Still alive ... and kicking!

Maandag 23 maart 2009

We beseffen het nog niet helemaal, maar doordat de leerlingen volgende week examens hebben, is dit al onze laatste lesweek. Gedurende 2 maanden hebben we geprobeerd de leerlingen het een en het ander bij te brengen over Frans. Deze week zouden we graag in alle klassen een afsluitende herhalingsles doen. Ons creatieve brein bedenkt meteen heel wat leuke spelletjes om een hoekenwerk uit te proberen. We gaan meteen aan de slag en knutselen spelmateriaal met het karton en papier dat we hier zorgvuldig hebben gespaard. We maken kaartjes met een zelfcontrole, zodat de leerlingen zelfstandig aan het werk kunnen gaan. Het is een heus werk en ook een race tegen de tijd, want klas 7 heeft vandaag al hun laatste Franse les, maar we zijn best trots op het resultaat. Dat laten de leerlingen ook duidelijk blijken wanneer ze met veel plezier de spelletjes spelen. Ook onze dramabox is bijna helemaal af. Met al het materiaal proberen we ‘s middags in de dramaclub de leerlingen aan het werk te zetten. Een groepje bereid iets voor met de handpoppen, anderen gaan aan de slag met de gekleurde doeken of de grappige hoeden en brillen, terwijl nog een andere groep met de zelfgemaakte kaartjes probeert te improviseren. De leerlingen hebben al het materiaal eens kunnen uitproberen en weten nu hoe ze ermee aan de slag kunnen. Wij kunnen onze dramabox hier dus met een gerust hart achterlaten.

Dinsdag 24 maart 2009

Binnen exact een maand zijn we terug in eigen land. Wat gaat de tijd toch snel! Na de lessen gaan we naar het dorp om een internetpoging te ondernemen en net wanneer we aan de computer zitten...no electricity! Het was lang geleden, maar het kon ook weer niet anders dan dat de elektriciteit net uitvalt wanneer wij een computer willen gebruiken. Volgens ons hebben de pc’s hier toch 1 of andere allergie voor wazungu. We gaan dus maar wat inkopen doen en besluiten meteen om enkele dozen koekjes te kopen. We versleuren een een voorraad van 3 dozen met telkens meer dan 50 pakjes. Nee hoor, niet om zelf op te eten, maar om in onze laatste les de kindjes te trakteren. Geladen als een ezeltje met koekjes en fruit, proberen we een tweede keer op internet te gaan. Deze keer met meer succes. Wat is het toch telkens weer fijn om al jullie berichtjes in ons gastenboek en de vele lieve mailtjes te kunnen lezen. ’s Avonds gaan we nog even naar klas 6 om met hen te puzzelen en wolpopjes te maken. De kinderen leren ons hoe je leuke armbandjes kan maken met de wol. Ze zijn blij dat ze ons ook iets kunnen leren en het enthousiasme is wederzijds.

Woensdag 25 maart 2009

Vandaag krijgen we weer heel wat volk over de vloer. Drie jongens van klas 6 komen opeens binnen met een grote doos in hun handen. Ze hebben een geschenkje voor ons. Wanneer we de doos openen vinden we een tandenborstel, waspoeder, zeep en zelfs een walkman. Het is vreemd om dit geschenkje te krijgen, maar weigeren is ook niet beleefd natuurlijk. Wij zijn uiteraard heel blij en dat maakt ook de jongens tevreden. Wassen, inkopen doen, kuisen, les geven, verbeteren,... Het neemt allemaal veel tijd in beslag, maar als er iets is waar we vandaag echt veel tijd in steken, dan is het wel koken. Wel 2 uur lang zijn we bezig met het maken van spaghetti. Paprika, ui, knoflook, tomaat en worteltjes worden fijn gesneden voor de saus en in de winkel vinden we spaghettistokjes. We mogen trots zijn op onze eigen kookkunsten en genieten dan ook heel erg van dit avondmaal. Met een volle maag gaan we nog even puzzelen in 6 M om dan kruipen we met kleine oogjes ons bedje in.

Donderdag 26 maart 2009

De 1 na de andere komt ons een bezoekje brengen. Sebastian, enkele leerkrachten, de madams, mama Mungai, maar vooral heel veel kindjes. We vinden het wel leuk en misschien ook een beetje Afrikaans, dat iedereen hier zomaar onaangekondigd op bezoek komt. Het zonnetje schijnt vandaag wel heel hard. Met een dikke laag zonnecreme vertrekken we naar de markt, maar een uurtje later moeten we alweer schuilen voor dikke regendruppels. We stoppen even bij de shop van teacher Israel en trakteren onszelf op een Fanta met ananassmaak, terwijl we wachten tot de ergste regen voorbij is. We gaan op zoek naar een rugzak om de laatste weken wat te kunnen rondtrekken in Tanzania. Na heel wat windowshoppen, vinden we voor minder dan 5 euro een mooie en degelijke trekrugzak. Een superkoopje dus. Terug thuis komen heel wat kindjes vragen of ze met de wol die we gekocht hebben nog een popje mogen maken. Uiteraard kan dat! Omdat het regent maken we binnen wat plaats en in een mum van tijd zitten overal op de grond kinderen met een grote bol wol in hun hand. Het is een gezellig boeltje, maar al snel is het tijd om te eten. Vanaf vandaag mogen we ’s avonds geen spelletjes meer spelen in de klassen, want iedereen moet studeren voor de examens van volgende week.

