuses!
De natuur is onbeschrijfelijk mooi...een foto kan dus helpen!
Genieten van de eerste zonnestralen en het uitzicht op Iringa vanop Mount Mikimbizi.
Ella in Ruaha National Park.
Een typische baobab in de ongerepte natuur van Afrika.
Jolien aan de Ruahariver
Matema beach
De pottenmarkt
Ella tussen de bananenbomen.
Er was genoeg water, zowel in het Malawimeer als uit de lucht. Dit houdt ons echter niet tegen om nog een duik te nemen en te genieten.
Op bezoek in een weeshuis in de bush
Dankzij jullie steun konden we dit project helpen en hen heel wat materiaal, kleren en eten schenken.
Enkele sfeerbeelden op de school
We gingen 1 dagje les geven in een schooltje in de bush.
Wie weet wat een krokodil is in het Frans?
De sportles
dansen met klas 1 en 2.
We spelen een spel met de kleinsten.
maandag 27 april 2009
Op verkenning doorheen het land - PART TWO
Maandag 13 april 2009
We hebben er nood aan om eens lang uit te slapen en genieten van een rustige ochtend. Het is ook tijd om voor de laatste keer onze kleren in een handwasje te doen, de blog aan te vullen en wat geldzaken op orde te brengen. Tussendoor gaat Jolien mee met Peter naar de markt om wat spullen te kopen voor Adam, een leerling uit klas 7. Hij heeft het thuis financieel wat moeilijk, dus lijkt het ons goed dat we voor hem wat kleren, schoenen en wasgerei kunnen kopen. We genieten gewoon van een lekker lui dagje en zorgen dat we helemaal uitgerust zijn, want morgen willen we alweer wat verder op verkenning gaan. Voor we het goed en wel beseffen, is het avond. Jolien gaat snel naar de markt en moet een heuse zoektocht doen naar iets om te eten. Uiteindelijk kunnen we ’s avonds toch nog rijst met tomaatjes op tafel krijgen.
Dinsdag 14 april 2009
Wie in Tanzania is, kan niet terugkeren zonder enkele wilde dieren te zien. Dat denken wij althans, dus we proberen via verschillende contacten om een safari te regelen naar Ruaha National Park. We vragen, bellen en sms’en wat rond, maar vinden de prijzen toch vreselijk hoog. We besluiten dus maar naar Iringa te gaan, want van daaruit lukt het hoogstwaarschijnlijk beter om een safari te regelen. We krijgen bij mama Mungai nog een uitgebreid assortiment aan zelfgemaakte koekjes waar we maar als te graag van smullen. Tegen de middag vertrekken we met de daladala richting Iringa. Het is de eerste keer dat we in dit stadje komen, maar we vinden het er meteen gezellig en voelen ons ook 100% op ons gemak. Niemand die ons aanklampt wanneer we van de bus komen of die persé onze rugzak wil dragen. We konden het regelen dat we bij mama Haule logeren. Mama Haule heeft ook een lagere school in Tanzania en is zo vriendelijk om ons een slaapplaats aan te bieden in haar huis. We hopen dat ze voor ons ook een goedkope safari zou kunnen regelen. Ze doet deze avond wat telefoontjes, maar het lukt nog niet om de juiste mensen te bereiken. Hopelijk hebben we morgen meer geluk!
Woensdag 15 april 2009
We proberen tijdig op te staan en genieten van een heerlijk ontbijt met een vers eitje. Mama Haule vertelt ons dat ze iemand kon bereiken die ons tegen een goede prijs wil meenemen naar Ruaha. Wij kijken er al helemaal naar uit om naar het wildpark te gaan, maar moeten hiervoor ook wat dollars hebben. In de voormiddag gaan we dus in de stad op zoek naar een wisselkantoor, om dan in de namiddag mee te gaan met Evans die ons kan begeleiden op de safari. Door het regenseizoen ligt de weg naar het park er heel slecht bij. De hele rit duurt dus veel langer en het lukt ons niet meer om tijdig bij de poort van het park te geraken. Iedereen die het park wil bezoeken moet voor 18u het park binnenrijden, anders is het te gevaarlijk en storend voor de dieren. Het lukt ons net niet om op tijd bij de gate te geraken, dus moeten we overnachten in een guesthouse in een dorpje net voor het park. We krijgen een groot bord frietjes te eten en zoeken snel ons bedje op, want we willen morgen graag tijdig vertrekken.
Donderdag 16 april 2009
Om 5.45u gaat de wekker. We nemen snel een koude douche en springen in de auto om tot bij de ingang van het park te rijden. The gate ligt vlak naast de Ruaharivier, waar we een prachtig uitzicht hebben op de ongerepte natuur. In het water van de rivier kunnen we al enkele nijlpaarden zien die even hun hoofd boven het water uitsteken. We krijgen wat verderop een gids met ons mee in de auto die perfect weet op welke plaatsen we moeten zijn om de dieren het best te zien. Het is zalig om in de auto te zitten en gewoon door het raampje te kijken naar de onbeschrijfelijk mooie natuur. Na eventjes rijden zien we heel wat giraffen, olifanten, zebra’s, antilopen,… Geweldig dat we deze dieren van zo dichtbij kunnen zien. De gids kan ons heel wat leuke weetjes vertellen over de dieren en op een gegeven moment zien we onder een boom 3 leeuwen liggen. Het is opmerkelijk dat er op dit moment geen enkel ander dier te bespeuren is in de wijde omtrek. De leeuw is duidelijk ‘the king’ tussen de dieren en we hebben blijkbaar groot geluk om deze dieren te zien, want die verbergen zich overdag meestal. De gids toont ons ook enkele prachtige vieuwpoints. We zien ook het skelet van een opgepeuzelde giraf en tussendoor zijn er overal hele mooie vogels en leuke aapjes te zien in de bomen. Na een mooie rondtour, keren we terug naar het hoofdkwartier, waar we nog een maaltijd krijgen. We keren op het gemakje terug en komen onderweg nog enkele wilde dieren tegen die even de weg oversteken. Eigenlijk is het onverstaanbaar dat het zomaar kan dat een olifant of een giraf je kruisen op de weg. Het is een lange rit terug naar Iringa en het is al donker wanneer we bij mama Haule aankomen. We eten nog snel wat, om daarna ons bedje op te zoeken.
Vrijdag 17 april 2009
Om 6.30u staan we op, want we zouden graag Mount Mikimbizi beklimmen. Deze rotsachtige berg ligt in de achtertuin van mama Haule en van op de top heb je een prachtig zicht op Iringa town. Het is niet gemakkelijk om naar boven te klimmen. We willen graag de top bereiken, maar moeten daarvoor rotsblokken beklimmen die wel 3 keer groter zijn dan ons. Gelukkig is Batul, het keukenhulpje van mama Haule, mee om ons de beste weg te tonen. Bovenaan de top is het puur genieten van de eerste zonnestralen en het uitzicht op Iringa. We keren voorzichtig terug en genieten van het ontbijt dat ons staat op te wachten. Na deze heerlijke maaltijd, maken we onze rugzak, om daarna wat Iringa te gaan verkennen. We lopen wat rond op de Masaimarkt en kunnen nog wat leuke souveniertjes inslaan. We blijven het leuk vinden dat alles hier zo spotgoedkoop is en ook de gedachte dat onze Shillings op moeten, houdt ons niet tegen. Bart en Bernadette hadden ons een leuk stekje aangeraden in de buurt. In New Njema kan je gezellig iets drinken of eten en wij vinden het leuk dat we onszelf eens kunnen trakteren op een stukje cake. Tegen de late namiddag nemen we de daladala terug richting Mafinga. We krijgen deze keer ‘the first class’ vooraan op de bus, wat vooral wil zeggen dat de kans niet zo groot is dat er iemand op je schoot komt zitten. Onderweg kopen we nog eens een geroosterde maiskolf, want dit zullen we binnen enkele dagen moeten missen…
Zaterdag 18 april 2009
Terwijl we genieten van een rustig ontbijtje in het ochtendzonnetje, zien we opeens al een eerste leerling rondlopen op het schooldomein. Het is Adam van klas 7, waar we gisteren wat spullen voor kochten op de markt. We tonen hem wat Peter en Jolien gisteren voor hem konden vinden op de markt. Achteraf blijkt zijn broek te kort te zijn en merken we dat hij nog enkele dingen meer nodig heeft. Jolien neemt hem samen met Sebastian nog eens mee naar de markt, terwijl Ella al begint met een eerste opruimactie in ons huisje. Wanneer we terugkomen, komt Tulla van het secretariaat ons halen. Ze wil graag een foto met ons laten maken door de fotograaf van het dorp. Wanneer de anderen dit zien, wil iedereen met ons op de foto. Atu, Rodah, Jackline, Stephen… en uiteraard Seba! Het lijkt wel een heuse fotoshoot. Ondertussen is ook de bus toegekomen met de leerlingen die uit Dar Es Salaam komen. Het is leuk om de kindjes terug te zien en om wat meer leven te hebben op het schoolterrein. We krijgen het lumineuze idee om samen met Stephen chips mayaj te maken. We gaan naar de markt om aardappelen en eitjes voor het bereiden van dit culinair hoogstandje. Stephen is ongelooflijk blij dat hij onze kok van dienst mag zijn en wij vinden het overheerlijk. Een meer dan geslaagde avond!
Zondag 19 april 2009
We staan op tijd op, want we willen graag nog eens ontbijten met de kindjes. Het ontbijt blijkt echter minder op tijd te zijn, dus na een halfuur wachten, besluiten wij alvast een wattenboterhammetje te eten. Tegen 9.30u is er nog een klein stukje brood te vinden bij de kindjes in de mainhall en wanneer we terugkomen, krijgen we van Atu ook nog eens elk 2 chapati’s. Het leek eerst alsof we niets zouden hebben, maar ondertussen hebben we al 3 maal ontbeten. Om 10u staan we klaar om met Stephen naar de markt te gaan en daarna naar de bush. We willen graag met het verzamelde pannenkoekengeld wat spullen kopen op de markt, die we dan gaan verdelen over verschillende projecten en scholen in de bush. Jullie hebben allemaal samen heel veel pannenkoeken gekocht, dus we kunnen veel kopen. Zeep, zout, tandpasta, kleren, balpennen, schriften, tandenborstels en nog veel meer krijgen allemaal een plaatsje in de taxi van Stephen. Met een volgeladen koffer trekken we naar het weeshuis waar we twee weken geleden ook op bezoek gingen. Wanneer we daar aankomen, mogen we meteen ook een plaatsje nemen in de kring rond het vuur om mee te eten. Ze zijn heel blij met de spullen die we hen kunnen geven en kunnen ons ook helpen met het verdelen van wat materiaal over de verschillende schooltjes in de buurt. Het is leuk om te merken hoe dankbaar de mensen zijn voor deze steun. En wij zijn vooral alle mensen dankbaar die pannenkoeken gekocht hebben, want het is door jullie dat we dit konden doen! Morgen nemen we de bus terug naar Dar Es Salaam, dus wanneer we thuiskomen beginnen we meteen met het opruimen en schoonmaken van alles. Onze valies maken, alle etensrestjes uitdelen, de grond schuren,… Het moet allemaal snel gaan, want om 17u worden we verwacht bij de Belgen om er nog eens te gaan eten. We nemen nog wat schoolgerief mee voor de school van hun dochter en enkele andere spullen die we van hen leenden. We worden er weer culinair verwend met soep, pasta en cake. We keren op tijd terug naar huis, want we zijn nog niet helemaal klaar met het inpakken van onze valies. Het wordt nog laat die avond, want wanneer alles ingepakt is, gaan we nog eventjes bij Atu en Rodah in de keuken bijkletsen rond het kolenvuurtje. We zitten laat in ons bed en weten dat we vroeg zullen moeten opstaan, maar troosten ons met het idee dat we morgen de hele dag kunnen slapen op de bus.
Maandag 20 april 2009
We staan om 6u op, proppen de laatste dingen in onze valies, gaan nog snel even langs bij de headteacher en delen de laatste prulletjes uit aan de kindjes. We staan net op tijd aan de schoolpoort, waar Stephen ons zou komen ophalen om ons met alle bagage tot bij de bus te brengen. Net op dat moment krijgen we een smsje dat zijn auto niet wil starten. Daar staan we dan met alle bagage! Gelukkig loopt Seba snel naar de markt en 10 minuutjes later staat hij er terug met een taxi. Dit hebben we nog niet veel meegemaakt, maar de bus vertrekt stipt op tijd. De rit gaat vlotjes en 9 uren later zijn we in Dar. Abas, een vriend van Huruma, staat ons daar op te wachten om ons tot bij onze verblijfplaats te brengen. We blijven deze laatste dagen in het huis van mama Mungai slapen, nabij de zee. Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn. We frissen ons wat op, schuiven mee aan tafel en gaan, moe van de lange busrit, naar ons bedje.
Dinsdag 21 april 2009
We beseffen dat we bijna terug naar huis moeten en dat onze ingroeistage voor de deur staat. We vullen onze dag met het brainstormen over ons werothema dat logischerwijze over Tanzania zal gaan en beginnen ook al met het selecteren van de vele foto’s die we hier konden maken. Tussendoor genieten we van het zonnetje en eten we een echte Afrikaanse maaltijd: ugali met bonen. Tegen de avond komt Huruma ons vergezellen en het is leuk om wat bij te praten bij het avondmaal.
Woensdag 22 april 2009
Huruma wil ons vandaag meenemen naar enkele leuke plekjes in Dar Es Salaam. We nemen de daladala tot bij de zee, waar we wat rondlopen op de vismarkt. Het is een hele grote markt en ook tof om eens te zien, maar er is een vreselijke stank. Van daaruit gaan we verder naar een andere markt in Kariakoo. We lopen er in een adembenemend grote markthal van wel 3 verdiepen. Je kan hier echt alles vinden aan spotgoedkope prijzen. Van ploegmachines tot plastiek prullen en van kleren tot bloemzaadjes. Onder de grond werden ook nog eens allerlei etenswaren verkocht. Hier in Dar is het echt ongelooflijk warm. We zijn dus blij dat Huruma voorstelt om even iets te drinken op een terrasje. We genieten van een frisse soda en maken ondertussen kennis met Jimmy, een zoon van mama Mungai. Wanneer we terugkomen is het al na 15u. We hebben honger, dus de ugali gaat net iets beter binnen dan gewoonlijk en meteen daarna maken we ons klaar om eventjes naar de zee te gaan. Het is zalig om nog eventjes een duik te nemen in het water. We genieten van onze laatste avond op Afrikaanse bodem!
Donderdag 23 maart 2009
Help! Dit is al onze laatste dag in Tanzania. We hebben nog wel eventjes de tijd om ’s morgens naar de zee te gaan. Van zwemmen komt echter niet veel in huis, want de vele zee-egels zorgen ervoor dat het maar een pijnlijke ochtendverfrissing wordt. Uiteindelijk wordt het toch nog haasten om op tijd alles bijeen te krijgen om te vertrekken richting de luchthaven. Huruma wil ons afzetten met de auto , dus na een allerlaatste Afrikaanse maaltijd met rijst, bonen en gekookte pompoenbladeren, vertrekken we. We zijn mooi op tijd en klaar voor een lange vliegtuigreis. Het is eventjes spannend wanneer onze bagage te zwaar blijkt te zijn en er een probleem zou zijn met de datum die op ons visum staat. Gelukkig kunnen ze wel wat door de vingers zien. Een eerste vlucht gaat van Dar Es Salaam naar Adis Ababa in Ethiopië. Daar moeten we 4 uren wacht om dan op het volgende vliegtuig te stappen. Het is een lange vlucht, maar we proberen toch wat te slapen. Dat is echter niet zo gemakkelijk, want je wordt er op de meest vreemde uren wakker gemaakt om te eten. Na een korte tussenlanding in Frankfurt, komen we aan in Brussel. Het is raar om te merken dat iedereen hier blank is en verstaat wat we zeggen. Heel veel zin om terug in het Belgische ritme te worden gesmeten, hebben we niet, maar het is wel tof om weer wat mensen terug te zien. We beseffen dat we onszelf wel gelukzakjes mogen noemen dat we dit mochten meemaken. Het was een zalig avontuur. Iets om nooit meer te vergeten en wat we noemen ‘an once in a lifetime’ (of misschien toch niet?...)
We hebben er nood aan om eens lang uit te slapen en genieten van een rustige ochtend. Het is ook tijd om voor de laatste keer onze kleren in een handwasje te doen, de blog aan te vullen en wat geldzaken op orde te brengen. Tussendoor gaat Jolien mee met Peter naar de markt om wat spullen te kopen voor Adam, een leerling uit klas 7. Hij heeft het thuis financieel wat moeilijk, dus lijkt het ons goed dat we voor hem wat kleren, schoenen en wasgerei kunnen kopen. We genieten gewoon van een lekker lui dagje en zorgen dat we helemaal uitgerust zijn, want morgen willen we alweer wat verder op verkenning gaan. Voor we het goed en wel beseffen, is het avond. Jolien gaat snel naar de markt en moet een heuse zoektocht doen naar iets om te eten. Uiteindelijk kunnen we ’s avonds toch nog rijst met tomaatjes op tafel krijgen.
Dinsdag 14 april 2009
Wie in Tanzania is, kan niet terugkeren zonder enkele wilde dieren te zien. Dat denken wij althans, dus we proberen via verschillende contacten om een safari te regelen naar Ruaha National Park. We vragen, bellen en sms’en wat rond, maar vinden de prijzen toch vreselijk hoog. We besluiten dus maar naar Iringa te gaan, want van daaruit lukt het hoogstwaarschijnlijk beter om een safari te regelen. We krijgen bij mama Mungai nog een uitgebreid assortiment aan zelfgemaakte koekjes waar we maar als te graag van smullen. Tegen de middag vertrekken we met de daladala richting Iringa. Het is de eerste keer dat we in dit stadje komen, maar we vinden het er meteen gezellig en voelen ons ook 100% op ons gemak. Niemand die ons aanklampt wanneer we van de bus komen of die persé onze rugzak wil dragen. We konden het regelen dat we bij mama Haule logeren. Mama Haule heeft ook een lagere school in Tanzania en is zo vriendelijk om ons een slaapplaats aan te bieden in haar huis. We hopen dat ze voor ons ook een goedkope safari zou kunnen regelen. Ze doet deze avond wat telefoontjes, maar het lukt nog niet om de juiste mensen te bereiken. Hopelijk hebben we morgen meer geluk!
Woensdag 15 april 2009
We proberen tijdig op te staan en genieten van een heerlijk ontbijt met een vers eitje. Mama Haule vertelt ons dat ze iemand kon bereiken die ons tegen een goede prijs wil meenemen naar Ruaha. Wij kijken er al helemaal naar uit om naar het wildpark te gaan, maar moeten hiervoor ook wat dollars hebben. In de voormiddag gaan we dus in de stad op zoek naar een wisselkantoor, om dan in de namiddag mee te gaan met Evans die ons kan begeleiden op de safari. Door het regenseizoen ligt de weg naar het park er heel slecht bij. De hele rit duurt dus veel langer en het lukt ons niet meer om tijdig bij de poort van het park te geraken. Iedereen die het park wil bezoeken moet voor 18u het park binnenrijden, anders is het te gevaarlijk en storend voor de dieren. Het lukt ons net niet om op tijd bij de gate te geraken, dus moeten we overnachten in een guesthouse in een dorpje net voor het park. We krijgen een groot bord frietjes te eten en zoeken snel ons bedje op, want we willen morgen graag tijdig vertrekken.
Donderdag 16 april 2009
Om 5.45u gaat de wekker. We nemen snel een koude douche en springen in de auto om tot bij de ingang van het park te rijden. The gate ligt vlak naast de Ruaharivier, waar we een prachtig uitzicht hebben op de ongerepte natuur. In het water van de rivier kunnen we al enkele nijlpaarden zien die even hun hoofd boven het water uitsteken. We krijgen wat verderop een gids met ons mee in de auto die perfect weet op welke plaatsen we moeten zijn om de dieren het best te zien. Het is zalig om in de auto te zitten en gewoon door het raampje te kijken naar de onbeschrijfelijk mooie natuur. Na eventjes rijden zien we heel wat giraffen, olifanten, zebra’s, antilopen,… Geweldig dat we deze dieren van zo dichtbij kunnen zien. De gids kan ons heel wat leuke weetjes vertellen over de dieren en op een gegeven moment zien we onder een boom 3 leeuwen liggen. Het is opmerkelijk dat er op dit moment geen enkel ander dier te bespeuren is in de wijde omtrek. De leeuw is duidelijk ‘the king’ tussen de dieren en we hebben blijkbaar groot geluk om deze dieren te zien, want die verbergen zich overdag meestal. De gids toont ons ook enkele prachtige vieuwpoints. We zien ook het skelet van een opgepeuzelde giraf en tussendoor zijn er overal hele mooie vogels en leuke aapjes te zien in de bomen. Na een mooie rondtour, keren we terug naar het hoofdkwartier, waar we nog een maaltijd krijgen. We keren op het gemakje terug en komen onderweg nog enkele wilde dieren tegen die even de weg oversteken. Eigenlijk is het onverstaanbaar dat het zomaar kan dat een olifant of een giraf je kruisen op de weg. Het is een lange rit terug naar Iringa en het is al donker wanneer we bij mama Haule aankomen. We eten nog snel wat, om daarna ons bedje op te zoeken.