Vrijdag 27 maart 2009

In de parade worden de 10 beste leerlingen per leerjaar naar voor geroepen. Wij vinden het wel goed dat er eens positieve commentaar gegeven wordt,. Maar het mooi liedje is maar van korte duur, want ook de 10 leerlingen die het laagst scoren moeten naar voor gaan. Ze worden helemaal vernederd. We hebben echt medelijden met hen. Het valt ons op dat de leerlingen die vooraan staan, vooral degene zijn die niet goed Engels kunnen, doordat ze veel later zijn begonnen in deze school. Hoe kan je nu goede punten scoren als je niets begrijpt van de lessen? Van heel wat leerlingen onder hen weten we dat ze hun uiterste best doen, maar dat ze gewoon niet beter kunnen. Maar van een zorgleerkracht hebben ze hier natuurlijk nog nooit gehoord. Het hele gedoe neemt heel wat tijd in beslag, waardoor de helft van de eerste les al voorbij is. We moeten het eerlijk toegeven, erg productief waren deze laatste lessen niet. Alle leerlingen zijn ongelooflijk blij met de koekjes die we hen geven en het is fantastisch om te zien hoeveel respect de leerlingen van klas 7 tonen voor het materiaal dat we gemaakt hebben voor het hoekenwerk in de Franse les. We hebben er veel tijd ingestoken, maar we krijgen er veel voldoening voor terug. Als avondmaal nodigen we Seba uit om samen met ons chapati te maken. Of beter, hij maakt chapati en wij eten het op... Tussendoor is het steeds weer hilarisch om te lachen met Sebastian zijn grappige uitspraken. Na 2 chapati’s hebben we echt wel genoeg, maar Seba blijft doorbakken. De rest sparen we dus maar voor morgen.

Zaterdag 28 maart 2009

Na het ontbijt doen we eindelijk wat we al de hele week willen doen...ons wassen. De tijd gaat hier zo snel, dat het vaak al donker is voor we beseffen dat we ons die dag weeral niet gewassen hebben. Hopelijk konden jullie nog niets ruiken tot in het belgenlandje? Na teatime vergezelt Sebastian ons naar de markt. Hij kan weer wat goedkope prijsjes regelen voor ons en om hem te bedanken voor de vele chapati-maaltijden die hij voor ons wou bereiden, willen we hem nadien graag eens trakteren. We nemen hem mee naar de bar Down Town, waar we eerder al naartoe gingen met teacher Grace en teacher Ruth, en drinken er gezellig een reuzegrote Cola. Wanneer we thuiskomen, staan er al heel wat kindjes ons op te wachten. Ze willen allemaal enkele draadjes wol om er vriendschapsbandjes mee te maken. Ook de madams komen nieuwsgierig een kijkje nemen. Het is schitterend om te zien hoe ze stralen wanneer wij voor hen een bandje maken. Terwijl Jolien zich nog een weg probeert te banen tussen alle bolletjes wol, trekt Ella zich terug in de keuken om het avondmaal te bereiden. Op het menu staat koude chapati met tomaat, ui en knoflook. Het is een restjesverwerking van wat we nog hadden in ons keukentje. Een buitenstaander zou nooit op het woord komen, maar wij noemen deze creatie graag ‘pizza’. Het is snel donker en tijd om ons bedje op te zoeken.