Vrijdag 17 april 2009
Om 6.30u staan we op, want we zouden graag Mount Mikimbizi beklimmen. Deze rotsachtige berg ligt in de achtertuin van mama Haule en van op de top heb je een prachtig zicht op Iringa town. Het is niet gemakkelijk om naar boven te klimmen. We willen graag de top bereiken, maar moeten daarvoor rotsblokken beklimmen die wel 3 keer groter zijn dan ons. Gelukkig is Batul, het keukenhulpje van mama Haule, mee om ons de beste weg te tonen. Bovenaan de top is het puur genieten van de eerste zonnestralen en het uitzicht op Iringa. We keren voorzichtig terug en genieten van het ontbijt dat ons staat op te wachten. Na deze heerlijke maaltijd, maken we onze rugzak, om daarna wat Iringa te gaan verkennen. We lopen wat rond op de Masaimarkt en kunnen nog wat leuke souveniertjes inslaan. We blijven het leuk vinden dat alles hier zo spotgoedkoop is en ook de gedachte dat onze Shillings op moeten, houdt ons niet tegen. Bart en Bernadette hadden ons een leuk stekje aangeraden in de buurt. In New Njema kan je gezellig iets drinken of eten en wij vinden het leuk dat we onszelf eens kunnen trakteren op een stukje cake. Tegen de late namiddag nemen we de daladala terug richting Mafinga. We krijgen deze keer ‘the first class’ vooraan op de bus, wat vooral wil zeggen dat de kans niet zo groot is dat er iemand op je schoot komt zitten. Onderweg kopen we nog eens een geroosterde maiskolf, want dit zullen we binnen enkele dagen moeten missen…
Zaterdag 18 april 2009
Terwijl we genieten van een rustig ontbijtje in het ochtendzonnetje, zien we opeens al een eerste leerling rondlopen op het schooldomein. Het is Adam van klas 7, waar we gisteren wat spullen voor kochten op de markt. We tonen hem wat Peter en Jolien gisteren voor hem konden vinden op de markt. Achteraf blijkt zijn broek te kort te zijn en merken we dat hij nog enkele dingen meer nodig heeft. Jolien neemt hem samen met Sebastian nog eens mee naar de markt, terwijl Ella al begint met een eerste opruimactie in ons huisje. Wanneer we terugkomen, komt Tulla van het secretariaat ons halen. Ze wil graag een foto met ons laten maken door de fotograaf van het dorp. Wanneer de anderen dit zien, wil iedereen met ons op de foto. Atu, Rodah, Jackline, Stephen… en uiteraard Seba! Het lijkt wel een heuse fotoshoot. Ondertussen is ook de bus toegekomen met de leerlingen die uit Dar Es Salaam komen. Het is leuk om de kindjes terug te zien en om wat meer leven te hebben op het schoolterrein. We krijgen het lumineuze idee om samen met Stephen chips mayaj te maken. We gaan naar de markt om aardappelen en eitjes voor het bereiden van dit culinair hoogstandje. Stephen is ongelooflijk blij dat hij onze kok van dienst mag zijn en wij vinden het overheerlijk. Een meer dan geslaagde avond!
Zondag 19 april 2009
We staan op tijd op, want we willen graag nog eens ontbijten met de kindjes. Het ontbijt blijkt echter minder op tijd te zijn, dus na een halfuur wachten, besluiten wij alvast een wattenboterhammetje te eten. Tegen 9.30u is er nog een klein stukje brood te vinden bij de kindjes in de mainhall en wanneer we terugkomen, krijgen we van Atu ook nog eens elk 2 chapati’s. Het leek eerst alsof we niets zouden hebben, maar ondertussen hebben we al 3 maal ontbeten. Om 10u staan we klaar om met Stephen naar de markt te gaan en daarna naar de bush. We willen graag met het verzamelde pannenkoekengeld wat spullen kopen op de markt, die we dan gaan verdelen over verschillende projecten en scholen in de bush. Jullie hebben allemaal samen heel veel pannenkoeken gekocht, dus we kunnen veel kopen. Zeep, zout, tandpasta, kleren, balpennen, schriften, tandenborstels en nog veel meer krijgen allemaal een plaatsje in de taxi van Stephen. Met een volgeladen koffer trekken we naar het weeshuis waar we twee weken geleden ook op bezoek gingen. Wanneer we daar aankomen, mogen we meteen ook een plaatsje nemen in de kring rond het vuur om mee te eten. Ze zijn heel blij met de spullen die we hen kunnen geven en kunnen ons ook helpen met het verdelen van wat materiaal over de verschillende schooltjes in de buurt. Het is leuk om te merken hoe dankbaar de mensen zijn voor deze steun. En wij zijn vooral alle mensen dankbaar die pannenkoeken gekocht hebben, want het is door jullie dat we dit konden doen! Morgen nemen we de bus terug naar Dar Es Salaam, dus wanneer we thuiskomen beginnen we meteen met het opruimen en schoonmaken van alles. Onze valies maken, alle etensrestjes uitdelen, de grond schuren,… Het moet allemaal snel gaan, want om 17u worden we verwacht bij de Belgen om er nog eens te gaan eten. We nemen nog wat schoolgerief mee voor de school van hun dochter en enkele andere spullen die we van hen leenden. We worden er weer culinair verwend met soep, pasta en cake. We keren op tijd terug naar huis, want we zijn nog niet helemaal klaar met het inpakken van onze valies. Het wordt nog laat die avond, want wanneer alles ingepakt is, gaan we nog eventjes bij Atu en Rodah in de keuken bijkletsen rond het kolenvuurtje. We zitten laat in ons bed en weten dat we vroeg zullen moeten opstaan, maar troosten ons met het idee dat we morgen de hele dag kunnen slapen op de bus.
Maandag 20 april 2009
We staan om 6u op, proppen de laatste dingen in onze valies, gaan nog snel even langs bij de headteacher en delen de laatste prulletjes uit aan de kindjes. We staan net op tijd aan de schoolpoort, waar Stephen ons zou komen ophalen om ons met alle bagage tot bij de bus te brengen. Net op dat moment krijgen we een smsje dat zijn auto niet wil starten. Daar staan we dan met alle bagage! Gelukkig loopt Seba snel naar de markt en 10 minuutjes later staat hij er terug met een taxi. Dit hebben we nog niet veel meegemaakt, maar de bus vertrekt stipt op tijd. De rit gaat vlotjes en 9 uren later zijn we in Dar. Abas, een vriend van Huruma, staat ons daar op te wachten om ons tot bij onze verblijfplaats te brengen. We blijven deze laatste dagen in het huis van mama Mungai slapen, nabij de zee. Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn. We frissen ons wat op, schuiven mee aan tafel en gaan, moe van de lange busrit, naar ons bedje.
Dinsdag 21 april 2009
We beseffen dat we bijna terug naar huis moeten en dat onze ingroeistage voor de deur staat. We vullen onze dag met het brainstormen over ons werothema dat logischerwijze over Tanzania zal gaan en beginnen ook al met het selecteren van de vele foto’s die we hier konden maken. Tussendoor genieten we van het zonnetje en eten we een echte Afrikaanse maaltijd: ugali met bonen. Tegen de avond komt Huruma ons vergezellen en het is leuk om wat bij te praten bij het avondmaal.
Woensdag 22 april 2009
Huruma wil ons vandaag meenemen naar enkele leuke plekjes in Dar Es Salaam. We nemen de daladala tot bij de zee, waar we wat rondlopen op de vismarkt. Het is een hele grote markt en ook tof om eens te zien, maar er is een vreselijke stank. Van daaruit gaan we verder naar een andere markt in Kariakoo. We lopen er in een adembenemend grote markthal van wel 3 verdiepen. Je kan hier echt alles vinden aan spotgoedkope prijzen. Van ploegmachines tot plastiek prullen en van kleren tot bloemzaadjes. Onder de grond werden ook nog eens allerlei etenswaren verkocht. Hier in Dar is het echt ongelooflijk warm. We zijn dus blij dat Huruma voorstelt om even iets te drinken op een terrasje. We genieten van een frisse soda en maken ondertussen kennis met Jimmy, een zoon van mama Mungai. Wanneer we terugkomen is het al na 15u. We hebben honger, dus de ugali gaat net iets beter binnen dan gewoonlijk en meteen daarna maken we ons klaar om eventjes naar de zee te gaan. Het is zalig om nog eventjes een duik te nemen in het water. We genieten van onze laatste avond op Afrikaanse bodem!
Donderdag 23 maart 2009
Help! Dit is al onze laatste dag in Tanzania. We hebben nog wel eventjes de tijd om ’s morgens naar de zee te gaan. Van zwemmen komt echter niet veel in huis, want de vele zee-egels zorgen ervoor dat het maar een pijnlijke ochtendverfrissing wordt. Uiteindelijk wordt het toch nog haasten om op tijd alles bijeen te krijgen om te vertrekken richting de luchthaven. Huruma wil ons afzetten met de auto , dus na een allerlaatste Afrikaanse maaltijd met rijst, bonen en gekookte pompoenbladeren, vertrekken we. We zijn mooi op tijd en klaar voor een lange vliegtuigreis. Het is eventjes spannend wanneer onze bagage te zwaar blijkt te zijn en er een probleem zou zijn met de datum die op ons visum staat. Gelukkig kunnen ze wel wat door de vingers zien. Een eerste vlucht gaat van Dar Es Salaam naar Adis Ababa in Ethiopië. Daar moeten we 4 uren wacht om dan op het volgende vliegtuig te stappen. Het is een lange vlucht, maar we proberen toch wat te slapen. Dat is echter niet zo gemakkelijk, want je wordt er op de meest vreemde uren wakker gemaakt om te eten. Na een korte tussenlanding in Frankfurt, komen we aan in Brussel. Het is raar om te merken dat iedereen hier blank is en verstaat wat we zeggen. Heel veel zin om terug in het Belgische ritme te worden gesmeten, hebben we niet, maar het is wel tof om weer wat mensen terug te zien. We beseffen dat we onszelf wel gelukzakjes mogen noemen dat we dit mochten meemaken. Het was een zalig avontuur. Iets om nooit meer te vergeten en wat we noemen ‘an once in a lifetime’ (of misschien toch niet?...)
maandag 13 april 2009
Op verkenning doorheen het land - PART ONE
Vanaf vandaag, maandag 6 april, begint voor ons echt de vakantie. Het schooldomein is verlaten, dus wij zoeken andere oorden op. Omdat foto’s veel meer zeggen dan woorden over hoe onbeschrijfaar mooi de natuur hier is, hebben we besloten om de verhalen over onze trekreis eerder kort te houden. Het internetsignaal is echter te zwak om van hieruit de plaatjes met jullie te delen, dus we laten jullie nog even op jullie honger zitten tot onze thuiskomst. We beloven plechtig om dan onze mooiste kiekjes op de blog te posten zodat jullie kunnen mee genieten. De bijhorende avontuurlijke verhalen vertellen we jullie liever in levende lijve, maar om jullie toch een beetje op de hoogte te houden van wat we hier uitspoken, kunnen jullie ons programma van deze week hieronder meevolgen.
MAANDAG 6 APRIL 2009
Stephen heeft vandaag een afspraak geregeld met een Zweedse man die een weeshuis voor aidswezen heeft in de bush. Na een uurtje rijden arriveren we ter plaatse. We worden er vriendelijk ontvangen en de man legt ons haarfijn uit hoe het project werkt. Enerzijds baat hij samen met z’n Afrikaanse vrouw het weeshuis uit en anderzijds is hij een gebouw aan het zetten dat dienst moet doen als onderwijscentrum om de preventie van aids aan te moedigen. In het gebouw worden er ook bedden voorzien om mensen met aids op te vangen. Als dit vlot loopt, wil hij nog minstens 2 gelijkaardige centra bouwen. Het weeshuis is een dagcentrum. Van ‘s morgens tot in de late namiddag worden er kinderen opgevangen. Ze krijgen eten, worden gewassen, zingen en dansen en ze mogen er spelen. Slapen doen ze bij relatives of vrienden van hun overleden ouders. Enkel de allerkleinsten overnachten er ook. Wij zijn meteen onder de indruk van dit mooi project. We laten er heel wat spelmateriaal, enkele kledingstukken en wat geld achter. In de late namiddag keren we terug naar school. Plots horen we een heel luid gegil in het huis van mama en meteen daarna komen alle aanwezigen naar buiten gelopen. Er zit een jumping snake binnen! De koelbloedige watchman van de school wordt erbij gehaald en hij gaat het gevaarlijke dier te lijf met eem stok. Brrr... Toch maar een vies idee dat een beet van deze slang dodelijk kan zijn. Was dat toch wel even schrikken zeg!
DINDSDAG 7 APRIL 2009
Seba heeft zichzelf uitgendodigd om onze gids van dienst te zijn, dus we nemen hem mee naar Isimila. Het stukje natuur dat we daar te zien krijgen is prachtig: een vallei dat vroeger dienst deed als jachtplaats met daarachter uitgeholde rotsblokken door erosie. Tot nu toe hebben we alleen nog maar aapjes in de zoo gezien, maar hier leven ze in het wild. Jammer dat ze zich moeilijk laten fotograferen. ’s Avonds krijgen we een bezoekje van Peter.
WOENSDAG 8 APRIL 2009
In de voormiddag rapen we wat spullen bijeen en in de namiddag vertrekken we richting Mbeya. Een grote drie uur later komen we er aan, na een een busrit door een wondermooi bergenlandschap. Peter heeft ons het telefoonnummer gegeven van een connectie van hem en zo hebben we meteen een plaats om te blijven slapen. De jongen in kwestie, Adolf, verblijft mometeel wel in Dar, maar dat is geen enkel probleem hier. We worden hartelijk ontvangen door z’n oom, z’n broer en z’n zus.
DONDERDAG 9 APRIL 2009
De tante van Adolf baat een hairsaloon uit en ze wil maar al te graag ons haar onder handen nemen. Ella wil wel vlechtjes in haar haar, maar Jolien kijkt liever toe. Nadat we haarfijn hebben uitgelegd wat Ella graag wil, doen ze in het saloon toch hun eigen zin. Met de stijlstang en heel veel lak en gels gaan ze Ella’s krullenbol te lijf. Het resultaat is ... weg alle krullen! Dat was helemaal niet de bedoeling, maar gelukkig is het niet voor lang. Rond de middag beklimmen we samen met Faraj, Adolfs neef, en George, Adolfs broer, mountain Lolesa. Na een trektocht van iets meer dan twee uur bereiken we bijna de top, waar we puur kunnen genieten van het uitzicht op de stad en op de omliggende bergen. ’s Avonds komt Peter ons vergezellen.
VRIJDAG 10 APRIL 2009
’s Morgens in alle vroegte vertrekken we samen met Peter richting Kyela, een stad bijna helemaal tegen de grens met Malawi. Na een busreis van een uur of vier en vele stops later komen we er aan. Via vrienden van Peter kunnen we meegenieten van een heerlijk middagmaal om daarna onze tocht verder te zetten richting Matema beach. Onderweg houden we even halt bij een groep mensen die langs de rand van de rivier staat. Blijkbaar was er een man in het water gesprongen om zich even te verfrissen, maar hij kon niet zwemmen en hij was kopje onder gegaan. Nu waren ze met man en macht op zoek naar z’n lichaam. Wij konden niets anders doen dan even van achter het raam als ramptoerist toe te kijken. Met een volgepropte costa bereiken we in de late namiddag onze bestemming. Matema beach is een meer tussen de bergen dat bekend is voor z’n pottenmarkt aan de rand van het water. We schrikken even dat het in deze uithoek van het land vol loopt met andere wazungu. Blijkbaar is dit de vakantiebestemming bij uitstek voor buitenlanders die wonen en werken in Tanzania. Ook rondtrekkende toeristen maken hier vaak een stop om even tot rust te komen. We kunnen er slapen in een spotgoedkope tweepersoonskamer met een gezamenlijk sanitair. Echte luxe... voor ons dan toch! We nemen nog snel even een duik en kunnen daarna aanschuiven aan tafel voor het avondmaal. Na het verrukkelijke avondmaal is er nog ruim de tijd om een beetje te socializen met de andere gasten. We maken kennis met een Australisch echtpaar, een bende Amerikaanse vrijwilligers, een Deens gezin, een Indische familie en twee Nederlandse studenten geneeskunde. Wat is de wereld toch klein!
ZATERDAG 11 APRIL 2009
Na een nachtje slapen met het geluid van de woelende golven op de achtergrond, krijgen we een heerlijk ontbijt in het zonnetje. Dit is echt vakantie! Wat gaat het toch snel om je weer aan te passen in een omgeving met wat meer comfort. Gisterenavond waren we zo onder de indruk van onze verblijfplaats en vandaag lijkt dat al niet zo speciaal meer. Samen met Mieke en Lotte, de twee Nederlandse meisjes, maken we een wandeling naar de pottenmarkt. Het zonnetje is echter van korte duur, want algauw begint het te regenen. Doorweekt komen we aan op de plaatselijke markt. Het is er een drukte van je welste! Wij zijn wat ondersteboven van deze drukte uit het niets in de volle natuur. De rest van de dag nemen we de tijd om wat uit te rusten, te lezen, te schrijven, woordzoekers te maken... volledig uitrusten dus, maar jammer genoeg niet op een handdoekje in het zand. Pas rond 17u houdt het eindelijk op met regenen. Samen met de Indische familie spelen we een partijtje throwball, de uiterst vereenvoudigde versie van beachvolley. We kunnen het niet laten van net voor het avondmaal toch nog even het water in te gaan. Met een heerlijk relaxed gevoel gaan we slapen.
ZONDAG 12 APRIL 2009
In het pikdonker moeten we onze zak maken om te vertrekken. Er is immers maar een busje dat van Matema naar Kyela rijdt en dat op het ontiechlijk vroege uur van 5u30. De halve costa is gevuld met blanken. Dat is best een grappig zicht voor de Afrikanen die ons onderweg kruisen. Rond 9u00 komen we aan in Kyela en we hebben geluk, want er staat meteen een andere costa klaar om ons naar Mbeya te rijden. Voor jullie is dit niet zo bijzonder, maar hier is het uitzonderlijk als de wachttijd kort is. Nog voor de middag bereiken we Mbeya. Joepi, dan kunnen we nog doorreizen naar Mafinga. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dankzij heel wat hulp van 2 Amerikanen die vloeiend kiswahili spreken, kan er toch nog een ticket geregeld worden om dezelfde dag naar Mafinga te gaan. Het begint ons wat parten te spelen dat we op enkele noodzakelijke woorden en zinnen na de taal van hier niet beheersen. In de namiddag kunnen we dan eindelijk vertrekken voor een helse busrit van meer dan 6 uur. Alsof dat nog niet genoeg is, krijgen we onderweg enkele berichtjes van mensen die aan het smullen zijn van een paaseitje... En wij zitten daar maar te watertanden. Maar voor dat groot weekje kunnen we er nog wel tegen hoor. Het is al donker als we Mafinga bereiken, dus we laten ons op school afzetten door een taxi. We zijn ongelooflijk blij om weer eens in een bekende omgeving te komen. Na een hele dag op de bus gezeten te hebben en enkel geleefd te hebben op koekjes en een klein beetje water, nodigt mama ons uit voor het paasmaal. Mmm, dat smaakt!
MAANDAG 6 APRIL 2009
Stephen heeft vandaag een afspraak geregeld met een Zweedse man die een weeshuis voor aidswezen heeft in de bush. Na een uurtje rijden arriveren we ter plaatse. We worden er vriendelijk ontvangen en de man legt ons haarfijn uit hoe het project werkt. Enerzijds baat hij samen met z’n Afrikaanse vrouw het weeshuis uit en anderzijds is hij een gebouw aan het zetten dat dienst moet doen als onderwijscentrum om de preventie van aids aan te moedigen. In het gebouw worden er ook bedden voorzien om mensen met aids op te vangen. Als dit vlot loopt, wil hij nog minstens 2 gelijkaardige centra bouwen. Het weeshuis is een dagcentrum. Van ‘s morgens tot in de late namiddag worden er kinderen opgevangen. Ze krijgen eten, worden gewassen, zingen en dansen en ze mogen er spelen. Slapen doen ze bij relatives of vrienden van hun overleden ouders. Enkel de allerkleinsten overnachten er ook. Wij zijn meteen onder de indruk van dit mooi project. We laten er heel wat spelmateriaal, enkele kledingstukken en wat geld achter. In de late namiddag keren we terug naar school. Plots horen we een heel luid gegil in het huis van mama en meteen daarna komen alle aanwezigen naar buiten gelopen. Er zit een jumping snake binnen! De koelbloedige watchman van de school wordt erbij gehaald en hij gaat het gevaarlijke dier te lijf met eem stok. Brrr... Toch maar een vies idee dat een beet van deze slang dodelijk kan zijn. Was dat toch wel even schrikken zeg!
DINDSDAG 7 APRIL 2009
Seba heeft zichzelf uitgendodigd om onze gids van dienst te zijn, dus we nemen hem mee naar Isimila. Het stukje natuur dat we daar te zien krijgen is prachtig: een vallei dat vroeger dienst deed als jachtplaats met daarachter uitgeholde rotsblokken door erosie. Tot nu toe hebben we alleen nog maar aapjes in de zoo gezien, maar hier leven ze in het wild. Jammer dat ze zich moeilijk laten fotograferen. ’s Avonds krijgen we een bezoekje van Peter.
WOENSDAG 8 APRIL 2009
In de voormiddag rapen we wat spullen bijeen en in de namiddag vertrekken we richting Mbeya. Een grote drie uur later komen we er aan, na een een busrit door een wondermooi bergenlandschap. Peter heeft ons het telefoonnummer gegeven van een connectie van hem en zo hebben we meteen een plaats om te blijven slapen. De jongen in kwestie, Adolf, verblijft mometeel wel in Dar, maar dat is geen enkel probleem hier. We worden hartelijk ontvangen door z’n oom, z’n broer en z’n zus.