Zondag 29 maart 2009

We hebben gisteren wat brood gekocht, waardoor we onszelf vandaag eens op een uitslaap-dagje mogen trakteren. Wanneer we ’s morgens nog half slaperig het gordijn opentrekken, staan al meteen heel wat kindjes voor onze deur met de vraag: “ Teacher, can we have some ropes?” Ze willen armbandjes maken natuurlijk. Wij leven de eerste helft van de dag nog in pyjama en helpen ondertussen overal kindjes die willen leren hoe je vriendschapsbandjes maakt. Wanneer we eindelijk onze kleren hebben aangetrokken, besluiten we even bij teacher Daniel langs te gaan, omdat we hem nog iets moeten vragen. We hadden er niet bij stilgestaan dat 14u hier lunchtime is, maar profiteren er meteen van om mee aan te schuiven aan tafel. We krijgen een echte Afrikaanse maaltijd met rijst, aardappelen, tomaatjes en banaan. Na gezellig wat babbelen, keren we terug naar huis en kunnen we weerom nier ontsnappen aan de kindjes die touwtjes willen. Tegen het avondmaal moeten we onze wolshop sluiten. We zetten ons buiten met een stuk brood en genieten van de rust nu de kinderen gaan eten zijn. De stilte is echter van korte duur, want al snel staan daar weer een hele hoop kinderen die moeten langsgaan bij de kapper. Deze heeft zich met de tondeuse voor onze deur gezet, waardoor ook wij meteen in een hairsalon terecht zijn gekomen. De tondeuse hebben we liever niet tussen onze haren, maar de kindjes zijn met wel 5 tegelijk bezig om ons eens een deftig kapsel te geven. Misschien is het nog niet zo erg dat we hier geen spiegel hebben, want de vlechtjes, staartjes en stukjes wol in ons haar, zorgen er waarschijnlijk voor dat we er behoorlijk grappig uitzien.

Maandag 30 maart 2009

De laatste week voor de vakantie, dus vandaag staan er weer examens op het programma. We hadden heel even gehoopt dat we eraan konden ontsnappen, maar bij de parade krijgen we toch een rooster in onze handen geduwd waarop onze namen terug te vinden zijn om te bewaken. Ella moet naar klas 4 en Jolien wordt in klas 1 verwacht. Al na 10 minuten beseffen we dat we blij mogen zijn dat de examens maar 3 dagen duren, want dit is echt saai! Nu kunnen we best begrijpen waarom onze docenten maar al te graag een praatje maken terwijl wij hard zwoegen om onze examens tot een goed einde te brengen. Tussendoor helpen we met al het verbeterwerk en we beseffen meteen dat dit een groot deel van onze tijd in beslag zal nemen de komende dagen. De leerlingen krijgen voor sommige examens bijna 2 uren de tijd, maar na 15 minuutjes is bijna iedereen klaar. De resterende tijd moeten ze gewoon in de klas zitten en stil zijn. Geen wonder dat in het eerste leerjaar sommige kinderen zich helemaal niet kunnen concentreren op hun examens. Buiten spelen mogen ze niet doen, want dat zou teveel overlast bezorgen voor de andere klassen. Gelukkig kunnen wij hen wat papier en kleuren geven om zich in stilte bezig te houden. Tot 17u moeten er examens gemaakt worden. Wij zijn moe en kunnen best begrijpen dat sommige leerlingen al hun hoofd op tafel hebben gelegd om een dutje te doen. Verder heeft deze dag niet veel meer om handen dan verbeteren, verbeteren en verbeteren tot ’s avonds laat.

Dinsdag 31 maart 2009

“Gelukkige verjaardag, Ella!” Dit zijn de eerste woorden die er bij Jolien uitkomen wanneer we wakker worden. Tot 14u proberen we voor onszelf het beste te maken van de examens. Gelukkig is er tussendoor altijd wel een klas die ‘Happy birthday’ zingt of een kindje dat een zelfgemaakt kaartje brengt voor de jarige. Wanneer we eindelijk verlost zijn van het bewaken, trekken we naar de markt voor de nodige inkopen en onderweg eten we een geroosterde maiskolf als middagmaal. Jolien heeft in de schoolbakkerij een taart besteld voor het feestvarken. Een heerlijke cake met een knalgroene en rode suikerlaag. De examens zijn niet het meest ideale moment om te verjaren, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch te vieren. Rond 16u hebben we enkele kinderen uitgenodigd in ons huisje. We eten cake, drinken thee en maken het heel gezellig. Seba komt met enkele cassettes ons vergezellen en hij wordt meteen ingeschakeld als DJ van de party. Ondanks het feit dat het nogal klein is bij ons, slagen we er toch in om nog een dansje te placeren op de folkmuziek van onze DJ. Er is heel veel ambiance, maar het is jammer genoeg al snel tijd voor de kinderen om zich te gaan douchen. Wij ruimen alles wat op en laten ook Rhoda en de madams even binnenkomen om mee te smullen van een stukje cake. Ook ’s avonds gaan we nog even langs bij mama Mungai en Huruma met een bordje vol zoetigheden. We worden meteen uitgenodigd om mee te eten. Hoewel we echt geen honger hebben, lukt het ons niet om hen tegen te houden ons een groot bord eten te geven. We krijgen rijst, bonen en gekookte bananen. Deze laatste zijn niet de bananen die wij kennen, maar groene, onzoete bananen, die een beetje smaken naar aardappelen. Terwijl wij ons best doen het hele bord leeg te eten, kijken we samen naar een Engelse soap. We moeten ons inhouden, want de overacting en de vreselijk slechte verhaallijn bezorgt ons bijna de slappe lach. Met een voldaan gevoel, vooral dan van het eten, maar zeker ook van de toffe verjaardag, zoeken we ons bedje op.