DONDERDAG 9 APRIL 2009
De tante van Adolf baat een hairsaloon uit en ze wil maar al te graag ons haar onder handen nemen. Ella wil wel vlechtjes in haar haar, maar Jolien kijkt liever toe. Nadat we haarfijn hebben uitgelegd wat Ella graag wil, doen ze in het saloon toch hun eigen zin. Met de stijlstang en heel veel lak en gels gaan ze Ella’s krullenbol te lijf. Het resultaat is ... weg alle krullen! Dat was helemaal niet de bedoeling, maar gelukkig is het niet voor lang. Rond de middag beklimmen we samen met Faraj, Adolfs neef, en George, Adolfs broer, mountain Lolesa. Na een trektocht van iets meer dan twee uur bereiken we bijna de top, waar we puur kunnen genieten van het uitzicht op de stad en op de omliggende bergen. ’s Avonds komt Peter ons vergezellen.
VRIJDAG 10 APRIL 2009
’s Morgens in alle vroegte vertrekken we samen met Peter richting Kyela, een stad bijna helemaal tegen de grens met Malawi. Na een busreis van een uur of vier en vele stops later komen we er aan. Via vrienden van Peter kunnen we meegenieten van een heerlijk middagmaal om daarna onze tocht verder te zetten richting Matema beach. Onderweg houden we even halt bij een groep mensen die langs de rand van de rivier staat. Blijkbaar was er een man in het water gesprongen om zich even te verfrissen, maar hij kon niet zwemmen en hij was kopje onder gegaan. Nu waren ze met man en macht op zoek naar z’n lichaam. Wij konden niets anders doen dan even van achter het raam als ramptoerist toe te kijken. Met een volgepropte costa bereiken we in de late namiddag onze bestemming. Matema beach is een meer tussen de bergen dat bekend is voor z’n pottenmarkt aan de rand van het water. We schrikken even dat het in deze uithoek van het land vol loopt met andere wazungu. Blijkbaar is dit de vakantiebestemming bij uitstek voor buitenlanders die wonen en werken in Tanzania. Ook rondtrekkende toeristen maken hier vaak een stop om even tot rust te komen. We kunnen er slapen in een spotgoedkope tweepersoonskamer met een gezamenlijk sanitair. Echte luxe... voor ons dan toch! We nemen nog snel even een duik en kunnen daarna aanschuiven aan tafel voor het avondmaal. Na het verrukkelijke avondmaal is er nog ruim de tijd om een beetje te socializen met de andere gasten. We maken kennis met een Australisch echtpaar, een bende Amerikaanse vrijwilligers, een Deens gezin, een Indische familie en twee Nederlandse studenten geneeskunde. Wat is de wereld toch klein!
ZATERDAG 11 APRIL 2009
Na een nachtje slapen met het geluid van de woelende golven op de achtergrond, krijgen we een heerlijk ontbijt in het zonnetje. Dit is echt vakantie! Wat gaat het toch snel om je weer aan te passen in een omgeving met wat meer comfort. Gisterenavond waren we zo onder de indruk van onze verblijfplaats en vandaag lijkt dat al niet zo speciaal meer. Samen met Mieke en Lotte, de twee Nederlandse meisjes, maken we een wandeling naar de pottenmarkt. Het zonnetje is echter van korte duur, want algauw begint het te regenen. Doorweekt komen we aan op de plaatselijke markt. Het is er een drukte van je welste! Wij zijn wat ondersteboven van deze drukte uit het niets in de volle natuur. De rest van de dag nemen we de tijd om wat uit te rusten, te lezen, te schrijven, woordzoekers te maken... volledig uitrusten dus, maar jammer genoeg niet op een handdoekje in het zand. Pas rond 17u houdt het eindelijk op met regenen. Samen met de Indische familie spelen we een partijtje throwball, de uiterst vereenvoudigde versie van beachvolley. We kunnen het niet laten van net voor het avondmaal toch nog even het water in te gaan. Met een heerlijk relaxed gevoel gaan we slapen.
ZONDAG 12 APRIL 2009
In het pikdonker moeten we onze zak maken om te vertrekken. Er is immers maar een busje dat van Matema naar Kyela rijdt en dat op het ontiechlijk vroege uur van 5u30. De halve costa is gevuld met blanken. Dat is best een grappig zicht voor de Afrikanen die ons onderweg kruisen. Rond 9u00 komen we aan in Kyela en we hebben geluk, want er staat meteen een andere costa klaar om ons naar Mbeya te rijden. Voor jullie is dit niet zo bijzonder, maar hier is het uitzonderlijk als de wachttijd kort is. Nog voor de middag bereiken we Mbeya. Joepi, dan kunnen we nog doorreizen naar Mafinga. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dankzij heel wat hulp van 2 Amerikanen die vloeiend kiswahili spreken, kan er toch nog een ticket geregeld worden om dezelfde dag naar Mafinga te gaan. Het begint ons wat parten te spelen dat we op enkele noodzakelijke woorden en zinnen na de taal van hier niet beheersen. In de namiddag kunnen we dan eindelijk vertrekken voor een helse busrit van meer dan 6 uur. Alsof dat nog niet genoeg is, krijgen we onderweg enkele berichtjes van mensen die aan het smullen zijn van een paaseitje... En wij zitten daar maar te watertanden. Maar voor dat groot weekje kunnen we er nog wel tegen hoor. Het is al donker als we Mafinga bereiken, dus we laten ons op school afzetten door een taxi. We zijn ongelooflijk blij om weer eens in een bekende omgeving te komen. Na een hele dag op de bus gezeten te hebben en enkel geleefd te hebben op koekjes en een klein beetje water, nodigt mama ons uit voor het paasmaal. Mmm, dat smaakt!
Onze laatste lesdagen
Op woensdag wordt er nog even verder gevierd voor Ella’s verjaardag. ’s Morgens in alle vroegte krijgen we bezoek van teacher Jane en teacher Heather en rond de middag komen teacher Ruth en teacher Grace even langs met een geschenkje voor ons beiden. We krijgen elk een mooie kanga. Dit is een soort doek dat de vrouwen hier dragen als kledingstuk of waarmee ze de kindjes op hun rug binden als pattatenzakjes. In de late namiddag komen ook teacher Alli en teacher Israel nog even met een klein geschenkje voor de jarige. Het gevolg van al deze bezoekjes is dat er maar een heel klein stukje van de verjaardagscake overblijft, waar wij ’s avonds lekker van smullen. Tussen al de bezoekjes door moet er nog druk verbeterd worden.
Op donderdag is er geen les meer en zijn de examens eindelijk voorbij. We kunnen dus genieten van een uurtje langer slapen, maar beseffen jammer genoeg ook dat ons verblijf hier serieus begint te korten. We doen nog eens onze ronde met het fototoestel, zodat we ook het thuisfront kunnen laten zien waar wij drie maanden geleefd hebben. ’s Middags worden in ons kleine kamertje overal puzzels, spelletjes, schoolgerief en ander materiaal uitgestald. Alle spelletjes worden gecontroleerd, de puzzelstukjes worden geteld en we proberen alles zo goed mogelijk te sorteren. Gelukkig zijn er enkele enthousiaste kindjes die zich tussen ons en al het materiaal komen nestelen om een handje toe te steken om potloden te slijpen en puzzelstukjes te tellen. We zijn blij dat we door onze opruimactie toch wat orde op zaken kunnen stellen.
Op vrijdag hebben we om 10u hebben we een afspraak om een bezoekje te brengen aan Chai Bora, de teafactory van Mafinga. De regio waar wij verblijven staat bekend omwille van de thee en we drinken hier van ’s morgens tot ’s avonds thee, dus het leek ons wel leuk om de fabriek eens te bezoeken. Huruma had een afspraak geregeld en ook Bart en Bernadette, de 2 Belgen die in Mafinga wonen, vergezellen ons. We ondertekenen de nodige veiligheidsvoorschriften en krijgen een wit pak om aan te trekken en een grappig zonnehoedje om op ons hoofd te zetten. Het is heel interessant om de fabriek te bezichtigen en we kunnen er heel wat van opsteken. We verdelen een groot deel van ons schoolmateriaal over de veschillende klassen en krijgen van klas 3 een grote tekening als bedanking. Net voor het avondmaal trekken we naar de mainhall met enkele ballonnen en wat krippenpapier. In enkele minuten tijd ziet de zaal er heel wat kleurrijker uit en na het avondmaal worden snel alle banken en stoelen aan de kant geschoven. Tijd voor een heuse disco! De oudste leerlingen zorgen voor wat muziek en de hele school gaat helemaal uit de bol op een mix van Belgische en Tanzaniaanse muziek. Met enkele korte pauzes door elektriciteitspannes, kunnen we toch met z’n allen eens helemaal uit ons dak gaan.
Op zaterdag gaat de wekker al om 5u30, want we willen op tijd zijn om de kindjes die vroeg met de bus naar Dar Es Salaam gaan, uit te zwaaien. De hele dag door komen er ouders hun kinderen ophalen en tegen de middag begint het al akelig stil te worden op het schooldomein. ’s Middags zijn we uitgenodigd bij teacher Elisabeth. Wij weten haar niet wonen, dus haar zoon zal ons komen ophalen. Rond 12.30u staan wij paraat. We wachten, wachten en wachten... Net wanneer we het willen opgeven, komt Allen ons om 17u ophalen. We zouden 20 minuutjes moeten wandelen naar hun huis, maar doen er toch zo’n 45 minuten over. We hebben het duidelijk nog steeds moeilijk met de Afrikanen en hun tijd... Het wachten en het wandelen was wel de moeite waard, want we krijgen er een overheerlijk avondmaal. Op de tafel staat een buffet van wel 10 verschillende bereidingen en wij kunnen het niet laten om wel 3 keer opnieuw op te scheppen. We krijgen er ook nog een mooi geschenkje en worden meteen uitgenodigd om er te blijven slapen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar voor de terugweg maken we het onszelf net iets gemakkelijker en bellen we een taxi op.
Teacher Elisabeth had gisteren zoveel moeite gedaan voor ons dat we na 5 keer vragen echt niet meer konden weigeren om nog eens mee te gaan naar de kerk. En dan nog wel de leukste, Assembles of God, de sekte... remember? Wij vertrekken om 10u vol goede moed, maar na een kwartier beginnen we het al moeilijk te krijgen. De een na de ander komt er preken en wij verstaan er helemaal niets van. Pas om 14u is de viering afgelopen! We worden snel nog even uitgenodigd bij de priester en krijgen er een soda en wat koekjes. Hij beloofde ons te bidden voor een veilige terugreis. We mogen dus gerust zijn zeker? Wanneer we eindelijk terug thuis zijn, staat teacher Jane ons op te wachten. We gaan samen iets drinken in het dorp en kunnen gezellig wat babbelen. ’s Avonds zijn we uitgenodigd bij de Belgen. We krijgen er een heerlijk avondmaal. Wanneer de kindjes in hun bed zitten, halen wij de kaart van Tanzania boven en Bart en Bernadette helpen ons wat met het aanduiden van enkele leuke plekjes in het land. De komende 2 weken van ons verblijf hier, willen we namenlijk ook graag nog wat van het land zien. Het is meteen laat, dus Stephen wordt ingeschakeld als taxi van dienst.
Op donderdag is er geen les meer en zijn de examens eindelijk voorbij. We kunnen dus genieten van een uurtje langer slapen, maar beseffen jammer genoeg ook dat ons verblijf hier serieus begint te korten. We doen nog eens onze ronde met het fototoestel, zodat we ook het thuisfront kunnen laten zien waar wij drie maanden geleefd hebben. ’s Middags worden in ons kleine kamertje overal puzzels, spelletjes, schoolgerief en ander materiaal uitgestald. Alle spelletjes worden gecontroleerd, de puzzelstukjes worden geteld en we proberen alles zo goed mogelijk te sorteren. Gelukkig zijn er enkele enthousiaste kindjes die zich tussen ons en al het materiaal komen nestelen om een handje toe te steken om potloden te slijpen en puzzelstukjes te tellen. We zijn blij dat we door onze opruimactie toch wat orde op zaken kunnen stellen.
Op vrijdag hebben we om 10u hebben we een afspraak om een bezoekje te brengen aan Chai Bora, de teafactory van Mafinga. De regio waar wij verblijven staat bekend omwille van de thee en we drinken hier van ’s morgens tot ’s avonds thee, dus het leek ons wel leuk om de fabriek eens te bezoeken. Huruma had een afspraak geregeld en ook Bart en Bernadette, de 2 Belgen die in Mafinga wonen, vergezellen ons. We ondertekenen de nodige veiligheidsvoorschriften en krijgen een wit pak om aan te trekken en een grappig zonnehoedje om op ons hoofd te zetten. Het is heel interessant om de fabriek te bezichtigen en we kunnen er heel wat van opsteken. We verdelen een groot deel van ons schoolmateriaal over de veschillende klassen en krijgen van klas 3 een grote tekening als bedanking. Net voor het avondmaal trekken we naar de mainhall met enkele ballonnen en wat krippenpapier. In enkele minuten tijd ziet de zaal er heel wat kleurrijker uit en na het avondmaal worden snel alle banken en stoelen aan de kant geschoven. Tijd voor een heuse disco! De oudste leerlingen zorgen voor wat muziek en de hele school gaat helemaal uit de bol op een mix van Belgische en Tanzaniaanse muziek. Met enkele korte pauzes door elektriciteitspannes, kunnen we toch met z’n allen eens helemaal uit ons dak gaan.
Op zaterdag gaat de wekker al om 5u30, want we willen op tijd zijn om de kindjes die vroeg met de bus naar Dar Es Salaam gaan, uit te zwaaien. De hele dag door komen er ouders hun kinderen ophalen en tegen de middag begint het al akelig stil te worden op het schooldomein. ’s Middags zijn we uitgenodigd bij teacher Elisabeth. Wij weten haar niet wonen, dus haar zoon zal ons komen ophalen. Rond 12.30u staan wij paraat. We wachten, wachten en wachten... Net wanneer we het willen opgeven, komt Allen ons om 17u ophalen. We zouden 20 minuutjes moeten wandelen naar hun huis, maar doen er toch zo’n 45 minuten over. We hebben het duidelijk nog steeds moeilijk met de Afrikanen en hun tijd... Het wachten en het wandelen was wel de moeite waard, want we krijgen er een overheerlijk avondmaal. Op de tafel staat een buffet van wel 10 verschillende bereidingen en wij kunnen het niet laten om wel 3 keer opnieuw op te scheppen. We krijgen er ook nog een mooi geschenkje en worden meteen uitgenodigd om er te blijven slapen. Wij kunnen vriendelijk weigeren, maar voor de terugweg maken we het onszelf net iets gemakkelijker en bellen we een taxi op.
Teacher Elisabeth had gisteren zoveel moeite gedaan voor ons dat we na 5 keer vragen echt niet meer konden weigeren om nog eens mee te gaan naar de kerk. En dan nog wel de leukste, Assembles of God, de sekte... remember? Wij vertrekken om 10u vol goede moed, maar na een kwartier beginnen we het al moeilijk te krijgen. De een na de ander komt er preken en wij verstaan er helemaal niets van. Pas om 14u is de viering afgelopen! We worden snel nog even uitgenodigd bij de priester en krijgen er een soda en wat koekjes. Hij beloofde ons te bidden voor een veilige terugreis. We mogen dus gerust zijn zeker? Wanneer we eindelijk terug thuis zijn, staat teacher Jane ons op te wachten. We gaan samen iets drinken in het dorp en kunnen gezellig wat babbelen. ’s Avonds zijn we uitgenodigd bij de Belgen. We krijgen er een heerlijk avondmaal. Wanneer de kindjes in hun bed zitten, halen wij de kaart van Tanzania boven en Bart en Bernadette helpen ons wat met het aanduiden van enkele leuke plekjes in het land. De komende 2 weken van ons verblijf hier, willen we namenlijk ook graag nog wat van het land zien. Het is meteen laat, dus Stephen wordt ingeschakeld als taxi van dienst.
donderdag 2 april 2009
Still alive ... and kicking!
Maandag 23 maart 2009
We beseffen het nog niet helemaal, maar doordat de leerlingen volgende week examens hebben, is dit al onze laatste lesweek. Gedurende 2 maanden hebben we geprobeerd de leerlingen het een en het ander bij te brengen over Frans. Deze week zouden we graag in alle klassen een afsluitende herhalingsles doen. Ons creatieve brein bedenkt meteen heel wat leuke spelletjes om een hoekenwerk uit te proberen. We gaan meteen aan de slag en knutselen spelmateriaal met het karton en papier dat we hier zorgvuldig hebben gespaard. We maken kaartjes met een zelfcontrole, zodat de leerlingen zelfstandig aan het werk kunnen gaan. Het is een heus werk en ook een race tegen de tijd, want klas 7 heeft vandaag al hun laatste Franse les, maar we zijn best trots op het resultaat. Dat laten de leerlingen ook duidelijk blijken wanneer ze met veel plezier de spelletjes spelen. Ook onze dramabox is bijna helemaal af. Met al het materiaal proberen we ‘s middags in de dramaclub de leerlingen aan het werk te zetten. Een groepje bereid iets voor met de handpoppen, anderen gaan aan de slag met de gekleurde doeken of de grappige hoeden en brillen, terwijl nog een andere groep met de zelfgemaakte kaartjes probeert te improviseren. De leerlingen hebben al het materiaal eens kunnen uitproberen en weten nu hoe ze ermee aan de slag kunnen. Wij kunnen onze dramabox hier dus met een gerust hart achterlaten.
Dinsdag 24 maart 2009
Binnen exact een maand zijn we terug in eigen land. Wat gaat de tijd toch snel! Na de lessen gaan we naar het dorp om een internetpoging te ondernemen en net wanneer we aan de computer zitten...no electricity! Het was lang geleden, maar het kon ook weer niet anders dan dat de elektriciteit net uitvalt wanneer wij een computer willen gebruiken. Volgens ons hebben de pc’s hier toch 1 of andere allergie voor wazungu. We gaan dus maar wat inkopen doen en besluiten meteen om enkele dozen koekjes te kopen. We versleuren een een voorraad van 3 dozen met telkens meer dan 50 pakjes. Nee hoor, niet om zelf op te eten, maar om in onze laatste les de kindjes te trakteren. Geladen als een ezeltje met koekjes en fruit, proberen we een tweede keer op internet te gaan. Deze keer met meer succes. Wat is het toch telkens weer fijn om al jullie berichtjes in ons gastenboek en de vele lieve mailtjes te kunnen lezen. ’s Avonds gaan we nog even naar klas 6 om met hen te puzzelen en wolpopjes te maken. De kinderen leren ons hoe je leuke armbandjes kan maken met de wol. Ze zijn blij dat ze ons ook iets kunnen leren en het enthousiasme is wederzijds.
Woensdag 25 maart 2009
Vandaag krijgen we weer heel wat volk over de vloer. Drie jongens van klas 6 komen opeens binnen met een grote doos in hun handen. Ze hebben een geschenkje voor ons. Wanneer we de doos openen vinden we een tandenborstel, waspoeder, zeep en zelfs een walkman. Het is vreemd om dit geschenkje te krijgen, maar weigeren is ook niet beleefd natuurlijk. Wij zijn uiteraard heel blij en dat maakt ook de jongens tevreden. Wassen, inkopen doen, kuisen, les geven, verbeteren,... Het neemt allemaal veel tijd in beslag, maar als er iets is waar we vandaag echt veel tijd in steken, dan is het wel koken. Wel 2 uur lang zijn we bezig met het maken van spaghetti. Paprika, ui, knoflook, tomaat en worteltjes worden fijn gesneden voor de saus en in de winkel vinden we spaghettistokjes. We mogen trots zijn op onze eigen kookkunsten en genieten dan ook heel erg van dit avondmaal. Met een volle maag gaan we nog even puzzelen in 6 M om dan kruipen we met kleine oogjes ons bedje in.
Donderdag 26 maart 2009
De 1 na de andere komt ons een bezoekje brengen. Sebastian, enkele leerkrachten, de madams, mama Mungai, maar vooral heel veel kindjes. We vinden het wel leuk en misschien ook een beetje Afrikaans, dat iedereen hier zomaar onaangekondigd op bezoek komt. Het zonnetje schijnt vandaag wel heel hard. Met een dikke laag zonnecreme vertrekken we naar de markt, maar een uurtje later moeten we alweer schuilen voor dikke regendruppels. We stoppen even bij de shop van teacher Israel en trakteren onszelf op een Fanta met ananassmaak, terwijl we wachten tot de ergste regen voorbij is. We gaan op zoek naar een rugzak om de laatste weken wat te kunnen rondtrekken in Tanzania. Na heel wat windowshoppen, vinden we voor minder dan 5 euro een mooie en degelijke trekrugzak. Een superkoopje dus. Terug thuis komen heel wat kindjes vragen of ze met de wol die we gekocht hebben nog een popje mogen maken. Uiteraard kan dat! Omdat het regent maken we binnen wat plaats en in een mum van tijd zitten overal op de grond kinderen met een grote bol wol in hun hand. Het is een gezellig boeltje, maar al snel is het tijd om te eten. Vanaf vandaag mogen we ’s avonds geen spelletjes meer spelen in de klassen, want iedereen moet studeren voor de examens van volgende week.
Vrijdag 27 maart 2009
In de parade worden de 10 beste leerlingen per leerjaar naar voor geroepen. Wij vinden het wel goed dat er eens positieve commentaar gegeven wordt,. Maar het mooi liedje is maar van korte duur, want ook de 10 leerlingen die het laagst scoren moeten naar voor gaan. Ze worden helemaal vernederd. We hebben echt medelijden met hen. Het valt ons op dat de leerlingen die vooraan staan, vooral degene zijn die niet goed Engels kunnen, doordat ze veel later zijn begonnen in deze school. Hoe kan je nu goede punten scoren als je niets begrijpt van de lessen? Van heel wat leerlingen onder hen weten we dat ze hun uiterste best doen, maar dat ze gewoon niet beter kunnen. Maar van een zorgleerkracht hebben ze hier natuurlijk nog nooit gehoord. Het hele gedoe neemt heel wat tijd in beslag, waardoor de helft van de eerste les al voorbij is. We moeten het eerlijk toegeven, erg productief waren deze laatste lessen niet. Alle leerlingen zijn ongelooflijk blij met de koekjes die we hen geven en het is fantastisch om te zien hoeveel respect de leerlingen van klas 7 tonen voor het materiaal dat we gemaakt hebben voor het hoekenwerk in de Franse les. We hebben er veel tijd ingestoken, maar we krijgen er veel voldoening voor terug. Als avondmaal nodigen we Seba uit om samen met ons chapati te maken. Of beter, hij maakt chapati en wij eten het op... Tussendoor is het steeds weer hilarisch om te lachen met Sebastian zijn grappige uitspraken. Na 2 chapati’s hebben we echt wel genoeg, maar Seba blijft doorbakken. De rest sparen we dus maar voor morgen.
Zaterdag 28 maart 2009
Na het ontbijt doen we eindelijk wat we al de hele week willen doen...ons wassen. De tijd gaat hier zo snel, dat het vaak al donker is voor we beseffen dat we ons die dag weeral niet gewassen hebben. Hopelijk konden jullie nog niets ruiken tot in het belgenlandje? Na teatime vergezelt Sebastian ons naar de markt. Hij kan weer wat goedkope prijsjes regelen voor ons en om hem te bedanken voor de vele chapati-maaltijden die hij voor ons wou bereiden, willen we hem nadien graag eens trakteren. We nemen hem mee naar de bar Down Town, waar we eerder al naartoe gingen met teacher Grace en teacher Ruth, en drinken er gezellig een reuzegrote Cola. Wanneer we thuiskomen, staan er al heel wat kindjes ons op te wachten. Ze willen allemaal enkele draadjes wol om er vriendschapsbandjes mee te maken. Ook de madams komen nieuwsgierig een kijkje nemen. Het is schitterend om te zien hoe ze stralen wanneer wij voor hen een bandje maken. Terwijl Jolien zich nog een weg probeert te banen tussen alle bolletjes wol, trekt Ella zich terug in de keuken om het avondmaal te bereiden. Op het menu staat koude chapati met tomaat, ui en knoflook. Het is een restjesverwerking van wat we nog hadden in ons keukentje. Een buitenstaander zou nooit op het woord komen, maar wij noemen deze creatie graag ‘pizza’. Het is snel donker en tijd om ons bedje op te zoeken.
Zondag 29 maart 2009
We hebben gisteren wat brood gekocht, waardoor we onszelf vandaag eens op een uitslaap-dagje mogen trakteren. Wanneer we ’s morgens nog half slaperig het gordijn opentrekken, staan al meteen heel wat kindjes voor onze deur met de vraag: “ Teacher, can we have some ropes?” Ze willen armbandjes maken natuurlijk. Wij leven de eerste helft van de dag nog in pyjama en helpen ondertussen overal kindjes die willen leren hoe je vriendschapsbandjes maakt. Wanneer we eindelijk onze kleren hebben aangetrokken, besluiten we even bij teacher Daniel langs te gaan, omdat we hem nog iets moeten vragen. We hadden er niet bij stilgestaan dat 14u hier lunchtime is, maar profiteren er meteen van om mee aan te schuiven aan tafel. We krijgen een echte Afrikaanse maaltijd met rijst, aardappelen, tomaatjes en banaan. Na gezellig wat babbelen, keren we terug naar huis en kunnen we weerom nier ontsnappen aan de kindjes die touwtjes willen. Tegen het avondmaal moeten we onze wolshop sluiten. We zetten ons buiten met een stuk brood en genieten van de rust nu de kinderen gaan eten zijn. De stilte is echter van korte duur, want al snel staan daar weer een hele hoop kinderen die moeten langsgaan bij de kapper. Deze heeft zich met de tondeuse voor onze deur gezet, waardoor ook wij meteen in een hairsalon terecht zijn gekomen. De tondeuse hebben we liever niet tussen onze haren, maar de kindjes zijn met wel 5 tegelijk bezig om ons eens een deftig kapsel te geven. Misschien is het nog niet zo erg dat we hier geen spiegel hebben, want de vlechtjes, staartjes en stukjes wol in ons haar, zorgen er waarschijnlijk voor dat we er behoorlijk grappig uitzien.
Maandag 30 maart 2009
De laatste week voor de vakantie, dus vandaag staan er weer examens op het programma. We hadden heel even gehoopt dat we eraan konden ontsnappen, maar bij de parade krijgen we toch een rooster in onze handen geduwd waarop onze namen terug te vinden zijn om te bewaken. Ella moet naar klas 4 en Jolien wordt in klas 1 verwacht. Al na 10 minuten beseffen we dat we blij mogen zijn dat de examens maar 3 dagen duren, want dit is echt saai! Nu kunnen we best begrijpen waarom onze docenten maar al te graag een praatje maken terwijl wij hard zwoegen om onze examens tot een goed einde te brengen. Tussendoor helpen we met al het verbeterwerk en we beseffen meteen dat dit een groot deel van onze tijd in beslag zal nemen de komende dagen. De leerlingen krijgen voor sommige examens bijna 2 uren de tijd, maar na 15 minuutjes is bijna iedereen klaar. De resterende tijd moeten ze gewoon in de klas zitten en stil zijn. Geen wonder dat in het eerste leerjaar sommige kinderen zich helemaal niet kunnen concentreren op hun examens. Buiten spelen mogen ze niet doen, want dat zou teveel overlast bezorgen voor de andere klassen. Gelukkig kunnen wij hen wat papier en kleuren geven om zich in stilte bezig te houden. Tot 17u moeten er examens gemaakt worden. Wij zijn moe en kunnen best begrijpen dat sommige leerlingen al hun hoofd op tafel hebben gelegd om een dutje te doen. Verder heeft deze dag niet veel meer om handen dan verbeteren, verbeteren en verbeteren tot ’s avonds laat.
Dinsdag 31 maart 2009
“Gelukkige verjaardag, Ella!” Dit zijn de eerste woorden die er bij Jolien uitkomen wanneer we wakker worden. Tot 14u proberen we voor onszelf het beste te maken van de examens. Gelukkig is er tussendoor altijd wel een klas die ‘Happy birthday’ zingt of een kindje dat een zelfgemaakt kaartje brengt voor de jarige. Wanneer we eindelijk verlost zijn van het bewaken, trekken we naar de markt voor de nodige inkopen en onderweg eten we een geroosterde maiskolf als middagmaal. Jolien heeft in de schoolbakkerij een taart besteld voor het feestvarken. Een heerlijke cake met een knalgroene en rode suikerlaag. De examens zijn niet het meest ideale moment om te verjaren, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch te vieren. Rond 16u hebben we enkele kinderen uitgenodigd in ons huisje. We eten cake, drinken thee en maken het heel gezellig. Seba komt met enkele cassettes ons vergezellen en hij wordt meteen ingeschakeld als DJ van de party. Ondanks het feit dat het nogal klein is bij ons, slagen we er toch in om nog een dansje te placeren op de folkmuziek van onze DJ. Er is heel veel ambiance, maar het is jammer genoeg al snel tijd voor de kinderen om zich te gaan douchen. Wij ruimen alles wat op en laten ook Rhoda en de madams even binnenkomen om mee te smullen van een stukje cake. Ook ’s avonds gaan we nog even langs bij mama Mungai en Huruma met een bordje vol zoetigheden. We worden meteen uitgenodigd om mee te eten. Hoewel we echt geen honger hebben, lukt het ons niet om hen tegen te houden ons een groot bord eten te geven. We krijgen rijst, bonen en gekookte bananen. Deze laatste zijn niet de bananen die wij kennen, maar groene, onzoete bananen, die een beetje smaken naar aardappelen. Terwijl wij ons best doen het hele bord leeg te eten, kijken we samen naar een Engelse soap. We moeten ons inhouden, want de overacting en de vreselijk slechte verhaallijn bezorgt ons bijna de slappe lach. Met een voldaan gevoel, vooral dan van het eten, maar zeker ook van de toffe verjaardag, zoeken we ons bedje op.
We beseffen het nog niet helemaal, maar doordat de leerlingen volgende week examens hebben, is dit al onze laatste lesweek. Gedurende 2 maanden hebben we geprobeerd de leerlingen het een en het ander bij te brengen over Frans. Deze week zouden we graag in alle klassen een afsluitende herhalingsles doen. Ons creatieve brein bedenkt meteen heel wat leuke spelletjes om een hoekenwerk uit te proberen. We gaan meteen aan de slag en knutselen spelmateriaal met het karton en papier dat we hier zorgvuldig hebben gespaard. We maken kaartjes met een zelfcontrole, zodat de leerlingen zelfstandig aan het werk kunnen gaan. Het is een heus werk en ook een race tegen de tijd, want klas 7 heeft vandaag al hun laatste Franse les, maar we zijn best trots op het resultaat. Dat laten de leerlingen ook duidelijk blijken wanneer ze met veel plezier de spelletjes spelen. Ook onze dramabox is bijna helemaal af. Met al het materiaal proberen we ‘s middags in de dramaclub de leerlingen aan het werk te zetten. Een groepje bereid iets voor met de handpoppen, anderen gaan aan de slag met de gekleurde doeken of de grappige hoeden en brillen, terwijl nog een andere groep met de zelfgemaakte kaartjes probeert te improviseren. De leerlingen hebben al het materiaal eens kunnen uitproberen en weten nu hoe ze ermee aan de slag kunnen. Wij kunnen onze dramabox hier dus met een gerust hart achterlaten.
Dinsdag 24 maart 2009
Binnen exact een maand zijn we terug in eigen land. Wat gaat de tijd toch snel! Na de lessen gaan we naar het dorp om een internetpoging te ondernemen en net wanneer we aan de computer zitten...no electricity! Het was lang geleden, maar het kon ook weer niet anders dan dat de elektriciteit net uitvalt wanneer wij een computer willen gebruiken. Volgens ons hebben de pc’s hier toch 1 of andere allergie voor wazungu. We gaan dus maar wat inkopen doen en besluiten meteen om enkele dozen koekjes te kopen. We versleuren een een voorraad van 3 dozen met telkens meer dan 50 pakjes. Nee hoor, niet om zelf op te eten, maar om in onze laatste les de kindjes te trakteren. Geladen als een ezeltje met koekjes en fruit, proberen we een tweede keer op internet te gaan. Deze keer met meer succes. Wat is het toch telkens weer fijn om al jullie berichtjes in ons gastenboek en de vele lieve mailtjes te kunnen lezen. ’s Avonds gaan we nog even naar klas 6 om met hen te puzzelen en wolpopjes te maken. De kinderen leren ons hoe je leuke armbandjes kan maken met de wol. Ze zijn blij dat ze ons ook iets kunnen leren en het enthousiasme is wederzijds.
Woensdag 25 maart 2009
Vandaag krijgen we weer heel wat volk over de vloer. Drie jongens van klas 6 komen opeens binnen met een grote doos in hun handen. Ze hebben een geschenkje voor ons. Wanneer we de doos openen vinden we een tandenborstel, waspoeder, zeep en zelfs een walkman. Het is vreemd om dit geschenkje te krijgen, maar weigeren is ook niet beleefd natuurlijk. Wij zijn uiteraard heel blij en dat maakt ook de jongens tevreden. Wassen, inkopen doen, kuisen, les geven, verbeteren,... Het neemt allemaal veel tijd in beslag, maar als er iets is waar we vandaag echt veel tijd in steken, dan is het wel koken. Wel 2 uur lang zijn we bezig met het maken van spaghetti. Paprika, ui, knoflook, tomaat en worteltjes worden fijn gesneden voor de saus en in de winkel vinden we spaghettistokjes. We mogen trots zijn op onze eigen kookkunsten en genieten dan ook heel erg van dit avondmaal. Met een volle maag gaan we nog even puzzelen in 6 M om dan kruipen we met kleine oogjes ons bedje in.
Donderdag 26 maart 2009
De 1 na de andere komt ons een bezoekje brengen. Sebastian, enkele leerkrachten, de madams, mama Mungai, maar vooral heel veel kindjes. We vinden het wel leuk en misschien ook een beetje Afrikaans, dat iedereen hier zomaar onaangekondigd op bezoek komt. Het zonnetje schijnt vandaag wel heel hard. Met een dikke laag zonnecreme vertrekken we naar de markt, maar een uurtje later moeten we alweer schuilen voor dikke regendruppels. We stoppen even bij de shop van teacher Israel en trakteren onszelf op een Fanta met ananassmaak, terwijl we wachten tot de ergste regen voorbij is. We gaan op zoek naar een rugzak om de laatste weken wat te kunnen rondtrekken in Tanzania. Na heel wat windowshoppen, vinden we voor minder dan 5 euro een mooie en degelijke trekrugzak. Een superkoopje dus. Terug thuis komen heel wat kindjes vragen of ze met de wol die we gekocht hebben nog een popje mogen maken. Uiteraard kan dat! Omdat het regent maken we binnen wat plaats en in een mum van tijd zitten overal op de grond kinderen met een grote bol wol in hun hand. Het is een gezellig boeltje, maar al snel is het tijd om te eten. Vanaf vandaag mogen we ’s avonds geen spelletjes meer spelen in de klassen, want iedereen moet studeren voor de examens van volgende week.
Vrijdag 27 maart 2009
In de parade worden de 10 beste leerlingen per leerjaar naar voor geroepen. Wij vinden het wel goed dat er eens positieve commentaar gegeven wordt,. Maar het mooi liedje is maar van korte duur, want ook de 10 leerlingen die het laagst scoren moeten naar voor gaan. Ze worden helemaal vernederd. We hebben echt medelijden met hen. Het valt ons op dat de leerlingen die vooraan staan, vooral degene zijn die niet goed Engels kunnen, doordat ze veel later zijn begonnen in deze school. Hoe kan je nu goede punten scoren als je niets begrijpt van de lessen? Van heel wat leerlingen onder hen weten we dat ze hun uiterste best doen, maar dat ze gewoon niet beter kunnen. Maar van een zorgleerkracht hebben ze hier natuurlijk nog nooit gehoord. Het hele gedoe neemt heel wat tijd in beslag, waardoor de helft van de eerste les al voorbij is. We moeten het eerlijk toegeven, erg productief waren deze laatste lessen niet. Alle leerlingen zijn ongelooflijk blij met de koekjes die we hen geven en het is fantastisch om te zien hoeveel respect de leerlingen van klas 7 tonen voor het materiaal dat we gemaakt hebben voor het hoekenwerk in de Franse les. We hebben er veel tijd ingestoken, maar we krijgen er veel voldoening voor terug. Als avondmaal nodigen we Seba uit om samen met ons chapati te maken. Of beter, hij maakt chapati en wij eten het op... Tussendoor is het steeds weer hilarisch om te lachen met Sebastian zijn grappige uitspraken. Na 2 chapati’s hebben we echt wel genoeg, maar Seba blijft doorbakken. De rest sparen we dus maar voor morgen.
Zaterdag 28 maart 2009
Na het ontbijt doen we eindelijk wat we al de hele week willen doen...ons wassen. De tijd gaat hier zo snel, dat het vaak al donker is voor we beseffen dat we ons die dag weeral niet gewassen hebben. Hopelijk konden jullie nog niets ruiken tot in het belgenlandje? Na teatime vergezelt Sebastian ons naar de markt. Hij kan weer wat goedkope prijsjes regelen voor ons en om hem te bedanken voor de vele chapati-maaltijden die hij voor ons wou bereiden, willen we hem nadien graag eens trakteren. We nemen hem mee naar de bar Down Town, waar we eerder al naartoe gingen met teacher Grace en teacher Ruth, en drinken er gezellig een reuzegrote Cola. Wanneer we thuiskomen, staan er al heel wat kindjes ons op te wachten. Ze willen allemaal enkele draadjes wol om er vriendschapsbandjes mee te maken. Ook de madams komen nieuwsgierig een kijkje nemen. Het is schitterend om te zien hoe ze stralen wanneer wij voor hen een bandje maken. Terwijl Jolien zich nog een weg probeert te banen tussen alle bolletjes wol, trekt Ella zich terug in de keuken om het avondmaal te bereiden. Op het menu staat koude chapati met tomaat, ui en knoflook. Het is een restjesverwerking van wat we nog hadden in ons keukentje. Een buitenstaander zou nooit op het woord komen, maar wij noemen deze creatie graag ‘pizza’. Het is snel donker en tijd om ons bedje op te zoeken.
Zondag 29 maart 2009
We hebben gisteren wat brood gekocht, waardoor we onszelf vandaag eens op een uitslaap-dagje mogen trakteren. Wanneer we ’s morgens nog half slaperig het gordijn opentrekken, staan al meteen heel wat kindjes voor onze deur met de vraag: “ Teacher, can we have some ropes?” Ze willen armbandjes maken natuurlijk. Wij leven de eerste helft van de dag nog in pyjama en helpen ondertussen overal kindjes die willen leren hoe je vriendschapsbandjes maakt. Wanneer we eindelijk onze kleren hebben aangetrokken, besluiten we even bij teacher Daniel langs te gaan, omdat we hem nog iets moeten vragen. We hadden er niet bij stilgestaan dat 14u hier lunchtime is, maar profiteren er meteen van om mee aan te schuiven aan tafel. We krijgen een echte Afrikaanse maaltijd met rijst, aardappelen, tomaatjes en banaan. Na gezellig wat babbelen, keren we terug naar huis en kunnen we weerom nier ontsnappen aan de kindjes die touwtjes willen. Tegen het avondmaal moeten we onze wolshop sluiten. We zetten ons buiten met een stuk brood en genieten van de rust nu de kinderen gaan eten zijn. De stilte is echter van korte duur, want al snel staan daar weer een hele hoop kinderen die moeten langsgaan bij de kapper. Deze heeft zich met de tondeuse voor onze deur gezet, waardoor ook wij meteen in een hairsalon terecht zijn gekomen. De tondeuse hebben we liever niet tussen onze haren, maar de kindjes zijn met wel 5 tegelijk bezig om ons eens een deftig kapsel te geven. Misschien is het nog niet zo erg dat we hier geen spiegel hebben, want de vlechtjes, staartjes en stukjes wol in ons haar, zorgen er waarschijnlijk voor dat we er behoorlijk grappig uitzien.
Maandag 30 maart 2009
De laatste week voor de vakantie, dus vandaag staan er weer examens op het programma. We hadden heel even gehoopt dat we eraan konden ontsnappen, maar bij de parade krijgen we toch een rooster in onze handen geduwd waarop onze namen terug te vinden zijn om te bewaken. Ella moet naar klas 4 en Jolien wordt in klas 1 verwacht. Al na 10 minuten beseffen we dat we blij mogen zijn dat de examens maar 3 dagen duren, want dit is echt saai! Nu kunnen we best begrijpen waarom onze docenten maar al te graag een praatje maken terwijl wij hard zwoegen om onze examens tot een goed einde te brengen. Tussendoor helpen we met al het verbeterwerk en we beseffen meteen dat dit een groot deel van onze tijd in beslag zal nemen de komende dagen. De leerlingen krijgen voor sommige examens bijna 2 uren de tijd, maar na 15 minuutjes is bijna iedereen klaar. De resterende tijd moeten ze gewoon in de klas zitten en stil zijn. Geen wonder dat in het eerste leerjaar sommige kinderen zich helemaal niet kunnen concentreren op hun examens. Buiten spelen mogen ze niet doen, want dat zou teveel overlast bezorgen voor de andere klassen. Gelukkig kunnen wij hen wat papier en kleuren geven om zich in stilte bezig te houden. Tot 17u moeten er examens gemaakt worden. Wij zijn moe en kunnen best begrijpen dat sommige leerlingen al hun hoofd op tafel hebben gelegd om een dutje te doen. Verder heeft deze dag niet veel meer om handen dan verbeteren, verbeteren en verbeteren tot ’s avonds laat.
Dinsdag 31 maart 2009
“Gelukkige verjaardag, Ella!” Dit zijn de eerste woorden die er bij Jolien uitkomen wanneer we wakker worden. Tot 14u proberen we voor onszelf het beste te maken van de examens. Gelukkig is er tussendoor altijd wel een klas die ‘Happy birthday’ zingt of een kindje dat een zelfgemaakt kaartje brengt voor de jarige. Wanneer we eindelijk verlost zijn van het bewaken, trekken we naar de markt voor de nodige inkopen en onderweg eten we een geroosterde maiskolf als middagmaal. Jolien heeft in de schoolbakkerij een taart besteld voor het feestvarken. Een heerlijke cake met een knalgroene en rode suikerlaag. De examens zijn niet het meest ideale moment om te verjaren, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch te vieren. Rond 16u hebben we enkele kinderen uitgenodigd in ons huisje. We eten cake, drinken thee en maken het heel gezellig. Seba komt met enkele cassettes ons vergezellen en hij wordt meteen ingeschakeld als DJ van de party. Ondanks het feit dat het nogal klein is bij ons, slagen we er toch in om nog een dansje te placeren op de folkmuziek van onze DJ. Er is heel veel ambiance, maar het is jammer genoeg al snel tijd voor de kinderen om zich te gaan douchen. Wij ruimen alles wat op en laten ook Rhoda en de madams even binnenkomen om mee te smullen van een stukje cake. Ook ’s avonds gaan we nog even langs bij mama Mungai en Huruma met een bordje vol zoetigheden. We worden meteen uitgenodigd om mee te eten. Hoewel we echt geen honger hebben, lukt het ons niet om hen tegen te houden ons een groot bord eten te geven. We krijgen rijst, bonen en gekookte bananen. Deze laatste zijn niet de bananen die wij kennen, maar groene, onzoete bananen, die een beetje smaken naar aardappelen. Terwijl wij ons best doen het hele bord leeg te eten, kijken we samen naar een Engelse soap. We moeten ons inhouden, want de overacting en de vreselijk slechte verhaallijn bezorgt ons bijna de slappe lach. Met een voldaan gevoel, vooral dan van het eten, maar zeker ook van de toffe verjaardag, zoeken we ons bedje op.
Abonneren op:
Posts (Atom)
